Χ. ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ "12"

 

Δρ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Μ. ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ

To ζήτημα των «12» 

Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση του προβλήματος των εκπτώτων Μητροπολιτών από την Επταετία (1967-1974) έως και τη Μεταπολίτευση (1990-1996), εκδ. Αιακός, Πειραιάς, 2022, σσ. 196.

[Διάθεση του e-Book μέσω της "Χριστιανικής".  Δωρεάν στους συνδρομητές της εφημερίδας]

Στην παρούσα μελέτη του Δρος Εκκλησιαστικής Ιστορίας του ΑΠΘ Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων Στερεάς Ελλάδος Χαραλάμπους Μ. Ανδρεοπούλου αναπτύσσεται το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε το εκκλησιαστικό πρόβλημα, το οποίο ταλάνισε την ελλαδική διοικούσα Εκκλησία εσωτερικά, αλλά και δημιούργησε τριβές στις σχέσεις της με την Πολιτεία, σχεδόν επί μια 30ετία. Συγκεκριμένα πρόκειται για την περίοδο από το 1967 (με τo διορισμό από τη δικτατορία – και σε αντικατάσταση της κανονικής 56μελούς Ιεραρχίας – της λεγομένης 8μελούς «Αριστίνδην» Συνόδου εκ της οποίας εξελέγησαν ο νέος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης και 29 νέοι Μητροπολίτες) μέχρι το 1996 (οπότε το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας απέρριψε τις προσφυγές των λεγομένων «ιερωνυμικών» Mητροπολιτών, εκείνων που διεκδικούσαν την επάνοδό τους στις έδρες απ’ τις οποίες εξέπεσαν το 1974, μετά τη πτώση του Aρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Κοτσώνη και την ανάρρηση στην Αρχιεπισκοπή του από Ιωαννίνων Μητροπολίτου Σεραφείμ Τίκα). Εξετάζονται και αναλύονται οι πολιτικές και εκκλησιαστικές συνθήκες που το προκάλεσαν. Παράλληλα με την ιστορική παράθεση των γεγονότων εξετάζονται υπό το πρίσμα των ιερών κανόνων και των νόμων οι πράξεις της κεντρικής (Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας) εκκλησιαστικής διοίκησης της επίμαχης περιόδου, χωριζομένης με αντίστοιχα κεφάλαια σε τρία διαστήματα:

α) από το 1967 – έτος κατά το οποίο δημιουργήθηκε το πρόβλημα με την ανάρρηση σε επισκοπικούς θρόνους υποψηφίων, όχι από κανονική Ιεραρχία, αλλά από τη λεγόμενη «Aριστίνδην» Ιερά Σύνοδο – μέχρι και το 1974, οπότε οι ούτω πως εκλεγέντες αρχιερείς (οι δέκα τον αριθμό «ιερωνυμικοί», απολέσαντες μαζί με τους δύο, επίσης, κηρυχθέντες εκπτώτους προϊερωνυμικούς Μητροπολίτες, την λεγόμενη ομάδα των «12») κηρύχθηκαν έκπτωτοι,

β) από το 1974 μέχρι το 1989, οπότε το πρόβλημα είχει μπεί στο αρχείο και, ουσιαστικά, τελούσε σε «λήθαργο», παρά τις παρασκηνιακές κινήσεις για επανεξέτασή του, η οποία επιδιώχθηκε μέσω επαφών των εκπτώτων – σχολαζόντων αρχιερέων με πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες, επί σκοπώ την επάνοδό τους στην ενεργό δράση και

γ) από το 1989 μέχρι το 1996, διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου παραχωρήθηκε το δικαίωμα προσφυγής των εκπτώτων στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) και εκδόθηκε απόφαση που τους δικαίωνε (1990), ωστόσο, το 1996 εκδόθηκε (μέσω νομικών ελιγμών εκ μέρους της πολιτείας, συνεργούσης της τότε διοικήσεως της Εκκλησίας) νέα, καταδικαστική απόφαση από το ίδιο το δικαστήριο (ΣτΕ), που σήμανε ουσιαστικά την λήξη του ζητήματος από νομικής, τουλάχιστον, πλευράς, και την οριστικοποίηση της αρχικώς επιβληθείσας ποινής της έκπτωσης από το θρόνο των «12» (δύο «προ – ιερωνυμικών» και δέκα υπό της λεγομένης «Aριστίνδην» Συνόδου εκλεγέντων – επί Αρχιεπισκοπείας Ιερωνύμου) Μητροπολιτών.

Στη μελέτη έχουν περιληφθεί (μετά σχολιασμού και κριτικών παρατηρήσεων) και οι κύριες αποφάσεις των εκκλησιαστικών πειθαρχικών οργάνων της Εκκλησίας της Ελλάδος καθώς και του ανωτάτου διοικητικού δικαστηρίου της χώρας (ΣτΕ), οι οποίες εκδόθηκαν μ’ αφορμή το «πρόβλημα των δώδεκα» (1967 και εντεύθεν) και αποτελούν τη σύγχρονη νομολογία σε θέματα εκλογής, αναγνώρισης και κατάστασης αρχιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος. Aποτελεί, ουσιαστικά, πρόεκταση του σχετικού Κεφαλαίου 3 του βιβλίου Χαρ. Ανδρεόπουλου "H Eκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974", Θεσσαλονίκη, 2017, εκδ. Επίκεντρο (σσ. 424), καθώς στη νέα αυτή έκδοση (e-Book) καταγράφεται και η πλέον πρόσφατη περίοδος 1990-1996 του Ζητήματος που ταλαιπώρησε εκ νέου την διοικούσα Εκκλησία και δοκίμασε τις σχέσεις της με την Πολιτεία.

To βιβλίο (σσ.196) έχει κυκλοφορήσει (Απρίλιος 2022) από τις Εκδόσεις «ΑΙΑΚΟΣ», οδ. Σουρή Γ. 20 – 18547 Πειραιάς. ISBN: 978-618-5666-48-4. Με την άδεια του συγγραφέα προσφέρεται σε ψηφιακή μορφή (e-Book), μέσω της εφημερίδας «Χριστιανική» («Χ»), δωρεάν στους συνδρομητές της εφημερίδας ενώ στους φίλους αναγνώστες της διατίθεται στη συμβολική τιμή των 5 ευρώ ως έσοδο-ενίσχυση για τη «Χ». Η προσφορά-διάθεση γίνεται σε μορφή CD-ROM. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν με τα Γραφεία της «Χ», στο τηλ.: 210-3806863 ή στο e-mail: efim.xristianiki@gmail.com

xristianiki.gr

Χρήστος Γιανναράς, Όλοι ίδιοι είναι;

πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3/7/2022

φωτογραφία: Β. Γόνης / frear.gr

Πόσο αφορά τον Έλληνα σήμερα η πολιτική; Πόση σχέση έχει με την πραγματικότητα της ζωής του, με τα πραγματικά του προβλήματα;

Ο ιδιωτικός βίος συναντιέται με την πολιτική σε δύο επίπεδα: του συμφέροντος ή του οράματος. Κάποτε το όραμα λειτουργεί ως πρόσχημα για το συμφέρον, ίσως και το συμφέρον να γίνεται έναυσμα για το όραμα.

Σήμερα δεν υπάρχουν πια περιθώρια να εξυπηρετηθούν συμφέροντα από την πολιτική, ούτε να ενεργοποιηθούν οράματα. Μιλάμε για την πραγματικότητα ζωής της πλειονότητας των ψηφοφόρων, όχι για τους λίγους «διαπλεκόμενους» με την εξουσία.

Ως πριν από λίγα χρόνια, ο ισχυρός δεσμός του ιδιωτικού βίου με την πολιτική ήταν το ρουσφέτι: Τα γραφεία των πολιτευτών κατακλύζονταν από ψηφοφόρους που επαιτούσαν ή εκβίαζαν διορισμό στο δημόσιο, δάνειο από Τράπεζα ή οργανισμό του δημοσίου, ποικίλες διευκολυντικές παρακάμψεις του γραφειοκρατικού πολύποδα. Σήμερα, εκ των πραγμάτων, τα περιθώρια για ρουσφέτι έχουν, ίσως, μειωθεί, η εκτεταμένη διαφθορά και καταλήστευση του δημόσιου χρήματος πέρασε σε κυκλώματα, που είναι αδύνατο πια να ελεγχθούν.

Το χαράτσι που πρέπει να πληρώσει ο πολίτης (σε χρήμα ή σε κομματική υποτέλεια) για να διοριστεί το παιδί του σε θέση δημόσιου υπαλλήλου, το καταβάλλει με προηγμένες μεθόδους μαφίας σε μεσολαβητές φαινομενικά ασύνδετους με το κύκλωμα. Κομματικό χαρακτήρα απροκάλυπτο διατηρούν οι παροχές προνομιακών δανείων και οι καμουφλαρισμένοι διορισμοί. Εύκολο ρουσφέτι παραμένει η μετάθεση στρατευμένων ή φυλακισμένων.

Ο ιδιωτικός βίος έχει πάψει προ πολλού να συναντιέται με την πολιτική και σε επίπεδο «οράματος» κοινωνικού, πατριωτικού αυθορμητισμού. Δεν κυκλοφορούν πια ιδέες πολιτικές, που να εγγίζουν τον υπαρξιακό προβληματισμό των ανθρώπων, την κοινωνική τους ευαισθησία, κίνητρα προσφοράς και θυσιών για τα κοινά. Το πιο τραγικό: δεν υπάρχουν πια ελπίδες κοινωνικής αλλαγής. Ο σημερινός Έλληνας πιστεύει ότι όσο ζει, όποιο κόμμα κι αν ψηφίσει, όποιον αρχηγό, δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει στη ζωή του. Αν κάτι βελτιωθεί, θα οφείλεται σε συγκυρίες, όχι στην πολιτική.

Ούτε περιθώρια πολιτικών επιλογών υπάρχουν. Ο ψηφοφόρος πολίτης δεν έχει δίλημμα ανάμεσα σε πολιτικές που ειλικρινά πιστεύουν στη γονιμότητα προστασίας των ατομικών συμφερόντων και σε πολιτικές που μάχονται για κοινωνικές προτεραιότητες. Ξέρει καλά ο ψηφοφόρος σήμερα ότι κοινωνικά αγαθά (το συλλογικό συμφέρον, η κοινή ανάγκη, η κοινωνία της χρείας) δεν υπάρχουν πια, όλα είναι εμπορεύσιμα, ατομικά δικαιώματα εκβιάζονται ή αγοράζονται. Οι «σοσιαλιστές» ασκούν θατσερική πολιτική, η «Δεξιά» πιθηκίζει την καπατσοσύνη των «σοσιαλιστών».

Ο απλός άνθρωπος ξέρει ότι, όποιος κι αν νέμεται την εξουσία στη χώρα, τίποτα στη δική του ζωή δεν αλλάζει. Θα πεθάνει με την πίκρα, τουλάχιστον ο ασυμβίβαστος με την καπατσοσύνη. Η πίκρα κατασταλάζει κάθε μέρα στην ψυχή του: για την αναιδή ανισότητα, τον προκλητικό αμοραλισμό, τον άνομο πλούτο, την κλοπή του φορολογημένου ιδρώτα.

Η πολιτική δεν αφορά τον σημερινό άνθρωπο, δεν αγγίζει την πραγματικότητα της ζωής του ούτε στο επίπεδο του συμφέροντος ούτε στο επίπεδο του οράματος. Στην πιστοποίηση συνεργούν τα τηλεοπτικά μέσα προσδίδοντας στην πολιτική την «ελκυστικότητα» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου ή του κουτσομπολιού της γειτονιάς. Ξέρουν καλά οι έμποροι της «πληροφόρησης» ότι στα ενδιαφέροντα της «πλεμπάγιας» προηγούνται οι ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου, οι ερωτικές ή υγείας περιπέτειες λαϊκών τραγουδιστών και δημοφιλών ηθοποιών και ακολουθεί σε απόσταση το ενδιαφέρον για τα εσωκομματικά παρασκήνια και συντροφικά αλληλομαχαιρώματα δελφίνων.

Το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στην πολιτική γίνεται αγεφύρωτο, όταν μια κρίσιμη μάζα πολιτών πεισθεί πως οι πολιτικοί «όλοι ίδιοι είναι». Η κρίση, ισοπεδωτική, απαξιώνει τους πάντες, δίχως περιθώρια ελπίδας στην εξαίρεση. Οι επαγγελματίες της πολιτικής, φυσικοί αυτουργοί του χάσματος ανάμεσα στην κοινωνία και στην πολιτική, εξοργίζονται με τον απαξιωτικό αφορισμό στη γενικότητά του. Τον καταγγέλλουν σαν προάγγελο φασιστικών υπονομεύσεων της δημοκρατίας.

Δεν καταλαβαίνουν το ρεαλιστικό γνωμάτευμα του λαού. Το «όλοι ίδιοι είναι» δεν σημαίνει ότι όλοι οι πολιτικοί «διαπλέκονται», όλοι ψευδολογούν, υποκρίνονται, καλύπτουν ατιμίες με τη βουλευτική ασυλία τους. Ο λαός απλώς εκφράζει αυτό που βλέπει: Βλέπει ανθρώπους, ακόμα και σπάνιας ποιότητας, μόρφωσης, εξαίρετων ικανοτήτων. Που μόλις «κατέβουν» στην πολιτική αποκόβονται καισαρικά από την πραγματικότητα της κοινής ανθρώπινης ζωής. Μιλάνε για τη ζωή, αλλά αναφέρονται πια σε φαντάσματα. Μοναδική πραγματικότητα γι’ αυτούς είναι η εκλογή ή επανεκλογή τους.

Σε αυτή τη μοναδική πραγματικότητα και επιδίωξη εξομοιώνονται όλοι. Η Κίρκη της εκλογής ή επανεκλογής τούς κάνει όλους ίδιους. Εκτός πραγματικότητας.

https://www.kathimerini.gr/opinion/561937951/oloi-idioi-einai-2/

Ρυθμίζονται με σχέδιο νόμου οι οργανικές θέσεις των κληρικών που εκκρεμούσαν από το...1945!

 

Επειδή ήδη έχει αρχίσει η παραφιλολογία και η παραπληροφόρηση σχετικά με τη ρύθμιση του καθεστώτος των οργανικών θέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος από το ΥΠΑΙΘ προτείνουμε την ανάγνωση ολόκληρου του νομοσχεδίου στο παρακάτω εμπεριστατωμένο δημοσίευμα του κ. Ανδρέα Λουδάρου στο orthodoxia.info:

Στη Βουλή το Ν/Σ για τις οργανικές θέσεις των κληρικών – Όλες οι διατάξεις

Αναφορικά με την επικαιροποίηση του ν.536/1945 ο κ. Ανδρέας Λουδάρος αναφέρει χαρακτηριστικά στο προαναφερθέν ρεπορτάζ: 

Πλέον με τον νέο νόμο στις ήδη υπάρχουσες 6.000 θέσεις που προέβλεπε ο νόμος του 1945 προστίθενται άλλες 2.311 μόνιμες οργανικές θέσεις, δηλαδή ο πραγματικός αριθμός των κληρικών που υπηρετούν σήμερα στην Εκκλησία της Ελλάδος, ενώ για την Εκκλησία της Κρήτης 955 οργανικές θέσεις για τους αντίστοιχους κληρικούς που υπηρετούν σήμερα εκεί.

Αυτό δεν σημαίνει πως θα πραγματοποιηθούν 2.311 και 955 νέες προσλήψεις κληρικών αφού οι συγκεκριμένοι ήδη υπάρχουν, υπηρετούν και αμείβονται από το κράτος και φυσικά δεν θα αλλάξει το παραμικρό στην μισθολογική ή ασφαλιστική τους κατάσταση. Πλέον όμως οι νομικές ακροβασίες που έκανε διαχρονικά το ελληνικό Δημόσιο για να συγκλίνει μεταξύ πραγματικότητας και προβλέψεων του νόμου του 1945 φθάνουν στο τέλος τους αφού οι κληρικοί θα αποκτήσουν κανονικά τις οργανικές τους θέσεις.

 https://orthodoxia.info/news/sti-voyli-to-n-s-tis-organikes-thesei/

Γιώργος Σεφέρης, [Ζωή και ύπαρξη]

Η αδικία δεν είναι που είναι η ζωή όπως είναι, αλλά που πρέπει να είναι όπως είναι.

Γιώργος Σεφέρης, Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, εκδόσεις Ερμής, ζ’ ανατύπωση, Αθήνα 1998, σελ.217.

***

Κοντά σου έμαθα αυτό το ρυθμό: να χάνεται κανείς για να υπάρξει.

Γιώργος Σεφέρης, Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, εκδόσεις Ερμής, ζ’ ανατύπωση, Αθήνα 1998, σελ.228.

[πηγή]

Εικονογραφικοί τύποι του Ιησού Χριστού - Η απεικόνιση του Ιησού Χριστού στην εκκλησιαστική ζωγραφική (αγιογραφία)

πηγή: https://www.sophia-ntrekou.gr/2022/06/painting-Jesus-Christ.html

Του Θ. Ι. Ρηγινιώτη

Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, τους αιώνες των διωγμών, η χριστιανική ζωγραφική στις κατακόμβες ήταν κατά κύριο λόγο συμβολική. Έτσι, ο Χριστός απεικονιζόταν ως αρνάκι (ο θυσιαθείς Αμνός του Θεού) ή ψάρι (επειδή οι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη ιχθύς ως ακροστιχίδα της φράσης «Ιησούς Χριστός, Θεού Υιός, Σωτήρ»), αλλά και με τη μορφή του Ορφέα, του μουσικού που, σύμφωνα με τους αρχαίους ελληνικούς μύθους, με τη μουσική του γοήτευε ακόμη και τα άγρια ζώα – όπως ο Κύριος, με τη διδασκαλία του, μπορούσε να εξημερώσει και άγριες ψυχές. Αρκετές φορές απεικονιζόταν ως φιλόσοφος, με τήβεννο (τον χαρακτηριστικό μανδύα των αρχαίων φιλοσόφων), καθώς και με τη μορφή του καλού ποιμένα (βοσκού), που μεταφέρει στους ώμους του το κουρασμένο πρόβατο, που είχε χαθεί και Εκείνος το αναζήτησε για να το διασώσει και να το φροντίσει (παραβολή που διηγήθηκε ο ίδιος ο Ιησούς, βλ. στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο, κεφ. 15, στίχ. 1-7). Έχουμε επίσης ανάγλυφες στάσεις με τον Ιησού Χριστό σε μαρμάρινες χριστιανικές σαρκοφάγους, ιδίως του 4ου αιώνα. Σε αυτές τις απεικονίσεις ο Ιησούς παριστάνεται γενικά ως νέος αγένειος (χωρίς γένια).

Από τους επόμενους αιώνες ωστόσο έχουμε προσωπογραφίες του Ιησού Χριστού με την εμφάνιση που γνωρίζουμε και σήμερα, με κοντά γένια και μακριά μαλλιά, χτενισμένα στη μέση και τυλιγμένα πίσω από την κεφαλή σε πλεξούδα. Η αρχαιότερη γνωστή απεικόνισή του με αυτή τη μορφή είναι η πασίγνωστη εικόνα του 6ου αιώνα από την ιερά μονή του όρους Σινά, που τον παρουσιάζει από τη μία πλευρά γλυκό και γαλήνιο και από την άλλη αυστηρό, συμβολίζοντας τις δύο όψεις που βλέπουν οι άνθρωποι στον Θεό, την αγάπη και τη δικαιοσύνη.

Άραγε, πόσο κοντά στην πραγματική του εμφάνιση μπορεί να είναι οι απεικονίσεις αυτές;

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Μαρτυρία για τον άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς († 2 Ιουλίου 1966)

Ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, αρχιεπίσκοπος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Διασποράς στη Σαγκάη, στη συνέχεια στο Παρίσι και τελικά στο Σαν Φρανσίσκο, με τα κοινά καθημερινά κριτήρια (τα «κοσμικά» κριτήρια, όπως λέμε) φαινόταν ασήμαντος: κοντός, ελαφρώς καμπούρης, με φωνή συχνά ακατανόητη, αδιάφορος για την κοινωνική του εικόνα, αυθόρμητος και περιφρονημένος από τους «καθώς πρέπει». Ήταν όμως μια καρδιά, στην οποία κατοικούσε η χάρη του Θεού. Κάποτε συκοφαντήθηκε και δικάστηκε σαν υπεύθυνος για κακή διαχείριση των οικονομικών της Αρχιεπισκοπής του Σαν Φρανσίσκο. Ποτέ δεν εκστόμισε ούτε μία βαριά κουβέντα εναντίον των κατηγόρων του – λίγο πριν την κηδεία του, το 1966, κάποιοι από αυτούς ήρθαν, μπροστά σε όλους, γονάτισαν δίπλα στο φέρετρό του και του ζήτησαν συγγνώμη.

Ο Ευγένιος Ρόουζ (Eugene Rose), ένας θυελλώδης πνευματικός αναζητητής, πρώην άθεος και βουδιστής, που ανακάλυψε την Ορθοδοξία και μετεξελίχθηκε στον π. Σεραφείμ Ρόουζ (ορθόδοξο μοναχό, συγγραφέα που επηρέασε πολλές συνειδήσεις), γνώρισε τον άγιο Ιωάννη όταν εκείνος τοποθετήθηκε ως Αρχιεπίσκοπος στο Σαν Φρανσίσκο. Για την περίοδο εκείνη γράφει ο π. Δαμασκηνός Κρίστενσεν στο βιβλίο του Π. Σεραφείμ Ρόουζ – Η ζωή και τα έργα του, τόμος Α΄, έκδοση 5η, Μυριόβιβλος, 2006, σελ. 352-355:

Ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ήταν ένας αυστηρός ασκητής, πάντα άγρυπνος και γρηγορών ενώπιον του Θεού και αδιαλείπτως προσευχόμενος. …

Το γεγονός ότι ήταν θαυματουργός ήταν ευρύτερα γνωστό. Οπουδήποτε κι αν είχε πάει – Κίνα, Φιλιππίνες, Ευρώπη, Αφρική και Αμερική – αμέτρητες θεραπείες πραγματοποιήθηκαν μέσα από τις προσευχές του. Έσωσε πολλούς ανθρώπους από επικείμενο κίνδυνο, χάρις στην πληροφορία που του αποκάλυψε ο Θεός. Ορισμένες φορές είχε εμφανιστεί σε ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη όταν, σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, ήταν αδύνατο να βρεθεί κοντά τους εκείνες τις στιγμές. Επίσης τον είχαν δει στο ιερό να αιωρείται πάνω απ’ το έδαφος στη διάρκεια της προσευχής, περιβαλλόμενος από ουράνιο φως.

Όπως σημείωσε αργότερα ο Ευγένιος, τέτοια θαύματα δεν ήταν από μόνα τους άξια προσοχής: «Όλα αυτά μπορούν εύκολα να τα μιμηθούν απατεώνες θαυματοποιοί… Στην περίπτωση του αρχιεπισκόπου Ιωάννη, όσοι πίστεψαν μέσα από εκείνον συγκινήθηκαν όχι κυρίως από τα θαύματά του, όσο από κάτι σ’ αυτόν που μιλούσε στις καρδιές τους».

Ο Ευγένιος άκουσε ιστορίες για τη βαθύτατη συμπόνια του αρχιεπισκόπου: πώς είχε πάει στις πιο επικίνδυνες περιοχές της Σαγκάης για να σώσει παραμελημένα παιδιά από οίκους ανοχής και άλλα εγκαταλελειμμένα σε κάδους σκουπιδιών· για περιπτώσεις συναισθηματικά τραυματισμένων παιδιών, που κλείστηκαν στον εαυτό τους αφότου έγιναν αυτόπτες μάρτυρες βιαιοπραγιών, πολέμων, επαναστάσεων, κι όμως άνθιζαν με μια μόνο λέξη από τα χείλη του· για τις επισκέψεις που έκανε πάντα σε αρρώστους στα νοσοκομεία, μετά απ’ τις οποίες πιστοί και άπιστοι θεραπεύονταν με τη χάρη που ανέβλυζε απ’ αυτόν· για περιπτώσεις σκληρόκαρδων εγκληματιών που ξαφνικά και ανεξήγητα ξεσπούσαν σε λυγμούς, μόλις τον έβλεπαν να τους επισκέπτεται έναν προς έναν στη φυλακή, αν και δεν τον είχαν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους· όπου κι αν ήταν, συνήθιζε πάντα να κάνει βόλτες τη νύχτα, σταματώντας μπροστά στα δωμάτια των ανθρώπων για να τους ευλογήσει και να προσευχηθεί γι’ αυτούς, ενώ εκείνοι συνέχιζαν τον ύπνο τους δίχως να τον αντιλαμβάνονται. …

Προς το τέλος της ζωής του ο Ευγένιος έγραψε: «Αν ρωτούσες κάποιον ο οποίος γνώριζε τον αρχιεπίσκοπο Ιωάννη τι ήταν αυτό που προσείλκυε τους ανθρώπους κοντά του, και ακόμα προσελκύει – ανθρώπους που ούτε καν τον γνώρισαν ποτέ – η απάντηση είναι πάντα η ίδια: ξεχείλιζε από αγάπη· θυσιαζόταν για τους συνανθρώπους του με απολύτως ανιδιοτελή αγάπη προς το Θεό και προς εκείνους. Αυτός είναι ο λόγος που του αποκαλύφθηκαν πράγματα απρόσιτα για άλλους, πληροφορίες τις οποίες ο ίδιος ποτέ δε θα μπορούσε να γνωρίζει με τα φυσικά μέσα. Ο αρχιεπίσκοπος δίδαξε ότι, παρά το “μυστικό χαρακτήρα” της Ορθοδοξίας[1], έκδηλο στους βίους των αγίων και στα κείμενα των αγίων Πατέρων της, ο αληθινά ορθόδοξος άνθρωπος πατάει γερά στη γη και αντιμετωπίζει οποιαδήποτε κατάσταση του προκύψει. Αποδεχόμενος τις δεδομένες καταστάσεις – κάτι που προϋποθέτει να είναι η καρδιά του γεμάτη αγάπη – μπορεί να συναντήσει το Θεό».

________________________________________

[1] «Μυστικό» χαρακτηρίζεται στη γλώσσα της θεολογίας ό,τι σχετίζεται με την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό (από εκεί και η ονομασία «Μυστικός Δείπνος», για το τελευταίο δείπνο του Χριστού με τους μαθητές του πριν τη σταύρωσή του – λόγω της ίδρυσης, κατά τη διάρκειά του, του μυστηρίου της θείας μετάληψης).