ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ευχόμαστε σε όλους και σε όλες 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

χαρούμενη, ευτυχισμένη και δημιουργική!

φωτογραφήματα 309

Σκινιάς Ηρακλείου
φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 308

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 307

Σκινιάς Ηρακλείου
φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Θάνος Μικρούτσικος 1947-2019

Θάνος Μικρούτσικος 1947-2019

https://www.youtube.com/watch?time_continue=39&v=5RVsouTa4xw&feature=emb_logo

Περί κοινοτοπίας

Η, πατερναλιστικώ τω τρόπω, ανάδειξη μιας εγγενούς κομφορμιστικής κοινοτοπίας οδηγεί ενίοτε στη δαιμονοποίηση της ετερότητας.

Tertium non datur.-

Γ. Μ. Β.

Ηράκλειο 29/12/2019

[πηγή]

Γ. Κοντογιώργης, Η κοινωνία του δημοτικού τραγουδιού

Ομιλία του Ομότιμου Καθηγητού Πολιτικής Επιστήμης Γ. Κοντογιώργη με θέμα "Η κοινωνία του δημοτικού τραγουδιού" στο πλαίσιο της ημερίδας με θέμα «Η διαχρονικότητα του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού», που έγινε στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων το Σάββατο 30.11.2019.

πηγή: http://www.arxeion-politismou.gr/2019/12/blog-post_94.html
&

http://contogeorgis.blogspot.com/2019/12/blog-post_27.html

Ανθολόγιον 247: John Gray (για τη σύζευξη αθεϊσμού και ψευδοεπιστήμης στον Ρ. Ντόκινς)

(...) Εάν η λατρεία της επιστήμης του Κοντ δημιούργησε κατά τον 19ο αιώνα ένα υποκατάστατο θρησκείας μαζί με την ψευδοεπιστήμη της φρενολογίας, ο Ντόκινς και οι οπαδοί του έχουν διανθίσει το δαρβινισμό με την ψευδοεπιστήμη των μιμιδίων - δηλαδή τις μονάδες πληροφορίας που ανταγωνίζονται για την επιβίωση σε μια διαδικασία φυσικής επιλογής σαν αυτή που λειτουργεί στα γονίδια. Όμως τα μιμίδια δεν είναι φυσικές οντότητες, όπως τα γονίδια. Δεν έχει βρεθεί κανείς μηχανισμός μέσω του οποίου τα μιμίδια θα μπορούσαν να αντιγράφουν τον εαυτό τους και να μεταδίδονται εντός ενός πολιτισμού ή μεταξύ πολιτισμών. Χωρίς κάποια μονάδα ή μηχανισμό επιλογής, η θεωρία των μιμιδίων δεν είναι καν θεωρία. (...)

(...) Τα μιμίδια είναι σαν τα λογικά άτομα του Βίτγκενσταϊν, θεωρητικές κατασκευές για τις όποιες δεν υπάρχει κανένα πειστικό παράδειγμα. (...) Ανυπόστατα σαν το φλόγιστο, τα μιμίδια εισάγονται ως έννοια με μοναδικό στόχο να στηρίξουν την ιδέα ότι η εξέλιξη εξηγεί τα πάντα.

Κάθε φορά που ο αθεϊσμός εμφανίστηκε ως οργανωμένο κίνημα στη νεωτερική εποχή, πάντοτε συμμάχησε με την ψευδοεπιστήμη. (...)

John Gray, Επτά τύποι αθεϊσμού, μετάφραση: Γιώργος Λαμπράκος, εκδόσεις Οκτώ, Αθήνα 2019, σελ. 33-35 (απόσπασμα)

Αναγνωστική ανασκόπηση 2019

Κάντε κλικ εδώ:

Αναγνωστική ανασκόπηση 2019

Πατερική προσέγγιση τῶν Χριστουγέννων

πηγή: ΕΣΤΙΑ, αρ.φυλ. 41539/24-12-2019, σελ. 1

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ'

Χριστούγεννα. Ἡμέρα ἱερή καί ἁγία. Ἡμέρα κατ' ἐξοχήν ἀγάπης καί πνευματικῆς εὐφροσύνης.

Σύμπας ὁ χριστιανικός κόσμος γιορτάζει τήν ἔλευση τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.

Πρόκειται γιά μέγα μυστήριο, ἀνερμήνευτο μέ τήν ἀνθρώπινη λογική, καθ' ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ντύθηκε τήν ἀνθρώπινη φύση, ἔγινε ἄνθρωπος.

Ἀκριβῶς ὅμως ἐπειδή εἶναι τό γεγονός τῶν Χριστουγέννων «μυστήριον κεκρυμένον ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν» καί ἀποκαλύπτεται καί φανερώνεται, οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μποροῦν κάλλιστα νά ἔλθουν νά μᾶς βοηθήσουν σέ μία προσέγγιση τῆς θεϊκῆς αὐτῆς συγκατάβασης.

Ἕνα πατερικό λοιπόν ἀπάνθισμα ἀξίζει νά παραθέσουμε: Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος (†373), ὁ ὁποῖος θεμελίωσε τήν ὀρθόδοξη τριαδολογία γράφει: «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο, ἶνα τόν ἄνθρωπον δεκτικόν θεότητος ποιήσῃ. Αὐτός ἐνηνθρώπησε, ἶνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».

Σαφής ἐν προκειμένῳ ὁ λόγος τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ὁ ὁποῖος ὁρίζεται ὡς ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ὁ ὕψιστος καί τελειοτικός προορισμός μας. Τήν ἴδια θέση διατυπώνει καί ὁ φιλόσοφος νοῦς, ὁ Γρηγόριος Νύσσης (†394) ὅταν γράφει: «Ὁ δέ φανερωθείς Λόγος διά τοῦτο κατέμειξεν ἑαυτόν τῇ ἐπικήρῳ (=φθαρτή) τῶν ἀνθρώπων φύσει, ἵνα τῇ τῆς θεότητος κοινωνίᾳ συναποθεωθεῖ τό ἀνθρώπινον».

Δέν μπορεῖ καί ὁ ἕτερος Γρηγόριος, ὁ θεολόγος, ὁ Ναζιανζηνός (†390) νά μή διακηρύξει τήν εὐφροσύνη τῆς καρδίας του γιά τά ἀποτελέσματα τῆς θείας Σάρκωσης τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί ἀναφωνεῖ πολύ χαρακτηριστικά: «Κἀγώ βοήσομαι τῆς ἡμέρας τήν δύναμιν. Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται. Ὁ Λόγος παχύνεται. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Ὁ ἀναφής ψηλαφῆται. Ὁ ἄχρονος ἄρχεται. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Υἱός ἀνθρώπου γίνεται, «Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας».

Ὁ μυσταγωγικότατος Κύριλλος Ἱεροσολύμων (†387) ὑπογραμμίζει μέ συνοπτικό τρόπο τήν ἄπειρη ἀγαθότητα καί εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο γράφοντας: «Ἐπήκουσε τῆς δεήσεως τῶν προφητῶν, ὁ Κύριος, ὁ Πατήρ οὐχ ὑπερεῖδεν ἡμῶν τό γένος ἀπολλύμενον. Ἐξαπέστειλεν τόν Υἱόν Αὐτοῦ, τόν Κύριον οὐρανόθεν ἰατρόν». Ἔπειτα ὁ ἱερός Δαμασκηνός (†750) τονίζει: «Ὁμολογοῦμεν αὐτόν (δηλ. τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν) ἕνα Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί μετά τήν ἐνανθρώπησιν καί Υἱόν ἀνθρώπου τόν αὐτόν, ἕνα Χριστόν, ἕνα Κύριον, τόν μόνον μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, Ἰησοῦν, τόν Κύριον ἡμῶν. Δύο αὐτοῦ τάς γεννήσεις σέβοντες, μίαν τήν ἐκ Πατρός προαιώνιον ὑπέρ αἰτίαν καί λόγον καί χρόνον καί φύσιν καί μίαν τήν ἐπ' ἐσχάτων δι' ἡμᾶς καί ὑπέρ ἡμᾶς».

Γι' αὐτό καί ὁ πρύτανης τῶν ἱεροκηρύκων, ὁ ἱερός Χρυσόστομος (†407) μᾶς προσκαλεῖ στή χαρμόσυνη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων μέ αὐτά τά ὑπέροχα λόγια:

«Ἐλᾶτε νά ἑορτάσουμε. Ἐλᾶτε νά πανηγυρίσουμε.
Πράγματι εἶναι παράξενος ὁ τρόπος τῆς ἑορτῆς, ἐπειδὴ εἶναι παράδοξος καί ὁ λόγος τῆς γεννήσεως αὐτοῦ.
Διότι σήμερα λύθηκαν τά μακροχρόνια δεσμά.
Ὁ διάβολος καταντροπιάστηκε. Οἱ δαίμονες δραπέτευσαν.
Ὁ θάνατος καταργήθηκε. Ὁ Παράδεισος ἀνοίχθηκε.
Ἡ κατάρα ἐξαφανίστηκε. Ἡ ἁμαρτία διώχθηκε μακριά.
Ἡ πλάνη ἀπομακρύνθηκε. Ἡ ἀλήθεια ἐπανῆλθε.
Ὁ λόγος τῆς εὐσεβείας σπάρθηκε καί διαδόθηκε παντοῦ.
Ὁ οὐράνιος τρόπος ζωῆς φυτεύτηκε στή γῆ.
Οἱ ἄγγελοι ἐπικοινωνοῦν μέ τούς ἀνθρώπους.
Ὅλα ἔγιναν ἕνα. Γιατί;
Ἐπειδή ὁ Θεός ἦρθε στή γῆ καί ὁ ἄνθρωπος ἀνέβηκε στόν οὐρανό»

Καί ὁ λόγιος ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (†1809) παραστατικότατα ἀναγγέλλει:

«Ὤ! ἀφήσατέ με νά ὑπάγω κοντά εἰς τήν Φάτνην καί νά εἰπῶ εἰς τόν Ἰησοῦν: τί εἶναι αὐτή ἡ ἄκρα σου συγκατάβασις, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ; Ἐσύ εἶσαι ἐκεῖνος ὁ ἐπιθυμητός Μεσσίας ἀπό ὅλα τά ἔθνη, καί εὐθύς νά γεννηθῇς μέ τοιαῦτα βάσανα; Ναί μοῦ ἀποκρίνεται· τοῦτο ἦτο ἀπ' ἀρχῆς τό θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός μου, νά ἀναιρεθῇ ἡ ἡδονή διά τῆς ὀδύνης, καί τοῦτο τό πατρικόν θέλημα ἦλθον νά τελειώσω ἐγώ, εὐθύς ὅπου γεννήθηκα εἰς τόν κόσμον».

Ἄραγε ὁ σύγχρονος ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος πόσο μπορεῖ νά προσεγγίσει τό βαθύτερο νόημα τῆς ἑορτῆς, τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως; Εἶναι μεῖζον ἐρώτημα. Ἀπό τήν ἀπάντηση ὡστόσο ἐξαρτᾶται ἄν τελικά θά ἑορτάσει «κοσμικά» ἤ χριστιανικά Χριστούγεννα, ψεύτικα ἤ ἀληθινά.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Η Γέννησις, Μονή Καρακάλλου, 18ος αιώνας.
Πηγή:http://agioritikoslogos.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!
ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ευχόμαστε ολόψυχα σε όλους και σε όλες

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

με υγεία, αγάπη, ειρήνη

***

"Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε...": 

Καταβασίες μετά της Θ' ωδής της εορτής των Χριστουγέννων. Ήχος α'. 

Ψάλλει ο Θεόδωρος Βασιλικός

https://www.youtube.com/watch?v=goSqIDGBXjE

Θ.Ι.Ρηγινιώτης, Οι άγιοι Δέκα στη λαϊκή παράδοση του τόπου μας

πηγή: Rethemnos.gr

Οι άγιοι Δέκα μάρτυρες, που γιορτάζουν στις 23 Δεκεμβρίου, είναι οι γνωστότεροι άγιοι της Κρήτης, τουλάχιστον μέχρι την εποχή των Τεσσάρων Μαρτύρων.

Χαρακτηρίζονται «Πρωτομάρτυρες της Κρήτης» και υπάρχουν πολλές αναφορές βυζαντινών και εκκλησιαστικών συγγραφέων σ’ αυτούς, που καταδεικνύουν, ήδη από τους πρώιμους βυζαντινούς χρόνους, τη διάδοση της τιμής τους σε ολόκληρη τη χριστιανοσύνη.

Οι άγιοι μαρτύρησαν το 250 μ.Χ., στο διωγμό κατά των χριστιανών που εξαπέλυσε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Δέκιος. Ήταν στρατιώτες, που, όταν κλήθηκαν – μαζί με όλο το στράτευμα – να προσφέρουν θυσία στη θεά Τύχη, δήλωσαν ότι είναι χριστιανοί και, ως εκ τούτου, δεν μπορούν να λατρέψουν μια ειδωλολατρική θεότητα. Αυτό είχε αποτέλεσμα τη σύλληψή τους και την υποβολή τους σε βασανιστήρια, με τελική έκβαση τον αποκεφαλισμό τους, κοντά στην αρχαία πόλη της Γόρτυνας (πρωτεύουσα της Κρήτης κατά τα ρωμαϊκά χρόνια), στον τόπο όπου βρίσκεται σήμερα το χωριό Άγιοι Δέκα.

Να πούμε, με την ευκαιρία, ότι οι χριστιανοί αντιτάχθηκαν με σθένος στις ειδωλολατρικές ιδέες ότι υπάρχει θεά Τύχη, ότι ο ήλιος, η Σελήνη, τα άστρα, ο ουρανός και η Γη, οι ποταμοί, ο θάνατος, ο έρωτας, ο πόλεμος κ.τ.λ. είναι θεοί, καθώς και σε λατρείες με αιματηρές τελετές, με μαντείες και μαύρη μαγεία, αυτοτραυματισμούς κ.ο.κ., από τις οποίες είναι γεμάτες οι αρχαίες θρησκείες, χωρίς να εξαιρείται και η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων (η οποία βέβαια, στα ρωμαϊκά χρόνια, είχε ανακατευτεί με διάφορες θρησκείες από όλη την ανατολική μεσόγειο). Έτσι, για τον αρχαίο κόσμο, οι χριστιανοί ήταν η φωνή της λογικής σε ένα θρησκευτικό ανακάτεμα δεισιδαιμονιών και ακροτήτων.

Άγιοι Δέκα και Ρέθυμνο

Είναι γνωστό ότι ο ένας από τους αγίους Δέκα καταγόταν από το Πάνορμο Μυλοποτάμου και οι Πανορμίτες οικοδόμησαν περικαλλή ναό προς τιμήν του. Είναι ο άγιος Αγαθόπους (στα νέα ελληνικά: Αγαθόποδας), που το όνομά του σημαίνει ότι έχει «αγαθά πόδια», δηλαδή βαδίζει το δρόμο της ζωής του με αρετή, αγάπη, εντιμότητα, πίστη και ανδρεία.

Ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Ευγένιος, το 2012, αφιέρωσε το ημερολόγιο της Μητρόπολης στον άγιο Αγαθόποδα, εγκαινιάζοντας μια σειρά αφιερωμάτων στους αγίους του Ρεθύμνου, που συνεχίζεται κάθε χρόνο. Το 2019 το ημερολόγιο είναι αφιερωμένο στον άγιο Ματθαίο από το Γερακάρι (που μαρτύρησε στην πόλη του Ρεθύμνου το 1700) και το 2020 στις αγίες Πέντε Παρθένες από την Αργυρούπολη.

Οι άλλοι εννέα άγιοι ήταν οι Θεόδουλος, Σατουρνίνος, Εύπορος, Γελάσιος και Ευνικιανός, που κατάγονταν από τη Γόρτυνα, ο Ζωτικός από την Κνωσό, ο Βασιλείδης από την Κυδωνία (Χανιά), ο Ευάρεστος και ο Πόμπιος από το Ηράκλειο.

Επίσης, στην πόλη του Ρεθύμνου οι άγιοι Δέκα τιμώνται σε ιδιαίτερο παρεκκλήσι, που είναι το νότιο κλίτος του ναού των αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων, ενώ το βόρειο κλίτος είναι αφιερωμένο στους αγίους Σαράντα μάρτυρες της Σεβαστείας. Ο ναός των Τεσσάρων Μαρτύρων δηλαδή έχει ενσωματωμένους δύο ακόμη ναούς (κλίτη, δηλ. τις δύο πλευρές του), αφιερωμένα στις δύο αυτές ομάδες αγίων μαρτύρων των αρχαίων χρόνων.

Ανάμεσα στις πολλές αγιογραφίες των αγίων Δέκα, από τις οποίες είναι γεμάτη η Κρήτη (και εκτός Κρήτης) υπάρχει και φορητή εικόνα του σπουδαίου Ρεθύμνιου αγιογράφου ιερέα Εμμανουήλ Τζάνε, που χρονολογείται στο 1678.

Η ιστορία των αγίων Δέκα πέρασε στη συλλογική μνήμη και μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά σαν παραμύθι. Θα ήθελα εδώ να καταγράψω δύο στοιχεία του λαϊκού μας πολιτισμού που συνδέονται με αυτούς.

Η γηθειά των αγίων Δέκα

Στο χωριό μου, το Αποδούλου Αμαρίου, υπάρχει μια γηθειά (ξόρκι) για το ξεμάθιασμα, που επικαλείται τη βοήθεια των αγίων Δέκα. Ο άνθρωπος κάνει το σημείο του σταυρού προς εκείνον που θέλει να ξεματιάσει (είτε άνθρωπο είτε ζώο) και μετράει από το ένα μέχρι το εννέα, συνεχίζοντας με τα λόγια «Αγίοι Δέκα, βγάλετε το δούλο του Θεού (τάδε) από το κακό αμάτι και τη γλωσσοφαγιά». Ή βγάλετε την αίγα μου, την προβατίνα μου κ.τ.λ. «από το κακό αμάτι και τη γλωσσοφαγιά».

Το Σπήλαιο των Αγίων Δέκα

Έξω από το χωριό Μέρωνας Αμαρίου υπάρχει μια σπηλιά, που είναι γνωστή ως Σπήλαιο των Αγίων Δέκα. Εκεί, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, κατέφυγαν και κρύφτηκαν οι άγιοι, όταν τους καταδίωκαν οι Ρωμαίοι για να τους συλλάβουν. Μάλιστα, στα τοιχώματα του Σπηλαίου φαίνονται δέκα σημεία που μοιάζουν με λαξευτά καθίσματα, όπου, κατά την παράδοση, κάθονταν οι άγιοι.

Όμως ένας από τους κατοίκους της περιοχής τους πρόδωσε, με αποτέλεσμα τη σύλληψή τους και τη μεταφορά τους στη Μεσσαρά, όπου και μαρτύρησαν. Η τοπική παράδοση διασώζει το υποτιθέμενο οικογενειακό επώνυμο του προδότη και την πληροφορία ότι η οικογένειά του βαρύνεται με την τιμωρία της προδοσίας ακόμη μέχρι και σήμερα.

Η ιστορική αξιοπιστία αυτής της παράδοσης (ότι οι άγιοι συνελήφθησαν στην περιοχή του Μέρωνα, όπου είχαν καταφύγει) είναι αδύνατον να εξακριβωθεί, όμως ούτως ή άλλως έχει αξία, γιατί φανερώνει πόσο βαθιά είχαν εισχωρήσει οι άγιοι στην ψυχή και τις παραδόσεις του λαού μας. Έτσι, οι άγιοι Δέκα έγιναν κομμάτι του πολιτισμού μας, όπως αργότερα και οι ιστορίες των Τεσσάρων Μαρτύρων, των αγίων Πέντε Παρθένων της Αργυρούπολης και άλλων αγίων, που μεταφέρθηκαν από γενιά σε γενιά, κουβαλώντας αξίες και σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, με το περιβάλλον και με το Θεό και συμβάλλοντας στην ποιότητα της ζωής του λαού μας σε δύσκολες εποχές.

Εποχές δύσκολες όπως και η σημερινή, όπου τα μηνύματα που μεταφέρουν οι ιστορίες των αγίων μας είναι τόσο επίκαιρα όσο και άλλοτε και το αίτημα για ελευθερία και αξιοπρέπεια γίνεται όλο και πιο επιτακτικό.

Καλά Χριστούγεννα!…

PATRIARCHAL PROCLAMATION FOR CHRISTMAS 2019

✠ Bartholomew

By God’s Mercy

Archbishop of Constantinople-New Rome and Ecumenical Patriarch

To the plenitude of the Church

Grace, mercy and peace from the newborn Savior Christ in Bethlehem

Beloved brothers and sisters in the Lord,

Having once again arrived at the great feast of the Lord’s Nativity, we glorify with hymn and spiritual song the One who emptied Himself for our sake and assumed our flesh so that He might redeem us from captivity to evil and open the gates of paradise to the human race. The Church of Christ rejoices as it liturgically experiences the whole mystery of Divine Economy and receives a foretaste of the glory of the eschatological kingdom, offering a good and godly witness to faith, hope and love in the world.

The character of the Church, while “not of this world,” does not isolate the Church from historical and social reality, but inspires and strengthens its witness. The Church, then, ever in reference to the eternal destiny of man, serves his existential needs, pouring out, like the Good Samaritan, “oil and wine” on his wounds, becoming a “neighbor” for everyone “who falls among thieves” (cf. Luke 10.25–37), healing contemporary “cultural illnesses” and illuminating people’s minds and hearts. As the presence of the Holy Spirit in the life of the faithful, spirituality means witnessing in word and deed to the hope that is in us and has nothing to do with barren introversion. The Holy Spirit is the giver of life, the source of goodness, the bestower of gifts, life and light. The Christian is a human being that is afire, loves God, humanity and beauty, active and creative.

The Gospel of the Nativity is again heard this year in a cultural environment where supreme value is attributed to “individual rights.” Self-centeredness and the deceit of self-realization diminish social integrity, weaken the spirit of fellowship and solidarity, and objectivize interpersonal relations. Unrestricted emphasis on economy and secularization deepen the existential vacuum and lead to the diminishment of man’s creative forces.

The Church cannot possibly ignore these developments, whose consequences are primarily endured by our youth through the enchanting mechanism of technology and the manifold promises of “false paradises.” The Holy and Great Council of the Orthodox Church (Crete, 2016) emphatically invited our youth “to become aware that they are bearers and at the same time the continuation of the ancient and blessed tradition of the Orthodox Church,” to actively participate in the life of the Church, “to courageously preserve and dynamically cultivate the eternal values of Orthodoxy in order to convey the life-giving witness of Christianity.” (Encyclical, § 8–9)

In this same spirit, adhering to the exhortation of the Holy and Great Council but also in light of the recent election and enthronement of the new Archbishops of America, Australia and Thyateira-Great Britain for three large Eparchies of the Ecumenical Throne in the Diaspora, we declare 2020 as the “year of spiritual renewal and due concern for the youth,” inviting all our clergy and faithful to participate in and support this inspiring effort.

We aspire to the advancement of a “dialogical pastoral ministry” with imagination and vision, with unshakable faith in the eternally flowing grace of God and confidence in the power of human freedom. This pastoral ministry is centered on human persons and must turn young people away from “seeking their own interests” and “pleasing themselves” to a love that “does not seek its own” and “is pleasing to God,” from “material goods” to “the only One who is good,” from “endless needs” to the “one thing that alone is needed,” thereby contributing to the promotion of everyone’s charismas. Our truly free self is born by offering our self.

The foundation of the Christian conscience’s awakening remains to this day the experience and understanding of the meaning of Christian worship as well as its communal, Eucharistic and eschatological character. Young people must recognize that the Church is not a “union of Christians” but the “Body of Christ.” We call the reverend clergy of the Holy Great Church of Christ throughout the world to a “kenotic” pastoral mobilization. We should not wait for our young men and women to come to us, but we should reach out to them ourselves, not as judges but as friends, in imitation of the “good shepherd,” who “gives his life for his sheep” (John 10.11). A shepherd is always vigilant and on guard, aware of the pastoral needs of the youth and their social environment in order to act accordingly. His pastoral intervention draws inspiration and direction from the tradition of the Church, offering young people not merely “support” but the “truth” of freedom “to which Christ has set us free.” (Gal. 5.1)

With these thoughts, we devoutly worship the Holy Child of Bethlehem and wish all of you from the festive Phanar a blessed Holy Twelvetide as well as a fruitful new year of our Lord, invoking on you the life-giving grace and great mercy of our Savior Christ, who condescended to the human race, the “God with us.”

Christmas 2019

Your fervent supplicant before God

+Bartholomew of Constantinople

https://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=2974&tla=gr

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2019

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί,
προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Φθάσαντες τήν μεγάλην ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων, δοξολογοῦμεν ἐν ὕμνοις καἰ ᾠδαῖς πνευματικαῖς τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους κενώσαντα ἑαυτόν καί τήν ἡμετέραν σάρκα ἀναλαβόντα Κύριον, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἐκ τῆς «δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου» καί ἀνοίξῃ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Παραδείσου τάς πύλας. Ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, βιοῦσα λειτουργικῶς τό ὅλον μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, προγευομένη τῆς δόξης τῆς ἐσχατολογικῆς Βασιλείας καί δίδουσα χριστοπρεπῶς τήν καλήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης ἐν τῷ κόσμῳ.

Ὁ «οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου» χαρακτήρ τῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνον δέν τήν ἀποκόπτει ἀπό τήν ἱστορικήν καί τήν κοινωνικήν πραγματικότητα, ἀλλά ἐμπνέει καί ἐνδυναμώνει τήν μαρτυρίαν αὐτῆς. Οὕτως, ἡ Ἐκκλησία, ἐν ἀναφορᾷ πάντοτε πρός τόν αἰώνιον προορισμόν τοῦ ἀνθρώπου, διακονεῖ τάς ὑπαρξιακάς ἀνάγκας αὐτοῦ, ἐπιχέει, ὡς ὁ Καλός Σαμαρείτης, «ἔλαιον καί οἶνον» ἐπί τάς πληγάς, καθισταμένη ὁ «πλησίον» παντός «ἐμπεσόντος εἰς τούς ληστάς» (πρβλ. Λουκ. ι’, 25 – 37), ἰωμένη τάς συγχρόνους «ἀσθενείας τοῦ πολιτισμοῦ», φωτίζουσα τάς διανοίας καί τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ πνευματικότης, ὡς παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τήν ζωήν τῶν πιστῶν, σημαίνει μαρτυρεῖν ἔργῳ καί λόγῳ περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος καί δέν ἔχει σχέσιν μέ ἄγονον ἐσωστρέφειαν. Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ζωῆς χορηγός, πηγή ἀγαθότητος, νομή χαρισμάτων, ζωή καί φῶς. Ὁ χριστιανός εἶναι φλεγόμενος ἄνθρωπος, φιλόθεος, φιλάνθρωπος καί φιλοκαλικός, δραστήριος καί δημιουργικός.

Τό Εὐαγγέλιον τῶν Χριστουγέννων ἀκούεται καί ἐφέτος εἰς ἕν πολιτισμικόν περιβάλλον, ὅπου ὑψίστη ἀξία θεωρεῖται τό «ἀτομικόν δικαίωμα». Ὁ ἑαυτοκεντρισμός καί ἡ φενάκη τῆς αὐτοπραγματώσεως μειώνουν τήν κοινωνικήν συνοχήν, ἐξασθενίζουν τό φιλάλληλον πνεῦμα καί τήν ἀλληλεγγύην καί ἐργαλειοποιοῦν τάς διανθρωπίνας σχέσεις. Ὁ ἄκρατος οἰκονομισμός καί ἡ ἐκκοσμίκευσις βαθύνουν τό ὑπαρξιακόν κενόν καί ὁδηγοῦν εἰς συρρίκνωσιν τῶν δημιουργικῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατον νά ἀγνοήσῃ τάς ἐξελίξεις αὐτάς, τάς συνεπείας τῶν ὁποίων ὑφίστανται πρωτίστως οἱ νέοι, μέ ὄχημα τάς σαγηνευτικάς μηχανάς τοῦ τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ καί τάς παντοειδεῖς ὑποσχέσεις «ψευδῶν παραδείσων». Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη, 2016) ἐκάλεσε μετ᾿ ἐμφάσεως τούς νέους «νά συνειδητοποιήσουν ὅτι εἶναι φορεῖς τῆς μακραίωνος καί εὐλογημένης παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ταυτοχρόνως δέ καί οἱ συνεχισταί αὐτῆς», νά συμμετέχουν ἐνεργῶς εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, «νά διαφυλάσσουν θαρραλέως καί νά καλλιεργοῦν μέ δυναμισμόν τάς αἰωνίους ἀξίας τῆς Ὀρθοδοξίας διά νά δίδουν τήν ζείδωρον χριστιανικήν μαρτυρίαν» (Ἐγκύκλιος, § 8 καί 9).

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, στοιχοῦντες τῇ προτροπῇ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου καί μέ ἀναφοράν εἰς τήν πρόσφατον ἐκλογήν καί ἐγκατάστασιν τῶν νέων Ἀρχιεπισκόπων Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας καί Θυατείρων καί Μεγάλης Βρεταννίας εἰς τάς τρεῖς μεγάλας Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐν τῇ Διασπορᾷ, ἀνακηρύσσομεν τό ἔτος 2020 «ἔτος ποιμαντικοῦ ἀνακαινισμοῦ καί ὀφειλετικῆς μερίμνης διά τήν νεολαίαν», καλοῦντες σύμπαντα τόν καθ᾿ ἡμᾶς ἱερόν κλῆρον καί τόν χριστεπώνυμον λαόν εἰς συμμετοχήν καί εἰς στήριξιν τῆς ἐνθέου ταύτης προσπαθείας.

Ἀποβλέπομεν εἰς τήν ἀνάπτυξιν μιᾶς «διαλεγομένης Ποιμαντικῆς» μέ φαντασίαν καί ὅραμα, μέ ἀκλόνητον πίστιν εἰς τήν ἀείρυτον χάριν τοῦ Θεοῦ καί μέ ἐμπιστοσύνην εἰς τήν δύναμιν τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ προσωποκεντρική αὐτή Ποιμαντική ὀφείλει νά στρέφῃ τούς νέους ἀπό τό «ζητεῖν τά ἑαυτῶν» καί τό «ἑαυτοῖς ἀρέσκειν», εἰς τήν «οὐ ζητοῦσαν τά ἑαυτῆς» ἀγάπην καί εἰς τό «ἀρέσκειν Θεῷ», ἀπό τά «ἀγαθά» εἰς τό «Ἀγαθόν», ἀπό τό «πολλῶν δεῖσθαι» εἰς τό «ἕν, οὗ ἐστι χρεία», συμβάλλουσα εἰς τήν ἀνάδειξιν τῶν χαρισμάτων ἑκάστου ἐξ αὐτῶν. Ὁ ἀληθῶς ἐλεύθερος ἑαυτός γεννᾶται διά τῆς προσφορᾶς τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Βάσις διά τήν ἀφύπνισιν τῆς χριστιανικῆς συνειδήσεως παραμένει καί σήμερον ἡ βίωσις καί ἡ κατανόησις τοῦ νοήματος τῆς χριστιανικῆς λατρείας, τοῦ κοινοτικοῦ, εὐχαριστιακοῦ καί ἐσχατολογικοῦ χαρακτῆρος της. Οἱ νέοι πρέπει νά συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι σωματεῖον χριστιανῶν ἀλλά «Σῶμα Χριστοῦ». Καλοῦμεν τόν ἀνά τήν οἰκουμένην ἱερόν κλῆρον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας εἰς μίαν «κενωτικήν» ποιμαντικήν κινητοποίησιν. Δέν θά ἀναμένωμεν νά ἔλθουν οἱ νέοι καί αἱ νέαι πρός ἡμᾶς, ἀλλά πορευόμεθα ἡμεῖς πρός αὐτούς, ὄχι ὡς κριταί ἀλλά ὡς φίλοι, μιμούμενοι τόν «ποιμένα τόν καλόν», ὅς «τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ι’, 11). Ὁ ποιμήν εὑρίσκεται πάντοτε ἐν ἐγρηγόρσει καί ἐπιφυλακῇ, γνωρίζει τάς ποιμαντικάς ἀνάγκας τῶν νέων καί τόν κοινωνικόν των περίγυρον καί δρᾷ ἀναλόγως.

Ἡ ποιμαντική του παρέμβασις ἀντλεῖ ἔμπνευσιν καί κατεύθυνσιν ἀπό τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, προσφέρουσα εἰς τούς νέους ὄχι ἁπλῶς «βοήθειαν», ἀλλά τήν «ἀλήθειαν» τῆς ἐλευθερίας, «ἧ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν» (Γαλ. ε’, 1).

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, προσκυνοῦντες μετ᾿ εὐλαβείας τό Θεῖον Βρέφος τῆς Βηθλεέμ, εὐχόμεθα πᾶσιν ὑμῖν, ἐκ τοῦ πανεόρτου Φαναρίου, εὐλογημένον τό Ἅγιον Δωδεκαήμερον καί εὔκαρπον τόν ἐπί θύραις νέον σωτήριον ἐνιαυτόν, ἐπικαλούμενοι ἐφ᾿ ὑμᾶς τήν ἀείζωον χάριν καί τό μέγα ἔλεος τοῦ συγκαταβάντος τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ «Θεοῦ μεθ᾿ ἡμῶν».

Χριστούγεννα ‚βιθ’

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

https://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=2973&tla=gr

Ημερίδα Θεολόγων Ν. Φθιώτιδας με τη συμμετοχή του Μητροπολίτη κ. Συμεών

Να θεωρήσουν τον ίδιο και την Ιερά Μητρόπολη της οποίας προϊσταται συνοδοιπόρο και συμπαραστάτη στο εκπαιδευτικό και ευρύτερα παιδαγωγικό τους έργο κάλεσε τους θεολόγους εκπαιδευτικούς ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών μιλώντας στην Ημερίδα Θεολόγων του νομού που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη (18.12.2019) στη Λαμία από τον οικείο Συντονιστή Εκπαιδευτικού Έργου Θεολόγων Στερεάς Ελλάδος Δρ. Χαράλαμπο Ανδρεόπουλο στην αίθουσα εκδηλώσεων του 5ου Γενικού Λυκείου της πόλης, υπό την αιγίδα του Περιφερειακού Κέντρου Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού (ΠΕ.Κ.Ε.Σ.) Στερεάς Ελλάδος 

Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση που του απηύθυνε ο Συντονιστής Θεολόγων κ. Χαρ. Ανδρεόπουλος, για μια πρώτη γνωριμία με τους θεολόγους εκπ/κούς, μετά την πρόσφατη εκλογή (Οκτώβριος) και ενθρόνισή του (Νοέμβριος) στη Λαμία, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών, όχι μόνο εξέφρασε τη χαρά του για την πρόσκληση και τη συμμετοχή του στη σύναξη των θεολόγων, αλλά διεβεβαίωσε ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του – «όλη η Μητρόπολη» - θα σταθούν αρωγοί στον σπουδαίο και σημαντικό έργο που καλούνται να προσφέρουν οι θεολόγοι της περιοχής, υποστηρίζοντας το θεάρεστο, όπως επεσήμανε, έργο τους τόσο για την γνωστική ανάπτυξη όσο και την εν Χριστώ ηθική και ψυχική καλλιέργεια των μαθητών/-τριών των σχολείων μας. 

«Η συνάντησή μας αυτή είναι συνάντηση γνωριμίας και μιας πρώτης επικοινωνίας. Να με θεωρείτε ως ένα μέλος της οικογένειάς σας. Θέλω να ξέρετε ότι, θα βρίσκομαι πάντα στο πλευρό σας για καθετί που σας απασχολεί, για να μπορέσουμε όλοι μαζί, με αγάπη, με ομόνοια και ενότητα να μεταδίδουμε σωστά το χαρμόσυνο μήνυμα σωτηρίας του Χριστού στον κόσμο και ιδιαιτέρως στα παιδιά μας. Για να έχει επιτυχία και απήχηση το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία μας, πρέπει ο διδάσκων να πιστεύει αυτά που διδάσκει, να αγαπάει αυτά που λέει αλλά και να αγαπάει αυτούς που τα λέει. Θεολογία είναι πάνω απ’ όλα να αγαπάς τον Χριστό και την διακονία σου. Μόνο έτσι μεταδίδεις σωστά το μήνυμα του Χριστού και της Εκκλησίας», υπογράμμισε ο Σεβασμιώτατος. 

Απαντώντας στην προσφώνηση του Συντονιστή Θεολόγων, μέσω της οποίας ο κ. Ανδρεόπουλος κάλεσε τον Μητροπολίτη σε συνεργασία επί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος, όπως σχέσεων σχολείου – οικογένειας και διοργανώσεως εκδηλώσεων θεολογικού / παιδαγωγικού και ιστορικού / θρησκευτικού περιεχομένου, ο κ. Συμεών δεσμεύθηκε ότι ο ίδιος και όλο το δυναμικό της Μητροπόλεως θα συνδράμουν μετά χαράς στις δράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας της περιοχής. Επίσης, ο κ. Συμεών τόνισε ότι η Ιερά Μητρόπολη θα συνεργασθεί σε όποιες δράσεις της ζητηθεί σε θέματα εκπαιδευτικά, παιδαγωγικά, πολιτιστικά, εκφράζοντας την ιδιαίτερη χαρά του στην προηγηθείσα αναφορά / αίτημα του Συντονιστή Θεολόγων για τη (συν-) διοργάνωση τη προσεχή άνοιξη - και εν όψει των εκδηλώσεων για τον εορτασμό την επομένη χρονιά (2020) της συμπληρώσεως των 200 ετών από την έναρξη της Επαναστάσεως του 1821 - ημερίδας στη Λαμία με θέμα τον ρόλο που διεδραμάτισε γενικότερα η Ρούμελη και ειδικότερα η τοπική Εκκλησία και ο ιερός της κλήρος στην εθνεγερσία του 1821. 

Στον Μητροπολίτη κ. Συμεών – τον οποίο κατά την επίσκεψή του αυτή συνόδευαν ο πρωτοσύγκελλος, αρχιμ. π. Άγγελος Ανθόπουλος και ιερείς του ιδιαιτέρου Γραφείου του – εις ανάμνησιν της συναντήσεώς του αυτής με τους θεολόγους του νομού προσφέρθηκαν εκ μέρους του Δ/ντή του 5ου ΓΕΛ Δρ. Κων. Σπαλιώρα μια εικόνα του Χριστού με την ευχή όλων ο Κύριος να ευλογεί την αρχιερατική του πορεία στην ιστορική Μητρόπολη Φθιώτιδος και ένα βιβλίο νομοκανονικού περιεχομένου («Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση» , εκδ. Επίκεντρο, 2017, σσ. 424) εκ μέρους του Συντονιστή Θεολόγων (και συγγραφέα του βιβλίου) Δρ. Χαρ. Ανδρεόπουλου, με τη προσδοκία να βρεί σ΄ αυτό το επιστημονικό πόνημα (διδακτορική διατριβή) ενδιαφέρουσες πτυχές των δύο επιστημών που και ο ίδιος σπούδασε και αγαπά: της Νομικής και της Θεολογίας. Από την πλευρά του ο Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Συμεών πέραν των ευχών του για ευλογημένα Χριστούγεννα και ένα δημιουργικό 2020, προσέφερε σε κάθε έναν εκ των παρευρισκομένων θεολόγων ένα ιστορικού περιεχομένου βιβλίο («Αμβρόσιος Νικολαϊδης, Μητροπολίτης Φθιώτιδος [1932-1958]» , εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, 2019, σσ. 430) του Δρ. Θεολογίας, πρωτοπρεσβυτέρου και αρχιερατικού επιτρόπου της Ι. Μ. Φθιώτιδος π. Νεοφύτου Ραφαηλίδη), ένα ανάτυπο του λόγου του («Αγιος Απόστολος Παύλος. Ο Απόστολος των Εθνών και όχι των εθνικισμών» ) που είχε εκφωνήσει το 2016 (ως αρχιμανδρίτης, τότε, και πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών) στον ιερό βράχο του Αρείου Πάγου, στην Πνύκα και ένα εγκόλπιο ημερολόγιο της Ι. Μητροπόλεως για το Νέο Έτος (2020). 

Μετά την αποχώρηση του Μητροπολίτου κι ένα μικρό διάλειμμα - στη διάρκεια του οποίου προσφέρθηκε εκ μέρους του 5ου ΓΕΛ Λαμίας πλούσιος μπουφές με εκλεκτά νηστίσιμα εδέσματα - ακολούθησε το κύριο πρόγραμμα της Ημερίδας, το θέμα της οποίας ήταν «Διδακτικές προσεγγίσεις και παιδαγωγικοί προσανατολισμοί στο μάθημα των Θρησκευτικών στο σύγχρονο σχολείο». 

Εισηγητές ήταν ο Δρ. Χαρ. Ανδρεόπουλος, Συντονιστής Εκπ/κού Έργου κλ. ΠΕ01 Στ. Ελλάδος, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα της δημιουργικής χρήσεως των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνίας (Τ.Π.Ε.) στη μαθησιακή διαδικασία τονίζοντας ότι ο συγκερασμός του μαθήματος των Θρησκευτικών και των Νέων Τεχνολογιών μπορεί να υπάρξει χωρίς εκπτώσεις στο θεολογικό υπόβαθρο του μαθήματος. Αντίθετα, είπε ο εισηγητής, ο διδάσκων καλείται να αντιμετωπίσει τον υπολογιστή ως μέσο βελτιώσεως της διδασκαλίας του προκειμένου το μάθημα να γίνει πιο ελκυστικό και να επιτυγχάνονται σε μεγαλύτερο βαθμό οι στόχοι που αφορούν στα προσδοκώμενα μαθησιακά αποτελέσματα. Ακολούθησε η εισήγηση της θεολόγου καθηγήτριας του Γυμνασίου Αγ. Κωνσταντίνου κ. Δήμητρας Λεκάκη η οποία παρουσίασε σχετική δειγματική διδασκαλία με τη χρήση λογισμικού «ppt» (Power Point Presentation) από κεφάλαια του μαθήματος του Γυμνασίου. Η ημερίδα ολοκληρώθηκε με εισήγηση που ανέπτυξε ο Δρ. Κων. Σπαλιώρας, Δ/ντής του 5ου ΓΕ.Λ. Λαμίας. Ο κ. Σπαλιώρας αναφέρθηκε στην παιδαγωγική διάσταση του έργου του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, υπογραμμίζοντας ότι οι διδαχές του περί της παιδαγωγικής έχουν χαρακτήρα διαχρονικό και επίκαιρο, αναδεικνύοντας ιδιαιτέρως την σπουδαιότητα του έργου του εκπαιδευτικού και δη του θεολόγου ανυψώνοντάς το σε πνευματικό, σε λειτούργημα υψηλό και ιερό εφάμιλλο του ιερατικού αξιώματος («Το της διδασκαλίας και το της ιερωσύνης αξίωμα μέγα εστί και θαυμαστόν», Ομιλ. Ε΄, Εις Α΄ Τιμ. 1, PG. 62, 525). 

* Στους θεολόγους εκπαιδευτικούς του Ν. Φθιώτιδος που παρακολούθησαν την Ημερίδα δόθηκαν Βεβαιώσεις Παρακολούθησης. 

Εκοιμήθη ο π. Γεώργιος Μεταλληνός

πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/12/2019

Έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί, σε ηλικία 79 ετών, ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ομότιμος καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Διακονούσε στον πανεπιστημιακό ναό του Αγίου Αντίπα στον χώρο της Οδοντιατρικής Σχολής, στου Γουδή. Το 2015 βραβεύτηκε με το Μακεδονικό Βραβείο για το συνολικό του έργο.

Ο εκλιπών γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1940 όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του (1958). Από το 1964 έως το 1967 σπούδασε κλασική φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου έλαβε τα πτυχία Θεολογίας και Φιλολογίας.

Με την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, διορίστηκε επιστημονικός βοηθός στην έδρα Πατρολογίας και το 1969 μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στην τότε Δυτική Γερμανία (Βόννη και Κολωνία), όπου και έμεινε μέχρι το 1975. Ενδιάμεσα πραγματοποίησε σπουδές και αρχειακές έρευνες στην Αγγλία. Το 1971 εισήλθε στις τάξεις του κλήρου στη Γερμανία και έγινε διδάκτωρ Θεολογίας (Αθήνα) και Φιλοσοφίας-Ιστορίας (Κολωνία).

Από το 1984 διετέλεσε καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών διδάσκοντας «Ιστορία του Πνευματικού Βίου κατά την μεταβυζαντινή περίοδο», «Ιστορία και Θεολογία της Λατρείας» και «Βυζαντινή Ιστορία». Διετέλεσε κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής από το 2004 έως το 2007, οπότε και αφυπηρέτησε, λαμβάνοντας τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή.

Η εξόδιος ακολουθία του μακαριστού π. Γεωργίου Μεταλληνού θα ψαλλεί το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου και ώρα 14:00  στον Ιερό Ναό Αγίου Θωμά Αμπελοκήπων, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.

***

Δείτε και:

• Αναρτήσεις με άρθρα και ομιλίες του π. Γ. Μεταλληνού (1940-2019)
• π. Γ. Μεταλληνός, Ησυχαστές και Ζηλωτές
• π. Γ. Μεταλληνός, Η τρίτη άλωση (Ηράκλειο 14-6-2012)
• π. Γ. Μεταλληνός, Χριστιανισμὸς καὶ Παλαιὰ Διαθήκη

φωτογραφήματα 306

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Χρ. Γιανναράς, Για το «νόημα» της πολιτικής (Αθήνα 25/10/2019-βίντεο)

πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ
&
https://www.youtube.com/watch?v=11OtSjM5bEQ

Κυκλοφορεί το τεύχος 152 του περιοδικού "Σύναξη" με κεντρικό θέμα «Φύλο και θεολογία: Εντάσεις και ενστάσεις»

Σύναξη, τεύχος 152, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2019

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Κ Ο

Το τεύχος αυτό χτίστηκε καταμεσής ενός μεγάλου αναβρασμού των ημερών μας, ο οποίος αφορά τον τρόπο με τον οποίο νοείται το ανθρώπινο φύλο. Ίσως μάλιστα η λέξη «αναβρασμός» να είναι ήπια σε σχέση με την ένταση των αντιπαραθέσεων ή σε σχέση με την κλαγγή των όπλων, από πλήθος μέτωπα, η οποία κλαγγή συχνά επικαλύπτει τον λόγο και τον διάλογο.

Το αφιέρωμά μας επιχειρεί να διαβάσει θεολογικά το ζήτημα, δηλαδή αφενός να εξετάσει τι σημαίνει για την χριστιανική πίστη η ύπαρξη και η λειτουργία των φύλων, και αφετέρου να συζητήσει απόψεις που διατυπώνονται στον δημόσιο χώρο. Η δυσκολία που έχει το εγχείρημά μας είναι διπλή: Από τον εκκλησιαστικό χώρος δεν λείπουν αγκυλώσεις και αντιφάσεις (όπως, κατάφαση του μυστηρίου της αγάπης και της σεξουαλικότητας από τη μια, καχυποψία μέχρι τρόμου από την άλλη). Αλλά και σε μη-χριστιανικούς χώρους που μιλούν ηχηρά για το ζήτημα, συχνά θάλλουν αφοριστικές στάσεις.

Και γι’ αυτό το επίδικο ζήτημα των φύλων, θα επαναλάβουμε ότι η τιτανομαχία αφορά τα κριτήρια. Ιδεολογικά πείσματα και προκαταλήψεις δεν βοηθούν – είναι περιττό να το λέει κανείς αυτό, αλλά τα αυτονόητα μοιάζουν με είδος πολυτελείας στις μέρες μας. Έχουν περάσει 19 χρόνια από το αφιέρωμά μας στην «Ανθρώπινη σεξουαλικότητα» [1] και βέβαια συχνά έκτοτε θίξαμε παραμέτρους του ζητήματος [2]. Όμως σήμερα τα ερωτήματα που απαιτοὐν γερή άσκηση στην ανίχνευση κριτηρίων, είναι αληθινό τσουνάμι και θέτουν σε δοκιμασία τις αντοχές όποιου αποφεύγει αυτή την άσκηση. Είναι, άραγε, το φύλο βασική συνιστώσα της ανθρώπινης ύπαρξης; Ή είναι κάτι πραγματικό μεν, αλλά δευτερεύον; Έχει, άραγε, νόημα η ψηλάφηση της ανθρώπινης φύσης, ή τα πάντα είναι κοινωνικές συμβάσεις; Ή μήπως έχουμε μια συνάρτηση φύσης και συμβάσεων, στην οποία συνάρτηση όμως δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τις ποσοστώσεις των παραγόντων της; Τα ερωτήματα αυτά δεν τίθενται μόνο από κοσμικές οπτικές, οι οποίες υποστηρίζουν τη ρευστότητα του φύλου. Τίθενται -με άλλον τρόπο- και από θεολογικές οπτικές, οι οποίες δεν συμφωνούν μεταξύ τους για τη σημασία του ιστορικού παρόντος και για τη σχέση του με την εσχατολογική κατάληξη του ανθρώπου.

Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι ο υπότιτλος του αφιερώματος κυριολεκτεί. Το παγκράτιο δεν διεξάγεται ως μια «απλή» αναμέτρηση μεταξύ χριστιανικής και μιας μη-χριστιανικής ανθρωπολογίας, αλλά με ένα πλέγμα αναμετρήσεων μεταξύ ποικίλων ανθρωπολογιών˙ χριστιανικών και μη-χριστιανικών. Χρειάζονται ιδιαίτερες αντοχές στο κυνήγι των κριτηρίων, που από τώρα σκεφτόμαστε πως ίσως δεν αρκεί ένα μόνο τεύχος…

Θ.Ν.Παπαθανασίου

[1] Τεύχος 11 (2001). Βλ. περιεχόμενά του: http://www.synaxi.gr/archive/tefxos_077.php

[2] Βλ. π.χ. τ. 142 (2017), «Γυναίκα, ιεροσύνη, γάμος», και διάσπαρτα άρθρα.

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

- ΜΥΡΤΩ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ, «Σουσάννα: Τὸ κακὸ ἐντὸς τῆς κοινότητας».

- π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ, «Φύλο καὶ σεξουαλικότητα: Βιο/ψυχοτεχνολογίες τοῦ ὑποκειμένου στὴν ἐποχὴ τοῦ μετα-διαφωτισμοῦ».

- π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ, «Φύλο ἄ-φιλο: ξανασχεδιάζοντας τὸν ἄνθρωπo».

- ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΚΛΗΡΗΣ, «Φύλο: Δὲν εἶναι «λόγος τῆς φύσεως», εἶναι ἱστορικὸ χάρισμα».

- ΑΘΗΝΑ ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗ, «Τὸ φύλο ὡς στοιχεῖο τῆς προσωπικότητας καὶ ὁ νόμος 4491/2017 γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς ταυτότητας τοῦ φύλου».

- ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, «Τὸ παράπονο τοῦ πρεζάκια σὲ μέρη δύο (ποίημα)».

- ΦΑΝΗ ΚΟΥΤΣΟΒΙΤΗ, «Δῶσ’ μου ἕνα ὄνομα νὰ μὴ χαθῶ…».

- ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΡΙΩΤΟΓΛΟΥ, «Μιὰ ἱστορία γιὰ “ἀγρίους“ καὶ “ἁγίους“ καὶ γιὰ τὰ παιδιὰ ἑνὸς κατώτερου Θεοῦ».

- ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΣΤΑΘΗΣ, «Διεθνὲς συνέδριο: Ἡ κλήση στὴν ἐν Χριστῷ ζωή».

- ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΟΥΛΦΗΣ, «Διεθνὲς συνέδριο γιὰ τὸν π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ».

- ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, «π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ. Σκιαγράφηση τῆς ζωῆς καί τοῦ ἒργου του».

- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗΣ, «Μπροστὰ στὸ τέλος: Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει “εὐθάνατος“ θάνατος;».

Παρουσίαση του βιβλίου «Πόλις, οντολογία, εκκλησιαστικό γεγονός: Αναμέτρηση με τη σκέψη του Χρήστου Γιανναρά» τη Δευτέρα 16/12/2019 στην Αθήνα

«Πόλις, οντολογία, εκκλησιαστικό γεγονός» 

Αναμέτρηση με τη σκέψη του Χρήστου Γιανναρά 

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019 στις 19:00 

στο πατάρι του Αρμού (Μαυροκορδάτου 11, Αθήνα) 

Τo βιβλίο θα παρουσιάσουν οι: 

• Δημήτρης Μόσχος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Τμήμα Θεολογίας ΕΚΠΑ 
• Φανή Κουτσοβίτη, θεολόγος, συντακτική επιτροπή «Σύναξης» 
• Σωτήρης Μητραλέξης, εντετ. διδάσκων φιλοσοφίας στο Τμήμα Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ, ερευν. εταίρος Πανεπιστημίου Winchester 
• Διονύσιος Σκλήρης, διδάκτωρ ελληνικών σπουδών (Πατρολογία) του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, εντετ. διδάσκων στο Τμήμα Θεολογίας ΕΚΠΑ

Πέθανε η μούσα του Γκοντάρ Άννα Καρίνα

πηγή: in.gr

Έφυγε από της ζωή στα 79 της χρόνια, η ηθοποιός Άννα Καρίνα, γνωστή κυρίως για τους ρόλους της στις ταινίες του Ζαν-Λικ Γκοντάρ.

Όπως ανακοίνωσε σήμερα ο καλλιτεχνικός της πράκτορας, στο Γαλλικό Πρακτορείο, η ηθοποιός πέθανε χθες, Σάββατο 14/12/2019, στο Παρίσι.

Διαβάστε περισσότερα εδώ.

Νίκος Λυγερός, Η Γερουσία Αμερικής αναγνωρίζει την Γενοκτονία των Αρμενίων

φωτό: ΤΑ ΝΕΑ

πηγή: Ιστοσελίδα Νίκου Λυγερού

Μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από το Κογκρέσο της Αμερικής, ήρθε η ώρα της αναγνώρισης και από τη Γερουσία. Ζούμε ιστορικές στιγμές για όσους παλεύουν για τη μνήμη των θυμάτων και των επιζώντων, αφού περιμένουμε εδώ και δεκαετίες αυτή την απόφαση από τις ΗΠΑ. Έτσι όσοι έλεγαν ότι δεν θα περάσει από τη Γερουσία επειδή είχαν ασκήσει βέτο μερικοί γερουσιαστές, μετά την αναγνώριση από το Κογκρέσο διαψεύστηκαν εντελώς. Και όπως το είπε ο Γερουσιαστής Menendez, η Γερουσία των ΗΠΑ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και ήρθε από την πλευρά του Δικαίου. Όσοι υποστήριζαν ότι οι ΗΠΑ μπορούν ν’ αλλάξουν στη Γερουσία την απόφασή τους για το ψήφισμα που προτάθηκε, δεν υπολόγισαν την στροφή που έχει πάρει η αμερικανική πολιτική σε σχέση με την Τουρκία. Ήδη οι ΗΠΑ είχαν ψηφίσει μέτρα ενάντιά της στο επίπεδο του Κογκρέσου λόγω της συμπεριφοράς της με τους Κούρδους και μάλιστα την ίδια ημέρα με την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Αλλά αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε και από την επιτροπή των εθνικών υποθέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ. Άλλωστε υπήρξε και το πάγωμα της πώλησης των F35. Σε κάθε περίπτωση βλέπουμε ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να αντιστέκονται κανονικά και ακάθεκτα στην Τουρκία. Και αυτή η νέα αναγνώριση έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή τη στρατηγική συμπεριφορά. Είναι επίσης μια τεράστια επιτυχία για τους Αρμένιους που παλεύουν πάνω από ένα αιώνα για τη δικαίωση του αγώνα τους. Έχουμε λοιπόν ένα παράδειγμα προς μίμηση αγωνιστικότητας ενάντια στη βαρβαρότητα, ειδικά φέτος που η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου έγινε αιωνόβια. Η χαρά μας είναι τεράστια για αυτήν την ιστορική απόφαση. 

Μουσικόραμα 61: Art Of Noise

Art Of Noise- Moments In Love

https://www.youtube.com/watch?v=Ty09bNZA0q4

H υπ. Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως για τα Θρησκευτικά: "Στη βάση επιστημονικών κριτηρίων η αναμόρφωση του προγράμματος σπουδών"

πηγή: ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

H Υπουργός Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως σε συνέντευξή της στη «Καθημερινή» της Κυριακής (08.12.2019) στην ερώτηση «Τι γίνεται με την εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας για τα προγράμματα σπουδών των Θρησκευτικών;», απάντησε ως εξής: "Η νέα ηγεσία του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής αποφάσισε, με την ανάληψη των καθηκόντων της, τη συγκρότηση ειδικής επιτροπής που θα μελετήσει την απόφαση του ΣτΕ αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς και άλλες υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές αναφορικά με το μάθημα των Θρησκευτικών. Ακολούθως, θα επανεξετάσουμε το κανονιστικό πλαίσιο στη βάση επιστημονικών κριτηρίων και θα προβούμε στις ενδεδειγμένες ενέργειες για την αναμόρφωση του προγράμματος σπουδών του μαθήματος και για την τροποποίηση της δήλωσης απαλλαγής από αυτό".

https://www.kathimerini.gr/1055240/article/epikairothta/politikh/nikh-keramews-sthn-k-trapeza-8ematwn-sto-lykeio-to-2021

Εκοιμήθη ο Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης

πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ,8/12/2019

Ξημερώματα Κυριακής, γύρω στις 7:00 το πρωί ώρα Ελλάδος και 22.00 ώρα Αμερικής κοιμήθηκε εν Κυρίω ο Γέροντας Εφραίμ στην Αριζόνα. 

Ο Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης ήταν πνευματικός γόνος του συγχρόνου Οσίου Πατρός Ιωσήφ του Ησυχαστού. Κοντά του ο Γέροντας Εφραίμ έλαβε σπουδαία πνευματική μόρφωση και άσκηση. Μετά την κοίμησή του, ο Γέροντας Εφραίμ δημιουργεί την δική του συνοδεία και σύντομα καλείται να αναλάβει την Ι. Μονή του Φιλοθέου στο Άγιον Όρος. Το κοινόβιο αυτό γνωρίζει σπουδαία πνευματική άνθιση σε ελάχιστα χρόνια και εξ αυτού επανδρώνονται άλλα τρία αγιορείτικα Κοινόβια και Σκήτες. Ο αριθμός των γυναικείων Μονών που ιδρύθηκαν ή επανδρώθηκαν υπό την πνευματική του καθοδήγηση είναι πολύ μεγαλύτερος. Αυτό όμως που τον κατέστησε παγκοσμίως γνωστό είναι η μεγάλη πνευματική κίνηση δημιούργησε στην Αμερική. Με κέντρο την Ι. Μονή Αγ. Αντωνίου στην Αριζόνα δημιούργησε περίπου είκοσι μοναστικές αδελφότητες με σπουδαίο ιεραποστολικό έργο.

Διαβάστε περισσότερα εδώ.

***

Δείτε και:

• «Θεού θέα» : ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα
• Θαύμα στην Αμερική του πατρός Εφραίμ Φιλοθεΐτη

π. Δ. ΜΠΟΚΟΣ, ΤΡΕΙΣ ΦΤΩΧΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ

Ζούσαν μαζί κάποτε σ’ ένα φτωχό μέρος τρεις καλόγεροι. Για να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια τους, δούλευαν σαν θεριστές την εποχή του θερισμού. Μια χρονιά λοιπόν ανέλαβαν να θερίσουν εξήντα χωράφια. Ένας όμως απ’ τους τρεις από την πρώτη κιόλας ημέρα αρρώστησε και γύρισε στο κελλί του. Λέει τότε ο ένας από τους εναπομείναντες στον άλλον: 

-  Βλέπεις, αδελφέ, ο αδελφός μας αρρώστησε. Ας στριμωχτούμε λοιπόν λίγο περισσότερο οι δυο μας και πιστεύω πως με τις ευχές του θα προλάβουμε να θερίσουμε και το δικό του μερίδιο. 

Πράγματι κατάφεραν να τελειώσουν εγκαίρως όλο το έργο και αφού πληρώθηκαν για τη δουλειά τους, φώναξαν τον τρίτο καλόγερο και του είπαν: 

-  Έλα, αδελφέ, πάρε τον μισθό σου. 

-  Ποιο μισθό έχω να πάρω, αφού δεν θέρισα; ρώτησε εκείνος. 

-  Ο θερισμός έγινε, επειδή βοήθησαν οι ευχές σου! απάντησαν οι συνασκητές του. Έλα λοιπόν, πάρε τον μισθό σου. 

Τότε έγινε ανάμεσά τους μεγάλος «καυγάς». Ο ένας έλεγε «δεν τα παίρνω», οι άλλοι πάλι δεν δέχονταν με τίποτε να υποχωρήσουν. Τελικά πήγαν σ’ ένα μεγάλο Γέροντα να τους λύσει το ζήτημα. 

Ο ένας λοιπόν είπε, ότι, ενώ δεν θέρισε ούτε μία μέρα, τον αναγκάζουν τώρα να πάρει το μερίδιό του και τον φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση. Οι άλλοι είπαν ότι, ενώ η δουλειά ήταν τόσο πολλή, που δύσκολα θα την τελείωναν και οι τρεις μαζί, όμως τώρα, με τις προσευχές του άρρωστου αδελφού τους, ολοκλήρωσαν πολύ γρηγορότερα όλο το θέρισμα. Γι’ αυτό επιμένουν να πάρει τον μισθό του. Ο Γέροντας θαύμασε ακούοντας τη διχογνωμία και φιλονικία τους. Φώναξε αμέσως κάποιον καλόγερο που ήταν κοντά εκεί και του είπε: 

-  Χτύπα την καμπάνα να μαζευτεί όλο το μοναστήρι. 

Όταν ήρθαν όλοι, τους είπε: 

-  Ελάτε, αδελφοί, να θαυμάσετε δικαιοσύνη. 

Και τους είπε τα καθέκαστα. Τότε οι μοναχοί του μοναστηριού εκείνου έβγαλαν απόφαση όλοι μαζί, να πάρει το μερίδιό του ο καλόγερος που δεν είχε θερίσει και ας το κάνει μετά ό,τι θέλει. Και εκείνος ο μακάριος, μη μπορώντας πια να κάνει αλλιώς, έφυγε κλαίγοντας από τη λύπη του (από το Γεροντικό).

Να, λοιπόν από τρεις φτωχούς ασκητές ένα υπέροχο πρότυπο κοινωνικού ανθρώπου. Παρά τη φτώχεια τους, δεν είχαν καμμιά προσκόλληση στα λεφτά. Ολόψυχα ήθελαν να συνδράμουν, να μη ζημιώσουν τον αδελφό τους. Κανένα ίχνος πλεονεξίας, εκμετάλλευσης, κατάχρησης. Τί κόσμος άραγε θα υπήρχε, αν οι άνθρωποι σκέπτονταν και ενεργούσαν έτσι; Θα είχαμε την οικονομική κρίση και τα προβλήματα που έχουμε σήμερα; Πόση δικαιοσύνη, τιμιότητα και ανιδιοτέλεια θα βασίλευαν ανάμεσά μας! Πόσο πρόθυμοι θα ήταν όλοι να βοηθήσουν στη δυσκολία του άλλου, στην αρρώστια του, στη φτώχεια του! Δεν θα υπήρχε φτωχός ανάμεσά μας (Δευτ. 15, 4). 

Θα ’λεγε όμως κανείς πως οι μοναχοί αυτοί, παρά τη φτώχεια τους, είχαν κάποιο πλεονέκτημα. Βρήκαν μια μικρή δουλειά, πήραν κάτι λίγα λεφτά και συνεπώς μπορούσαν να δώσουν μια κάποια βοήθεια σε κάποιον. Πώς να βοηθήσουμε όμως εμείς, όταν το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι αυτή ακριβώς η έλλειψη δουλειάς; Τί να δώσεις στον άλλον, όταν δεν βγάζεις τίποτε; 

Εύλογο το ερώτημα, παρ’ όλ’ αυτά όμως δεν παύει να είναι παραπλανητικό. Ο Χριστός δεν λέει: «Για να δω! Πόσα έχεις; Για να σου πω αν μπορείς να δώσεις». Πουθενά δεν βάζει πλαφόν στο εισόδημά σου, δεν σου λέει πόσο ύψος πρέπει να έχει, για να έχεις υποχρέωση να δώσεις. Δεν σε ρωτάει αν έχεις να δώσεις, αλλά αν θέλεις να δώσεις· αν έχεις τη διάθεση να δώσεις· αν υπάρχει έλεος, ευσπλαχνία, αγάπη μέσα σου. Αν δεν υπάρχουν αυτά, ακόμα και να δώσεις, ακόμα και πολλά να δώσεις, δεν έχει καμμιά αξία. «Ουδέν ωφελείσαι» (Α΄ Κορ. 13, 3). 

Αν όμως αυτά υπάρχουν, ακόμα και δουλειά να μην έχεις, ακόμα και τίποτα να μη σου βρίσκεται να δώσεις, δίνεις πολλά, τόσο πολλά, που και ο ίδιος ο Χριστός ξεσπάει σε έπαινο για σένα («η χήρα η πτωχή αύτη πλείον πάντων έβαλεν» [Λουκ. 21, 3]). Αληθινός πλούτος είναι η καρδιά που ξεχειλίζει από αγάπη. Αυτή θεραπεύει τον κόσμο από όλα τα κακά. Τέτοια καρδιά είχαν οι τρεις φτωχοκαλόγεροι. Από ανθρώπους με τέτοια καρδιά έχει ανάγκη ο κόσμος και όχι, όπως νομίζουμε, από το ψυχρό, το άψυχο χρήμα. 

Ένας μοναχός κάποτε είδε τον αββά Νισθερώο να φοράει δύο κολόβια (ζακέτες αμάνικες) και τον ρώτησε: 

-  Αν έλθει ένας φτωχός και σου ζητήσει το ένα ρούχο, ποιο θα του δώσεις; 

-  Το καλύτερο! αποκρίθηκε. 

-  Κι αν σου ζητήσει και άλλος, τί θα του δώσεις; ξαναρώτησε ο αδελφός. 

-  Το μισό απ’ το άλλο μου ρούχο! απαντάει ο Γέροντας. 

-  Κι αν σου ζητήσει και τρίτος, τί θα του δώσεις; 

-  Θα κόψω το υπόλοιπο σε δυο κομμάτια, θα του δώσω το ένα και με το άλλο θα ζωστώ εγώ. 

-  Κι αν και αυτό σου το ζητήσει κάποιος, τί θα κάνεις; τον ρωτάει πάλι. 

-  Ε, τότε, απαντάει ο Γέροντας, θα του δώσω αυτό που μου έχει απομείνει κι εγώ θα πάω να κρυφτώ σε μια ερημιά, ώσπου να στείλει ο Θεός να με σκεπάσει. Δεν θα ζητήσω από κανέναν τίποτε (από το Γεροντικό). 

Να και κάποιος χωρίς δουλειά, χωρίς εισόδημα, που όμως δεν διστάζει να δώσει ό,τι έχει και ας μείνει χωρίς τίποτε· στο έλεος του Θεού· χωρίς κανένα φόβο για το μέλλον του· γεμάτος από αγάπη· απόλυτα απαλλαγμένος από κάθε φιλόϋλο δέσιμο, από κάθε πλεονεξία. Καμμιά λοιπόν δικαιολογία δεν στέκει πραγματικά, όταν διστάζουμε ή αρνούμαστε να δώσουμε. Το έλλειμμα είναι στην καρδιά κι όχι στην τσέπη μας. Ακόμα και με άδεια τσέπη, μια πλούσια καρδιά έχει πολλά να δώσει. 

Αυτά μήνυσαν οι τρεις φτωχοί ασκητές, αυτά λέει ο αββάς Νισθερώος. 

Εσύ; Τί γνώμη και προπαντός τί διάθεση έχεις; 

Οι φτωχοί πάντως είναι εδώ. Και αν θέλεις, τους ανοίγεις την καρδιά σου και τους απλώνεις το χέρι σου. 

Σαρανταήμερο 2016 

Γ. Κοντογιώργης: Εθνικές περιπέτειες από ανυπαρξία στρατηγικής

Συνέντευξη του Ομ. Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη στον δημοσιογράφο Γ. Σαχίνη (ΡΑΔΙΟ 984-2/12/2019)

πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=Ty4Npwy0KnY&t=178s

Γ. Κοντογιώργης, Γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν παράγει πολιτικές κοινού συμφέροντος

πηγή:  https://contogeorgis.blogspot.com/2019/12/blog-post.html
&
https://www.youtube.com/watch?time_continue=457&v=wYMt1Fzsb5I&feature=emb_logo

Συνέντευξη του  Ομ. Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη στον δημοσιογράφο Λάμπρο Καλαρρύτη (ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ FM, 25/11/2019)

Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος,Αποτέφρωση των ανθρώπινων σωμάτων: Αξιοπρεπής λύση ή ωμή ανακύκλωση;

Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος

 Αποτέφρωση των ανθρώπινων σωμάτων: Αξιοπρεπής λύση ή ωμή ανακύκλωση;

Το θέμα της μετά θά­να­τον καύ­σης και α­πο­τέ­φρω­σης των αν­θρώ­πι­νων σω­μά­των α­πα­σχο­λεί την εκ­κλη­σι­α­στική κοι­νό­τητα ι­δι­αί­τερα κατά την τε­λευ­ταία ει­κο­σα­ε­τία, α­φό­του άρ­χι­σαν συ­ζη­τή­σεις για την νο­μο­θέ­τησή της (θε­σπί­σθηκε με δι­α­δο­χι­κούς νό­μους το 2006, 2014 και 2016).

Α­σφα­λώς η Ελ­λη­νική Πο­λι­τεία εί­ναι αρ­μό­δια να νο­μο­θε­τεί, αλλά και η Εκ­κλη­σία πα­ρα­μέ­νει ε­λεύ­θερη έ­ναντι του Κρά­τους να τη­ρεί τις πα­ρα­δό­σεις Της, μα­κριά από κάθε κο­σμική ε­πιρ­ροή και ε­πέμ­βαση, και υ­πο­χρε­ού­ται να α­πευ­θύ­νε­ται στα μέλη Της κα­τα­θέ­τον­τας την ά­ποψη και την μαρ­τυ­ρία Της επί του ζη­τή­μα­τος αυ­τού, κα­θώς αφορά ά­μεσα στην ζωή και στην Θε­ο­λο­γία Της.

Το αν­θρώ­πινο σώμα και η ε­πι­λογή της τα­φής

Το σώμα συ­νι­στά στοι­χείο της υ­πό­στα­σης του αν­θρώ­που, ο οποίος έ­χει πλα­σθεί κατ’ ει­κόνα και καθ’ ο­μοί­ωση του Θεού (Γέν. 1,24) με προ­ο­πτική όχι τον θά­νατο, αλλά την αι­ω­νι­ό­τητα και την ελ­πίδα της Α­νά­στα­σης. Η Εκ­κλη­σία θε­ω­ρεί το αν­θρώ­πινο σώμα ως «ιερό», ο­νο­μά­ζον­τάς το ναό του Α­γίου Πνεύ­μα­τος (Α΄ Κορ. 6,19). Τρανό πα­ρά­δει­γμα γι’ αυτό από την ζωή της Εκ­κλη­σίας α­πο­τε­λεί η τι­μη­τική προ­σκύ­νηση των ι­ε­ρών λει­ψά­νων των Α­γίων. Α­φού το σώμα των Αγίων κο­πί­ασε για την δόξα του Θεού, αυ­τοί έ­λα­βαν ως θεία δω­ρεά και μετά τον σω­μα­τικό θά­νατό τους χάρη, έ­λεος και δύ­ναμη, με α­πο­τέ­λε­σμα να θαυ­μα­τουρ­γούν.

Η ταφή α­νή­κει στην πα­ρά­δοση της Εκ­κλη­σίας, η ο­ποία έ­χον­τας ως βάση την Ευ­αγ­γε­λική και Πα­τε­ρική δι­δα­σκα­λία σέ­βε­ται το αν­θρώ­πινο σώμα ως δη­μι­ούρ­γημα του Θεού, γι’ αυτό και το εν­τα­φι­α­σμένο σώμα γί­νε­ται αν­τι­κεί­μενο φρον­τί­δας και προ­σευ­χών. Το νε­κρό σώμα το θε­ω­ρεί όχι ως «στε­ρεό α­πό­βλητο», ό­πως (κατ’ α­πο­τέ­λε­σμα) το αν­τι­με­τω­πί­ζουν οι θι­α­σώ­τες της α­πο­τέ­φρω­σης, αλλά το πε­ρι­βάλ­λει με σε­βα­σμό και τιμή.

Τους δε αν­θρώ­πους που φεύ­γουν από την ζωή η Εκ­κλη­σία τους ο­νο­μά­ζει κε­κοι­μη­μέ­νους, δι­ότι βρί­σκον­ται σε α­να­μονή για να ξυ­πνή­σουν, α­φού η αν­θρώ­πινη ζωή δεν κλεί­νε­ται σε δύο η­με­ρο­μη­νίες, δεν έχει την χρο­νική δι­άρ­κεια που γρά­φε­ται στις τα­φό­πλα­κες, και οι κε­κοι­μη­μέ­νοι θα α­να­στη­θούν την η­μέρα της Δευ­τέ­ρας και εν­δό­ξου Πα­ρου­σίας του Κυ­ρίου. Γι᾿ αυτό και τους τό­πους ό­που φι­λο­ξε­νούν­ται τα σώ­ματα των κε­κοι­μη­μέ­νων, και ως εκ τού­του δι­α­θέ­τουν και αυ­τοί ι­ε­ρό­τητα, τους ο­νο­μά­ζει «κοι­μη­τή­ρια». Η ε­πι­λογή λοι­πόν της Εκ­κλη­σίας να ε­να­πο­θέ­τει τα κε­κοι­μη­μένα μέλη Της μέσα στην γη και σε στάση κοί­μη­σης, συμ­βο­λί­ζει την προσ­δο­κία της Α­νά­στα­σης και εκ­δη­λώ­νει την α­γάπη Της προς τον άν­θρωπο, α­κόμη και ως νε­κρό.

Εί­ναι ε­πί­σης κα­τα­νο­ητό, ότι υ­πάρ­χουν και άν­θρω­ποι που α­δυ­να­τούν να α­πο­δε­χθούν με ρε­α­λι­σμό το γε­γο­νός του θα­νά­του. Η αν­θρώ­πινη αυτή α­δυ­να­μία, με­ταξύ άλ­λων, ε­ξη­γεί γι­ατί δεν αν­τέ­χουν στην δι­α­τή­ρηση της μνή­μης, της σχε­τι­κής με τον θά­νατο των οι­κείων τους (ό­πως τα τα­φικά μνη­μεία), ή στην ι­δέα της α­πο­σύν­θε­σης του δι­κού τους σώ­μα­τος. Την α­δυ­να­μία αυτή νικά και υ­περ­βαί­νει η θε­τική α­πάν­τηση στο κρί­σιμο ε­ρώ­τημα: υ­πάρ­χει ζωή μετά τον θά­νατο; Η α­πάν­τηση σε αυτό το ε­ρώ­τημα κα­θο­ρί­ζει και την α­νά­λογη στάση α­πέ­ναντι στο νε­κρό σώμα.

Οι υ­πέρ­μα­χοι της καύ­σης

Από τους υ­πε­ρα­σπι­στές της καύ­σης γί­νε­ται ε­πί­κληση «τε­χνι­κών» λό­γων (χω­ρο­τα­ξι­κών, πε­ρι­βαλ­λον­τι­κών, οι­κο­νο­μι­κών), οι ο­ποίοι, του­λά­χι­στον μέσα από μία θε­ο­λο­γική θε­ώ­ρηση των πρα­γμά­των, δεν μπο­ρούν να α­πο­τε­λέ­σουν για τα μέλη της Εκ­κλη­σίας ε­παρ­κείς λό­γους για την βί­αιη κα­τα­στροφή του αν­θρώ­πι­νου σώ­μα­τος. Ε­ξάλ­λου, κράτη με πο­λυ­πλη­θέ­στερα α­στικά κέν­τρα, ό­που οι κά­τοι­κοί τους α­κο­λου­θούν την πα­ρά­δοση της τα­φής (π.χ. μου­σουλ­μά­νοι), έ­χουν βρει λύ­σεις στα πα­ρα­πάνω ζη­τή­ματα.

Α­κόμη, δι­α­τυ­πώ­νε­ται η ά­ποψη, ότι κα­θέ­νας πρέ­πει να έ­χει ελευ­θε­ρία ε­πι­λο­γής α­νά­μεσα στην ταφή ή την καύση. Η Εκ­κλη­σία ως κοι­νό­τητα, που εί­ναι κατ’ ε­ξο­χήν χώ­ρος ε­λευ­θε­ρίας, δεν κα­τα­ναγ­κά­ζει κα­νέ­ναν άν­θρωπο να τη­ρεί τις πα­ρα­δό­σεις Της. Έ­χει ό­μως το δι­καί­ωμα να θε­ω­ρή­σει την καύση ως με­τα­χεί­ριση αν­τί­θετη προς τις αρ­χές, την πα­ρά­δοση και τα έ­θιμά Της και να α­πο­φαν­θεί ότι ό­ποιος ε­πι­λέ­ξει την καύση αυ­το­νο­μεί­ται, α­φού δι­α­φο­ρο­ποι­εί­ται από βα­σι­κές δι­δα­σκα­λίες και τον τρόπο της ζωής Της. Προ­φα­νώς, ό­σοι δεν θέ­λουν να α­κο­λου­θή­σουν την πα­ρά­δοση της Εκ­κλη­σίας, έ­χουν το δι­καί­ωμα να επι­λέ­ξουν την α­πο­τέ­φρωση, ο­πότε δεν θα τύ­χουν Ε­ξο­δίου Α­κο­λου­θίας (Κη­δείας) από την Εκ­κλη­σία.

Προ­βάλ­λε­ται και το παι­δα­ρι­ώ­δες ε­πι­χεί­ρημα, ότι η Εκ­κλη­σία απορ­ρί­πτει την καύση και προ­τιμά την ταφή για ι­δι­ο­τε­λείς λό­γους. Όμως πρώ­τον, οι Δή­μοι εί­ναι που λει­τουρ­γούν τα κοι­μη­τή­ρια και ει­σπράτ­τουν τα τέλη από τους τά­φους και τα ο­στε­ο­φυ­λά­κια. Δεύ­τε­ρον, εάν η Εκ­κλη­σία έ­θετε ως προ­τε­ραι­ό­τητα ο­ποι­ο­δή­ποτε (δή­θεν) οι­κο­νο­μικό ό­φε­λος, θα έ­πραττε το αν­τί­θετο και θα προ­έ­τρεπε τους ορ­θό­δο­ξους κλη­ρι­κούς να ψά­λουν την Νε­κρώ­σιμο Α­κο­λου­θία και για ό­σους α­πο­τε­φρώ­νον­ται.

Ε­πι­πλέον υ­πο­στη­ρί­ζε­ται ότι η σύγ­χρονη α­πο­τέ­φρωση εί­ναι πε­ρισ­σό­τερο «α­ξι­ο­πρε­πής» για το αν­θρώ­πινο σώμα από την ταφή. Προς τον σκοπό αυτό γί­νε­ται σύγ­κριση της σύγ­χρο­νης α­πο­τέ­φρω­σης όχι με την ταφή καθ’ ε­αυ­τήν ως νε­κρικό έ­θιμο, αλλά με τα κα­κώς κεί­μενα, τα φαι­νό­μενα ε­κμε­τάλ­λευ­σης ή την α­πα­ξι­ω­τική με­τα­χεί­ριση σε δι­ά­φορα δη­μο­τικά κοι­μη­τή­ρια (π.χ. κο­ρε­σμένα κοι­μη­τή­ρια, υ­ψηλά δη­μο­τικά τέλη, ε­κτα­φές με τρόπο που δεν τιμά τον νε­κρό). Αυτή ό­μως δεν εί­ναι ορθή βάση σύγ­κρι­σης. Η α­πάν­τηση στο ε­πι­χεί­ρημα αυτό θα πρέ­πει να εί­ναι η α­παί­τηση των πο­λι­τών να βελ­τι­ω­θούν οι συν­θή­κες στα δη­μο­τικά κοι­μη­τή­ρια, να ι­δρυ­θούν νέα κοι­μη­τή­ρια, να υ­πάρ­χει τι­μη­τική, α­ξι­ο­πρε­πής και αν­θρώ­πινη με­τα­χεί­ριση των νε­κρών και των συγ­γε­νών τους από τις αρ­μό­διες δη­μο­τι­κές υ­πη­ρε­σίες και όχι η α­πο­τέ­φρωση.

Γι’ αυτό και εί­ναι ση­μαν­τικό, ό­σοι δεν θέ­λουν να α­κο­λου­θή­σουν την πα­ρά­δοση της Εκ­κλη­σίας, να έ­χουν πλήρη ε­νη­μέ­ρωση για το πε­ρι­ε­χό­μενο της α­πο­τέ­φρω­σης, ώ­στε να κρί­νουν εάν πρά­γματι εί­ναι τι­μη­τική για το αν­θρώ­πινο σώμα, πριν προ­βούν στην ε­πι­λογή αυτή.

Η καύση των νε­κρών στην αρ­χαι­ό­τητα

Προ­βάλ­λε­ται ότι η α­πο­τέ­φρωση, ό­πως γί­νε­ται σή­μερα, α­νή­κει δή­θεν στην αρ­χαία ελ­λη­νική πα­ρά­δοση, γι­ατί σε πολ­λές πό­λεις οι αρ­χαίοι Έλ­λη­νες έ­και­γαν τα σώ­ματα των νε­κρών. Ό­μως, στις αρ­χαίες πό­λεις – κράτη συ­νη­θι­ζό­ταν είτε η ταφή είτε η καύση των νε­κρών σω­μά­των και α­κο­λού­θως η ταφή των ο­στών που α­πέ­με­ναν από την πυρά. Δη­λαδή, α­κόμα και στην πε­ρί­πτωση της καύ­σης στην αρ­χαία Ελ­λάδα, α­κο­λου­θούσε πάν­τοτε η ταφή του σκε­λε­τού και οι τα­φι­κές τι­μές προς τον νε­κρό. Μέ­χρι σή­μερα η αρ­χαι­ο­λο­γική σκα­πάνη βρί­σκει τα­φές με σκε­λε­τούς ή με καμ­μένα ο­στά (λ.χ. το­πο­θε­τη­μένα σε νε­κρι­κές λάρ­να­κες ή αγ­γεία) μαζί με ση­μαν­τικά κτε­ρί­σματα, που συ­νό­δευαν τον νε­κρό, δεί­γμα της θρη­σκευ­τι­κό­τη­τας και του σε­βα­σμού των αρ­χαίων Ελ­λή­νων στους νε­κρούς τους. Αυτή εί­ναι η πο­λι­τι­στική πα­ρά­δοση της χώ­ρας μας. Η σύγ­χρονη α­πο­τέ­φρωση, ό­πως α­να­λύ­ε­ται κα­τω­τέρω, δεν έ­χει κα­μία σχέση με την καύση των νε­κρών στην αρ­χαία Ελ­λάδα.

Η α­πο­τέ­φρωση σή­μερα

Σή­μερα πλα­νά­ται από κερ­δο­σκό­πους η ψευ­δής ει­κόνα, ότι δή­θεν η α­πο­τέ­φρωση γί­νε­ται με α­πλή καύση του σώ­μα­τος στην πυρά, ό­πως σε ο­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις γι­νό­ταν στην αρ­χαι­ό­τητα. Αυτό εί­ναι α­να­λη­θές.

Κατά την σύγ­χρονη δι­α­δι­κα­σία της –κατ’ ευ­φη­μι­σμόν– «α­πο­τέ­φρω­σης», μετά από την καύση του νε­κρού σε κλί­βανο ο αν­θρώ­πι­νος σκε­λε­τός ρί­χνε­ται σε η­λε­κτρικό σπα­στήρα (μί­ξερ, cremulator), θρυμ­μα­τί­ζε­ται και με­τα­τρέ­πε­ται σε σκόνη. Ει­δι­κό­τερα η α­πο­τέ­φρωση δι­ε­ξά­γε­ται σε δύο φά­σεις:

α) Στην πρώτη φάση ο νε­κρός ει­σέρ­χε­ται σε κλί­βανο και μετά την καύση του σώ­μα­τός του δεν α­πο­μέ­νει η τέ­φρα, αλλά ο αν­θρώ­πι­νος σκε­λε­τός. Ό,τι δη­λαδή θα α­πέ­μενε και μετά την ταφή στο κοι­μη­τή­ριο. Ε­νί­οτε, κατά την δι­άρ­κεια της καύ­σης, ο υ­πάλ­λη­λος του α­πο­τε­φρω­τη­ρίου α­νοί­γει τον κλί­βανο και με σι­δε­ρέ­νια ερ­γα­λεία σπάει τα ο­στά του νε­κρού σε μι­κρό­τερα τμή­ματα.

β) Στην δεύ­τερη φάση συλ­λέ­γον­ται τα ο­στά από τον κλί­βανο και ρί­χνον­ται σε μί­ξερ (σπα­στήρα ο­στών, cremulator). Το μί­ξερ κο­νι­ορ­το­ποιεί τον σκε­λετό και τον με­τα­τρέ­πει σε σκόνη. Η σκόνη συλ­λέ­γε­ται σε δο­χείο («τε­φρο­δόχο») και πα­ρα­δί­δε­ται στους οι­κεί­ους του νε­κρού.

Ε­πο­μέ­νως, ό­ταν σή­μερα γί­νε­ται λό­γος για «α­πο­τέ­φρωση», δεν κυ­ρι­ο­λε­κτεί­ται ο ό­ρος. Ούτε οι συγ­γε­νείς πα­ρα­λαμ­βά­νουν την «τέ­φρα» του νε­κρού από το α­πο­τε­φρω­τή­ριο. Αυτό που πα­ρα­λαμ­βά­νουν δεν εί­ναι το προ­ϊόν της καύ­σης (τέ­φρα, στάχτη), αλλά η σκόνη (τρίμ­ματα) από τα ο­στά, τα ο­ποία ρί­χθη­καν σε σπα­στήρα ο­στών (μί­ξερ) μετά την καύση.

Από την ά­ποψη αυτή, η σύγ­χρονη «α­πο­τέ­φρωση νε­κρών» δεν δι­α­φέ­ρει και πολύ από την «α­να­κύ­κλωση α­πορ­ριμ­μά­των». Εί­ναι σα­φές ότι, του­λά­χι­στον για το ή­θος της Εκ­κλη­σίας μας, αυτή η δι­α­δι­κα­σία μη­χα­νι­κού α­φα­νι­σμού του σώ­μα­τος δεν τιμά τον νε­κρό. Η Εκ­κλη­σία αρ­νεί­ται ότι εί­ναι α­ξι­ο­πρε­πές για τον κε­κοι­μη­μένο άν­θρωπο να καεί σε κλί­βανο και να θρυμ­μα­τι­σθεί σε μί­ξερ.

Σε ό,τι α­φορά στην δι­α­χεί­ριση της «τέ­φρας», η νο­μο­θε­σία (νό­μος 4368/2016 άρ­θρο 92, ΦΕΚ Α΄ 21/2016) την υ­πο­βι­βά­ζει στην κα­τη­γο­ρία των ι­δι­ω­τι­κών α­πορ­ριμ­μά­των. Η με­τέ­πειτα τύχη της «τέ­φρας» α­πο­τε­λεί ι­δι­ω­τική υ­πό­θεση των συγ­γε­νών, χω­ρίς κρα­τικό έ­λεγχο προ­στα­σίας του πε­ρι­βάλ­λον­τος και της δη­μό­σιας υ­γείας (π.χ. τρο­φι­κής αλυ­σί­δας). Ε­πι­τρέ­πε­ται στους συγ­γε­νείς (εάν θέ­λουν να α­πο­φύ­γουν τα έ­ξοδα φύ­λα­ξης της τε­φρο­δό­χου σε κοι­μη­τή­ριο ή α­πο­τε­φρω­τή­ριο) να σκορ­πί­σουν την «τέ­φρα», είτε ε­λεύ­θερα στην θά­λασσα είτε σε πε­ρι­οχή ε­κτός σχε­δίου πό­λης (α­δι­ά­φορο αν εί­ναι κα­τοι­κη­μένη ή καλ­λι­ερ­γού­μενη), είτε να ρί­ξουν την τε­φρο­δόχο στην θά­λασσα, υπό τον όρο ότι το σκεύος μπο­ρεί να δι­α­λυ­θεί στο νερό. Δεν προ­βλέ­πε­ται κα­νέ­νας έ­λεγ­χος από κρα­τική ή δη­μο­τική υ­πη­ρε­σία προς δι­α­σφά­λιση της δη­μό­σιας υ­γείας και α­πό­κει­ται στην νο­μι­μο­φρο­σύνη και ευ­αι­σθη­σία των συγ­γε­νών, εάν και πώς θα τη­ρή­σουν τις πα­ρα­πάνω ε­πι­λο­γές του νό­μου. Πρα­κτικά, δη­λαδή, μετά από την πα­ρά­δοση της τε­φρο­δό­χου στην οι­κο­γέ­νεια του νε­κρού, η τύχη της α­γνο­εί­ται από το Κρά­τος.

Συμ­πε­ρα­σμα­τικά

Όλα τα πα­ρα­πάνω δεν εί­ναι ευ­ρέως γνω­στά στην πλει­ο­ψη­φία της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νίας, η ο­ποία γί­νε­ται δέ­κτης συν­θη­μά­των ή δι­α­φη­μί­σεων περί της δή­θεν α­ξι­ο­πρε­πούς λύ­σης της α­πο­τέ­φρω­σης, αλλά προ­φα­νώς α­γνοεί την βι­αι­ό­τητα και ε­χθρό­τητα προς το αν­θρώ­πινο σώμα, η ο­ποία ε­πι­δει­κνύ­ε­ται κατά την σύγ­χρονη δι­α­δι­κα­σία α­πο­τέ­φρω­σης.

Α­ξι­ο­ση­μεί­ωτο δε εί­ναι ότι κά­ποιοι ψυ­χο­λό­γοι θε­ω­ρούν πως η σύγ­χρονη μέ­θο­δος α­πο­τέ­φρω­σης α­πο­τε­λεί σε ε­πί­πεδο φαν­τα­σι­ακό ένα ι­σο­δύ­ναμο της αυ­το­κτο­νίας.

Α­σφα­λώς υ­πάρ­χουν άν­θρω­ποι, που δεν α­πο­δέ­χον­ται την κοινή Πί­στη και Ζωή του Σώ­μα­τος του Χρι­στού ή ε­πι­λέ­γουν κατά το δο­κούν ποι­ους κα­νό­νες και πα­ρα­δό­σεις της Εκ­κλη­σίας θα α­κο­λου­θούν. Α­κρι­βώς ε­πειδή η Εκ­κλη­σία σέ­βε­ται την ε­λευ­θε­ρία της ε­πι­λο­γής τους να πα­ρα­δο­θούν στην πυρά, είτε ε­πι­θυ­μούν Κη­δεία είτε όχι, πα­ρό­μοια και ε­κεί­νοι ο­φεί­λουν να α­να­γνω­ρί­σουν την ε­λευ­θε­ρία της Εκ­κλη­σίας να μην υ­πο­χρε­ω­θεί να τε­λέ­σει Ε­ξό­διο Α­κο­λου­θία για κά­ποιον, που α­πο­φά­σισε να μην α­νή­κει κα­θό­λου ή να α­νή­κει ε­πι­λε­κτικά στην Εκ­κλη­σία, α­φού α­πορ­ρί­πτει ο­ρι­σμέ­νες από τις νε­κρι­κές Της πα­ρα­δό­σεις, ό­πως την ταφή.

Δι­α­φο­ρε­τική εί­ναι η αν­τι­με­τώ­πιση της Εκ­κλη­σίας προς ε­κεί­νους, οι ο­ποίοι α­κού­σια ή μαρ­τυ­ρικά (π.χ. στις κα­τα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γιές) γνώ­ρι­σαν τέ­τοιο σκληρό θά­νατο και φυ­σικά τί­ποτα και κα­νείς δεν θα μπο­ρέ­σει να «εμ­πο­δί­σει» τον Θεό, στην Δευ­τέρα Πα­ρου­σία, να α­να­στή­σει τους αν­θρώ­πους, τόσο από τα ο­στά, όσο και από την τέ­φρα τους.

Πρέ­πει, ό­μως, να κα­τα­νο­ή­σουν ό­λοι, α­κόμη και εάν δεν εί­ναι μέλη της Εκ­κλη­σίας ή «αρ­νούν­ται την α­θα­να­σία» ή ψά­χνουν τρό­πους όσο το δυ­να­τόν πιο «α­νώ­δυ­νου» χει­ρι­σμού του θα­νά­του, ότι η α­παν­θρά­κωση του σώ­μα­τος και η σύν­θλιψή του α­πο­τε­λεί εκ­δή­λωση που κατ’ ου­σίαν «βε­βη­λώ­νει» την αν­θρώ­πινη ύ­παρξη. Για την Εκ­κλη­σία ο κάθε άν­θρω­πος εί­ναι «κατ’ ει­κόνα Θεού» πλα­σμέ­νος. Τα νε­κρά σώ­ματα δεν εί­ναι α­πορ­ρίμ­ματα! Δεν εί­ναι ά­χρη­στα αν­τι­κεί­μενα, τα ο­ποία πρέ­πει να πα­ρα­δο­θούν στην φω­τιά και στον θρυμ­μα­τι­σμό, δη­λαδή σε ένα βί­αιο α­φα­νι­σμό. Η Εκ­κλη­σία αρ­νεί­ται την καύση, ε­πειδή αρ­νεί­ται το α­με­τά­κλητο αν­θρώ­πινο τέ­λος και την βία προς το αν­θρώ­πινο πρό­σωπο. Εί­ναι τρα­γικό να καίμε και να κο­νι­ορ­το­ποι­ούμε ό,τι έχει α­λη­θινή α­ξία.

Η Εκ­κλη­σία ε­πι­λέ­γει και ε­φαρ­μό­ζει την ταφή, δι­ότι σέ­βε­ται το σώμα του κε­κοι­μη­μέ­νου αν­θρώ­που, έ­χει πί­στη και ελ­πίδα στο αι­ώ­νιο μέλ­λον και α­να­θέ­τει στην φύση την ευ­θύνη της φθο­ράς του φυ­σι­κού πα­ρόν­τος του αν­θρώ­που.

ΕΚ ΤΗΣ Ι­Ε­ΡΑΣ ΣΥ­ΝΟ­ΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚ­ΚΛΗ­ΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛ­ΛΑ­ΔΟΣ

«ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ Αξιοπρεπής λύση ή ωμή ανακύκλωση ; by Georgios Peran on Scribd