Διά Χριστόν σαλοί: οι «περιθωριακοί» άγιοι

 

Του Θ. Ι. Ρηγινιώτη

Με την ευκαιρία της μνήμης του αγίου Ανδρέα του διά Χριστόν σαλού (28 Μαΐου)

Η παράδοξη περίπτωση των «διά Χριστόν σαλών», δηλαδή των ασκητών που έζησαν στο περιθώριο της κοινωνίας, παριστάνοντας τους τρελούς και υπομένοντας το χλευασμό, το ρατσισμό (ακόμη και ορισμένων «καθώς πρέπει χριστιανών»), τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη βία, είναι πλέον πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό.

Όμως τον τελευταίο καιρό έχει εκφραστεί αίτημα από μερικούς αδελφούς να γραφτεί σε αυτό τον ιστότοπο ένα άρθρο γι’ αυτούς, και σ’ αυτό το αίτημα επιχειρεί να ανταποκριθεί το φτωχό τούτο κείμενο. Μακάρι οι ίδιοι οι άγιοι να βοηθήσουν, ώστε να γράψουμε ό,τι εκείνοι θέλουν και ό,τι θα ωφελήσει τους συνανθρώπους μας.

Το αίτημα αυτό φανερώνει πόση ανάγκη έχει ο σύγχρονος άνθρωπος για τα μηνύματα των διά Χριστόν σαλών, που ήταν και είναι (γιατί και σήμερα υπάρχουν), ίσως περισσότερο από κάθε άλλο είδος αγίων, άνθρωποι ανυπόταχτοι, αντισυμβατικοί και τολμηροί.

Η λέξη σαλός ανήκει στη βυζαντινή περίοδο της ελληνικής γλώσσας και σημαίνει τρελός («σαλεμένος», όπως λέμε σήμερα). Οι «διά Χριστόν σαλοί» είναι ασκητές που παριστάνουν τους τρελούς για χάρη του Χριστού, γι’ αυτό χαρακτηρίζονται «διά Χριστόν» (=για το Χριστό). Αυτή είναι η μορφή και η μέθοδος της ασκητικής τους ζωής. Όπως δηλαδή κάποιος μοναχός μονάζει σε μοναστήρι, με υπακοή στο γέροντά του και ακολουθώντας τον κανόνα ζωής του μοναστηριού, κάποιος άλλος ασκητεύει στην έρημο, άλλος στα δάση, άλλος σε μια σπηλιά, άλλος σε μια καλύβα κ.τ.λ., οι σαλοί ασκητεύουν μέσα στην κοινωνία και ο ασκητικός τους δρόμος είναι το να παριστάνουν τους τρελούς. Η κοινωνία, στην οποία ζουν, μπορεί να είναι πόλη ή χωριό, αλλά μπορεί να είναι και μοναστήρι (ένας σαλός μοναχός ανάμεσα σε «καθώς πρέπει» μοναχούς) ή ακόμη και φυλακή (όπως στην περίπτωση του μαρτυρικού Ρώσου επισκόπου Βαρνάβα Μπελιάγεφ, † 1963, στον οποίο βλέπουμε τον εκπληκτικό συνδυασμό σαλότητας, επισκοπικού αξιώματος και σειράς φυλακίσεων και εκτοπίσεων από το αθεϊστικό καθεστώς) και οποιοσδήποτε άλλος χώρος συγκέντρωσης ανθρώπων.

Ανθολόγιον 288: Πασκάλ Μπρυκνέρ

(...) Το στοίχημα κάθε δημοκρατικής κοινωνίας είναι να απομακρύνει το ανθρώπινο γένος από τη μοιρολατρία.

Πασκάλ Μπρυκνέρ, Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2022, σελ. 275.

φωτογραφήματα 387

 

φωτογραφήματα 386

 

Κυκλοφόρησε το βιβλίο του αειμνήστου Μητροπολίτου Περγάμου Ι. Ζηζιούλα "Το είναι ως κοινωνία"

 

Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου (1931-2023), Το είναι ως κοινωνία, εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2023, ISBN: 978-960-518-211-3.

Πρόκειται για το βιβλίο του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, «Being as Communion, Studies in Personhood and the Church», το οποίο εκδόθηκε το 1985.

Η γόνιμη επιρροή που άσκησε σε ορθόδοξους αλλά και σε ρωμαιοκαθολικούς και σε προτεστάντες θεολόγους κρίνεται πρωτόγνωρα σημαντική. Το βιβλίο αυτό δικαίως θεωρείται ως το πλέον σημαντικό θεολογικό έργο του τέλους του 20ού αιώνα.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1. ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ
Α. ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
Β. ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

2. ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ
Β. ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ
1. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΙΑ ΤΟΥ «ΛΟΓΟΥ»
2. Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
3. Η ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
4. Η «ΑΠΟΦΑΤΙΚΗ» ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
5. Η ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
6. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΙΑ ΤΗΣ «ΕΙΚΟΝΟΣ»
Γ. ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ: ΟΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΣΥΝΕΠΑΓΩΓΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
1. ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΤΩΤΙΚΗ ΥΠΑΡΞΗ: Η ΡΗΞΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
2. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
3. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ
Δ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΥΝΘΕΣΕΩΣ
1. ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΜΕΝΟ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ
2. Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΩΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
3. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Β. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ
Γ. ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
4. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ
Α. Ο «ΕΝΑΣ» ΚΑΙ ΟΙ «ΠΟΛΛΟΙ» ΣΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Β. Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΙ Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΩΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑΣ
Γ. Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η «ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»
Δ. ΜΕΡΙΚΑ ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
5. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΗ
Α. ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ: Η «ΙΣΤΟΡΙΚΗ» ΚΑΙ Η «ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΗ»
Β. ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ «ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ «ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ
Γ. ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
1. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ
2. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ
Δ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ
6. ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Α. Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Β. Ο «ΣΧΕΣΙΑΚΟΣ» ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ
Γ. Ο «ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟΣ» ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ
Δ. ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ
Ε. Η «ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ» ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ
7. Η ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Α. ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ
Β. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ
1. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ
2. ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
3. Η ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΔΙΑΙΡΕΣΗΣ


https://www.politeianet.gr/books/9789605182113-mitropolitis-pergamou-zizioulas-ioannis-indiktos-to-einai-os-koinonia-352279

φωτογραφήματα 385

 

Άγιος Βλάσης Ηρακλείου Κρήτης

φωτογραφήματα 384

 

Ανθολόγιον 287: Πασκάλ Μπρυκνέρ

(...)Δεν πρέπει να θεωρούμε πως έχουμε ανοσία σε ένα κακό απλώς επειδή το αποκηρύσσουμε.

Πασκάλ Μπρυκνέρ, Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2022, σελ. 295.

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ… ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΝΙΚΗ

[Ομιλία του Θ. Ι. Ρηγινιώτη στην ομώνυμη εκδήλωση στα Χανιά, 19/5/2023]

«Ποτές μου δεν εζήλεψα σ’ αμπέλια, σε περβόλια,

όσο ζηλεύγω τσ’ εδικούς όντε συμπορπατούνε.

Προπάντω να ’ναι κι αδερφοί γ-ή να ’ν’ πρωτοξαδέρφοι,

π’ αν είναι θλίψη, θλίβουνται, χαρά και χαίρουνταί τη

κι αν πάνε και στον πόλεμο, Χάροντα δε φοβούνται…»

Αδερφοί και φίλοι,

Κρήτη είν’ επαέ και ταίριαζε ν’ αρχίσομε μ’ ένα ριζίτικο. Και ταιριάζει περισσότερο, αυτά τα τραγούδια να μην τα τραγουδούμε μόνο, μα και να τα κάνομε πράξη. Και αυτό πρωτίστως κάνομε εδώ απόψε: ήρθαμε να συναντήσομε τους αδερφούς μας.

Μεθαύριο (21 Μαΐου) είναι η επέτειος της Μάχης της Κρήτης. Σήμερα (19 Μαΐου) η ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Ό,τι πούμε κι ό,τι τραγουδήσομε σήμερα, αφιερωμένο στους μάρτυρες και τους εθνομάρτυρες του Γένους μας.

Όλες οι γνώσεις που μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος είναι άξιες και ωφέλιμες.

Όμως η γνώση, που μπορεί να τον βοηθήσει περισσότερο απ’ όλες να καταλάβει τον κόσμο, είναι η γνώση της Ιστορίας.

Εμείς, για να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε τη θέση μας στον κόσμο του παρόντος και του μέλλοντος, και μάλιστα σε σχέση με το ύψιστο ιστορικό γεγονός που τιμούμε σήμερα, είναι ανάγκη να γνωρίσουμε τέσσερα πράγματα:

Ποιοι είμαστε; Τι είναι ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος; Ποιοι κυβερνούν σήμερα τον κόσμο; Και: Ποιο είναι το μέλλον που επιθυμούμε για μας και τα παιδιά μας.

Ποιοι είμαστε;

Είμαστε οι Έλληνες. Ο λαός που γέννησε τον Όμηρο, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τους πολεμιστές του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών και της Σαλαμίνας. Που γέννησε το Μέγα Βασίλειο, τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά (για όσους γνωρίζουν)… Το Δασκαλογιάννη, τον Κολοκοτρώνη, το Χατζή Μιχάλη Γιάνναρη…

Ο λαός που αντιστάθηκε στον ιταλικό φασισμό και το γερμανικό ναζισμό… Ο λαός των ποιητών, των φιλοσόφων, των αγίων, των έντιμων βιοπαλαιστών προγόνων και των γονέων μας.

Όμως, ας μην παίρνει ο νους μας αέρα. Είμαστε ο λαός που γέννησε το Σωκράτη, αλλά και τον σκότωσε! Τίμησε τους νικητές του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας, και στη συνέχεια τους φυλάκισε και τους εξόρισε. Γέννησε τον ιερό Χρυσόστομο και τον σκότωσε. Γέννησε τον Κολοκοτρώνη και τον καταδίκασε σε θάνατο.

Πολέμησε το φασισμό και το ναζισμό και, αμέσως μετά την κατοχή, σπαράχτηκε από εμφύλιο πόλεμο, ξενοκίνητο και προδομένο ακόμη και από τους ίδιους τους υποκινητές του.

Τι είναι ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος;

Μια σύγκρουση μεταξύ σκοτεινών δυνάμεων, που όλες ανεξαιρέτως αποσκοπούσαν στην κυριαρχία του κόσμου. Αυτές οι δυνάμεις ήταν η σκληρή αποικιοκρατική αυτοκρατορία της Αγγλίας, η σοβιετική Ρωσία και η καπιταλιστική Αμερική, από τη μια, και από την άλλη η ναζιστική Γερμανία, η φασιστική Ιταλία και η αυτοκρατορική Ιαπωνία (με τους ανόητους συμμάχους τους). Όλες αυτές οι δυνάμεις (που γεννήθηκαν από τις δυτικοευρωπαϊκές αυτοκρατορίες των μεσαιωνικών χρόνων, που εξαπλώθηκαν και κατέφαγαν σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη), τίποτε άλλο δεν επιθύμησαν παρά μόνο πλούτη, εξουσία και δύναμη. Ουδέποτε σεβάστηκαν ή συμπάθησαν τους μικρούς λαούς, ούτε ακόμη και τους δικούς τους λαούς, αλλά μόνο τους υποδουλώνουν, τους ταπεινώνουν και τους εκμεταλλεύονται. Και σ’ αυτούς τους μικρούς λαούς περιλαμβανόμαστε και εμείς.

Βέβαια, αλίμονο στην ανθρωπότητα αν είχε νικήσει ο Χίτλερ. Όμως και οι λεγόμενοι «Σύμμαχοι», οι νικητές του πολέμου, νικητές κατά βάσιν και του προηγούμενου, πρώτου πολέμου, δεν ήταν καλά παιδιά. Ο κόσμος που αναδύθηκε από τα ερείπια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ήταν ο κόσμος του ψυχρού πολέμου, δηλαδή του ανταγωνισμού κατασκόπων, διπλωματίας και επιρροής ανάμεσα στις τρεις δυνάμεις, την Αγγλία, τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση.

Παιδί εκείνου του κόσμου – που άλλαξε σελίδα μετά τη δεκαετία του ’90 με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού κόσμου – είναι ο κόσμος του σήμερα. Ο κόσμος, στον οποίο κυριαρχούν, αντί για κράτη, πολυεθνικές εταιρίες και συσπειρώσεις εταιριών, οι οποίες όλο και περισσότερο κατορθώνουν να ελέγχουν απόλυτα, μέσω της μοντέρνας τεχνολογίας, όχι μόνο την οικονομία, μα και τη ζωή μας, και την ίδια τη συνείδησή μας και τη σκέψη μας, εμάς και των παιδιών μας.

Να λοιπόν που απαντήθηκε και το τρίτο ερώτημα, ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο.

Ξέρουμε άραγε πως στα ορυχεία κοβαλτίου – του ορυκτού που χρησιμοποιείται στην τεχνολογία των κινητών τηλεφώνων – και στις φυτείες κακάο στις χώρες του τρίτου κόσμου, από το οποίο γίνεται η υπέροχη σοκολάτα μας, εργάζονται παιδιά σκλάβοι, που αλυσοδένονται και μαστιγώνονται; Κι αν το ξέρουμε, μας ενδιαφέρει;

Όσο μας ενδιαφέρει τι απογίνεται ο πελάτης που καταναλώνει τα δικά μας προϊόντα, τα οποία συχνά είναι δηλητηριασμένα με επικίνδυνα φάρμακα. Από τα οποία θα πεθάνει κι εκείνος κι εμείς οι ίδιοι.

Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στη σοφία των παλιών και την «εξέλιξη» των καινούργιων, η διαφορά που φανερώνει ότι έχουμε νικηθεί σε ηθικό επίπεδο και θερίζουμε τους καρπούς της ήττας μας σε επίπεδο υγείας και ασθένειας – και ψυχασθένειας.

Γι’ αυτό και η Μάχη της Κρήτης δεν τελείωσε – και δε γίνεται να τελειώσει όσο η χώρα μας, η ζωή μας και η ζωή των παιδιών μας, αλλά και των παιδιών των υπόλοιπων λαών της γης, είναι αλυσοδεμένη στα μπουντρούμια των αφεντικών της.

Πριν από καιρό – όχι πάρα πολύ – ένας νεαρός ηθοποιός από τη Νέα Ζηλανδία, διάσημος, ο Μάνου Μπένετ (που έχει παίξει και Έλληνες ήρωες, καθώς και σε μια ταινία για το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης), έδωσε συνέντευξη από τη Θεσσαλονίκη και μίλησε για την Ελλάδα. Οι ρίζες του είναι από τους Μαορί, ιθαγενείς της Νέας Ζηλανδίας, πολλοί από τους οποίους είχαν πολεμήσει στο πλευρό των παππούδων μας στη Μάχη της Κρήτης. Μέσα στα πολλά συγκινητικά που είπε, πρόσθεσε και τούτο:

«Έχω 200 προγόνους μου με ρίζες Μαορί που είναι θαμμένοι στην Κρήτη. Είχαν έρθει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να υπερασπιστούν την Κρήτη από τη Γερμανική Κατοχή. Θα αναρωτιόντουσαν γιατί έχασαν τη ζωή τους, όταν τα αεροδρόμιά σας έχουν πουληθεί στους Γερμανούς. Πώς έγινε αυτό;

Ήθελα χθες να σκαρφαλώσω στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, για να κάνω μια διαμαρτυρία για τους συγγενείς μου. Γιατί η Ελλάδα δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της;».

Η φωνή αυτού του ξένου φιλέλληνα μας χτυπάει ένα καμπανάκι συνειδητοποίησης.

Και τώρα, ας αναρωτηθούμε για το παρόν και το μέλλον που θέλουμε για τη χώρα μας, δηλαδή για εμάς τους ίδιους και τους ανθρώπους που μας αγαπούν και τους αγαπούμε.

Το όπλο μας είναι ο πολιτισμός μας. Τι είμαστε εμείς;

Μικρός λαός, και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια (όπως λέει ο ποιητής), για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι. Κάτω απ’ τη γλώσσα του κρατεί τους βόγγους και τα ζήτω, κι αν κάνει πως τα τραγουδεί, ραγίζουν τα λιθάρια…

Ο πολιτισμός μας βασίζεται σε τρεις πυλώνες: την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο (τη Ρωμανία ή «τη Ρωμιοσύνη», όπως προτιμούμε να το αποκαλούμε) και το λαϊκό πολιτισμό (δηλαδή τις παραδόσεις) των παππούδων μας – όχι μόνο μουσικοχορευτικές παραδόσεις, αλλά πρωτίστως παραδόσεις πρεπιάς, αθρωπιάς, πίστης στο Χριστό, ευγένειας, δικαιοσύνης και καλοσύνης.

Από αυτούς τους τρεις πυλώνες έχουμε να πάρουμε γνώσεις, σοφία και ήθος. Προπαντός το Βυζάντιο (μια ολόκληρη αυτοκρατορία, υψηλού πολιτισμού, στο τιμόνι της οποίας βρέθηκε ο Ελληνισμός) έχει να μας μεταδώσει, μεταξύ των άλλων, την αγάπη για την αγιότητα, δηλαδή τη ζωή σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού, που δεν περιορίζεται στο παρόν, αλλά στοχεύει στην αιωνιότητα, και δεν ειδωλοποιεί τους προσωρινούς θησαυρούς αυτού του κόσμου, αλλά επιθυμεί τους αιώνιους θησαυρούς της βασιλείας των ουρανών.

Ας γνωρίζουμε ότι αυτοί οι θησαυροί δεν είναι μόνο για μας, αλλά και για τους εχθρούς μας και ότι σ’ αυτόν τον πλανήτη δεν αξίζουμε μόνο εμείς, όπως και ότι στον παράδεισο δεν καλούμαστε μόνο εμείς, αλλά επιθυμούμε να βρεθούμε εκεί μαζί με όλους τους ανθρώπους όλων των λαών και των εποχών. Αυτό είναι που μας διαφοροποιεί από τον βάρβαρο εαυτό μας και από τους βάρβαρους εχθρούς μας, Ανατολής και Δύσεως – είτε είναι βάρβαροι πάνω στις σέλλες αλόγων, είτε είναι βάρβαροι στα Χρηματιστήρια.

Ας υψώσουμε ως σημαία τέσσερις αξίες: αγάπη, ελευθερία (πρωτίστως ελευθερία από τον κακό εαυτό μας και από ό,τι μας προκαλεί εξάρτηση), Χριστό και Ελλάδα. Αν κινηθούμε με βάση αυτές, θα βρούμε το δρόμο μας σε όλα τα άλλα. Και θα πορευτούμε στο ναρκοπέδιο του σύγχρονου κόσμου με γενναιότητα και αξιοπρέπεια. Όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά ο καθένας για τους άλλους και όλοι μαζί για όλους. Χωρίς φόβο, αλλά γεμάτοι πάθος.

Εκτός αν έχουμε πάψει να είμαστε παιδιά του Ομήρου και του Σωκράτη, των αγωνιστών και των επαναστατών, των δασκάλων, των αγίων, των ποιητών και των έντιμων βιοπαλαιστών. Αν έχουμε καταντήσει συμβιβασμένοι και μας αρκεί το ξεροκόμματο της ελεημοσύνης των μεγάλων δυνάμεων.

Αν όμως εξακολουθούμε να είμαστε παιδιά των προγόνων μας, τότε είμαστε ήδη ελεύθεροι, ακόμη κι αν εξωτερικά μας κρατούν δεμένους και σκλαβωμένους. Και μέσα απ’ αυτά τα δεσμά, θα υψωθεί η ψυχή μας, ψάλλοντας «τη Υπερμάχω» και τον εθνικό ύμνο, και θα παλέψει υπέρ βωμών και εστιών, για τον τόπο μας και για ολόκληρο τον πλανήτη, μέχρι να ξημερώσει η πολυπόθητη χαραυγή της Λευτεριάς, η πολυπόθητη χαραυγή της Νίκης!

Χριστός ανέστη!

WOKE – Η καθολική αποδόμηση (Αθήνα, 16/5/2023-βίντεο)

 https://www.youtube.com/watch?v=JTkPd7nTz2s

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσίασαν την Τρίτη 16 Μαΐου 2023 το βιβλίο: WOKE – Η καθολική αποδόμηση: έθνος – φύλο – φυλή.

Για το βιβλίο μίλησαν κατά σειρά: 

Βίκυ Φλέσσα, δημοσιογράφος 

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας 

Γιώργος Φλωρίδης, πρώην υπουργός – δικηγόρος 

Αλέξανδρος Δρίβας, διεθνολόγος 

Νικόλας Δημητριάδης, ιστορικός

Παρουσίαση του συλλογικού τόμου "WOKE – Η καθολική αποδόμηση" την Τρίτη 16/5/2023 στην Αθήνα

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Επιμέλεια: Γιώργος Καραμπελιάς

Κείμενα των Π.-Α. Ταγκιέφ, Μ. Ονφρέ, Ε. Μπαστιέ, Κρ. Γκιλλουί, Π. Μπροσάν, Φρ. Φουκουγιάμα, Φ. Σχοινά, Γ. Ρακκά, Γκρ. Λουκιάνοφ, Τζ. Χάιτ, Τζ. Γκρέυ, Ε. Κοροβίνη, Ν. Αλιπράντη, Ν. Δημητριάδη.

Τον Ιανουάριο του 2022, η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, δημιουργός του Χάρυ Πότερ, αποκλείστηκε από… την προβολή ταινίας για το έργο της, από την εταιρεία Warner, επειδή οι δηλώσεις της για την ύπαρξη γυναικείου φύλου θεωρήθηκαν τρανσφοβικές!

Στα πανεπιστήμια, απαιτούν την κατάργηση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, του Πλάτωνα και του Σαίξπηρ, καθώς «προωθούν τον ρατσισμό, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία». Η «cancel culture» διεκδικεί την ακύρωση ολόκληρου του ιστορικού παρελθόντος. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης το BBC και το… Χόλιγουντ στηλιτεύουν καθημερινά τον «συστημικό ρατσισμό», από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας.

Διεξάγεται ένα κυνήγι μαγισσών που στοχοποιεί τη «λευκότητα» και τη δυαδικότητα των φύλων, ενώ προωθείται η καθιέρωση αρνητικών διακρίσεων έναντι της κοινωνικής πλειοψηφίας. Στην πράξη, το woke κίνημα επανεισάγει αντεστραμμένη τη φυλετικοποιημένη σκέψη του ρατσισμού: τα πάντα πρέπει να ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της σύγκρουσης λευκών και εγχρώμων, ανδρών και γυναικών, ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων… Συναφώς, δε, οι λευκοί εργάτες εκχωρούνται συλλήβδην στον Τραμπ ή την Μαρίν Λεπέν…

Το woke κίνημα, στη Δύση, στοχεύει στη μειονοτικοποίηση των ευρωπαϊκής καταγωγής πληθυσμών και ταυτόχρονα στην «εξαφάνιση» των φύλων μέσα από την άρνηση μιας βιολογικής σεξουαλικής ταυτότητας – ανοίγοντας ουσιαστικά τον δρόμο προς τον μετάνθρωπο. Στην Ελλάδα, ήδη, σε ορισμένους κύκλους, η αναφορά σε φοιτητές και φοιτήτριες έχει αντικατασταθεί από τον ουδέτερο όρο «τα φοιτητά».

Το βασικό τέχνασμα, μέσω του οποίου επιχειρείται η φίμωση κάθε διαφορετικής φωνής, είναι η «ακροδεξιοποίηση» της πολιτικής διαφωνίας: Όποιος αμφισβητεί την πολιτική ορθότητα «νομιμοποιεί τον ακροδεξιό λόγο» και καταδικάζεται σε εξοστρακισμό.

Άλλωστε στην πρωτοπορία του κινήματος woke, παγκοσμίως, βρίσκονται οι «αντίφα», που έγιναν ευρέως γνωστοί στη διάρκεια των διαδηλώσεων για τον Τζωρτζ Φλόυντ, το καλοκαίρι του 2020, ενώ, στην Ελλάδα, έχουν καταστεί διάσημοι με το σύνθημά τους «Να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς».