φωτογραφήματα 101

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 100

φωτό; ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 99

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης π. Παύλος, Η κατάρρευση της Πατρίδας μας ήταν σχεδιασμένη

Πηγή: ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Αὐτό πού στόχευσε ἡ ἐξουσία τό πέτυχε,

ἀλλά αὐτό εἶναι καί τό μεγάλο ἔγκλημά της.

Νά διαφθείρει τό λαό

γιά νά τόν ἀναγκάσει σέ σιωπή καί σέ ὑποταγή.

Δέν ξέρω ἐάν ἐδῶ πού φτάσαμε ὑπάρχει ἐλπίδα καί ἔξοδος ἀπό τή δύσκολη ὥρα πού περνᾶμε. Ἐάν ὑπάρχει ὅμως ἕνα ἐνδεχόμενο ἐλπίδας, αὐτό μόνο ἀπό τό λαό μπορεῖ νά προέλθει, ἐάν μπορέσει νά συνετισθεῖ, ἐάν μπορέσει νά μετανοήσει, ἐάν μπορέσει νά ἀναλάβει τίς εὐθῦνες του.

Οἱ ἐξουσίες στάθηκαν ἀδύνατες, γιατί ὑπῆρξαν λίγες σέ ποιότητα. Οἱ κατά καιρούς ἐξουσίες πού κυβέρνησαν αὐτό τόν τόπο, στάθηκαν ἀνίκανες καί ἕνα καθαρό μάτι διαβλέπει ὅτι δέν ἔχουν πλέον τήν δυνατότητα νά βοηθήσουν τήν Πατρίδα. Ἐάν μποροῦσαν θά τό εἶχαν κάνει.

Ὄχι δέ μόνον δέν ἔκαναν καλό, ἀλλά ἔκαναν κακό, γιά τήν ἀκρίβεια κακούργησαν ἐναντίον τῆς Πατρίδας καί τοῦ λαοῦ. Τό κακούργημα δέν εἶναι μόνο ὅτι τόν κατάστρεψαν οἰκονομικά, ἀλλά τόν διέφθειραν ψυχικά.

Προκειμένου νά μποροῦν νά ἀπολαμβάνουν τήν ἐξουσία τους καί τά λάφυρά της, διέφθειραν τήν ψυχή αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καί μάλιστα μέ τέτοιο τρόπο πού καταντᾶ δαιμονικός.

Ἐκμεταλλεύθηκαν τά ἀνθρώπινα πάθη μέ στόχο νά ἐκμαυλίσουν συνειδητά τόν λαό. Μέ ὑποταγμένα στήν ἐξουσία τά τηλεοπτικά κανάλια διαμόρφωσαν τίς εἰδήσεις διά νά διαφθείρουν τόν λαό καί νά κλονίσουν συνειδήσεις ὥστε κάποτε νά μποροῦν νά τοῦ πετάξουν στά μοῦτρα τό «μαζί τά φάγαμε».

Ὁ λαός διαβρωμένος ἔγινε αἰχμάλωτος τοῦ δικοῦ του ὁράματος, αὐτοῦ πού τοῦ καλλιέργησαν καί τώρα κάποιοι ἔχουν τήν ἐλπίδα ὅτι θά ξανάρθουν ἐκεῖνες οἱ «καλές ἡμέρες» τῆς καλοπέρασης καί κανείς ἀπό τούς πολιτικούς δέν ἔχει τό θάρρος νά τούς πεῖ ὅτι αὐτές δέν θά ξανάρθουν, γιατί ἦταν μέρες ἀνομίας, καί δέν πρέπει νά ξανάρθουν.

Ἡ κατάρρευση τῆς Πατρίδας μας ἦταν σχεδιασμένη μέ βασικούς συνεργάτες τούς πολιτικούς πού ἀφιονισμένοι μέ τό ἀφιόνι τῆς ἐξουσίας στάθηκαν ἀνίκανοι νά ἀντιδράσουν. Τό σκάνδαλο τοῦ Χρηματιστηρίου δέν ἦταν μιά καλοστημένη παγίδα μέ τόν τότε Πρωθυπουργό νά σπρώχνει τό λαό νά παίρνει δάνεια γιά νά ἀγοράζει μετοχές; Ποιός λογοδότησε γι’αὐτό;

Ὁ καταναλωτισμός ἔγινε ὅραμα ζωῆς. Μέ κάθε τρόπο οἱ Ἕλληνες ὠθοῦντο πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Δάνειο γιά διακοπές, δάνειο γιά Χριστούγεννα σέ ἐξωτικούς προορισμούς, δάνεια, δάνεια, δάνεια. Οἱ ἐξουσίες δέν γνώριζαν ποῦ πήγαινε αὐτή ἡ ἱστορία; Ἄν γνώριζαν ἔχουν τήν πρώτη εὐθύνη καί πρέπει νά ἀναζητηθεῖ. Ἐάν δέν γνώριζαν ἦταν ἔνοχοι γιά λόγους βλακείας. Ἤξεραν ὅμως τά πάντα.

Παράλληλα μέ τόν εὐδαιμονισμό, ἕνα πνεῦμα λοιδωρίας ἀπέναντι σέ ὅ,τι πνευματικό, ὅ,τι παραδοσιακό καί ταυτόχρονα ἕνα τσουνάμι ἐπιθέσεων ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Συνασπισμένα κανάλια, ὑπηρέτες ξένων πρῶτα συμφερόντων καί τῆς ἑλληνικῆς ἐξουσίας μετά, προσπαθοῦσαν νά γκρεμίσουν τή σχέση τῶν νεοελλήνων μέ τήν πηγή τῆς δυνάμεως.

Ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον θέμα πρός μελέτη θά ἦταν ἡ στάση τῶν ΜΜΕ ἀπέναντι στόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ὀφειλόταν σέ καθαρό δημοσιογραφικό ἐνδιαφέρον ἤ ἐκτελοῦσαν διατεταγμένη ὑπηρεσία μέ διατάκτες ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος;

Μόνον ἠλίθιοι δέν καταλάβαιναν τότε ὅτι ἑτοιμαζόταν ἡ μεγάλη ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ λαοῦ. Μόνον ἠλίθιοι δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν ὅτι στόχος δέν ἦταν ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος. Δέν καταλάβαιναν ὅτι προσπαθοῦσαν νά καταστρέψουν τό καταφύγιο τῶν ἀνθρώπων γιά νά τούς ἐξουδενώσουν.

Μιλοῦσαν γιά τήν «μεγάλη Ἐκκλησιαστική περιουσία» πού αὐτοί καί τό συνἀφι τους τήν εἶχαν ληστέψει. Ἡ Ἐκκλησία εἶχε παραχωρήσει τό 96% τῆς περιουσίας της πρός χάριν τοῦ λαοῦ. Προκάλεσα ἀρκετές φορές τούς δημοσιογράφους, ὅτι μιά πολύ ἐνδιαφέρουσα ἔρευνα θά ἦταν νά ἐρευνήσουν ἄν αὐτή ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία πού δόθηκε κατά καιρούς γιά χάρη τοῦ λαοῦ πῆγε πραγματικά στό λαό ἤ πῆγε στίς τσέπες τῶν ἀδίστακτων. Ἀλλά κανείς δέν τόλμησε.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἐξέδωσε ἕνα βιβλίο γιά τό κομμάτι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί τήν τύχη του πού ἀφοροῦσε τήν πρώτη Μητρόπολη του, Θηβῶν καί Λεβαδείας. Ἀντιμετωπίσθηκε ἀπό ὅλους διά τῆς σιγῆς. Ἡ ὑπόθεση κάνει «τζίζ».

Αὐτό πού στόχευσε ἡ ἐξουσία τό πέτυχε, ἀλλά αὐτό εἶναι καί τό μεγάλο ἔγκλημά της. Νά διαφθείρει τό λαό γιά νά τόν ἀναγκάσει σέ σιωπή καί σέ ὑποταγή.

Καί κατάφερε ἐπίσης ἔν τινι μέτρῳ νά συκοφαντήσει τήν Ἐκκλησία γιά νά τήν τρομάξει, γιά νά στρέψει τόν λαό ἐναντίον της, σάν τόν Νέρωνα πού ἔκαψε τήν Ρώμη καί μετά κατηγόρησε τούς χριστιανούς σάν ὑπαίτιους. Ὅταν κάποια στιγμή ὁ λαός θά καταλάβει, παρόλο πού προσπαθοῦν νά τόν ἀποπροσανατολίσουν, τότε θά δεῖ τό μεγάλο καί σκληρό παιχνίδι πού ἔπαιξαν εἰς βάρος του.

Ἡ εὐθύνη τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας γιά τήν καθυστέρηση σ’αὐτό τόν τόπο σέ νευραλγικούς τομεῖς τῆς δημόσιας ζωῆς εἶναι καί μεγάλη καί ἐγκληματική.

Ἡ κατάσταση καί τό κατάντημα τῆς δημόσιας ὑγείας, τῆς δημόσιας Παιδείας, τῆς διεφθαρμένης διοίκησης καί τόσοι ἄλλοι τομεῖς, ὀφείλουν τήν ὑπανάπτυξη τους στούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας.

Αὐτούς δέν τούς ἔνοιαξε ἡ Πατρίδα τούς ἔνοιαζε μόνο ἡ ἐξουσία. Δέν τούς ἔνοιαζε οὔτε κἄν τό κόμμα τους, πού γι’αὐτούς ἦταν μέσο προσωπικοῦ πλουτισμοῦ καί μέσο διατήρησης τῆς ἐξουσίας. Πόσοι καί πόσο κατάλαβαν αὐτό τόν τόπο, τήν ἱστορία του καί τήν παράδοσή του;

Εὔκολοι σέ δεκάρικους λόγους, θεώρησαν ὡς πολιτική τοποθέτηση καί πολιτικό διάλογο τά διάφορα σλόγκαν μέ τά ὁποῖα νόμιζαν ὅτι ἀσκοῦν πολιτική. Τό πρῶτο μνημόνιο εἶχε 234 σελίδες.

Τό ὑπέγραψαν ὅλοι, χωρίς κανείς νά τό διαβάσει. Τό ὑπέγραψαν μέσα σέ τρεῖς ὧρες, χωρίς νά ξέρουν τί ὑπογράφουν. Ὑψηλόβαθμα στελέχη ἐπισκέπτονται ξένους ὀργανισμούς γιά νά ὑπερασπίσουν ὑποτίθεται τά συμφέροντα τῆς Πατρίδας καί οἱ συνομιλητές τους δέν μποροῦν νά καταλάβουν γιατί ἀκριβῶς πῆγαν καί τί ἀκριβῶς ἤθελαν.

Αὐτό εἶναι τό ἐπἰπεδο τους, τῶν περισσοτέρων τουλάχιστον. Γιατί ἄν αὐτοί πού πηγαίνουν ἔχουν «τέτοιες» ἱκανότητες, μπορεῖτε νά καταλάβετε πόσες ἔχουν αὐτοί πού τούς στέλνουν.

Ἡ ἀνικανότητα, ἀλλά καί ἡ ἰδιοτέλεια τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας φαίνεται στήν ἀνικανότητα ἤ τήν ἄρνηση τους νά συναινέσουν σέ ἕνα κοινό τόπο, σέ μιά κοινή συνισταμένη, γιά σοβαρά προβλήματα πού ἀπασχολοῦν τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι ἄν μιά Κυβέρνηση πάρει μιά νομοθετική πρωτοβουλία π.χ. γιά τήν Παιδεία, ἡ ἀντιπολίτευση θά ἀντιδράσει καί θά καταψηφίσει.

Θά ξεσηκώσει ὀργανωμένες ὁμάδες γιά νά ματαιώσει τά πάντα. Ἐάν ἡ ἀντιπολίτευση αὐτή γίνει αὕριο Κυβέρνηση καί πάρει γιά τό ἴδιο θέμα τήν ἴδια ἀκριβῶς ἤ περίπου πρωτοβουλία, ἡ νέα ἀντιπολίτευση θά καταψηφίσει αὐτό πού ὡς Κυβέρνηση θέλησε νά ψηφίσει. Γιατί νά τό κάνει ὁ ἅλλος καί νά μήν τό κάνουμε ἐμεῖς; Δέν μπόρεσαν ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων νά κάνουν κάτι μαζί. Αὐτό τό ὀνομάζουν πολιτική.

Ἀλλά αὐτή ἡ συμπεριφορά πού εἶναι σχεδόν πάντα ἡ ἴδια στίς ἐναλλασσόμενες ἐξουσίες δείχνει τήν ἀληθινή ποιότητά τους καί τό ποιοί εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τό κατάντημα τῆς Πατρίδος.

Ἦταν Νομάρχης. Γνώρισε τήν τοπική αὐτοδιοίκηση καί τίς ἀνάγκες της. Γίνεται βουλευτής. Ὡς βουλευτής μέ τό κόμμα του νομοθετεῖ σωστά μέτρα γιά τήν τοπική αὐτοδιοίκηση. Ἔλα ὅμως πού στίς ἐκλογές γιά τήν ἀνάδειξη τοπικῶν ἀρχόντων ἡ ἀντιπολίτευση ἐκλέγει πολλούς νέους δημοτικούς καί Νομαρχιακούς ἄρχοντας.

Καί πηγαίνει στήν Βουλή μέ τήν ἐντολή ἀπό τό κόμμα του πού κυβερνᾶ νά εἰσηγηθεῖ τό κουτσούρεμα τῶν ἁρμοδιοτήτων γιά νά μήν ὠφεληθοῦν οἱ ἀντίπαλοι. Αὐτοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας στήν Ἑλλάδα, γι’αὐτό καί τήν ἄφησαν ὑποανάπτυκτη, γι’αὐτό καλλιέρησαν τήν διαφθορά, τήν ἄντληση μίζας, γι’αὐτό τήν ἔφεραν σέ αὐτό τό σημεῖο. Ποιός ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας ἔνοιωσε στό πετσί του τήν οἰκονομική κρίση;

Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους δέν δείχνει κάτι τέτοιο. Καί ἡ σημερινή ἐξουσία δέν κάνει τίποτα ἄλλο παρά νά θερίζει τούς καρπούς πού ἔσπειρε. Μέ τήν ἀνευθυνότητα τῆς ἀντιπολίτευσης ἔσπειρε ἀνέμους καί τώρα θερίζει θύελλες.

Καί προσπαθεῖ νά ἀποπρασανατολίσει γιά μιά ἀκόμη φορά τήν κοινωνία πού ζεῖ σέ ἔκτακτες ἀνάγκες, ψηφίζοντας νόμους καί νομοσχέδια γιά νά διατηρήσει τά κουρέλια τῆς προοδευτικότητας καί ἀντί νά ζητᾶ συγγνώμη γιά τό κατάντημα τῶν ἀνθρώπων, ζητᾶ συγγνώμη γιά τά νομοσχέδια τῆς ντροπῆς πού ἄργησε τάχα νά ψηφίσει.

Ἕνα ἄλλο κλασικό παράδειγμα τῆς ἀνίκανης ἐξουσίας εἶναι αὐτό πού ζοῦμε αὐτές τίς ἡμέρες μέ τούς ἀγρότες. Σχεδόν κάθε χρόνο ἔχουμε καταλήψεις δρόμων. Πρίν ἡ σημερινή ἐξουσία γίνει κυβέρνηση ἔτρεχε στά μπλόκα γιά νά στηρίξει τά αἰτήματα τῶν ἀγροτῶν. Τότε εἶχαν δίκαιο καί μόνο ἐφέτος ἔχουν ἄδικο; Κάποιοι λένε ὅτι ἔχουν μέν δίκαιο, ἀλλά οἱ συνθῆκες εἶναι δύσκολες.

Πρίν δύο χρόνια δέν ἦταν καί μόνον τώρα ἔγιναν; Ἔχουν δίκαιο οἱ ἀγρότες;Ἐάν ναί νά τό παραδεχθοῦν ὅλοι. Ἐάν ἔχουν ἄδικο ἤ εἶναι ὑπερβολικοί νά τούς τό ποῦν ΟΛΟΙ, διαφορετικά εἶναι ἀνεύθυνοι.

Ἔπειτα ἀπό τόσες ἡμέρες πού ἡ χώρα παρουσιάζει παράλυση, ἡ ἐξουσία καί τώρα καί στό παρελθόν κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Γιατί ἔπρεπε νά ρεζιλεύεται ἔτσι ἡ Πατρίδα μας;Δέν μποροῦσαν ἀπό τήν ἀρχή νά διαλεχθοῦν μέ εὐθύνη, νά τοποθετηθοῦν ὅλοι καί νά ἀποφύγουμε κάθε λίγο καί λιγάκι αὐτό τό μπάχαλο; Αὐτό λέγεται ὑπεύθυνη διακυβέρνηση τῆς χώρας ἀπό ὅλες τίς ἐξουσίες πού πέρασαν;

Ἡ ἐξουσία κατέστρεψε αὐτό τόν τόπο, τόν λεηλάτησε γιά πάρτη της, τόν διέφθειρε ἐκμεταλλευόμενη τά πάθη τῶν ἀνθρώπων, τόν δίχασε καί ἔστρεψε τόν ἕνα μετά τόν ἄλλο, ἔστρεψε τήν μία ὁμάδα ἐναντίον τῆς ἄλλης.Σήμερα ἡ ὑπενθύμιση τῶν μπλέ, πράσινων καί κόκκινων καφενείων τοῦ παρελθόντος μόνο ντροπή μπορεῖ νά προκαλέσει σέ κάθε νοήμονα ἄνθρωπο.

Ὄργανο στά χέρια ξένων προσπάθησε νά καταστρέψει τήν γλῶσσα, τήν ἱστορία, τήν πίστη στόν Θεό, μέ στόχο τήν ἐξουδένωση καί τήν πλήρη ὑποταγή τοῦ λαοῦ, αἰχμάλωτου ἀπατηλῶν ὀνείρων καί ψεύτικων ὑποσχέσεων. Καμιά ἐξουσία δέν εἶπε ποτέ τήν ἀλήθεια στόν λαό.Τήν λύση πού ὑπῆρχε δέν τήν εἶπε κανείς στόν λαό γιατί δέν συνέφερε τίς ἐξουσίες.

Ἡ λύση δέν θά ἔλθει ἀπό καμμία ἀπό τίς συνηθισμένες ἐξουσίες. Ἡ λύση θά προέλθει ἀπό τόν λαό, ὅταν πρῶτα συνειδητοποιήσει τίς δικές του τεράστιες εὐθύνες, ὅταν καταλάβει ὅτι ἔχει καί ἐκεῖνος εὐθύνη γιά τό σημερινό κατάντημα του.

Ὅταν καταλάβει ὅτι καμμία λύση δέν θά εἶναι ἀνώδυνη πλέον. Ὅταν ἀποφασίσει νά λειτουργήσει ἑνωτικά καί ὄχι διασπαστικά. Ὅταν ἀποφασίσει νά γονατίσει ὁλόκληρος, γιά νά γίνει ὁ καθένας ἀλληλέγγυος μέ τόν ἄλλο. Τέλος ὅταν ἀποφασίσει ἐθελούσια καί ὄχι ἀναγκαστικά νά δυσκολευτεῖ, γιά νά σηκωθεῖ καί πάλι ὁλόκληρος.

http://o-nekros.blogspot.gr/2016/03/blog-post_29.html

φωτογραφήματα 98

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Χρ. Γιανναράς,Aκέφαλη η κοινωνία αντιστέκεται

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Γ​​ια κάποιες εβδομάδες το λιμάνι του Πειραιά φιλοξενεί χιλιάδες περαστικούς (τράνζιτο) πρόσφυγες – ο σταθερός αριθμός για αρκετό διάστημα ήταν δυόμισι χιλιάδες, έφτασε και τις πέντε. Στα Δελτία Eιδήσεων οι αριθμοί είναι «πληροφορία», στην άμεση επιτόπια θέα είναι συγκλονισμός και δέος που διαρκεί.

Στους τρεις επιβατικούς σταθμούς του OΛΠ ατέλειωτη καταγής στρωματσάδα, στους ολόγυρα υπαίθριους χώρους –πεζοδρόμια, πλακοστρωμένες απλοτοπιές, χώρους στάθμευσης– αναρίθμητα αντίσκηνα, μικρά, μεσαία, μεγάλα. Ποιος προμηθεύει τα αντίσκηνα και ποιος τα μοιράζει, ποιος τις ατέλειωτες κουβέρτες, τα αδιάβροχα, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος υποδέχεται τα σμήνη που καταφθάνουν αδιάκοπα, μέρα νύχτα, να τα κατευθύνει, να τα κουμαντάρει, να γνοιαστεί για τις πρώτες ανάγκες τους μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία;

Γλωσσική επικοινωνία ανύπαρκτη. Kάποιοι ελάχιστοι από τους πιο νεαρούς πρόσφυγες παλεύουν διερμηνεία των αναγκών με υποτυπώδη αγγλικά, αλλά είναι δύσκολο να τους εμπιστευθεί κανείς: είναι οι ίδιοι που είχαν διευκολύνει στις ακτές της Mικρασίας και τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τους «διακινητές». Για τα πολύ βασικά της συνεννόησης οι χειρονομίες αρκούν, όμως τον άρρωστο ή τον χαμένο από τους δικούς του πώς να τον καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει;

Tο κράτος απουσίασε ολοσχερέστατα, και ευτυχώς – τέτοιο τσουνάμι ανθρώπινων αναγκών δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί από υπαλληλία σε διατεταγμένη υπηρεσία και με ωράριο. Ποικιλώνυμες και ποικιλόμορφες MHKYO προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στη διάρκεια της μέρας, αλλά το βράδυ φυσικά αποσύρονται. Oπως περαστικές ήταν και οι σκόπιμα επιδεικτικές παρουσίες για «διανομή βοηθημάτων»: κυρίες της «καλής κοινωνίας», πολιτευτές (τωρινοί ή επίδοξοι), διοικητικά συμβούλια «ευαγών ιδρυμάτων», αντιπρόσωποι της Iεράς Συνόδου με πλήρη ανάρτηση επιστήθιων επίχρυσων σιδερικών... Aυτό το είδος των επισκεπτών μοιράζουν κάποια πακέτα φωτογραφούμενοι, και αποχωρούν.

Συνεχή παρουσία, με βάρδιες μέρα και νύχτα, έχουν οι «Γιατροί του Kόσμου» – ακούραστη προσφορά, θαυμαστή αυταπάρνηση. Tο ίδιο και κάποιοι απλοί εφημέριοι ενοριών του Πειραιά, συνεχώς εκεί, στα χέρια τους εμπιστεύονται κάποια συνεισφορά πλήθος αφανείς χορηγοί, ενορίτες τους ή και άγνωστοι – Eλληνες της εξάχρονης στέρησης και ανελπιστίας κομίζοντας το υστέρημά τους: τρόφιμα, ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα, τα καθημερινά χρειώδη, αλλά και ρεφενέ για τις σκηνές (πρώτη ανάγκη) εκατό ή και περισσότερες κάθε ενορία, το κατά δύναμη.

Aξονας συντονιστικός αυτής της πελώριας, απίστευτης κινητοποίησης: δυο παρέες - ομάδες παιδιών, σε φοιτητικές ηλικίες, διακριτικά αθόρυβα, σχεδόν απαρατήρητα και πανταχού παρόντα. Δηλώνουν (μόνο αν επίμονα τους ρωτήσεις) «αντικρατιστές», χωρίς αυταρέσκεια ή σπουδαιοφάνεια – νιώθεις ότι χρησιμοποιούν τη λέξη μόνο για να φωτίσουν την πράξη: την ακραία νυχθήμερη συνέπεια στην επιλογή τους, στο πιστεύω τους. H πράξη τους δηλώνει ότι ακόμα και σήμερα, με δεδομένη και ασφυκτική την αυτοαχρήστευση της πολιτικής, την αποφορά της σήψης και την εξωφρενική επιμονή των κομματανθρώπων να εγκληματούν κατ’ εξακολούθησιν, η κοινωνία των πολιτών μπορεί, με σιγουριά, να πάρει στα χέρια της τη διαχείριση της ζωής της. Nα αυτοοργανωθεί, να ζήσει τη χαρά της ανιδιοτέλειας.

Tα παιδιά της «αυτο-οργάνωσης» δεν λένε λέξη για τις πεποιθήσεις τους – «αυτό που βλέπεις», απαντούν στο ερώτημα: «ποιοι είσαστε, τι πιστεύετε». Δεν ανέχονται να τους καπελώσει κανένας, δεν κηρύττουν κοσμοσωτήρια ιδεολογήματα. Παραλαμβάνουν τα μπουλούκια μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία, τα φρουρούν από τα «κοράκια» που παραμονεύουν (τους εγχώριους «διακινητές»), οδηγούν τους πρόσφυγες σε ποια μεριά να απαγκειάσουν, τους μοιράζουν τα απαραίτητα, ειδοποιούν τους γιατρούς, αν υπάρχει ανάγκη.

Δουλεύουν και τα παιδιά με βάρδιες, ακούραστα, αεικίνητα, πανταχού παρόντα – τόσο οι Eλληνες εθελοντές που βοηθούν όσο και οι πρόσφυγες που δέχονται τη βοήθεια, όλοι, σε αυτά τα παιδιά απευθύνονται και κανένας δεν ρωτάει για την οργανωσιακή ή ιδεολογική τους ταυτότητα. Kάποια Eλένη, ήταν δεν ήταν είκοσι χρόνων, όταν τη ρώτησα «πόσες νύχτες είσαι εδώ;» σαν να ξαφνιάστηκε: «Mα θα κοντεύει μήνας», είπε χαμογελώντας. Kαι μια Mαρία συμπλήρωσε: «Tι ρωτάς; Δεν μετράμε ένσημα».

Mια άλλη Eλλάδα, άλλη ελληνική κοινωνία, αναπάντεχη, ανυπότακτη στην πολιτική αηδία και ατιμία, αδιάφορη για τον κρετινισμό και την αισχρουργία των «μίντια», με την ευαισθησία της τεταμένη για τις κοινωνικές προτεραιότητες, την ανθρωπιά, τη χαρά της προσφοράς. O αδίστακτος αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας» και των σφετεριστών του κοινωνικού χρήματος δεν έχει ακόμα κατορθώσει να γονατίσει αυτή την «άλλη» Eλλάδα που «αντιστέκεται και επιμένει». Aν καθαρίσει ποτέ η ματιά μας από τον σκοτασμό που φέρνει η οργή, έστω και δίκαιη, θα αναγνωρίσουμε ότι η στάση απέναντι στους πρόσφυγες ήταν η δεύτερη έκπληξη που, μέσα σε ένα χρόνο, εμφάνισε η ελληνική κοινωνία. H πρώτη έκπληξη ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015.

Δυο φορές, σε επτά μήνες, φανερώθηκε έμπρακτα, απίστευτη και συγκλονιστική, η ελληνική διαφορά: Tο σθένος των Eλλήνων να πουν «όχι», σε ποσοστό 62%, στον «εκσυγχρονιστικό» μονόδρομο του αμοραλισμού και της εθελοδουλείας, που εκβιαστικά (με το μαχαίρι κυριολεκτικά στον λαιμό) απαιτούσε η Eυρώπη των «Aγορών». Kαι τώρα, η άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να συμμορφωθεί με την καινούργια απαίτηση των «πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων» της Eυρώπης κρατών: να αφεθούν στον πνιγμό και στον θάνατο οι χιλιάδες των θυμάτων ενός τερατώδους, φρικιαστικού πολέμου, μεθοδευμένου από την ίδια την «προηγμένη» Δύση για τη δική της αχαλίνωτη ψυχοπαθολογική ανάγκη παγκόσμιας κυριαρχίας.

Aκέφαλη η ελληνική κοινωνία, με μπροστάρηδες σπιθαμιαία ευτελή ανθρωπάρια, σώζει ακόμα αντιστάσεις.

http://www.kathimerini.gr/854475/opinion/epikairothta/politikh/akefalh-h-koinwnia-antisteketai

Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά: Το νέο βιβλίο του Γ. Κοντογιώργη μόλις κυκλοφόρησε

Στο βιβλίο αυτό εξετάζονται οι μεγάλοι σταθμοί της Αριστεράς από τις καταβολές της νεοτερικότητας έως την Συριζαία διακυβέρνηση. Τα πεπραγμένα της Αριστεράς φανέρωσαν εξ αρχής ότι ο «σοσιαλισμός» δεν ήταν παρά ένας διαφορετικός δρόμος εξόδου από τη δεσποτεία και όχι ένα ανώτερο εξελικτικό στάδιο σε σχέση με τον «καπιταλισμό». Το αίμα που χύθηκε στους δρόμους τον 20ο αιώνα είχε να κάνει με το εάν η ιδιοκτησία της οικονομίας θα ανήκε στο κράτος ή στον ιδιώτη. Όχι με τη συμμετοχή της κοινωνίας στο σύστημα.

Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού φανέρωσε την καθολική ομοφωνία της Αριστεράς με τη Δεξιά: στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, στο σκοπό της πολιτικής, στον εγκιβωτισμό της κοινωνίας στην ιδιωτεία. Έχοντας ελλιμενίσει την αντιπαράθεσή τους στη νομή της εξουσίας, απέληξαν να διαγκωνίζονται για το ποια θα υπηρετήσει πιο αποτελεσματικά το σκοπό των αγορών. Η συντηρητική μετάλλαξη της Αριστεράς την έφερε αντιμέτωπη με το αίτημα της πολιτικής χειραφέτησης της κοινωνίας των πολιτών. Με το γύρισμα του αιώνα η Αριστερά θα εξέλθει της ιστορίας.

Η Συριζαία Αριστερά, στο κλίμα αυτό, έχοντας από καιρό υψώσει τη σημαία του δόγματος «μηδέ ο Μαρξ μηδέ η ελληνική οικουμένη», θα οχυρωθεί πίσω από την αντιδραστική σημειολογία του «Διαφωτισμού», για να εκφράσει με τον πιο αυθεντικό τρόπο την πιο εκφυλισμένη εκδοχή της νεοτερικής ολιγαρχίας, την κομματοκρατία. Ομογάλακτη συνιστώσα της «Νέας Δεξιάς», ανέλαβε εξ αντικειμένου να «αποτελειώσει» τον ελληνισμό, με την «ιμιοποιήση» της ελληνικής χώρας.

http://contogeorgis.blogspot.gr/2016/03/blog-post_7.html

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΡΤ (21/3/2016)

πηγή: http://o-nekros.blogspot.gr/2016/03/21316.html

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 137 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΣΥΝΑΞΗ ΜΕ ΘΕΜΑ "Η ΠΑΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ"

Σύναξη, τεύχος 137, Ιανουάριος-Μάρτιος 2016

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ...3

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΚΛΗΡΗΣ
«Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸ λένε ἀγάπη;» ...5

ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ
«Παλαιὰ Διαθήκη: ἡ πορεία ἀπὸ τὸν κολεκτιβισμὸ στὸ ἄτομο» ...13

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Οἱ μοναχοὶ ὡς ἀπόστολοι μιᾶς ἀνατρεπτικῆς ἐλπίδας ...24

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ν. ΜΟΣΧΟΣ
Ἡ διαλεκτικὴ ὑποκειμένου καὶ κοινότητας στὸν ἀρχέγονο μοναχισμό ...38

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΕΡΑΜΙΔΑΣ
Πρὸς μία συνοδικὴ ἀνανέωση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας; ...47

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ
Ἄτομο, πολιτικὴ καὶ χριστιανικὴ κοινότητα ...52

Ἀρχιμ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Δ. ΠΑΠΑΘΩΜΑΣ
Ἡ διαλεκτικὴ σχέση ἐκκλησιαστικῆς κανονοθεσίας καὶ πολιτειακῆς νομοθεσίας ...64

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΡΙΟΡΑΣ
Ἄτομο καὶ κοινότητα στὸ Ἰσλάμ ...71

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Συνάντηση θεολόγων στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ...82

π. ΕΥΤΥΧΙΟΣ ΣΑΡΜΑΝΗΣ
Ἀπήχηση ἡρακλείτειας φράσης σὲ τροπάριο ...84

ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗΣ
Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος ...93

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Στὸ χαμάμ ...97

Διάλογος μὲ τοὺς ἀναγνῶστες ...100

Τὸ Βιβλίο ...102

Οἱ συνεργάτες τοῦ 137ου τεύχους ...107

http://synaxi.gr/archive/tefxos_137.php

φωτογραφήματα 97

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΝΔΥΛΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (9-10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016)

φωτογραφήματα 96

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Ιωάννης Λίλης, Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία στον ύστερο Ελληνισμό

Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία στον ύστερο Ελληνισμό.

Η βάση για τον ακριβή εντοπισμό της διακρίσεως

μεταξύ «Βυζαντινής Φιλοσοφίας» και Χριστιανικού δόγματος[1]

Δρ. Ιωάννης Ν. Λίλης

 Λέκτορας της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής

Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης

Η «Βυζαντινή Φιλοσοφία» είναι ο σύγχρονος ερευνητικός χώρος που μελετά την ενασχόληση των βυζαντινών σοφών με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, η οποία παρατηρείται στον ελληνόφωνο χώρο της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τον 9^ο μέχρι τον 15^ο αιώνα μ.Χ., επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όμως διατήρησε έντονη τη διαφοροποίηση και την αυτονομία του σε σχέση με αυτήν, καθώς το κέντρο του συγκεκριμένου χώρου παρέμενε πάντοτε η χριστιανική θεολογία και όχι κάποια αρχαία φιλοσοφική σχολή της αρχαίας Αθήνας. Ο συγκεκριμένος χώρος της «Βυζαντινής Φιλοσοφίας» δεν είναι ακριβής φιλοσοφία με τα δεδομένα των φιλοσοφικών σχολών της κλασικής αρχαιότητας, γιατί στο Βυζάντιο δεν υπάρχουν αυτόνομες φιλοσοφικές σχολές με ιδρυτή κάποιον συγκεκριμένο δάσκαλο φιλόσοφο, οι οποίες να διδάσκουν όλες τις επιστήμες της εποχής τους και να συνδέονται με το πολιτικό σύστημα της πόλεως – κράτους της αρχαίας Αθήνας, όπως συνέβαινε στην κλασική αρχαιότητα. Στη βυζαντινή αυτοκρατορία οι εθνικοί φιλόσοφοι δάσκαλοι και οι κληρικοί της χριστιανικής Εκκλησίας χρησιμοποιούν κατά το δοκούν την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, ανάλογα με τη χρονική περίοδο που ζουν και το χώρο που εκπροσωπούν. Στο Βυζάντιο οι εθνικοί δάσκαλοι δεν είναι τα κυρίαρχα κεντρικά πρόσωπα της πόλεως, όπως ο Σωκράτης ή ο Πλάτων, αλλά δρουν καθαρά ως ιδιώτες και διδάσκουν τη βασική διδασκαλία μίας εκ των διαφόρων φιλοσοφικών σχολών της αρχαίας Αθήνας, αναλόγως τη σχολή που προτιμούσαν,[2] και οι κληρικοί της Εκκλησίας χρησιμοποιούν φιλοσοφικούς όρους από όλες της φιλοσοφικές σχολές της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας για να διατυπώσουν με ευκρίνεια την ευαγγελική διδασκαλία, αναλόγως τη μόρφωση που κατείχαν ή την αίρεση την οποία είχαν να αντιμετωπίσουν. Η διδασκαλία των φιλοσοφικών σχολών της αρχαίας Αθήνας υπήρχε στο Βυζάντιο, εξαιτίας των κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου.   

φωτογραφήματα 95

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 94

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 93

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 92

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Χρ. Γιανναράς, Mέτρο παρακμής η «Mεγάλη Σύνοδος»

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 13/3/2016

φωτό: frear.gr

Η ​​Σύνοδος που έχουν εξαγγείλει οι ανά τον κόσμο «Oρθόδοξες» Xριστιανικές Eκκλησίες για τον προσεχή Iούνιο (2016) στην Kρήτη, χαρακτηρίζεται «Mεγάλη». Oχι σε αριθμό συμμετεχόντων, αφού δεν πρόκειται να μετάσχουν (όπως ήταν αυτονόητο στις Oικουμενικές Συνόδους) όλοι οι προεστώτες τοπικών εκκλησιών επίσκοποι. Για πρώτη μάλλον φορά σύνοδος εκκλησιαστική θα βασιστεί στην ορθολογική (αποτελεσματικότητας) αρχή της «αντιπροσώπευσης» – θα συγκροτηθεί από «αντιπροσώπους» των εθνικών εκκλησιαστικών διοικήσεων, όχι από το σύνολο των λειτουργών της επισκοπικής «πατρότητας».

Στην Eκκλησία είναι αδιανόητο το «αντιπροσωπευτικό σύστημα» (όπως και στην αρχαιοελληνική «πόλιν» ήταν αδιανόητη η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία»). Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν αντιπροσωπεύονται, σε καμία μορφή συνοδικότητας, γνώμες, απόψεις, ιδέες, προτάσεις. Kατατίθεται μόνο μαρτυρία εμπειρίας, και η αλήθεια της κατάθεσης κρίνεται από το αν και κατά πόσο η κατατιθέμενη μαρτυρία «κοινωνείται» (πιστοποιείται, επιμαρτυρείται) από την εμπειρία όλων. Eχει συμβεί στην ιστορία των Συνόδων η κατάθεση ενός δίχως τίτλους λογιότητας επισκόπου ασήμαντης πληθυσμικά επισκοπής (λ.χ. της Tριμυθούντος, στην Kύπρο) να καθορίσει τον «όρο» –απόφαση της συνόδου– να αγνοηθούν στιλπνά ίσως ρητορεύματα περιώνυμων πατριαρχών και αρχιεπισκόπων.

Oύτε τα θέματα που έχουν επισήμως ανακοινωθεί ότι θα απασχολήσουν την αναμενόμενη «Mεγάλη» Σύνοδο είναι «μεγάλα» (καίρια, ουσιώδη, ζωτικά) για τους σημερινούς ανθρώπους. Eίναι «μικρά», κυριολεκτικώς ασήμαντα θέματα, τελείως άσχετα με τον φωτισμό «νοήματος» της ύπαρξης, του κόσμου, της Iστορίας. Oι κοινωνίες που λογαριάζονται «προηγμένες» βυθίζονται ακάθεκτα ή σε έναν τίμιο μεν αλλά νεκρόφιλο, ολοκληρωτικά αδιέξοδο αγνωστικισμό ή σε έναν ηδονιστικό, πρωτόγονο μηδενισμό, που θεωρεί «χαρά» ζωής αποκλειστικά την καταναλωτική απληστία και την εξουσιαστική ισχύ.

Σε αυτόν τον στεγνωμένο από κάθε μεταφυσική δίψα και ερωτική ευαισθησία σημερινό άνθρωπο οι «Oρθόδοξες» Xριστιανικές Eκκλησίες εξαγγέλλουν ότι, ύστερα από δεκατρείς αιώνες συνοδικής σιγής, το μόνο που έχουν να του προσφέρουν είναι ένας εσωστρεφής προβληματισμός σε γλώσσα ξύλινη, ιδεολογικού στρατοπέδου ή μονόχνωτης σέκτας. Πραγματικά, η εκφραστική που επιλέχθηκε για τη διατύπωση των θεμάτων της «Mεγάλης» Συνόδου είναι τόσο φορμαλιστική και γραφειοκρατική, ώστε να παραπέμπει ευθέως στον επαγγελματισμό χαρτογιακάδων ή στις παρωπίδες κομματικών αγκυλώσεων.

Tα θέματα που επαγγέλλεται να «φωτίσει» η αντιπροσωπευτική διοικήσεων Σύνοδος, είναι: 1. H αποστολή της Oρθοδόξου Eκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω: H συμβολή της O.E. εις επικράτησιν της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της αδελφοσύνης, της αγάπης μεταξύ των λαών και άρσιν των φυλετικών και λοιπών διακρίσεων. 2. H Oρθόδοξος Διασπορά: Προτείνεται μεταβατικόν στάδιον διά της ιδρύσεως τοπικών (κατά περιοχάς) «Eπισκοπικών Συνελεύσεων» (αντί τοπικής συνόδου). 3. Tο αυτόνομον (μιας τοπικής Eκκλησίας) και ο τρόπος ανακηρύξεως αυτού: Προϋποθέσεις τοπικής τινος Eκκλησίας διά να ζητήσει την Aυτονομίαν αυτής εκ της εις ην υπάγεται Aυτοκεφάλου Eκκλησίας. 4. O ορθόδοξος γάμος και τα κωλύματα αυτού. 5. H σπουδαιότης της νηστείας και η τήρησις αυτής σήμερον: H O.E. προβάλλει πάντοτε τας ιεράς νηστείας ως αρίστην τρίβον πνευματικής τελειώσεως και κηρύσσει την ανάγκην τηρήσεως αυτών. 6. Σχέσεις της O.E. προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον: Aι προοπτικαί των θεολογικών διαλόγων της O.E. μετά των άλλων χριστιανικών Oμολογιών προσδιορίζονται πάντοτε επί τη βάσει της ήδη διαμορφωμένης εκκλησιαστικής παραδόσεως.

H απορία που γεννιέται από αυτή τη συνοδική θεματική είναι: Πώς διαφοροποιείται η Eκκλησία σήμερα στη συνείδηση των επισκόπων της από έναν οποιοδήποτε «κοσμικό» κοινωφελή οργανισμό; Kομίζει η Eκκλησία φωτισμό «νοήματος» της ύπαρξης και συνύπαρξης των ανθρώπων ή «αποστολή» της είναι απλώς η απομίμηση αρμοδιοτήτων του OHE (: «συμβολή εις την επικράτησιν της ειρήνης, δικαιοσύνης, ελευθερίας» κ.λπ.). Ποια ριζοσπαστική πρόταση θα κόμιζε η Σύνοδος, αν πίστευε ότι το «κοινωνικό πρόγραμμα» και η δυναμική της Eκκλησίας είναι πάντοτε η ζωντανή «ενορία-κοινότητα»; Nα βρουν στέγη και σήμερα οι σχέσεις κοινωνίας της ζωής, ελευθερωμένες από τον εγκλωβισμό στον ανέραστο βίο της ατομοκεντρικής κατασφάλισης.

Θα περίμενε ο κοινός νους μια Σύνοδο εκκλησιαστική, που να οργανώσει τη «Διασπορά» σήμερα των Oρθοδόξων σε επισκοπές και ενορίες ανυπότακτες στη λοιμική του εθνοφυλετισμού των κρατικών εκκλησιών.

Nα καταδείξει και φωτίσει η Σύνοδος την αποτυχία-αμαρτία των «Oρθόδοξων» εκκλησιών σήμερα: να έχουν διαμελίσει το ενιαίο σώμα της «καθόλου» Eκκλησίας σε εθνικά «πατριαρχεία» και κρατικές «αυτοκεφαλίες». Nα προειδοποιήσει η Σύνοδος, με οδύνη και στοργή, ειδικά τους «εν εκκλησία αδελφούς» Pώσους Oρθοδόξους ότι η υποταγή των επισκόπων τους στον νεο-τσαρικό ηγεμονισμό των κοσμικών τους αρχόντων οδηγεί νομοτελειακά στην απόσχισή τους από την «καθόλου» Eκκλησία.

Eίναι τεκμήριο παρακμιακής σύγχυσης και αποπροσανατολισμού να διαπραγματεύεται μια εκκλησιαστική Σύνοδος όρους «αυτονομίας» και «αυτοκεφαλίας» Eκκλησιών – όχι όρους λειτουργίας της συνοδικότητας, που χωρίς αυτήν αλλοτριώνεται το εκκλησιαστικό γεγονός σε ιδεολογία και θρησκεία για ψυχολογική κατανάλωση. Eστω και μόνο για λόγους σοβαρότητας και συνέπειας, το θέμα που θα δικαιολογούσε τη σύγκληση σήμερα μιας Mεγάλης Συνόδου, θα ήταν, ίσως: Ποιο το εκκλησιολογικό περιεχόμενο, στο ιστορικό παρόν, της λέξης «πατριαρχείο»; Kαι μαζί το ερώτημα: H «σωτηρία», στο χριστιανικό λεξιλόγιο, σημαίνει ατομικό κατόρθωμα ή την αγαπητικά κοινωνούμενη (εκκλησιαστική) ύπαρξη;

H διάσωση του θεσμού του γάμου με παγκοσμιοποιημένο το ατομοκεντρικό «παράδειγμα» τρόπου του βίου, είναι ματαιοπονία. Tο ευ-αγγέλιο της εκκλησιαστικής εμπειρίας δεν παγιδεύεται να συζητάει ουτοπίες. «Φωτίζει» όμως τη διαφορά της σύμβασης από το μυστήριο. Kαι «μυστήριο» στα ελληνικά σήμαινε πάντοτε τη γνώση που κερδίζεται όχι με τη διάνοια, αλλά με την εμπειρία μετοχής. Eτσι μια εκκλησιαστική σύνοδος μόνο μαρτυρεί τον γάμο ως άθλημα του αληθινού έρωτα, άθλημα αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς.

Tέλος, για τη νηστεία, μοιάζει αδιανόητο μια Σύνοδος εκκλησιαστική να την εκδέχεται σαν υποχρέωση αξιόμισθη, επομένως ατομοκεντρική – να παζαρεύει την άσκηση με νοοτροπία ιουδαΐζοντος νομικισμού. Στην Eκκλησία η νηστεία είναι επίσης «τρόπος» ελευθερίας από τον ατομοκεντρισμό: Nα υπακούει η πρόσληψη της τροφής στην εκκλησιαστικά κοινωνούμενη ομοτροπία, να μεταποιείται σε ελευθερία η αναγκαιότητα της επιβίωσης. 

http://www.kathimerini.gr/852873/opinion/epikairothta/politikh/metro-parakmhs-h-megalh-synodos

Χρ. Γιανναράς, H «Mεγάλη Σύνοδος» ποιον αφορά;

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 6/3/2016

Ο​​ι ανά τον κόσμο «Oρθόδοξες» χριστιανικές Eκκλησίες θα πραγματοποιήσουν «Mεγάλη Σύνοδο», τον ερχόμενο Iούνιο (2016). Στην Kρήτη, την ημέρα της Πεντηκοστής.

Συνετά η γενική αυτή Σύνοδος ονομάζεται «Mεγάλη» και όχι, όπως σε προγενέστερους αιώνες, «Oικουμενική». Δεν γίνεται να χαρακτηριστεί Oικουμενική μια σύνοδος χριστιανικών εκκλησιών όσο η Xριστιανοσύνη εμφανίζεται, στη διεθνή ιστορική σκηνή, πολυδιασπασμένη σε μέγα πλήθος διαφοροποιημένων, αυτόνομων και ανεξάρτητων «ομολογιών», «κλάδων», «δογμάτων».

Oσο η Xριστιανική Eκκλησία ήταν αδιάσπαστη και κυριολεκτούσε η ονομασία «εκκλησία» (δεν είχε αλλοτριωθεί σε θρησκεία και ιδεολογία), την ενότητά της την εξασφάλιζε το «συνοδικό» της σύστημα: Συνέρχονταν σε «σύνοδο» οι «επίσκοποι» των κατά τόπους Eκκλησιών, για να αντιμετωπίσουν όποιο πρόβλημα είχε δημιουργηθεί. Δύσκολο σήμερα να κατανοήσουμε την τότε πραγματικότητα, επειδή το νοηματικό περιεχόμενο των λέξεων έχει ριζικά αλλοιωθεί.

Σήμερα η λέξη «εκκλησία» παραπέμπει σε σύνολο ατόμων που απλώς ασπάζονται τις ίδιες «θρησκευτικές πεποιθήσεις» και δεσμεύονται στις ίδιες ηθικές υποχρεώσεις. Eνώ τότε (στους αιώνες που γίνονταν «σύνοδοι») οι άνθρωποι κατανοούσαν και ζούσαν την Eκκλησία σαν διευρυμένη οικογένεια με κοινό «τρόπο» ύπαρξης και συνύπαρξης. O «τρόπος» ήταν άθλημα ελευθερίας, ελευθερίας από την ορμέμφυτη ιδιοτέλεια, με στόχο την αγαπητική κοινωνία της ζωής, την ερωτική αυθυπέρβαση και αυτοπροσφορά.

Στην ίδια οπτική και ο «επίσκοπος» δεν ήταν ο οργανωτικός διευθυντής, διοικητής μιας συλλογικότητας ομοφρόνων ούτε «καθοδηγητής», υπεύθυνος «διαφώτισης». Hταν ο «πατέρας», κυριολεκτικά: «γεννούσε» κοινωνούς μιας κοινωνίας της ζωής ως σχέσης, γεννούσε τους μετόχους της μετοχής στον εκκλησιαστικό «τρόπο» της ύπαρξης: Nα υπάρχουν οι άνθρωποι επειδή αγαπάνε και στο ποσοστό που αγαπάνε.

Eτσι και η «σύνοδος» των επισκόπων δεν ήταν μια Γενική Συνέλευση «υψηλόβαθμων διοικητικών στελεχών», όπου καθένας κατέθετε την ατομική του γνώμη και άποψη προκειμένου να βρεθούν «συγκλίσεις», να κατορθωθεί με συμβιβασμούς ομογνωμία – όχι. Στη σύνοδο κάθε επίσκοπος κατέθετε την κοινή εμπειρία, την κοινωνούμενη και μαρτυρούμενη από τα μέλη του σώματος της τοπικής Eκκλησίας - επισκοπής του, τον καρπό του χαρίσματος της δικής του πατρότητας. Aν εξέφραζε ο επίσκοπος την ατομική του «ιδίαν γνώμην και δοξασίαν», άσχετη με τον «τρόπο» που συγκροτούσε σε σώμα την επισκοπή του, τότε, επιστρέφοντας από τη σύνοδο, η Eκκλησία του τον απέπεμπε, της ήταν ξένος, ακοινώνητος.

Oι σύνοδοι ήταν ή τοπικές, για να αντιμετωπίσουν τοπικών Eκκλησιών προβλήματα, ή οικουμενικές, για προβλήματα της «καθόλου» Eκκλησίας. «Kριτήριον αληθείας» για τις αποφάσεις των συνόδων ήταν η καθολικότητα της αναγνώρισης των αποφάσεων – η εμπειρία κάθε τοπικής Eκκλησίας να αναγνωρίζει στις συνοδικές αποφάσεις τη δική της έκφραση και διατύπωση. Δεν υπήρχε άλλο «κριτήριο» - «κανόνας» - «αλάθητος κώδικας» - «ύψιστη αυθεντία» που να εγγυάται την αλήθεια. Aκόμα και τα κείμενα της «Kαινής Διαθήκης» απολάμβαναν τον γενικό σεβασμό ως γραπτή μαρτυρία της εμπειρίας της πρώτης Eκκλησίας, των «αυτοπτών γενομένων» της ιστορικής παρουσίας του Xριστού, όχι ως ειδωλοποιημένα κείμενα καθεαυτά (– η ειδωλοποιητική «θεοπνευστία» των κειμένων είναι τυπικό προϊόν της προτεσταντικής θρησκειοποίησης του Xριστιανισμού, τον 16ο αιώνα).

H ιστορική εμπειρία βεβαιώνει ότι μια εκκλησιαστική σύνοδος δεν συνεκαλείτο για να «καταδικάσει» λαθεμένες απόψεις και να επιβάλει τις «αλάθητες» – τέτοιες σκόπιμες διεργασίες συντελούνται μόνο σε ιδεολογικά στρατόπεδα, όχι σε περιοχές της κοινής εμπειρίας. (Δεν διανοήθηκε ποτέ κανείς να διοργανώσει σύσκεψη ή συνέδριο, για να καταδικάσει τη «λαθεμένη» και να επιβάλει την «ορθή» εμπειρία του έρωτα ή της μουσικής). Mια σύνοδος «φωτίζει» τη γνησιότητα της εμπειρίας, δεν την απολιθώνει σε «αναγκαστές κατά πάντων» αποφάνσεις και κανονιστικές διατάξεις.

Ποιες εμπειρικές αλήθειες αποβλέπει να «φωτίσει» η Mεγάλη Σύνοδος, τον προσεχή Iούνιο, στην Kρήτη; Σίγουρα εκκρεμούν πελώριες συγχύσεις σε θεμελιώδη ζητήματα – ακόμα και λέξεις όπως «εκκλησία», «πίστη χριστιανική», «ορθοδοξία» μοιάζουν κρεμάστρες όπου κρεμάμε τα πιο πολυπάρδαλα ρούχα. H τελευταία Oικουμενική Σύνοδος είχε συγκληθεί πριν από δεκατρείς αιώνες, και από τότε ώς σήμερα μεσολάβησαν κοσμογονικές αλλαγές και μεταστοιχειώσεις θεμελιακές τόσο στο πεδίο της Xριστιανικής Eκκλησίας όσο και στη διαμόρφωση του ανθρώπινου βίου σε παγκόσμια κλίμακα.

H Eκκλησία γεννήθηκε ιστορικά και αυξήθηκε μέσα σε πολιτισμικό «παράδειγμα» κοινωνιοκεντρικό, που δεν υπάρχει πια. Eδώ και μερικούς αιώνες το «παράδειγμα» είναι ατομοκεντρικό σε παγκόσμια κλίμακα. Tο εκκλησιαστικό γεγονός το κατάπιε η ατομοκεντρική θρησκευτικότητα. H λέξη «εκκλησία» δεν μπορεί πια να σημαίνει σώμα που συγκροτείται ως άθλημα σχέσεων κοινωνίας της ζωής – σημαίνει θρησκευτικό ίδρυμα Δημοσίου Δικαίου. «Πίστη» δεν σημαίνει κατόρθωμα εμπιστοσύνης, δηλώνει ατομικές «πεποιθήσεις», επιλεγμένες ατομικά, ταυτόσημες με οποιοδήποτε ιδεολόγημα ψυχολογικής χρήσης. H λέξη «σωτηρία» δεν παραπέμπει σε χάρισμα: να γίνει «σώος» ο άνθρωπος, ακέραιος, να φτάσει στην ολοκληρία - πληρότητα της ύπαρξης, από την αγαπητική οδό της αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς – όχι. Σωτηρία στην ατομοκεντρική θρησκευτικότητα σημαίνει: με εγγύηση καλών πράξεων και ορθών πεποιθήσεων να εξασφαλίζει το ναρκισσιστικό εγώ ατελεύτητη ύπαρξη σε γραμμικό χρόνο δίχως πέρας.

Aν δεν αναμετρηθεί με αυτή την πελώρια πρόκληση: τη θρησκειοποίηση της Eκκλησίας, τη ριζική αλλοτρίωσή της σε ατομοκεντρικό ιδεολόγημα και ψυχολόγημα, αν παρακάμψει αυτή την κυρίαρχη πραγματικότητα, τι νόημα έχει σήμερα μια Mεγάλη Σύνοδος; H «αλάθητη παπική καθέδρα», ιστορική μήτρα όλων των ολοκληρωτισμών, είναι Eκκλησία ή δεν είναι; Kαι σε τι διαφέρει από την εθνικιστική «αυτοκεφαλία» των «ορθόδοξων» εκκλησιών, υποταγμένων στον επαρχιωτισμό κρατικών πολιτικών σκοπιμοτήτων; Γιατί ο αφελής προτεσταντικός ρασιοναλισμός και πουριτανισμός που γέννησαν τον καπιταλιστικό εφιάλτη (Mαξ Bέμπερ) δυναστεύουν σήμερα την πρακτική του βίου τόσο των «ρωμαιοκαθολικών» όσο και των «ορθόδοξων» Xριστιανών;

Tα θέματα που θα συζητήσει η Σύνοδος και η «γλώσσα» της διατύπωσής τους απαιτούν μια δεύτερη επιφυλλίδα.

http://www.kathimerini.gr/852154/opinion/epikairothta/politikh/h-megalh-synodos-poion-afora

φωτογραφήματα 91

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

π.Νικόλαος Λουδοβίκος, Η ψευδής ανθρώπινη ταυτότητα στη Δύση

πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

φωτογραφήματα 90

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Φαινόμενα της εποχής μας που η παγίωση τους ανησυχεί κάθε σκεπτόμενο υποκείμενο

φωτό: από εδώ

Φαινόμενα της εποχής μας που η παγίωση τους ανησυχεί κάθε σκεπτόμενο υποκείμενο: ο παροντισμός, ο κομφορμισμός, η δυστυχία ως κανονικότητα και ο φασισμός.

9/3/2016

Γ.Μ.Β.

[πηγή]

Z. Bauman, Ο μεταναστευτικός «ηθικός πανικός» και οι (κατα)χρήσεις του

πηγή: ΕΝΘΕΜΑΤΑ

(Το κείμενο με τίτλο «The Migration Panic And Its (Mis)uses» δημοσιεύθηκε στο www.socialeurope.eu, στις 17.12.2015) 

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Οι τηλεοπτικές ειδήσεις, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, οι ομιλίες των πολιτικών, τα «τιτιβίσματα», όλα τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να εστιάσουν ή να εκτονώσουν τα άγχη και τις φοβίες του κοινού, ξεχειλίζουν πλέον από αναφορές στη «μεταναστευτική κρίση» –η οποία υποτίθεται πως πλημμυρίζει την Ευρώπη και προμηνύει την κατάρρευση και τον χαμό του τρόπου ζωής που αυτή γνωρίζει, εξασκεί και λατρεύει. Αυτή η κρίση χρησιμεύει προς το παρόν ως ένα είδος πολιτικώς ορθού κωδικού ονόματος για την τρέχουσα φάση του αέναου αγώνα που διεξάγουν οι καθοδηγητές της κοινής γνώμης για την κατάκτηση και την υποταγή των σκέψεων και των συναισθημάτων των ανθρώπων. Ο αντίκτυπος των ειδήσεων που μεταδίδονται από το εν λόγω πεδίο μάχης κοντεύει πια να προκαλέσει έναν πραγματικό «ηθικό πανικό» (φαινόμενο το οποίο, σύμφωνα με τον πιο κοινά αποδεκτό ορισμό που καταγράφει η Wikipedia, είναι «ένα αίσθημα φόβου που εξαπλώνεται σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων ότι κάτι κακό απειλεί την κοινωνική ευημερία»).[1]

Καθώς γράφω αυτές τις λέξεις, μια ακόμα τραγωδία –συνοδευόμενη από σκληρή αδιαφορία και ηθική τύφλωση- είναι έτοιμη να ξεσπάσει. Ολοένα και πυκνώνουν τα σημάδια ότι η κοινή γνώμη, σε αγαστή σύμπνοια με τα εντυπωσιοθηρικά ΜΜΕ, σταδιακά αλλά αναπόδραστα πλησιάζουν το σημείο της «κούρασης με την προσφυγική τραγωδία». Τα πνιγμένα παιδιά, τα βιαστικά υψωμένα τείχη, τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα, τα υπερπλήρη στρατόπεδα συγκέντρωσης («κέντρα υποδοχής») και οι κυβερνήσεις που διαγωνίζονται στη ρίψη αλατιού στις πληγές της εξορίας, του παρά τρίχα γλυτωμού και των εξουθενωτικών κινδύνων του ταξιδιού προς την ασφάλεια αντιμετωπίζοντας τους πρόσφυγες σαν καυτές πατάτες – όλα αυτά τα ηθικά αίσχη αποτελούν ολοένα και λιγότερο «ειδήσεις» και πετιούνται ολοένα και συχνότερα κάπου «μέσα στις ειδήσεις». Αλίμονο, η μοίρα όλων των συγκλονισμών είναι η μετατροπή τους σε μια βαρετή ρουτίνα κανονικότητας –κι η μοίρα των ηθικών πανικών είναι η περιτύλιξή τους σ’ ένα πέπλο λησμοσύνης, η κατανάλωση και η εξαφάνισή τους από τα μάτια και τις συνειδήσεις μας. Ποιος θυμάται πια τους Αφγανούς πρόσφυγες που ζητούσαν άσυλο στην Αυστραλία κι έριχναν τα κορμιά τους πάνω στα συρματοπλέγματα της Woomera ή έλιωναν κλεισμένοι στα μεγάλα κέντρα κράτησης που η Αυστραλιανή κυβέρνηση έχτισε στο Nauru και το Νησί των Χριστουγέννων «για να εμποδίσει την είσοδό τους στα χωρικά της ύδατα»; Ή τους δεκάδες Σουδανούς εξόριστους που σφαγιάστηκαν από την αστυνομία στο κέντρο του Καΐρου «αφού απεκδύθηκαν των δικαιωμάτων τους από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ»;[2]

Η μαζική μετανάστευση δεν είναι φυσικά νέο φαινόμενο˙ συνόδευσε τη νεωτερική εποχή από την απαρχή της (αν και σε μεταβαλλόμενες, και κάποιες φορές αντιστρεφόμενες, κατευθύνσεις) –καθώς ο «σύγχρονος τρόπος ζωής μας» περιλαμβάνει εγγενώς την παραγωγή «περιττών ανθρώπων» (τοπικά «άχρηστων» –πλεοναζόντων και μη απασχολήσιμων- ελέω οικονομικής προόδου, ή τοπικά ανυπόφορων –απόβλητων ως αποτέλεσμα αναταραχών, συγκρούσεων και αλληλοσπαραγμών που οφείλονται σε κοινωνικούς/πολιτικούς μετασχηματισμούς και στους αγώνες ισχύος που ακολουθούν). Ωστόσο, τώρα υφιστάμεθα τις πρόσθετες συνέπειες της βαθιάς, και φαινομενικά αδιέξοδης, αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής, στον απόηχο των απερίσκεπτων, ανόητα μυωπικών και πασίδηλα αποτυχημένων πολιτικών και στρατιωτικών επεμβάσεων των Δυτικών δυνάμεων στην περιοχή.

Οι παράγοντες που πυροδοτούν τις τωρινές μαζικές ροές στα σημεία εκκίνησής τους είναι λοιπόν διττοί· αντίστοιχα διττός είναι και ο αντίκτυπος των ροών αυτών στα σημεία προορισμού και οι αντιδράσεις των χωρών υποδοχής. Στα «ανεπτυγμένα» μέρη του κόσμου, στα οποία τόσο οι οικονομικοί μετανάστες όσο και οι πρόσφυγες αναζητούν καταφύγιο, τα επιχειρηματικά συμφέροντα επιβουλεύονται και καλωσορίζουν την εισροή του φτηνού εργατικού δυναμικού που υπόσχεται γι’ αυτούς μεγάλα κέρδη (όπως εύστοχα το συνόψισε ο Ντόμινικ Κασιάνι: «οι βρετανοί εργοδότες έχουν γίνει εξπέρ στο να βρίσκουν φτηνούς ξένους εργάτες –χρησιμοποιούν γραφεία απασχόλησης που εργάζονται πυρετωδώς στην ηπειρωτική Ευρώπη ακριβώς για το σκοπό αυτόν»)·[3] για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, από την άλλη, που ήδη κατατρύχεται από την υπαρξιακή και εργασιακή ανασφάλεια της κοινωνικής του θέσης και προοπτικής, αυτή η εισροή σηματοδοτεί ακόμα μεγαλύτερο ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας, βαθύτερη αβεβαιότητα και μειούμενες πιθανότητες βελτίωσης της ζωής τους: πρόκειται για μια πολιτικά και κοινωνικά εκρηκτική κατάσταση, και οι πολιτικοί προσπαθούν πολύ άγαρμπα να ισορροπήσουν τις ασύμβατες επιθυμίες να εξυπηρετήσουν τους κεφαλαιοκράτες αφέντες τους και ταυτόχρονα να καθησυχάσουν τους φόβους των ψηφοφόρων τους. 

Εν γένει, όπως έχουν τα πράγματα προς το παρόν και όπως φαίνονται ότι θα είναι για πολύ καιρό στο μέλλον, η μαζική μετανάστευση είναι απίθανο να σταματήσει· παρά τις προσπάθειες να αποθαρρυνθεί ή και την αυξανόμενη εφευρετικότητα των προσπαθειών να σταματήσει. Όπως έξυπνα παρατήρησε ο Ρόμπερτ Ουάιντερ στον πρόλογο της β΄ έκδοσης του βιβλίου του Bloody Foreigners,[4] «Μπορούμε να καθόμαστε στην παραλία όσο θέλουμε και να φωνάζουμε στα κύματα, αλλά η παλίρροια δεν θα μας ακούσει, ούτε η θάλασσα θα υποχωρήσει». Η ανέγερση τειχών για να σταματήσουν οι μετανάστες πριν «μπουν στις δικές μας αυλές» μοιάζει σε γελοίο βαθμό με την ιστορία του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου Διογένη, ο οποίος μια μέρα έπιασε το πιθάρι στο οποίο έμενε και άρχισε να το κυλά άσκοπα πάνω κάτω στους δρόμους της Σινώπης. Όταν τον ρώτησαν για την παράξενη συμπεριφορά του, αυτός απάντησε ότι, μια κι έβλεπε τους γείτονές του να αμπαρώνουν τις πόρτες τους και να ακονίζουν τα σπαθιά τους εν όψει της πολιορκίας της πόλης από τα στρατεύματα του Αλέξανδρου του Μακεδόνα, ντρεπόταν να αδρανεί κι είπε να συνεισφέρει κι εκείνος κάπως στην άμυνα της πόλης. 

Αυτό όμως που έγινε τα τελευταία χρόνια, είναι ότι στους μετανάστες που χτυπούν τις πόρτες της Ευρώπης προστίθενται ένας εκρηκτικά αυξημένος αριθμός προσφύγων και αιτούντων άσυλο. Αυτή η έκρηξη προκλήθηκε από το αυξανόμενο πλήθος των κρατών που «αποτυγχάνουν» ή είναι ήδη «αποτυχημένα», των περιοχών όπου δεν υπάρχει καν κράτος και άρα αποτελούν θέατρα ανομίας, ατελείωτων φυλετικών και θρησκευτικών πολέμων, μαζικών σφαγών και ασταμάτητης λεηλασίας. Σε μεγάλο βαθμό, αυτή είναι η παράπλευρη ζημιά που προκάλεσαν οι θανατηφόρα λανθασμένες, ατυχείς και καταστροφικές στρατιωτικές αποστολές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, οι οποίες τελείωσαν με την αντικατάσταση των δικτατορικών τους καθεστώτων από ένα 24-ωρο θέατρο αναρχίας και φρενιτιώδους βίας, που υποβοηθείται και υποκινείται από ένα παγκόσμιο εμπόριο όπλων που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και ενισχύεται από την άπληστη εξοπλιστική βιομηχανία και τη σιωπηρή (αν και συχνά υπερήφανα επιδεικνυόμενη σε διεθνή εμπορικά φόρα) υποστήριξη κυβερνήσεων διψασμένων για μεγέθυνση του ΑΕΠ. Η πλημμύρα των προσφύγων που, κάτω από την κυριαρχία της αυθαιρεσίας και της βίας, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, και να αναζητήσουν καταφύγιο από τα πεδία των μαχών, ήρθε να προστεθεί στη σταθερή ροή των αποκαλούμενων «οικονομικών μεταναστών», οι οποίοι έλκονται στη Δύση από την ανθρώπινη επιθυμία τους να αφήσουν τα άγονα εδάφη τους (τις πτωχευμένες χώρες τους που δεν προσφέρουν καμιά προοπτική) για πιο πράσινα βοσκοτόπια (τους ονειρικούς παραδείσους των άπλετων ευκαιριών). Γι’ αυτό το πλατύ ποτάμι των ανθρώπων που αναζητούν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης (ένα ποτάμι με ροή σταθερή από τις απαρχές της ανθρωπότητας, που όμως φούσκωσε από τη σύγχρονη βιομηχανία περιττών ανθρώπων και «σπαταλημένων ζωών»[5]), ο Πολ Κόλιερ γράφει τα ακόλουθα[6]: 

«Το πρώτο γεγονός είναι πως το εισοδηματικό χάσμα ανάμεσα στις φτωχές και τις πλούσιες χώρες είναι τερατώδες και η παγκόσμια διαδικασία οικονομικής μεγέθυνσης θα το διατηρήσει έτσι για πολλές δεκαετίες. Το δεύτερο είναι πως η μετανάστευση δεν θα μειώσει δραστικά αυτό το χάσμα διότι οι μηχανισμοί ανάδρασης είναι πολύ αδύναμοι. Το τρίτο είναι πως, καθώς η μετανάστευση θα συνεχίζεται, οι μεταναστευτικές κοινότητες θα συνεχίσουν για δεκαετίες να πληθαίνουν. Οπότε, το εισοδηματικό χάσμα θα παραμένει, και οι παράγοντες διευκόλυνσης της μετανάστευσης θα πολλαπλασιάζονται. Το βέβαιο συμπέρασμα είναι πως η μετανάστευση από τις φτωχές στις πλούσιες χώρες θα επιταχυνθεί. Για το προβλέψιμο μέλλον, η διεθνής μετανάστευση δεν θα φτάσει σε ισορροπία: αντίθετα, είμαστε μάρτυρες των απαρχών μιας ανισορροπίας επικών διαστάσεων». 

Ο Κόλιερ υπολογίζει πως, μεταξύ του 1960 και του 2000 (οπότε τελείωναν και τα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία), «η μετανάστευση από τις φτωχές στις πλούσιες χώρες απογειώθηκε από τα 20 εκατομμύρια (και λιγότερο) στα 60 εκατομμύρια (και περισσότερο). Επιπλέον, οι αυξητικές τάσεις επιταχύνονταν με το πέρασμα των δεκαετιών. […] Είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι μετά το 2000 η επιτάχυνση συνεχίστηκε». Θα λέγαμε πως, αφημένοι στη δική τους λογική και δυναμική, οι πληθυσμοί των φτωχών και πλούσιων χωρών συμπεριφέρονται όπως ένα υγρό σε συγκοινωνούντα δοχεία. Ο αριθμός των μεταναστών είναι βέβαιο ότι θα αυξάνει έως ότου επιτευχθεί ισορροπία, μεταξύ των επιπέδων ευημερίας των «ανεπτυγμένων» και των «αναπτυσσόμενων» (;) τομέων του παγκοσμιοποιημένου πλανήτη μας. Ωστόσο, ένα τέτοιο αποτέλεσμα πιθανότατα θα χρειαστεί πολλές δεκαετίες μέχρι να επιτευχθεί – ακόμα κι αν αποκλείσουμε τις απρόβλεπτες καμπές της ιστορικής μοίρας. 

Μια ιστορία που δεν τελειώνει 

Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτά αποτελούν γενικά και υπεριστορικά προβλήματα της ύπαρξης «ξένων ανάμεσά μας», που εμφανίζονται σε όλες τις εποχές και κατατρύχουν όλα τα τμήματα του πληθυσμού, με λίγο-πολύ παρόμοια ένταση και σε λίγο-πολύ παρόμοιο βαθμό. Οι πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές προκαλούν αναπόφευκτα τις αντιφατικές παρορμήσεις της «μεικτοφιλίας» (της έλξης προς τα πολύχρωμα, ετερόκλητα περιβάλλοντα που προμηνύουν άγνωστες και ανεξερεύνητες εμπειρίες και άρα την ευχαρίστηση της περιπέτειας και της ανακάλυψης) και της «μεικτοφοβίας» (του φόβου του μη διαχειρίσιμου όγκου των άγνωστων, ανεξημέρωτων, άβολων και ανεξέλεγκτων ερεθισμάτων). Η πρώτη παρόρμηση είναι το βασικότερο θέλγητρο της αστικής ζωής. Η δεύτερη, αντίθετα, είναι το πιο τρομακτικό της τραύμα, ιδίως στα μάτια των λιγότερο τυχερών και εύπορων, οι οποίοι (σε αντίθεση με τους πλούσιους και τους προνομιούχους, που έχουν τη δυνατότητα να απομονωθούν σε «περιφραγμένες κοινότητες» προστατευόμενοι από την ενοχλητική, μπερδεμένη και συχνά τρομακτική αναταραχή και φασαρία των πολύβουων δρόμων της πόλης) δεν μπορούν εύκολα να απομακρυνθούν από τις αμέτρητες παγίδες και ενέδρες που είναι διάσπαρτες στο ετερογενές και συχνά δύσπιστο και εχθρικό αστικό περιβάλλον, στους κρυφούς του οποίου κινδύνους είναι καταδικασμένοι να μείνουν εκτεθειμένοι για όλη τους τη ζωή. Όπως μας πληροφορεί ο Αλμπέρτο Ναρντέλι, «σχεδόν το 40% των Ευρωπαίων αναφέρουν το μεταναστευτικό ως το πιο σοβαρό ζήτημα που έχει να επιλύσει η ΕΕ[7] – αναδεικνύοντάς το πρώτο. Μόλις ένα χρόνο πριν, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μικρότερο από 25%. Αντίστοιχα, ένας στους δύο Βρετανούς αναφέρουν πλέον το μεταναστευτικό ως ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τη χώρα».Οι πρόσφυγες που ξεφεύγουν από την κτηνωδία του πολέμου και του ολοκληρωτισμού ή την αγριότητα μιας πεινασμένης και αδιέξοδης ύπαρξης χτυπούν τις πόρτες κάποιων άλλων, κι αυτό συμβαίνει από τις αρχές της σύγχρονης εποχής. Για τους ανθρώπους που αφουγκράζονται τα χτυπήματα πίσω από τις πόρτες τους, οι πρόσφυγες ήταν πάντα, όπως και τώρα, ξένοι. Οι ξένοι τείνουν να προκαλούν άγχος ακριβώς γιατί δεν τους ξέρουμε — είναι απρόβλεπτοι κι αυτό έχει κάτι το τρομακτικό, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά, από τους οποίους νομίζουμε ότι ξέρουμε τι να περιμένουμε· ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι όλοι αυτοί οι ξένοι δεν θα καταστρέψουν τα πράγματα που αγαπάμε, δεν θα σακατέψουν ή θα διαλύσουν τον συνηθισμένο τρόπο ζωής μας, που τόσο μας παρηγορεί; Τους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε συνηθίσει να συμβιώνουμε, στις γειτονιές, τους δρόμους και τα γραφεία μας τους χωρίζουμε κοινότοπα σε φίλους και «εχθρούς», τους συναναστρεφόμαστε με ευχαρίστηση ή απλώς τους ανεχόμαστε· πάντως, σε όποια κατηγορία κι αν τους βάλουμε, γνωρίζουμε καλά πώς να τους φερθούμε και πώς να οργανώσουμε τη συνύπαρξή μας μαζί τους. Για τους ξένους, ωστόσο, γνωρίζουμε τόσο ελάχιστα πράγματα, που δεν μπορούμε να διαβάσουμε κατάλληλα τις κινήσεις τους ώστε να προετοιμάσουμε τις αντιδράσεις μας, ούτε να μαντέψουμε τις προθέσεις τους και τι ετοιμάζουν. Η άγνοια πώς να κινηθούμε, πώς να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση που δεν οφείλεται σε μας και δεν την ελέγχουμε, είναι ένα μείζον αίτιο του άγχους και του φόβου. 

Στον ολοένα και πιο απορυθμισμένο, πολυκεντρικό, εξαρθρωμένο κόσμο μας, η μόνιμη αμφισημία της αστικής ζωής δεν είναι ο μόνος λόγος για να αισθάνεται κανείς αμήχανος ή φοβισμένος στη θέα άστεγων νεοφερμένων, ή για να εξάπτει την εχθρότητα εναντίον τους και να προκαλεί σε βία – και, επίσης, για να χρησιμοποιεί ή να καταχράται τα ολοφάνερα δεινά της φτώχειας, της δυστυχίας και της αδυναμίας τους. Μπορεί κανείς να αναφέρει δύο ακόμα παρορμήσεις, που προστίθενται από τα αλλόκοτα χαρακτηριστικά του τρόπου ζωής και συγκατοίκησής μας μετά-την-απορρύθμιση· πρόκειται για δύο παράγοντες σαφώς διακριτούς μεταξύ τους, που επηρεάζουν μάλλον διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων. Καθένας από αυτούς εντείνει την πικρία και την επιθετικότητα που εκδηλώνεται προς τους μετανάστες – αλλά σε διαφορετικά τμήματα του πληθυσμού υποδοχής. 

Λαγοί και βατράχια 

Η πρώτη παρόρμηση ακολουθεί, έστω και σε σύγχρονη μορφή, το σχήμα που περιέγραφε ο Αίσωπος στον μύθο με τους λαγούς και τα βατράχια. Οι λαγοί του μύθου δεν ήξεραν πλέον πού να καταφύγουν για να γλιτώσουν από το κυνηγητό των άλλων ζώων. Με το που έβλεπαν έστω κι ένα ζώο να τους πλησιάζει, το έβαζαν στα πόδια. Μια μέρα συνάντησαν μια αγέλη αφηνιασμένων αλόγων, και πανικόβλητοι έτρεξαν για μια κοντινή λίμνη, αποφασισμένοι να πνιγούν παρά να συνεχίσουν να ζουν μέσα στο φόβο. Αλλά καθώς πλησίαζαν στην όχθη, κάποιοι βάτραχοι, τρομαγμένοι με τη σειρά τους απ’ τους επερχόμενους λαγούς, πήδηξαν βιαστικά μες στο νερό. «Τελικά», είπε ένας λαγός, «τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα». Δεν υπάρχει πια λόγος να διαλέξουν τον θάνατο από μια ζωή στο φόβο. Το ηθικό δίδαγμα του μύθου είναι ξεκάθαρο: η ικανοποίηση που ένιωσε ο λαγός –ένα ευπρόσδεκτο διάλειμμα από την καθημερινή απόγνωση του θηράματος– προήλθε από τη συνειδητοποίηση ότι υπάρχει πάντα κάποιος που κουβαλάει βαρύτερο σταυρό από τον ίδιο. 

Στην κοινωνία μας, την κοινωνία των ανθρώπινων ζώων, υπάρχουν άφθονοι «λαγοί που κυνηγιούνται απ’ τα άλλα ζώα» και βρίσκονται σε μια θέση παρομοίως δεινή με αυτή του μύθου: στις τελευταίες δεκαετίες, ο αριθμός τους όλο και αυξάνεται, κι απ’ ό,τι φαίνεται χωρίς σταματημό. Ζουν μέσα στη δυστυχία, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση, εντός μιας κοινωνίας που τους έχει κάνει παρίες την ίδια στιγμή που επαίρεται για την πρωτοφανή άνεση και πολυτέλειά της. Οι λαγοί μας λοιδορούνται και καταδικάζονται από τα «άλλα ανθρώπινα ζώα», και προσβάλλονται που οι άλλοι τους εξευτελίζουν και τους απαξιώνουν — ενώ ταυτόχρονα λογοκρίνονται, χλευάζονται και ταπεινώνονται από το δικαστήριο της ίδιας της συνείδησής τους για την καταφανή ανικανότητά τους να αρθούν στο ύψος αυτών των άλλων. Σε έναν κόσμο όπου όλοι θεωρείται δεδομένο ότι θα «ζουν για τον εαυτό τους», και μάλιστα αναμένεται και προτρέπονται να το κάνουν, τέτοιοι ανθρώπινοι λαγοί που αποστερούνται τον σεβασμό, τη φροντίδα και την αναγνώριση από τους άλλους, είναι ακριβώς σαν αυτούς του Αισώπου που «κυνηγιούνται απ’ τα άλλα ζώα», πεταμένοι στην εσχατιά που προορίζεται για τα δίκαια λάφυρα του διαβόλου· και αφημένοι εκεί για πάντα χωρίς ελπίδα, πόσο μάλλον υπόσχεση, για λύτρωση ή για απόδραση. 

Για τους απόκληρους που νομίζουν ότι έχουν φτάσει στον πάτο, η ανακάλυψη ότι υπάρχει κι άλλο ένα επίπεδο πιο κάτω από αυτό στο οποίο τους έχουν σπρώξει είναι ένα συμβάν λυτρωτικό που διασώζει την αξιοπρέπεια και ό,τι έχει απομείνει από την αυτοεκτίμησή τους. Η άφιξη ενός πλήθους άστεγων προσφύγων που έχουν απωλέσει τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, όχι μόνο στην πράξη αλλά και με το γράμμα του νόμου, προσφέρει τη (σπάνια) ευκαιρία για ένα τέτοιο συμβάν. Και μας βοηθά να εξηγήσουμε τη σύμπτωση του πρόσφατου μεταναστευτικού κύματος με την άνοδο της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, του σοβινισμού — και τις εκπληκτικές όσο και πρωτοφανείς εκλογικές επιτυχίες των ξενοφοβικών, ρατσιστικών, σοβινιστικών κομμάτων και κινημάτων και των υπερ-εθνικιστών ηγετών τους. 

Les Bas profonds[8]

Το «Εθνικό Μέτωπο» της Μαρίν Λεπέν συγκεντρώνει ψήφους κυρίως από τα πολύ χαμηλά στρώματα της γαλλικής κοινωνίας (τους απόκληρους, τους περιθωριοποιημένους, τους φτωχούς και αποκλεισμένους) και εξασφαλίζει την υποστήριξή τους άλλοτε διακηρύσσοντας ανοιχτά κι άλλοτε υπονοώντας σιωπηρά το σύνθημα «η Γαλλία για τους Γάλλους». Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθούν σ’ ένα τέτοιο σύνθημα αυτοί που απειλούνται με αποκλεισμό από την ίδια τους την κοινωνία στην πράξη, αν και όχι (ακόμα) τυπικά: εν τέλει, ο εθνικισμός τούς παρέχει το όνειρο μιας σωσίβιας λέμβου (ή ενός μηχανισμού αναβίωσης;) για την ξεθωριασμένη ή ήδη τσακισμένη αυτοεκτίμησή τους. Το να είναι Γάλλοι (ή Γαλλίδες) είναι το (ίσως μοναδικό εφικτό) χαρακτηριστικό που τους τοποθετεί στην ίδια κατηγορία με τους «καλούς καγαθούς», υψηλόφρονες και ισχυρούς ανθρώπους στην κορυφή, και ταυτόχρονα τους θέτει ψηλότερα από τους παρομοίως δυστυχείς αλλοδαπούς, τους ανέστιους νεοφερμένους. Οι μετανάστες είναι ακριβώς ο σωτήριος πάτος που βρίσκεται ακόμα πιο κάτω – χαμηλότερα από το σημείο που κρατούνται οι εγχώριοι Άθλιοι· ένας πάτος που καθιστά τη θέση των τελευταίων λίγο λιγότερο ταπεινωτική, και συνεπώς λίγο λιγότερο πικρή, αβάσταχτη και ανυπόφορη. 

Υπάρχει κι άλλος ένας εξαιρετικός (με την έννοια ότι βρίσκεται πέραν της «κανονικής», υπεριστορικής δυσπιστίας για τους ξένους) λόγος ανησυχίας και αγανάκτησης με τη μαζική εισροή μεταναστών και προσφύγων. Και αυτός αφορά περισσότερο ένα κάπως διαφορετικό τμήμα της κοινωνίας: το αναδυόμενο «πρεκαριάτο», ανθρώπους που φοβούνται μη χάσουν τα αγαπημένα και ζηλευτά τους αποκτήματα και την κοινωνική τους θέση περισσότερο απ’ όσο το φοβούνται οι ανθρώπινοι «αισώπειοι λαγοί», που είναι απεγνωσμένοι από το γεγονός ότι τα έχουν ήδη χάσει ή δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να τα αποκτήσουν. 

Ξένοι στην ακτή – και στον δρόμο 

Δεν μπορεί κανείς παρά να παρατηρήσει ότι η μαζική και ξαφνική εμφάνιση των ξένων στους δρόμους μας, ούτε οφείλεται σε εμάς, ούτε βρίσκεται υπό τον έλεγχόμας. Κανείς δεν μας συμβουλεύτηκε, κανείς δεν μας ρώτησε αν συμφωνούμε. Και δεν είναι να απορεί κανείς που τα διαδοχικά κύματα μεταναστών αντιμετωπίζονται εχθρικά ως (για να θυμηθούμε τον Μπρεχτ) «προάγγελοι κακών ειδήσεων». Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες ενσωματώνουν την κατάρρευση της τάξης (ό,τι κι αν εννοούμε με τον όρο αυτό: μια κατάσταση πραγμάτων στην οποία οι σχέσεις μεταξύ αιτίων και αιτιατών είναι σταθερές, κατανοητές και προβλέψιμες, επιτρέποντας στους κοινωνούς της να σχεδιάζουν πώς θα κινηθούν εντός της), που παύει πλέον να είναι δεσμευτική: θυμίζουν τους ανθρώπους με τα ολόσωμα πλακάτ που γράφουν «το τέλος του κόσμου είναι κοντά». Όπως λέει σε μια οδυνηρά εύστοχη φράση ο Τζόναθαν Ράδερφορντ, «μεταφέρουν τα άσχημα νέα από την άλλη άκρη του κόσμου μέχρι την πόρτα μας». Μας κάνουν να συνειδητοποιούμε κι επιμένουν να μας θυμίζουν αυτά που μας αρέσει να ξεχνάμε ή καλύτερα να ξορκίζουμε: ότι υπάρχουν κάποιες παγκόσμιες, μακρινές, καμιά φορά ακουστές αλλά πάντα αόρατες, ασαφείς, σκοτεινές και μυστηριώδεις δυνάμεις αρκετά ισχυρές ώστε να επεμβαίνουν και στις δικές μας τις ζωές και να αγνοούν τις προτιμήσεις μας. 

Αυτοί οι νομάδες –όχι κατ’ επιλογήν αλλά καταδικασμένοι από μια άκαρδη μοίρα– μας θυμίζουν, με ενοχλητικό και εξοργιστικό τρόπο, την (αθεράπευτη;) ευαλωτότητα της δικής μας θέσης και την ευθραυστότητα της δικής μας κερδισμένης ευημερίας. Και είναι μια ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη συνήθεια να κατηγορούμε και να τιμωρούμε τους αγγελιαφόρους για το μισητό περιεχόμενο του μηνύματος που μεταφέρουν εκ μέρους των περίπλοκων, ανεξιχνίαστων, τρομακτικών και δικαίως μισητών παγκόσμιων δυνάμεων που υποπτευόμαστε ως υπαίτιων για το αγωνιώδες και ταπεινωτικό συναίσθημα υπαρξιακής αβεβαιότητας που διαλύει την αυτοπεποίθησή μας και καταστρέφει τα σχέδια που κάνουμε για τις ζωές μας. Και ενώ δεν μπορούμε να κάνουμε σχεδόν τίποτα για να χαλιναγωγήσουμε τις διαφεύγουσες και μακρινές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, μπορούμε τουλάχιστον να διοχετεύσουμε τον θυμό που μας προκάλεσαν και εξακολουθούν να μας προκαλούν, και να ξεφορτώσουμε αυτόν το θυμό, εμμέσως, προς τα κοντινά και ευπρόσιτα προϊόντα τους. Φυσικά, δεν θα φτάσει πουθενά κοντά στη ρίζα των προβλημάτων, αλλά μπορεί να μας ανακουφίσει έστω και για λίγο από τον εξευτελισμό της κακοτυχίας μας και της ανικανότητάς μας να αντισταθούμε στην παραλυτική επισφάλεια της δικής μας θέσης στον κόσμο. 

Η στρεβλή αυτή λογική και η νοοτροπία που γεννά προσφέρουν ένα καλά προετοιμασμένο, γόνιμο έδαφος, που προκαλεί πολλούς ψηφοθήρες να το βοσκήσουν — μια ευκαιρία που δεν θα ήθελαν επ’ ουδενί να χάσουν ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί. Η εκμετάλλευση της αγωνίας που προκαλεί η εισροή των ξένων, η οποία αναμένεται να σπρώξει κι άλλο προς τα κάτω μισθούς και επιδόματα που καιρό τώρα αρνούνται να μεγαλώσουν, να μακρύνει κι άλλο τις ουρές των ανθρώπων που στήνονται εις μάτην για δουλειές που μένουν πεισματικά σπάνιες, είναι ένας πειρασμός στον οποίο ελάχιστοι πολιτικοί που ήδη έχουν ή εποφθαλμιούν κάποιο αξίωμα θα μπορούσαν να αντισταθούν. 

Οι στρατηγικές που επιστρατεύουν οι πολιτικοί για να αρπάξουν αυτή την ευκαιρία μπορεί να είναι –και είναι– πολλές και ποικίλες, αλλά ένα πράγμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο: η πολιτική του αμοιβαίου διαχωρισμού και της τήρησης αποστάσεων, η οικοδόμηση τειχών αντί για γέφυρες και η καταφυγή σε ηχομονωμένους «ηχοθαλάμους» αντί για ανοιχτές γραμμές απαραμόρφωτης επικοινωνίας (ακόμα και η νίψη των χειρών ή η διακήρυξη της αδιαφορίας, μεταμφιεσμένης έστω σε ανεκτικότητα) δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο στην έρημο της αμοιβαίας δυσπιστίας, αποξένωσης και επιδείνωσης. Παρότι μοιάζει βραχυπρόθεσμα καθησυχαστική (γιατί διώχνει την πρόκληση εκτός πεδίου), αυτή η απατηλή, αυτοκτονική πολιτική συσσωρεύει εκρηκτικές ύλες που είναι έτοιμες να εκραγούν στην πρώτη φυτιλιά. Κι έτσι, ένα συμπέρασμα πρέπει να είναι εξίσου ξεκάθαρο: ο μόνος δρόμος που μας απομακρύνει από την τωρινή δυσφορία και τη μελλοντική συμφορά περνά μέσα από την απόρριψη του ύπουλου πειρασμού του διαχωρισμού. Ακόμα καλύτερα, μέσα από την ακύρωσή του, την αποσυναρμολόγηση των φραχτών των «κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας» και το πλησίασμα των ενοχλητικών διαφορών, ανομοιοτήτων και των αυτοεπιβαλλόμενων χασμάτων σε στενή, καθημερινή και όλο και πιο άμεση επαφή –η οποία ελπίζω ότι θα έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας γόνιμης σχέσης των δύο μερών αντί για την τωρινή, αυτοτροφοδοτούμενη σχάση ανάμεσά τους. 

Ένας μακρύς και φιδωτός δρόμος 

Ξέρω, ξέρω: ένα τέτοιο σχέδιο δράσης προμηνύει μια μακρά, ταραχώδη και ακανθώδη περίοδο· δεν είναι πιθανό να επιφέρει άμεση ανακούφιση, και μάλιστα μπορεί να πυροδοτήσει περισσότερο φόβο και να παροξύνει την καχυποψία και την εχθρότητα. Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια εναλλακτική, πιο άνετη και λιγότερο επικίνδυνη, σύντομη λύση στο πρόβλημα. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κρίση – και δεν υπάρχει άλλη έξοδος από αυτή την κρίση εκτός από την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους. Το πρώτο εμπόδιο στην οδό διαφυγής από την αμοιβαία αποξένωση είναι η άρνηση του διαλόγου, η σιωπή – της αυτοαποξένωσης, της ψυχρότητας, της απροσεξίας, της περιφρόνησης, της αδιαφορίας. Αντί για το δίπολο της αγάπης και του μίσους, η διαλεκτική της περιχαράκωσης πρέπει συνεπώς να γίνει αντιληπτή με όρους τριάδας: αγάπη, μίσος και αδιαφορία ή παραμέληση. 

Για την αμαρτία της αδιαφορίας, ο Πάπας Φραγκίσκος είχε τα ακόλουθα να πει στις 8 Ιουλίου 2013, κατά την επίσκεψή του στη Λαμπεντούζα – εκεί και τότε που ξεκίνησαν ο τωρινός «ηθικός πανικός» και η επακόλουθη ηθική πανωλεθρία μας: 

«Πόσοι εξ ημών, εμού περιλαμβανομένου, έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας… Δεν προσέχουμε πια τον κόσμο που ζούμε, δεν μας νοιάζει· δεν προστατεύουμε αυτό που ο Θεός δημιούργησε για όλους, και καταλήγουμε να μη νοιαζόμαστε ούτε ο ένας για τον άλλο! Και όταν η ανθρωπότητα συνολικά χάνει τον προσανατολισμό της, καταλήγει σε τραγωδίες όπως αυτή που εκτυλίχθηκε εδώ… Πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: ποιος είναι υπεύθυνος για το αίμα αυτών εδώ των αδελφών μας, αντρών και γυναικών; Κανείς! Αυτή είναι η απάντησή μας: δεν είμαι εγώ· εγώ δεν έχω καμία ευθύνη γι’ αυτό που συνέβη˙ πρέπει να είναι κάποιος άλλος, αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ… Σήμερα κανείς στον κόσμο δεν αισθάνεται υπεύθυνος· έχουμε χάσει κάθε αίσθημα ευθύνης για τους αδελφούς και τις αδελφές μας… Η κουλτούρα της άνεσης, που μας κάνει να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, μας κάνει αναίσθητους στις οιμωγές των άλλων ανθρώπων, μας κάνει να ζούμε σε σαπουνόφουσκες που, αν και όμορφες, είναι ανούσιες· μας προσφέρουν μια φευγαλέα και άδεια ψευδαίσθηση που έχει ως αποτέλεσμα την αδιαφορία μας για τους άλλους· στην πραγματικότητα, οδηγούν στην παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας. Στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας, καταπέσαμε στην παγκοσμιοποιημένη αδιαφορία. Συνηθίσαμε τις συμφορές των άλλων: δεν με επηρεάζει, δεν με αφορά, δεν είναι δική μου δουλειά!». 

Ο Πάπας Φραγκίσκος μας καλεί «να αφαιρέσουμε τον Ηρώδη που ελλοχεύει στις καρδιές μας· να ζητήσουμε από τον Κύριο τη χάρη Του για να μπορέσουμε να θρηνήσουμε για την αδιαφορία μας, να θρηνήσουμε για τη σκληρότητα του κόσμου μας, της ίδιας της καρδιάς μας, και όλων αυτών που προστατευμένοι στην ανωνυμία παίρνουν αποφάσεις για την κοινωνία και την οικονομία μας που ανοίγουν τις πόρτες σε τραγωδίες όπως αυτή». Και, έχοντας πει αυτά, ρωτά: «Έχει θρηνήσει κανείς; Σήμερα, έχει θρηνήσει κανείς στον κόσμο μας;». 

[1] https://en.wikipedia.org/wiki/Moral_panic

[2] Βλ. Agier, M. (2010) Managing the Undesirables, Polity Press,http://www.polity.co.uk/book.asp?ref=9780745649016

[3] Casciani, D. (2015) “Why migration is changing almost everything”,http://www.bbc.com/news/uk-31748423. 

[4] Winder, R. (2013) Bloody Foreigners: The Story of Immigration to Britain, Abacus. 

[5] Bauman, Z. (2005) Σπαταλημένες Ζωές: Οι απόβλητοι της νεωτερικότητας, Κατάρτι. 

[6] Collier, P. (2014) Exodus: Immigration and Multiculturalism in the 21st Century, Penguin. 

[7] http://ec.europa.eu/public_opinion/index_en.htm

[8] Τα απύθμενα βάθη (γαλλικά στο πρωτότυπο) 

https://enthemata.wordpress.com/2016/03/06/bauman-2/

Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός, Α. Φώσκολος: Κυπριακό Ζορ με αλλαγή παιγνίου υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=23868&l=gr

Μετά τις αποτυχίες των δύο γεωτρήσεων Ονασαγόρα και Αμαθούσας στο θαλάσσιο οικόπεδο 9 της Κύπρου από την ΕΝΙ, οι περισσότεροι Ελλαδίτες και Κύπριοι επιστήμονες άρχισαν να θρηνούν λέγοντας ότι η Αφροδίτη θα ήταν το τελευταίο κυπριακό κοίτασμα λόγω κλασικής ηττοπάθειας.

Όμως στην έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων κανείς δεν μπορεί ποτέ να αναφερθεί με σιγουριά για οτιδήποτε και ειδικά για αρνητικά αποτελέσματα. Έτσι πριν μόλις 6 μήνες όλα αυτά ανατράπηκαν με την ανακάλυψη του υπεργιγαντιαίου κοιτάσματος φυσικού αερίου ΖΟΡ στα όρια των ΑΟΖ της Κύπρου και της Αιγύπτου αλλά ταυτόχρονα και ενός γιγαντιαίου στόχου κοιτάσματος τύπου ΖΟΡ εξ ολοκλήρου μέσα στo θαλάσσιο οικόπεδο 11 της κυπριακής ΑΟΖ. 

Σημαντικότερο όμως και από την ανακάλυψη του ΖΟΡ είναι η αλλαγή του ερευνητικού παιγνίου στην μείζονα περιοχή Κύπρου-Ελλάδας. Το νέο αυτό ενεργειακό παίγνιο δεν αναφέρεται πλέον μόνο σε ψαμμιτικά κοιτάσματα πυρολιτικού φυσικού αερίου, αλλά και σε καρστικά ασβεστολιθικά κοιτάσματα βιογενούς φυσικού αερίου. 

Σε προηγούμενες παρουσιάσεις μας σε διεθνή Συνέδρια αλλά και δημοσιεύσεις μας είχαμε αναφέρει ότι οι καρστικοί στόχοι κοιτασμάτων φυσικού αερίου δημιουργήθηκαν την εποχή του Μειόκαινου ευρισκόμενοι παλαιογεωγραφικά σε ακτές παλαιο-λιμνοθαλασσών (βλ. Εικ.1)

Από μία πρώτη εκ μέρους μας ανάλυση πρόσφατης μελέτης γεωφυσικών στοιχείων της Εταιρείας Γεωφυσικών Σεισμικών καταγραφών Spectrum που πραγματοποιήθηκαν γύρω από τον Ερατοσθένη είναι φανερό ότι ο νέος κυπριακός στόχος δεν είναι ο μοναδικός, ούτε μοναχικός.

Εκτός από τον πρόσφατο στόχο τύπου ΖΟΡ που καταγράφηκε στο θαλάσσιο οικόπεδο 11 δίπλα στο αιγυπτιακό κοίτασμα ΖΟΡ, οι καταγραφές της εταιρείας Spectrum δείχνουν επί πλέον παρουσία 4 επιπλέον στόχων γιγαντιαίων κοιτασμάτων (βλ. Εικ.2) στο νότιο μέρος του Ερατοσθένη.

Να προσθέσουμε επίσης ότι πηγή των κοιτασμάτων ΖΟΡ δεν είναι ο Ερατοσθένης, όπως λέχτηκε βιαστικά από μερικούς μη ειδικούς του τομέα, αλλά όλες οι παλαιολίμνες που υπήρξαν γύρω από τον Ερατοσθένη αλλά και ευρύτερα.

Λαμβάνοντας υπ' όψη τα παραπάνω και με βάση το νέο ερευνητικό παίγνιο στόχευσης γιγαντιαίων καρστικών ασβεστολίθων στην Ανατολική Μεσόγειο συμπληρώσαμε τον χάρτη των αναμενομένων αποθεμάτων Φυσικού Αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο (βλ. Εικ. 3).

Με βάση τα νέα ερευνητικά δεδομένα οι θαλάσσιες περιοχές της Νότιας Κρήτης θα μπορούσαν να περιέχουν τουλάχιστον 100 Τρις κυβικά πόδια φυσικού αερίου. Είναι φανερό ότι οι έρευνες νέων κοιτασμάτων τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα αρχίζουν μόλις τώρα και θα διαρκέσουν για 30 με 40 χρόνια. Άρα αυτοί που αναφέρουν ότι δεν υπάρχει μέλλον επειδή οι τιμές είναι σήμερα χαμηλές απλά είναι αιθεροβάμονες.