1
Γέρων Σωφρόνιος: Περί Προσώπου
Η Υπόστασις-Πρόσωπον είναι η πρωταρχική και εσχάτη αρχή, η τα πάντα περιβάλλουσα διάστασις εν τω Θείω Είναι. Το αυτό συμβαίνει και εν τω ανθρωπίνω, τω κατ’ εικόνα Θεού κτιστώ είναι. Έξω της υποστατικής ταύτης αρχής ουδέν υπάρχει, ουδέ δύναται να υπάρχη.
Γέρων Σωφρόνιος του Essex, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, Έσσεξ 1996, σελ.389.
Γέρων Σωφρόνιος του Essex, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, Έσσεξ 1996, σελ.389.
***
2
2
Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται...
Τοῦτο σᾶς λέγω πάλιν καὶ σᾶς παραγγέλλω: κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβη κάτω κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβη ἀπάνω κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση καθὼς μέλλει νὰ χαλάση σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμὶ ἂς σᾶς τὸ καύσουν, ἂς σᾶς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν, μὴ σᾶς μέλη, δῶστε τα, δὲν εἶναι ἐδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Ἐτοῦτα τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἔξω ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε.
Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Διδαχὴ Γ' (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, ἐκδόσεις Ἀκρίτας, ζ' ἔκδοση, Ἀθήνα 2004, σελ.154)
***
3
ΚΛΙΜΑΞ ΛΟΓΟΣ Λ’ : ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ
Εἰ πρόσωπον φιλουμένου ενεργῶς ὅλους ἡμᾶς μεταβάλλει, καὶ φαιδροὺς καὶ ἱλαροὺς και ἁλύπους ἀπεργάζεται, τί δ’ ἄν οὐ ποίσειε πρόσωπον Δεσπότου, ἐν καθαρᾷ ψυχῇ ποιουμένου ἀοράτως επιδημίαν;
Απόδοση
Εάν το πρόσωπο που αγαπούμε γνήσια, μας μεταβάλλη εξ ολοκλήρου με την παρουσία του και μας κάνη φαιδρούς και χαρωπούς και χωρίς λύπη, τι δεν θα προξενή άραγε το πρόσωπο του Δεσπότου,όταν επισκέπτεται μυστικά την καθαρή ψυχή;
Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου , ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος Λ' , Περί αγάπης, Ι, εκδ. θ’, απόδοσις υπό Αρχιμανδρίτου Ιγνατίου, εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2002, σελ. 375.
***
4
Γέρων Σωφρόνιος του Essex:
Η οντολογική γνώση του Θεού
Όταν γίνηται λόγος περί οντολογικής γνώσεως του υποστατικού Θεού, έχομεν υπ’ όψιν την κοινωνίαν εν τω είναι και ουχί την γυμνήν διανοητικήν αντίληψην του θέματος. Ο άνθρωπος-υπόστασις ζή δια του Θεού και εν των Θεώ. Η πραγματικότης αύτη δύναται να εκφρασθή και δι’ άλλου τρόπου: Ο Θεός περιπτύσσεται τον όλον άνθρωπον, νούν, καρδίαν και σώμα.
Το γινώσκον-πρόσωπον και ο Γινωσκόμενος-Θεός ενούνται εις έν. Ούτε ο είς ούτε ο Άλλος γίνονται «αντικείμενον» εν αυτή τη ενώσει.
Η αμοιβαία γνώσις του ανθρώπου υπό του Θεού και του Θεού υπό του ανθρώπου φέρει χαρακτήρα «προσωπικόν» αποκλείοντα την «αντικειμενοποίησιν».
Ο σύνδεσμος ούτος της αγάπης είναι πνευματική πράξις, κατά την οποίαν ο Ηγαπημένος γίνεται το είναι ημών. Ίδιον της αγάπης είναι να μεταφέρη την ζωήν εις Εκείνον, τον Οποίον αγαπά μέχρι και λήθης αυτής. Η Θεία αγάπη κατά το είδος αυτής, το μεγαλείον, την αρμονίαν, την εξουσίαν, υπερέχει παντός ό,τι γνωρίζει η γη. Είναι προς τούτο θαυμαστόν ότι η τοιαύτη κατάστασις κατανοείται ως η μόνη αληθώς και μοναδικώς φυσική δια τον άνθρωπον.
Παράδοξον πράγμα: Ο Θεός είναι ο Έτερος και, συγχρόνως, ο εμός
Γέροντος Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, γ’ έκδοση, Έσσεξ 1996, σελ. 342-343.
***
5
π.Μιχ.Καρδαμάκης: Περί προσώπου
Ο Θεός των Χριστιανών δεν είναι κάποια ύψιστη ιδέα -μεταξύ Θρησκείας και Μεταφυσικής- αλλά το ύψιστο, εν τριαδικοίς ασυγχύτοις προσώποις-πρόσωπο, γεγονός που αποκαλύπτει, ότι ουδέποτε θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τη δημιουργία και την Εκκλησία Του.
π. Μιχ. Καρδαμάκης (1932-2008), Μετάληψις πυρός: Λειτουργία και Ευχαριστία της Εκκλησίας, Εκδ. Εν Πλώ, Αθήνα 2009,σελ.87.
***
6
Χρήστος Γιανναράς: Περί ατόμου και αμαρτίας
Αυτή η έκπτωση απο ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ στο άτομο, από την αγαπητική κοινωνία στην αυτονομημένη ατομικότητα, είναι το υπαρκτικό περιεχόμενο της αμαρτίας του ανθρώπου, της αστοχίας του ως προς την υπαρκτική αλήθεια και γνησιότητα.
Xρήστος Γιανναράς, Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 1977, σελ. 33.
***
7
ΚΛΙΜΑΞ, Περὶ ἀπροσπαθείας
Πρόσχωμεν ἑαυτοῖς, μή ποτε τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην λέγοντες ὁδεύειν ὁδὸν, τὴν πλατεῖαν καὶ εὐρύχωρον κατέχοντες, ἐπλανήθημεν. Στενὴν ὁδὸν ἐμφανίσει σοι θλῖψις κοιλίας, στάσις παννύχιος, μέτρον ὕδατος, ἄρτου ἔνδεια· ἀτιμίας πόμα καθάρσιον, μυκτηρισμοὶ, καταγέλωτες, ἐμπαιγμοί, ἐκκοπή θελημάτων οἰκείων, προσκρούσεων ὑπομονή, περιφρονήσεως ἀγογγυσία, ὕβρεων βία· ἀδικούμενον ὑπομένειν ἰσχυρῶς, καταλαλούμενον μὴ ἀγανακτεῖν, ἐξουθενούμενον μὴ ὀργίζεσθαι, κατακρινόμενον ταπεινοῦσθαι· μακάριοι οἱ τὴν προειρημένην ὁδὸν πορευόμενοι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Κλῖμαξ, Λόγος Β', Περὶ ἀπροσπαθείας, ιγ, ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, 9η ἔκδοσις, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2002, σελ.53.
***
8
Κυριάκος Σιμόπουλος: Περί συνέχειας
Η ελληνική ιστορία έχει μια ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην οικουμένη. Είναι ιστορία αδιάλειπτων αγώνων για επιβίωση. Αμύνεται απεγνωσμένα ο ελληνισμός επί είκοσι αιώνες. Και ο αγώνας του έχει κυρίως συνειδησιακό χαρακτήρα. Υπερασπίζεται την ελληνική υπόσταση, τη γλώσσα, συντηρεί την ιστορική μνήμη. Η αντίσταση του αποτελεί θαυματουργική ενωτική ουσία που τροφοδοτεί και καλλιεργεί μια λαϊκή ιδεολογία που επιζεί διαμέσου των αιώνων. Αυτή η ιδεολογία ταξιδεύει, με πορθμείο το Βυζάντιο, ως την τουρκοκρατία επανασυνδέοντας το νέο ελληνισμό με τις αρχαίες καταβολές. Η εθνική συνείδηση αφυπνίζεται στους τελευταίους βυζαντινούς αιώνες δυναμώνει κατά την περίοδο της δουλείας και διαμορφώνεται τελικά σε βούληση για ελευθερία και ανεξαρτησία. Υπάρχει μια συνέχεια που δεν χρειάζεται να είναι ευθύγραμμη, ορατή πάντοτε και "καθαρόαιμη". Αρκεί η επίγνωση της κοινής καταγωγής, η καθολική συνείδηση για τις κοινές πολιτιστικές πηγές και τις κοινές παραδοσιακές αξίες.
Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξενοκρατία Μισελληνισμός και Υποτέλεια, σελ. 9.
***
9
Μιχαήλ Σακελλαρίου, Περί πολιτισμού
Γιατί ενώ παλιά υπήρχε ένας λαϊκός πολιτισμός, πολύ αληθινός, με τους κώδικές του, τώρα ο πολιτισμός στην καλύτερη περίπτωση είναι συμβατικός. Είναι πολιτισμός επιπόλαιος, μιμητικός, οθνείος, όπως θα έλεγαν και οι παλιοί, δηλαδή ξένος.
Μιχαήλ Σακελλαρίου, ακαδημαϊκός σε συνέντευξη του στην Όλγα Σελλά (Καθημερινή 16-1-2011)
***
10
Προσευχὴ περὶ Ἑνότητος
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου,
ὁ τῇ Σῇ ἀναβάσει ἐπὶ τὸν Γολγοθᾶν ἐξαγοράσας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου
καὶ ἀποκαταστήσας τὴν πεπτωκυῖαν εἰκόνα σου,
ὁ ἐκτείνας ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους χεῖράς Σου,
ἵνα τὰ ἐσκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ ἐπισυναγάγῃς εἰς ἕν,
καὶ καλέσας τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς ἑνότητα πάντας,
Σύ, ὁ Ὤν τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα,
πρὸ τῆς ἐξόδου Σου ἐπὶ τὴν μεγάλην ταύτην καὶ κοσμοσωτήριον ἱερουργίαν
ἐδεήθης τοῦ Πατρός Σου, ἵνα πάντες ἕν ὦμεν,
καθὼς Σὺ εἶ μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.
Παράσχου τοίνυν ἡμῖν χάριν καὶ σοφίαν τοῦ ἐκπληροῦν τὴν ἐντολὴν ταύτην καθ’ἑκάστην,
καὶ ἐνίσχυσον ἡμᾶς εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀγάπης ἐκείνης, ἥν Σὺ ἐνετείλω ἡμῖν, εἰπῶν:
«Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἐγὼ ἠγάπησα ὑμᾶς».
Δώρησαι ἡμῖν διὰ τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος
τὴν δύναμιν τοῦ ταπεινοῦν ἑαυτοὺς ὁ εἷς ἐνώπιον τοῦ ἑτέρου,
ἐν τῷ κατανοεῖν ὅτι, ἐὰν τις πλείον ἀγαπᾷ, πλείον καὶ ταπεινοῦται.
Δίδαξον ἡμᾶς εὔχεσθαι ὁ εἷς ὑπὲρ τοῦ ἄλλου, ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζειν ἐν ὑπομονῇ,
καὶ ἕνωσον ἡμᾶς τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀκαταλύτου ἀγάπης ἐν τῷ Ὀνὀματί Σου τῷ Ἁγίῳ,
χαριζόμενος ἡμῖν ὡσαύτως τοῦ ὁρᾶν ἐν ἑκάστῳ ἀδελφῷ καὶ ἑκάστῃ ἀδελφὴ ἡμῶν
τὴν εἰκόνα τῆς ἀῤῥήτου δόξης Σου καὶ μὴ ἐπιλανθάνεσθαι ὅτι
Ὁ ἀδελφός ἡμῶν ἡ ζωὴ ἡμῶν ἐστί.
Ναί, Κύριε, ὁ τῇ σῇ εύδοκίᾳ ἐπισυναγαγὼν ἡμᾶς ἐπὶ τὸ αὐτό,
ποίησον ἡμᾶς γενέσθαι ἐν ἀληθείᾳ μίαν οἰκογένειαν,
ζῶσαν ἐν μιᾷ καρδίᾳ, μιᾷ θελήσει, μιᾷ ἀγάπῃ, ὡς εἷς ἄνθρωπος,
κατὰ τὴν περὶ τοῦ προπάτορος Ἀδάμ προαιώνιον βουλήν Σου.
Ἐπισκίασον τὸν οἶκον ἡμῶν τῷ τοῦ φόβου Σου πνεύματι
καὶ σκέπασον αὐτὸν τῇ σκέπῃ τῆς Παναχράντου Σου Μητρὸς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Σου, εὐλογῶν καὶ ὑπερασπιζόμενος ἕνα ἕκαστον τῶν ἐνθάδε διαμενόντων,
διαφυλάττων ἡμᾶς ἐκ φθοροποιῶν λογισμῶν,
ἀναρμόστων λόγων ἤ κινήσεων καρδίας,
ἐπιβλαπτόντων τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ὁμόνοιαν,
ὅπως οἰκοδομηθῇ ὁ οἶκος οὗτος ἐπὶ τὴν πέτραν τῶν Εὐαγγελικῶν Σου Ἐντολῶν
εἰς τόπον προσευχῆς, ἁγιασμοῦ καὶ σωτηρίας δι’ ἡμᾶς αὐτούς,
ἀναρμόστων λόγων ἤ κινήσεων καρδίας,
ἐπιβλαπτόντων τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ὁμόνοιαν,
ὅπως οἰκοδομηθῇ ὁ οἶκος οὗτος ἐπὶ τὴν πέτραν τῶν Εὐαγγελικῶν Σου Ἐντολῶν
εἰς τόπον προσευχῆς, ἁγιασμοῦ καὶ σωτηρίας δι’ ἡμᾶς αὐτούς,
καὶ διὰ πάντας τοὺς ἐπισκεπτομένους ἡμᾶς,
τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφάς ἡμῶν,
ἵνα πάντες εὕρωμεν ἀνάπαυσιν ἐν Σοί,
τῷ πράῳ καὶ ταπεινῷ Βασιλεῖ ἡμῶν,
νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Γέροντος Σωφρονίου τοῦ Essex, Περὶ Προσευχῆς,ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Essex, Essex 1994, σελ. 281-282.
***
11
Κ. Σιμόπουλος, Περί "Δύσεως"
Η δύση λαφυραγώγησε και απομύζησε τον βυζαντινό ελληνισμό. Με τις κατακτήσεις και τον κολοσσιαίο πλούτο που συγκεντρώθηκε κατά τις σταυροφορίες δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για τη θεαματική οικονομική πρόοδο, ενώ η επαφή με τον αρχαίο πολιτισμό, που διαφύλαξαν με ζήλο οι βυζαντινοί, τροφοδότησε την ευρωπαϊκή αναγέννηση. Με τα λάφυρα -υλικά και πνευματικά-των ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων αναπτύχθηκαν τα δυτικά κράτη χωρίς εσωτερικές αναστατώσεις και κοινωνικές ανατροπές. Οι Έλληνες- το αίμα και ο ιδρώτας τους- και η πολιτιστική τους παράδοση υπήρξαν η πρώτη ύλη και οι χυμοί για την άνθηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Θυσιάστηκε το Βυζάντιο για να σωθεί η δύση.
Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξενοκρατία Μισελληνισμός και Υποτέλεια, εκδ. Πιρόγα, δέκατη έκδοση, σελ.11.
***
12
εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα τοῦτο γινώσκοντες, ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ·ὁ γὰρ ἀποθανὼν δεδικαίωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας. εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῷ, εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει. ὃ γὰρ ἀπέθανε, τῇ ἁμαρτίᾳ ἀπέθανεν ἐφάπαξ, ὅ δὲ ζῇ, ζῇ τῷ Θεῷ. οὕτω καὶ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοὺς νεκροὺς μὲν εἶναι τῇ ἁμαρτίᾳ, ζῶντας δὲ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.Απόστολος Παύλος, επιστολή προς Ρωμαίους 6, 5-11
***
13
ὥσπερ
γὰρ διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου ἁμαρτωλοὶ κατεστάθησαν οἱ
πολλοί, οὕτω καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ
πολλοί.
Αποστόλου Παύλου, επιστολή προς Ρωμαίους 5,19
***
14
(Α' προς Κορινθίους, 1, 26-28)
***
15
Μεγάλου Βασιλείου, Ὄροι κατὰ πλάτος
Οὐδὲν γὰρ οὕτως ἴδιον τῆς φύσεως ἡμῶν, ὡς τὸ κοινωνεῖν ἀλλήλοις καὶ χρήζειν ἀλλήλων καὶ ἀγαπᾷν τὸ ὁμόφυλον.
Μεγάλου Βασιλείου, Ὄροι κατὰ πλάτος, 3,1, PG 31,917
Απόδοση
Γιατί
τίποτε άλλο δεν είναι πιο ξεχωριστό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης, όπως
το να επικοινωνούμε μεταξύ μας, να έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον και
να αγαπάμε τον συνάνθρωπο μας.
***
16
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, ΠΕΡΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Αν σήμερα χάνουμε το δρόμο μας, αν διαγράφουμε τις σταθερές αξίες μας, αν συμβιβαζόμαστε με τις αρχές μας, αυτό οφείλεται στο ότι θεωρούμε την αποκάλυψη του Θεού και την Εκκλησία του είτε ως γεγονός θρησκειολογικό είτε ουτοπικό. Έτσι όμως ψευτίζει η ζωή μας, σκοτώνουμε την ελπίδα· κηδεύουμε τον Θεό. Μια ειλικρινέστερη στάση ζωής μας ανοίγει την προοπτική να βιώσουμε το βαθύτερο και ουσιαστικότερο πνευματικό νόημα της εκκλησιαστικής ζωής, πέρα από το άτομο και τις ατομοκεντρικές ειδωλοποιήσεις.
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Β’, Πρόλογος στο βιβλίο του Γ. Π. Πατρώνου, Χριστιανισμός: Εκκλησία ή θρησκεία;, Αθήνα 2012, σελ. 9 (απόσπασμα)
***
17
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
Τὸ κατ' ἐξοχὴν ποιμαντικὸν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μετ' ἐπιστήμης ποιμαντικὴ τοῦ προσώπου.
Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος (ἁπόσπασμα ἀπὸ τὸν Χαιρετισμὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὸν δημόσιο διάλογο περὶ Προσώπου ποὺ διοργάνωσε τὸ Ἀντίφωνο στὶς 15/10/2010)
***
18
Ν. Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ, ΜΗΤΕΡΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ἡ ὀμορφιὰ τοῦ πραγματικοῦ, μονάχα σὲ ὅσους τὸ ὑπομένουν ἀποκαλύπτεται. Ὀμορφιὰ δὲν εἶναι ὁ ἔρωτας τοῦ προικισμένου προσώπου· εἶναι ἡ ἐγκαρτέρηση δίπλα, κοντὰ σ' αὐτὸ ποὺ δὲν εἶσαι.
Ν. Γ. Πεντζίκης, Μητέρα Θεσσαλονίκη, ζ' έκδοση, εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2008, σελ. 131.
***
19
ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς͵ τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων͵ ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν͵ δι΄ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα͵ ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν.
(Πρὸς Ἑβρ. ια' 33-ιβ' 2)
***
20
ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, ΠΕΡΙ ΕΥΡΩΠΗΣ
(...)Γι’ αὐτὸ λέγω, πὼς ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ δοκιμαστικὴ πέτρα γιὰ κάθε ἕναν ἀπό μας, ποὺ θὰ πάει σὲ κάποια χώρα της: ἢ θὰ γίνει πίθηκος ξενόδουλος, θαυμάζοντας σὰν οὐρανοκατέβατα ὅλα ὅσα βλέπει κι ἀκούει σὲ κείνη τὴ χώρα, καὶ θ’ ἀρνηθεῖ τὸ γάλα τῆς μάνας του, ἢ θὰ καταλάβει πόσο ψεύτικα εἶναι τὰ φανταχτερὰ στολίδια της, καὶ πόση βαρβαρότητα ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὴν πολιτισμένη ἐπιφάνειά της, καὶ θὰ ἀγαπήσει μὲ πάθος τὸν τόπο του(...)
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου