(...) Ευθύς εξαρχής πρέπει ν' αποκλειστεί κάθε σχέση της δογματικής διδασκαλίας, ως άμεσης και ελεύθερης εμπειρίας, μιας χαρισματικής ζωής, προς το δογματισμό κάθε επιστημονικής, φιλοσοφικής και θρησκευτικής παράταξης. Και επιπλέον, όχι μόνο ν' αποκλειστεί κάθε σχέση αλλά να επισημανθεί και το ασυμβίβαστο μεταξύ δογματικής διδασκαλίας και δογματισμού. Με άλλα λόγια ο δογματισμός σημαίνει τη νέκρωση κάθε ζωντανής και δημιουργικής γνώσης. Και η δογματική διδασκαλία είναι η γνώση της αλήθειας που, γινόμενη ελεύθερα αποδεκτή, κινεί τα δημιουργικά νήματα της κοινότητας ενός ολόκληρου λαού και συνάμα, κατά φυσική αναγκαιότητα, ενός ολόκληρου πολιτισμού. (...)
Απεναντίας ο δογματισμός, που στις μέρες μας δεν είναι μόνο θρησκευτικός - ίσως τέτοιος έπαυσε πια να' ναι και να κυριαρχεί καταθλιπτικά - αλλά κυρίως επιστημονικός και πολιτικός, είναι μια ιδεοληψία που επιβάλλει μια άκαμπτη προσωπική στάση του οπαδού, και συνάμα γίνεται η άλογη συγκινησιακή δύναμη πολυπληθών μαζών, ώστε να υιοθετηθούν και να εφαρμοστούν απάνθρωπα μέσα βίαιης κυριαρχίας για την εφαρμογή ιδεών και αποφάσεων με σκοπό πάντοτε την εξυπηρέτηση κάθε είδους σκοπιμότητας. (...)
Νίκος Ματσούκας, Δογματική και συμβολική θεολογία Α' : Εισαγωγή στη θεολογική γνωσιολογία, β' έκδοση, εκδόσεις Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1990, σελ. 20-21.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου