Μήπως πρέπει να τυφλωθείς για να δεις το φως σου;

"Μήπως πρέπει να τυφλωθείς για να δεις το φως σου;", 

μου έγραψε ο φίλος μου ο Νίκος στο Twitter,  προφανώς σχολιάζοντας αυτή την είδηση:

Με 155  "ναι " και 138  "όχι " υπερψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο. Έκπληξη από τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Π. Κουρουμπλή που καταψήφισε, ενώ διαγράφηκε από τη ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.  "Ναι" από την Ε. Παπαδημητρίου της ΝΔ.  [μόλις τώρα είπε η ΝΕΤ ότι κι αυτή διαγράφηκε].

Περισσότερα εδώ

Επεισόδια έξω από τη Βουλή - Χημικά από την αστυνομία - Χιλιάδες στο Σύνταγμα

ΚΛΙΚ ΕΔΩ:

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=84785&catid=30

LIVE ΕΔΩ

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Μήπως ο Παύλος έκαψε τη Ρώμη;

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Μήπως ο Παύλος έκαψε τη Ρώμη;

Σύνταγμα: Δυο ωραίες φωτό του χρήστη odysseasgr από το Flickr

 

φωτό:

http://www.flickr.com/photos/odysseasgr/

πηγή: 

http://www.flickr.com/photos/odysseasgr/5881581997/

 

φωτό:

http://www.flickr.com/photos/odysseasgr/

πηγή:

http://www.flickr.com/photos/odysseasgr/5882142190

ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ LIVE- ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ-ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

ΚΛΙΚ ΕΔΩ:

http://www.ustream.tv/channel/plateiaeleftherias

ΣΥΝΤΑΓΜΑ LIVE- ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΚΑΙ...ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=84660&catid=30

 

LIVE ΕΔΩ

Μ.Μελετόπουλος: Το ραβδί της Κίρκης

ΤΟ ΡΑΒΔΙ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ

Μελέτης Η. Μελετόπουλος
Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών
Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

 

πηγή: ιστολόγιο Σπ. Κουτρούλη

Ο υπουργός Οικονομίας, ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, θα γνωρίζει ασφαλώς ότι η εφαρμογή κάθε νόμου προϋποθέτει ένα ελάχιστο όριο κοινωνικής αποδοχής ή έστω ανοχής (στην νομική ορολογία την opinio necessitatis). Το Μεσοπρόθεσμο δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί κατακρεουργεί όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνικές τάξεις και επαγγελματικές κατηγορίες: τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα, τους μικροϊδιοκτήτες και τους μεγαλοϊδιοκτήτες, τους μισθωτούς αλλά και τους εισοδηματίες, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες αλλά και τους μεγάλους επενδυτές.
Η «εισφορά αλληλεγγύης» και οι νέοι συντελεστές φορολόγησης, η μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 8.000 ευρώ με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των μισθωτών με φόρο ίσο έως το ήμισυ ενός μισθού, η μείωση του αφορολόγητου ορίου ακίνητης περιουσίας στα 200.000 ευρώ (έτσι θα πρέπει να πληρώσει τεράστιο φόρο ένας άνεργος κληρονόμος κατοικίας ή ένας μισθωτός ιδιοκτήτης με στεγαστικό), το τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, η φορολόγηση βάσει των στοιχείων του προηγούμενου οικονομικού έτους (δηλαδή ο κατεστραμμένος εφέτος επιχειρηματίας ή ο απολυμένος εφέτος μισθωτός θα κληθούν να πληρώσουν φόρο για το εισόδημα που…είχαν και που δεν έχουν πλέον) αποτελούν παρανοϊκά μέτρα που δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να γίνουν αποδεκτά χωρίς μαζικά φαινόμενα ανυπακοής ή και αυτοδικίας.
Ούτε το επικοινωνιακό περιτύλιγμα των μέτρων με τα κροκοδείλια δάκρυα και το αυτομαστίγωμα των εισηγητών τους ούτε η προκλητική φορολόγηση του βουλευτικού μισθού κατά….5% μπορούν να μειώσουν την οργή της κοινωνίας.
Ακόμη χειρότερα, το Μεσοπρόθεσμο δεν κάνει απολύτως καμμία συγκεκριμένη πρόβλεψη για την μείωση του τεράστιου και διεφθαρμένου κράτους, που παράγει το μεγαλύτερο μέρος του ελλείμματος και ευνουχίζει κάθε προσπάθεια επένδυσης και ανάπτυξης. Κάτι εύλογο, αφού το κράτος είναι το βασικό εργαλείο του πελατειακού συστήματος και μηχανισμός αναπαραγωγής της εκλογικής πελατείας των κομμάτων εξουσίας, που δεν έχουν όραμα ούτε σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας παρά μόνον την δυνατότητα χυδαίας ικανοποίησης ατομικών αιτημάτων.
Επίσης δεν υπάρχει απολύτως καμμία συγκεκριμένη πρόβλεψη για την μείωση της γραφειοκρατίας, την απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας από την διαφθορά και την διαπλοκή, την μείωση των δαπανών, την κατάργηση των ολιγαρχικών προνομίων των πολιτικών και των κομματικών στελεχών των ΔΕΚΟ.
Δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου από την κρίση, πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης, οιαδήποτε ελπίδα για ανασυγκρότηση.
Δεν υπάρχει ούτε κάν ειλικρινής ενημέρωση του Ελληνικού λαού για το μέλλον του, για τις συνθήκες στις οποίες θα κληθεί να ζήσει τις επόμενες δεκαετίες, ώστε τουλάχιστον να προετοιμαστεί ψυχολογικά και να αναπροσαρμόσει τον τρόπο σκέψης του και να λάβει τα μέτρα του. Μόνον διαρκή ψεύδη και ασύλληπτου θράσους χαμόγελα και αστεϊσμοί.
Τέλος, δεν υπάρχει η αναγκαία νέμεσις, η παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων και των ληστών του δημοσίου πλούτου, που θα ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, θα επιφέρει την ηθική κάθαρση, θα αναγεννήσει την πολιτική ζωή και θα καταστήσει εφαρμοστέα οιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας.
Το Μεσοπρόθεσμο στερείται νομιμοποιητικής βάσης γιατί κατατίθεται προς ψήφιση από ένα κόμμα που προεκλογικά εψεύσθη ασύστολα στον Ελληνικό λαό, ισχυριζόμενο ότι «λεφτά υπάρχουν». Από μία κυβέρνηση που, ενώ εγνώριζε την κατάσταση, καθυστέρησε έξι μήνες να αντιδράσει, που δεν διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές της τίποτε, που δεν υλοποίησε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που δεν περιέκοψε την χλιδή της πολιτικής ολιγαρχίας εν μέσω κρίσεως. Μία κυβέρνηση που προσπάθησε να ενοχοποιήσει ολόκληρη την κοινωνία με την χυδαία ρήση «μαζί τα φάγαμε», ενώ η αλήθεια είναι ότι τα «λεφτά» τα έφαγε το πολιτικό κατεστημένο, οι σύμμαχοί του και οι πελάτες του, ενώ ένας ολόκληρος κόσμος εργαζόταν και μοχθούσε για να επιβιώσει. Και καλείται σήμερα κυρίως αυτό το τμήμα του ελληνικού λαού να φορολογηθεί άγρια προκειμένου να συνεχίσουν να υφίστανται περιφερειακά ιδρύματα που στήθηκαν μόνον και μόνον για να αποκτήσουν έδρα οι οργανικοί ψευδο-διανοούμενοι του παλαιοκομματισμού ή για να λειτουργούν κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί με ανεξέλεγκτα έξοδα και ασύλληπτες αμοιβές τηλεοπτικών αστέρων.

Καλείται δηλαδή σήμερα ο Ελληνικός λαός να πληρώσει με το αίμα του την αποτυχία ενός βαθειά ανίκανου και διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου, που δεν έχει να προτείνει τίποτε άλλο παρά μόνον φόρους για να πληρώνονται οι τόκοι.

Προσοχή: η τρόϊκα δεν υπέδειξε συγκεκριμένους φόρους, αλλά μεταρρυθμίσεις και συγκεκριμένο ύψος περικοπών. Η κυβέρνηση, αρνούμενη να καταργήσει τα προνόμια της πολιτικής ολιγαρχίας, την χλιδή της, τις ΔΕΚΟ της, τις ανεξέλεγκτες δαπάνες της, εξειδίκευσε τις απαιτήσεις της τρόϊκας στα πρωτοφανή αυτά αντιλαϊκά μέτρα. Η κυβέρνηση επέλεξε το βάρος των θυσιών να πέσει στον λαό και όχι στο πολιτικό σύστημα. Η στοχοποίηση της τρόϊκας αποπροσανατολίζει από τον πραγματικό αίτιο, που είναι το πολιτικό σύστημα. Μία οποιαδήποτε σοβαρή κυβέρνηση θα είχε οργανώσει ένα δραστικό πρόγραμμα περικοπών των δημοσίων δαπανών και είναι απολύτως βέβαιο ότι οι δανειστές μας θα το είχαν δεχθεί χωρίς να απαιτήσουν φορολογικό σφαγιασμό ολόκληρης της κοινωνίας.

Ασφαλώς ο Ελληνικός λαός αξίζει καλύτερης τύχης. Το ελληνικό κράτος διαθέτει πανάρχαιο και συνάμα επίκαιρο πολιτισμό, τεράστιους πόρους, φυσικό πλούτο, παραγωγικές δυνατότητες, κομβική γεωπολιτική θέση και προπαντός σπουδαίους ανθρώπους με δημιουργικότητα και φαντασία. Πρωτεύει όμως να απαλλαγούμε από το άγος του σημερινού πολιτικού συστήματος. Η τριτοκοσμική ολιγαρχία που κυβέρνησε την χώρα τις τελευταίες δεκαετίες είναι σαν την Κίρκη, που με το μαγικό ραβδί της μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε χοίρους. Η ριζική αντικατάσταση του πολιτικού προσωπικού της χώρας με γενναίους, αδιάφθορους και ηθικά απρόσβλητους, ικανούς και πεπαιδευμένους ηγέτες θα μεταμορφώσει πάλι, πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι φαντάζεται κανείς, τους Έλληνες σε αυτό που ήταν πάντα στην μακρά ιστορία τους: πολυμήχανους παραγωγούς, δημιουργούς πολιτισμού, κυρίαρχους των θαλασσών και της παγκόσμιας οικονομίας, εφευρέτες και πρωτοπόρους.

ΣΥΝΤΑΓΜΑ LIVE (28-6-2011)-ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΞΑΝΑ

ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η' ΕΔΩ
Η' ΕΔΩ

Νικόλας Σεβαστάκης, Δυο καλοκαίρια: 2004/2011

Πηγή: Αυγή: Ενθέματα, 26-6-2011

To καλοκαίρι του 2004, το μεγάλο γεγονός των Ολυμπιακών Αγώνων επιλέχτηκε ως σύμβολο της δημοκρατίας του επιτεύγματος, ως ενσάρκωση της ιδέας της ισχυρής Ελλάδας. Την περίοδο εκείνη, ένα σημαντικό τμήμα των ελίτ έσπευδε να χαιρετήσει την «ωρίμανση» του έλληνα πολίτη, τη συμφιλίωση ανάμεσα στις εμπειρίες της υλικής ευημερίας και σε μια νέα αίσθηση ευθύνης η οποία, λεγόταν, κλείνει τους λογαριασμούς με την κουλτούρα των διχασμών και των «παράλογων» φόβων. Το καλοκαίρι του 2004 ήταν, θα μπορούσε να πει κανείς, η υλική και πολιτιστική προέκταση της φασματικής ύπαρξης του λεγόμενου μεσαίου χώρου. Και συγχρόνως συμπύκνωνε τους κοινούς τόπους του εκσυγχρονιστικού «νέου πατριωτισμού».

Το καλοκαίρι του 2011, η επίκληση της συναίνεσης έχει αλλάξει τελείως πρόσημο και χαρακτήρα. Ό, τι έχει απομείνει από το μπλοκ της ορθοφροσύνης του 2004 ανακαλύπτει τώρα το μεγάλο κακό: ότι ο πολίτης δεν έχει ωριμάσει, ότι ο διεκδικητικός «παιδισμός» δεν έχει κατανικηθεί, ότι, κοντολογίς, ο λαός παραμένει ανεπίτρεπτα λαϊκιστής. Η παλιά σύνθεση δημοκρατικού ηδονισμού και εκσυγχρονισμού μοιάζει πλέον με ένα πολύ μακρινό παρελθόν. Η (ψευδής) θετικότητα, μαραζωμένη ήδη εδώ και χρόνια, καταπλακώθηκε απότομα από την επίγνωση της αμαρτίας, της πτώσης και της ανάγκης για εξιλέωση. Για αυτό και οι νέοι τόνοι της ορθοφροσύνης δεν περιγράφουν κάποια χώρα μεταλλίων αλλά έναν τόπο μαρτυρίου. Από την Ελλάδα μεγάλο θεματικό πάρκο περάσαμε στην Ελλάδα σωφρονιστική αποικία. Από τις ρητορικές της αυτοπεποίθησης φτάσαμε σε έναν, σχεδόν σαδιστικό, στιγματισμό του Έλληνα ως ανερμάτιστου απατεωνίσκου.

Το 2004, ο τόνος ήταν ευφορικός, αντι-απαισιόδοξος, φιλικός προς τον χρήστη, όπως εκείνα τα καταιγιστικά διαφημιστικά μηνύματα των τραπεζών και της κινητής τηλεφωνίας της εποχής. Ήταν ο «φιλελευθερισμός» της χορηγίας, της προσδοκίας για success stories, της επιδεικτικής γαλανόλευκης κατάφασης. Το 2011 ο καθώς πρέπει δημόσιος λόγος αρχίζει με αυστηρές προειδοποιήσεις και καταλήγει στις ανοιχτές απειλές. Σα να λέει: τέρμα πια τα δημοκρατικά σας παραμύθια, τέλος πια με τα δικαιώματα· ήλθε η ώρα της «υποχρέωσης». Κάποια χρόνια μετά τον εξαναγκασμό στην ευωχία βρισκόμαστε στην απηνή καταδίωξη της χαράς, στην επικυριαρχία των θλιμμένων παθών, στην ιερή επιταγή για θυσία και πόνο. Και η οικονομική των Μνημονίων γίνεται ένα είδος πρακτικής θεολογίας για ένα έθνος ασώτων και παραπλανημένων. Στη θέση της «ματαιωμένης» καταναλωτικής θετικότητας υψώνεται μια θεολογική κακεντρέχεια σύμφωνα με την οποία κάθε ατομική επιθυμία και κάθε κοινωνικό συναίσθημα είναι πλέον ύποπτα πράγματα απλώς και μόνο επειδή εξακολουθούν να υπάρχουν. Η αναζήτηση των ανθρώπων στις πλατείες για υλική αξιοπρέπεια, για μια αξιοβίωτη ζωή δίχως οικονομική βία εκλαμβάνεται ως κάποια ανάρμοστη επιθυμία για «βόλεμα», αν όχι ως υπεράσπιση των παλιών προνομίων.

Τόσο όμως το θριαμβικό καλοκαίρι του 2004 όσο και η σημερινή στιγμή της «τιμωρίας» αντλούν από το ίδιο ιδεολογικό πεδίο. Στην πρώτη περίπτωση τα πλήθη προσκαλέστηκαν σε μια μειλίχια χαζοχαρούμενη συναίνεση. Τώρα το πλήθος εγκαλείται να αποδεχτεί την καταθλιπτική πραγματικότητα της αυτοτιμωρίας του. Εις το διηνεκές ή για απροσδιόριστο διάστημα. Ο νέος τόνος αποστρέφεται έτσι την παλιότερη εμφάνισή του. Γίνεται αντι-φιλελεύθερος, ελάχιστα ανεκτικός, θυμωμένος με τον τρόπο που ήταν από πάντα οργισμένος ένας Γιάννης Μαρίνος και ένας Αλέκος Παπαδόπουλος. Δεν συνομιλεί πια με το κοινό του -αυτό το κοινό που είχε καλεστεί στο πανηγύρι του 2004- αλλά βρίζοντας το κοινό του όπως στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Πέτερ Χάντκε. Ορκίζεται στις θυσίες, όπως την περίοδο 2000-2004 ορκιζόταν στις ευκαιρίες και στα «ανοίγματα» εναντίον όλων όσων δεν μάθαμε ποτέ να απολαμβάνουμε τη στιγμή.

Η στροφή αυτή δεν συνιστά όμως μια απλή αλλαγή διάθεσης στον λόγο των ελίτ. Δεν έχει σχέση με τις ιδιοσυγκρασίες κάποιων αρθρογράφων και σχολιαστών. Αντίθετα στεγάζει κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο. Η όψιμη επίκληση των αξιών της «εργασίας», της «αριστείας», της «σοβαρότητας» κλπ. καλλιεργεί την ιδέα μιας δημοκρατίας χωρίς ίχνος χαράς, μιας ζωής χωρίς γενναιόδωρα ανοίγματα, μιας καθημερινότητας συρρικνωμένης σε άθλιες «στρατηγικές επιβίωσης». Αν σταθούμε για λίγο στο γλωσσάρι της τωρινής ορθοφροσύνης βλέπουμε άλλωστε ότι στερείται παντελώς οποιασδήποτε θετικής υπόσχεσης. Από τις ανταμοιβές στις ποινές, από την απόλαυση στην καταστολή της. Και το πνεύμα είναι ένα: «Θα δείτε τι θα πάθετε αν…». Προειδοποίηση, κλήτευση, καχυποψία. Σαν το πνεύμα που διαπότιζε τις εγκυκλίους τις οποίες έστελνε καθημερινά στα πανεπιστήμια ο απελθών υφυπουργός Παιδείας.

Οι κυρίαρχες δυνάμεις προτείνουν τον εξορθολογισμό ως γενική αστυνόμευση των συμπεριφορών. Πριν από δέκα-δεκαπέντε χρόνια με την ίδια ένταση εγκωμίαζαν την απενοχοποίηση της μεσοαστικής ευημερίας. Το ζητούμενο για ένα κίνημα «πραγματικής δημοκρατίας» είναι στο εξής να υπερβεί και τα δυο παραδείγματα. Και αυτό διότι η στιγμή του 2004 -ύστατη κορύφωση του κύματος ρηχού ευημερισμού- και η αντιδημοκρατική υστερία των σημερινών καλόγερων της «εθνικής ανάνηψης» συνιστούν δυο όψεις της ίδιας αυταπάτης: ότι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με υπαγορευμένη «ευθυμία του κοινού» ή επιβεβλημένη «μιζέρια» μπορεί να εξασφαλιστεί η συναίνεση. Αυτή η αυταπάτη δεν είναι άλλο από την κατάργηση της πολιτικής ως υπόθεσης όλων· μια κατάργηση της πολιτικής που μπορεί να λαμβάνει διαφορετικές μορφές μέσα στο χρόνο: από τη φαντασμαγορία των Ολυμπιακών Αγώνων του χθες μέχρι τις επιτροπές σοφών για το «δημοψήφισμα» του ερχόμενου Σεπτέμβρη.

Ο Νικόλας Σεβαστάκης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.

Ανθολόγιον 67: Μητροπολίτης πρώην Κισσάμου & Σελίνου π.Ειρηναίος

Εκείνο που παρατηρώ είναι ότι, όταν ομιλούμε για τα ελληνικά πράγματα όλοι αναφέρονται στα οικονομικά. Σπάνια ομιλούν οι άνθρωποι αυτοί για την πνευματική κατάσταση ενός τόπου. Διότι ένας λαός ο οποίος είναι ηθικά χρεοκοπημένος, και οικονομικά είναι χρεοκοπημένος. 

Θα έπρεπε οι πολιτικοί μας να πούνε, καλά, ν’ ανεβάσομε το μεροκάμματο, αλλά πρέπει να μάθουμε να είμεθα και τίμιοι άνθρωποι, να είμεθα εργατικοί άνθρωποι. Δεν μπορούμε να παιδαγωγούμε έναν λαό δίνοντάς του μονάχα χρήματα.

Μητροπολίτης πρώην Κισσάμου & Σελίνου π.Ειρηναίος

πηγή

O CHARLES TAYLOR ΓΙΑ ΤΑ "ΑΘΕΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ"

Ο παγκοσμίου φήμης φιλόσοφος Charles Taylor δήλωσε τα εξής για την κίνηση των "άθεων λεωφορείων" στην Αγγλία:

Έμαθα γι' αυτές τις διαφημίσεις! Είναι εξαιρετικά αστείο. Δεν είναι  παράξενο; Προσπαθώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό στην εποχή μας. Αυτό το νέο φαινόμενο είναι αινιγματικό -άθεοι που θέλουν να διαδώσουν το δικό τους ευαγγέλιο και είναι μάλιστα θυμωμένοι. Νομίζω ότι μοιάζει με την αντίδραση ορισμένων επισκόπων απέναντι στο Δαρβίνο τον 19ο αιώνα. Οι επίσκοποι είχαν μια αίσθηση ότι ο κόσμος πήγαινε προς μια ορισμένη κατεύθυνση -όλο και περισσότεροι μεταστρεφόταν κλπ- και μετά ανακαλύπτουν ότι οι προσδοκίες τους ανατρέπονται, και αναστατώνονται και θυμώνουν. Παρομοίως, βλέπουμε τώρα τους εκκοσμικευμένους διανοούμενους -φιλελεύθεροι που αισθάνονταν ότι ο κόσμος πήγαινε προς μια ορισμένη κατεύθυνση, σύμφωνα με το σχέδιο- και μετά, όταν φαίνεται πως αυτό δεν ισχύει, αναστατώνονται. Έτσι εμφανίζονται αυτά τα μάλλον αξιολύπητα φαινόμενα. Να βάζεις φράσεις πάνω σε λεωφορεία, λες και αυτό θα κάνει τους ανθρώπους να αλλάξουν τις απόψεις τους για το Θεό, το σύμπαν, το νόημα της ζωής κλπ. Ένα σλόγκαν στο λεωφορείο! Δεν πρόκειται να προκαλέσει τίποτε το θεμελιώδες σε  οποιονδήποτε.

Απόσπασμα από συνέντευξη του Charles Taylor στο Philosophy Now, τ. 74/ Ιούλιος-Αύγουστος 2009. Μετάφραση αποσπάσματος: περιοδικό Cogito, τεύχος 10, Ιούλιος 2010, σελ. 5.

Π. Μαντζούφας: "Η Κάρτα του Πολίτη έχει θετικά, αλλά και πολλά αρνητικά στοιχεία"

Αποσπάσματα από τη σημαντικότατη συνέντευξη που παραχώρησε ο επίκουρος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Π. Μαντζούφας στην εφημερίδα "Ευρυτανικός Παλμός",14-1-2011: 

φωτό: Ευρυτανικός Παλμός

Τι είναι με λίγα λόγια η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ;

Η ηλεκτρονική κάρτα του πολίτη είναι μια μορφή κάρτας που θα αντικαταστήσει την Αστυνομική Ταυτότητα και η οποία έχει σκοπό αφενός να προστατεύσει τις συναλλαγές μας πολύ καλύτερα από την Α.Τ. και αφετέρου να εξυπηρετείται ο πολίτης στις συναλλαγές του με τη Δημόσια Διοίκηση, δηλαδή μέσω αυτής της κάρτας δεν θα χρειάζεται να μας ζητάνε ένα σωρό δικαιολογητικά και πιστοποιητικά γιατί όλα αυτά τα στοιχεία θα βρίσκονται μέσα στην κάρτα. Βρισκόμαστε επομένως και στο προστάδιο της Ηλεκτρονικής Ψηφιακής Δημ. Διοίκησης.

Δηλαδή θα υπάρχουν τσιπαρισμένα κάποια έγγραφα;

Ακριβώς. Και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο. Αν αντικαταστήσει την ταυτότητα θα πρέπει η κάρτα να αναγράφει τα ελάχιστα δυνατά στοιχεία, δηλαδή μια ψηφιακή φωτογραφία, ονοματεπώνυμο, ενδεχομένως τόπος και χρόνος γεννήσεως και όνομα πατρός για να ταυτοποιείται ο πολίτης.

Ο κάθε υπάλληλος που θα χρησιμοποιεί την κάρτα θα παραπέμπει τον ιδιοκτήτη της σε μια βάση δεδομένων που εκεί θα υπάρχουν όλα τα στοιχεία του. Αυτό, όμως δεν είναι εύκολο να γίνει, γιατί προϋποθέτει μια πολύ μεγάλη υποδομή από τις δημόσιες υπηρεσίες, πράγμα το οποίο ανάγεται στο μέλλον. Εδώ μιλάμε για ένα κείμενο ιδεών που έδωσε η κυβέρνηση. Δεν ξέρουμε ούτε πως θα είναι η κάρτα ούτε τι θα περιλαμβάνει ακριβώς. Βρισκόμαστε σ’ ένα πρώιμο στάδιο.

Είναι αλήθεια ότι μέσα στην Ηλεκτρονική Κάρτα του Πολίτη θα μπορούν να γραφτούν πολλές πληροφορίες για τον κάτοχο της κάρτας αλλά θα μπορεί, κάποια στιγμή, να γραφτούν και τα χρήματα που κατέχει και πλέον όλες οι αγορές και πωλήσεις να γίνονται μέσω της κάρτας; 

Αυτό είναι το 3ο στάδιο. Αν τελικά η κάρτα αντικαταστήσει την Α.Τ. όπως είπαμε θα περιλαμβάνει τα ελάχιστα δυνατά στοιχεία. Αν όμως μπουν κι άλλα στοιχεία μέσα θα πρέπει να υπάρξει συναίνεση του πολίτη πράγμα το οποίο δεν θα είναι εύκολο να δοθεί.(...)

Στο ενδεχόμενο να κλαπεί ή να χαθεί η κάρτα τι γίνεται;

Αυτή η κάρτα δημιουργείται για να προσφέρει ασφάλεια, αλλά αν κλαπεί ή χαθεί θα πρέπει να υπάρχουν ειδικά ηλεκτρονικά συστήματα  για να ακυρώνεται ή να απενεργοποιείται. Τα σύγχρονα συστήματα παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια, αλλά αν παραβιαστούν οι κίνδυνοι είναι πιο μεγάλοι από το παλιό σύστημα, γιατί θα μπορεί όποιος θέλει να διεισδύσει σε μια τράπεζα δεδομένων και προσωπικών πληροφοριών του καθενός.

Το δεύτερο κομμάτι που εξετάζεται είναι η κάρτα αυτή να χρησιμοποιείται και στις ιδιωτικές συναλλαγές. Αυτό προϋποθέτει και οι ιδιώτες να έχουν ηλεκτρονικά συστήματα συμβατά με του Δημοσίου. Να κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ και να πω ότι το Δημόσιο δεν έχει φτιάξει ακόμη αυτό το ηλεκτρονικό σύστημα κι όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για κάτι πολύ μελλοντικό.

Όσον αφορά για τα χρήματα, που με ρωτήσατε προηγουμένως είναι ένα ζήτημα σημαντικό, γιατί αυτή τη στιγμή έχουμε το φορολογικό και το τραπεζικό απόρρητο που μας προστατεύει. Μεγάλος κίνδυνος της κάρτας του πολίτη είναι πως ο καθένας θα μπορεί να βλέπει και να μαθαίνει τι χρήματα έχουμε στη διάθεσή μας τι χρήματα έχουμε στην τράπεζα και ενδεχομένως και τι χρωστάμε στην εφορία και στο δημόσιο.

Γιατί αν μπορεί ο καθένας να μαθαίνει τα περιουσιακά μας στοιχεία το πρόβλημα θα είναι να γίνουμε αντικείμενο εκβιασμού (π.χ. ο χ μαθαίνει ότι ο ψ χρωστάει πολλά χρήματα και δεν θα κάνει μαζί του μια συνεργασία ή ο χ μαθαίνει πως ο ψ έχει πάρα πολλά λεφτά και τον απαγάγει ζητώντας του λύτρα). Υπάρχουν πάρα πολλοί κίνδυνοι. Δεν είναι τόσο απλό. Η κάρτα έχει θετικά, αλλά και πάρα πολλά αρνητικά στοιχεία.

Το εναλλακτικό σενάριο είναι μια δεύτερη κάρτα μόνο για τις φορολογικές συναλλαγές. Η κάρτα αυτή, όμως, είναι μια πάρα πολύ διαφορετική κάρτα από την κάρτα του πολίτη. Η κάρτα αυτή θα αντικαταστήσει τις αποδείξεις.

Λέγεται ότι το μικροσκοπικό τσιπάκι της κάρτας μπορούν να σου το φυτέψουν κάτω από το δέρμα και να μην έχεις τον φόβο μη το χάσεις ή σου το κλέψουν. Ισχύει κάτι τέτοιο; 

Αυτό είναι κάτι άλλο και έχει να κάνει με την νανοτεχνολογία. Το θεωρώ πολύ μελλοντικό και δύσκολο, γιατί κανείς δεν θα δεχτεί να βάλει στο χέρι του ένα τσιπ, διότι εκτός των προβλημάτων υγείας που μπορεί να μας προκαλέσει, δεν θέλουμε να μας μετατρέψουν σ’ έναν αριθμό.

Είναι επίσης αλήθεια ότι θα μπορούν να έχουν κάποιοι πρόσβαση στην κάρτα αυτή και να μπορούν να γνωρίζουν πόσες φορές αρρώστησες και από ποιά ασθένεια;

Υπάρχει το συνταγματικό δικαίωμα που λέγεται Δικαίωμα στην πληροφοριακή αυτοδιάθεση. Αυτό σημαίνει με λίγα λόγια πως δεν θέλω να μάθει κανένας ό,τι συμβαίνει στην προσωπική μου ζωή. Ούτε το κράτος, ούτε κανένας από μας να ξέρουν πληροφορίες για το άτομό μου. Αν όμως υπάρχει ένας τρόπος να μαθαίνει κάποιος, παρά τη θέλησή μου, πληροφορίες για μένα, αυτό το απαγορεύει το ελληνικό Σύνταγμα και η Αρχή Προστασίας Δεδομένων (π.χ. αν μέσα στην κάρτα υπήρχαν τα στοιχεία συνταγογράφησης τα γεροντάκια δεν θα στήνονταν με τις ώρες στις ουρές του ΙΚΑ) Έτσι θα πετυχαίναμε εξοικονόμηση χρόνου, θα μπορούσαμε να ελέγχουμε τι φάρμακα παίρνουν, θα ελέγχαμε και το φαρμακείο και θα πετυχαίναμε καλύτερα κέρδη. Από την άλλη ο κίνδυνος είναι ο εξής: Αν εγώ μπορώ να ξέρω από τι πάσχει η υγεία κάποιου και ο άνθρωπος αυτός θέλει να κάνει μια ασφάλεια ζωής, τότε ή δεν θα του κάνω την ασφάλεια ή θα του ζητήσω περισσότερα χρήματα.
Επομένως κάθε ζήτημα που διευκολύνει τις ζωές μας μπορεί να είναι και εστία κινδύνου πάλι για την ίδια μας τη ζωή.

Αν ο Έλληνας πολίτης αρνηθεί να παραλάβει την κάρτα αυτή τι κυρώσεις έχει;

Αν η κάρτα περιοριστεί στα στοιχεία που περιλαμβάνει η Α.Τ., υπάρχει ο αντίστοιχος νόμος που προβλέπει αυτή τη νέα ψηφιακή ταυτότητα που θα’ χει το μέγεθος μιας πιστωτικής κάρτας. Ο πολίτης δεν έχει δικαίωμα να αρνηθεί να παραλάβει μια τέτοια κάρτα, γιατί τότε δεν θα υπάρχουν στοιχεία για την ταυτότητά του που είναι απαραίτητη. Μπορεί να αρνηθεί τη συναίνεση του να υπάρχουν άλλα στοιχεία, πέρα από τα βασικά, γιατί εκείνα τα στοιχεία προϋποθέτουν τη συναίνεση του ή να υπάρχει και δεύτερου τύπου κάρτας και να έχει ένα τσιπ που να τη χρησιμοποιεί για τις φορολογικές συναλλαγές ή για τις ασφαλιστικές συναλλαγές.

πηγή:

http://evrytanikospalmos.blogspot.com/2011/01/blog-post_9259.html

Ολόκληρη η συνέντευξη του κ. Π. Μαντζούφα εδώ .

Στιγμές έντασης

Στιγμές πληρωματικής χαράς που ποτέ δεν έρχονται. (Τίποτε εξάλλου δεν μας χαρίζεται). Μένει μόνο ένα «κάποια άλλη στιγμή», που ποτέ δεν πραγματώνεται. 

Είναι διγαμία να αδημονείς ελπίζοντας και να ονειρεύεσαι υποφέροντας. Και είναι ζείδωρος τελικά ένας ανεξάλειπτος μεσσιανισμός του απραγματοποίητου.

Στην ανερμάτιστη πυκνοκατοικημένη μοναξιά μου δεν έχει θέση ούτε σταγόνα στιγμιαίας υπαρξιακής πλήρωσης.

Προτιμώ την ετερότητα. Είναι η αναπνοή του είναι μου.

Ιούλιος 2007

πηγή

Εκδήλωση-αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργη Καράτζη από την Ένωση Φιλολόγων Νομού Ηρακλείου

ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΝΟΜΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

   Ηράκλειο 22-06-11

«στο πείσμα του καιρού…»

Αφιέρωμα στον ποιητή

Γιώργη Καράτζη

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011 & ώρα 21.00

Μικρό Κηποθέατρο «Μάνος Χατζιδάκις»

φωτό: Cretalive.gr

 

Η Ένωση Φιλολόγων Νομού Ηρακλείου σας προσκαλεί στην εκδήλωση - αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργη Καράτζη που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011 και ώρα 9 μ. μ., στο Μικρό Κηποθέατρο «Μάνος Χατζιδάκις».

Ομιλητές

Κώστας Γραμματικάκης, Δημοσιογράφος

Μιχάλης Ζ. Κοπιδάκης, Ομότιμος Καθηγητής Παν/μίου Αθηνών

Μουσικοί

Νικόλας Καράτζης - τραγούδι, μαντολίνο

Βαγγέλης Αλεξάκης - λύρα

Μιχάλης Φραγκιαδουλάκης - λαούτο

Μιχάλης Κονταξάκης - μαντολίνο

Επιμέλεια - παρουσίαση

Ντιάνα Μανουρά, Ζαχαρίας Κατσακός

Ο Γιώργης Καράτζης γεννήθηκε το 1945 στο Μελιδοχώρι Ηρακλείου. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Ηράκλειο και εργάστηκε επί 33 χρόνια στο Παν/μιο Κρήτης. Η ενασχόλησή του με την ποίηση, παραδοσιακή και μοντέρνα, ξεκίνησε ήδη από τα χρόνια του γυμνασίου, ώσπου βρήκε την εμπνευσμένη του έκφραση στον κρητικό δεκαπεντασύλλαβο. Με τα τρία του βιβλία και τις πάμπολλες μαντινάδες του, «ερωντικές» και γνωμικές, που κοσμούν τη δισκογραφία,  ο Καράτζης δικαίως θεωρείται από τους ποιητές που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή τη γλώσσα και την ποιητική παράδοση της Κρήτης του Βιτσέντζου Κορνάρου και του Κωστή Φραγκούλη.

 Μαντινάδες του υπάρχουν σε αρκετούς δίσκους με διάφορους ερμηνευτές, όπως τον Β. Σκουλά, τον Ν. Γωνιανάκη, τον Γ. Στιβακτάκη, τον Ψαραντώνη, τον Β. Σταυρακάκη, τους Χαΐνηδες κ.λπ. (περίπου 12 μεγάλοι δίσκοι, πέραν των μαντινάδων εκείνων που περιέχονται «λαθραία» σε διάφορους άλλους δίσκους).

Πήρε μέρος σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, ενώ στη διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 4,5 χρόνια φυλάκιση για αντιστασιακή δράση. Μετά την αποφυλάκισή του, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της εποχής, με παράλληλη ενασχόληση την ποιητική αναζήτηση.

Πρωτοστάτησε στη δημιουργία της Κίνησης Φιλίας και Αλληλεγγύης προς τον Σερβικό λαό, συγκεντρώνοντας ανθρωπιστική βοήθεια αποτελούμενη κυρίως από τρόφιμα και φάρμακα, ενώ συμμετείχε σε 8 αποστολές στις περιοχές της Βοσνίας και της Σερβίας (σύνολο υλικού 460 τόνοι).

Εργάστηκε για 7 χρόνια στο κρατικό ραδιόφωνο, με θέμα την κρητική μουσική και γενικότερα την πολιτιστική παράδοση του τόπου μας, ενώ για ένα διάστημα επιμελήθηκε και παρουσίασε ανάλογες εκπομπές και στην τηλεόραση.

Το 1988 εξέδωσε την «Εμινέ», μια ερωτική ιστορία σε κρητικό δεκαπεντασύλλαβο και το 1998 τα «Διακρητικά», μια συλλογή τραγουδιών και μαντινάδων. Μεμονωμένα ποιήματα έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 2006 κυκλοφόρησε η τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Διαδρομές».

        Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                            Η Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

      Ντιάνα Μανουρά                                       Ελένη Παπαδογιαννάκη

http://www.youtube.com/watch?v=WA0JgUD6qtU
Γιώργης Καράτζης-Βασίλης Σταυρακάκης, Μέθη Ονείρου
(από τα "Διακρητικά") 

Ανθολόγιον 66: Κώστας Βάρναλης

(...)Γιατί και η φιλοσοφία δεν έχει άλλο αντικείμενο από το Θεό: είναι μια θεολογία λογική· είναι μια αδιάκοπη λατρεία της θεότητας με τη μορφή της Αλήθειας.

 

Κώστας Βάρναλης, Σολωμικά, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1980, σελ.60

Διαπιστώσεις...

Στο ιδεολόγημα της «πεφωτισμένης ολιγαρχίας» μόνο ο λαός μπορεί ν’ αντισταθεί και οι διανοούμενοι με κριτική σκέψη. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που διαθέτουν αρκετή.

πηγή

Παναγιώτης Ήφαιστος: Κρίση, αίτια και θεραπεία

Πηγή: Έθνος, 19-6-2011 & αναδ. LoMak

Τα αίτια κρίσεων όπως η συντρέχουσα ελληνική διακρίνονται σε πρωταρχικά και δευτερεύοντα. Εδώ θα αναφερθούμε στα πρωταρχικά. Eνα έθνος που λικνίζεται για να ισορροπήσει ή, εάν πέσει, να μπορέσει να ορθοποδήσει και να διασωθεί, απαιτείται να θεραπεύσει την πρωταρχική παθογένεια: Να αναβιώσει τις ουσίες και τα νοήματα που συγκροτούν και συγκρατούν το εθνοκράτος. Χωρίς μια τέτοια κοσμοθεωρητική ανασύνταξη διέξοδος δεν υπάρχει. "Πνευματικά και πολιτικά ερείσματα υπάρχουν". Βρίσκονται μέσα στον διαχρονικό στοιχειακό υπαρξιακό πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι τα πολιτικά και πολιτισμικά ερείσματα της μακραίωνης ελληνικότητας. Είναι ο εαυτός μας που πρέπει να ξαναβρούμε. Χωρίς άντληση από αυτή τη δεξαμενή πνευματικού και πολιτικού αίματος οι Ελληνες είναι πολιτικά νεκροί. Χρειάζονται όμως εγερτήριες και διεγερτικές κινητήριες ηγετικές δυνάμεις.

Επί μακρόν τις τελευταίες δεκαετίες η γνήσια και μακραίωνη ελληνικότητα βάλλεται ποικιλοτρόπως, πανταχόθεν και ανελέητα: Στο ένα άκρο του εκκρεμούς βρίσκονται οι γραφικές γελοιότητες περί "Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών" και στο άλλο άκρο συνωστίζονται τα μέλη ενός μορφικά πανομοιότυπου γυάλινου κόσμου διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων ιδεολογικών κατασκευών. Είναι οι ευτελείς προπαγάνδες περί δήθεν επικείμενης έλευσης του ενός ή του άλλου ενωμένου πλανήτη και της μιας ή της άλλης παγκοσμιότητας. Θεωρούν τα εθνοκράτη (όλως περιέργως όχι όμως και τα ηγεμονικά) περιττά και αναλώσιμα. Οπως έγραψε ο Κονδύλης, "συχνά, όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς τα προπαγανδίζουν οι αφελείς".

Τις τελευταίες δεκαετίες οι Ελληνες καταβρόχθισαν βουνά ψεύτικων και κίβδηλων ιδεολογημάτων και άφθονη προπαγάνδα. Είναι η στιγμή να τα αποβάλουν. Να αποταχθεί ό,τι υπονομεύει την ιστορικά εδραία ενστικτώδη ταύτιση των Ελλήνων με την ανεξάρτητη Πολιτεία τους και με τη Δημοκρατία ως την προαπαιτούμενη συνθήκη της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Για τους Ελληνες Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία πάντοτε ήταν το δίπτυχο της Ελευθερίας. Να κατεδαφιστούν τα τείχη που κρατούν έξω από τη νεοελληνική κοινωνικοπολιτική σφαίρα τα διαχρονικά πολιτικά και πνευματικά ερείσματα των Ελλήνων. Τα τείχη αυτά οριοθετούν νομικοθεσμικά στενόχωρες, πνευματικά στερημένες και δημοκρατικά ελλειμματικές κατεξουσιαστικές δομές. Οταν ο Ελληνας φυλακίζεται, μέσα σε τέτοιες δομές, ασφυκτιά ή εκρήγνυται.

Η ιδιόμορφη λανθάνουσα ξενοκρατία των δύο τελευταίων δεκαετιών, η οποία καλλιεργήθηκε από πλήθος κραχτών επίπλαστων μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων, ήταν το προοίμιο της ακόμη πιο δυσβάστακτης σημερινής δεσποτείας των αλλεπάλληλων αδιέξοδων "μνημονίων" τα οποία μας επιβάλλονται χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση. Η "αγανάκτηση" αυτών των ημερών κατά των διεθνικών τοκογλύφων και κατά των ηγετών μας είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

Λανθασμένες ήταν και οι εκτιμήσεις για τη φυσιογνωμία και τις λειτουργίες της ΕΕ που ακύρωσαν κάθε αξίωση ορθολογιστικής συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οικονομικά και θεσμικά απροετοίμαστοι, εκτεθήκαμε σε ένα ανελέητο χρηματοοικονομικό ανταγωνισμό χωρίς ελπίδα.
Στις επικείμενες σκληρές διαπραγματεύσεις, υπάρχει ελπίδα μόνο εάν θρυμματιστεί ο γυάλινος κόσμος των ιδεολογημάτων και εάν εμφορούμενοι από τις κοσμοθεωρίες μας εισέλθουμε στο διεθνές και ευρωπαϊκό εθνοκρατοκεντρικό πεδίο με κριτήριο το εθνικό συμφέρον έχοντας κατά νου ότι τα προβλήματα δεν είναι μόνο δικά μας. Τότε μόνο μπορούμε να συνομιλούμε όρθιοι, ισότιμα, ορθολογιστικά και ωφέλιμα για τη χώρα μας.

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ:Δυσφορία στη Δημοκρατία

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Δυσφορία στη Δημοκρατία

ΣΥΝΤΑΓΜΑ LIVE (19-6-2011)

ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η’ ΕΔΩ

Η’ ΕΔΩ

Μας άφησε ο Clarence Clemons...Μένει το έργο του...

Προ ολίγου διάβασα στου "Τρελογιάννη" τα δυσάρεστα:

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 69 ετών άφησε ο σαξοφωνίστας της E Street Band, του συγκροτήματος του Bruce Springsteen, Clarence Clemons, ή «Big man» (μεγάλος άντρας) όπως ήταν το παρατσούκλι του.

Περισσότερα στου "Τρελογιάννη".

http://www.youtube.com/watch?v=aE9O05xBKnY&feature=player_embedded#at=255
http://en.wikipedia.org/wiki/Clarence_Clemons

Δείτε και:
http://www.youtube.com/watch?v=Ip_pjb5_fgA&feature=related 
(σαξόφωνο:Clarence Clemons)

πρωτοπρεσβύτερος Θεμ. Μουρτζανός,Άγιοι και Αγανακτισμένοι

πηγή: Βήματα

Ο Χριστός ζητά από τους ανθρώπους να Τον ακολουθήσουν (Ματθ. 10, 32-39 και 19, 27-30). Αυτή η συμπόρευση μαζί Του προϋποθέτει μία αποταγή και δύο καταφάσεις. Η αποταγή είναι η άρνηση του ανθρώπου να ακολουθήσει άλλες αγάπες, να τις βάλει πιο πάνω από την αγάπη του Χριστού. Να υπερβεί δηλαδή την συγγένεια, τα αγαθά, τα προσωπικά χαρίσματα, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό και να ακολουθήσει πορεία κατάφασης. Και η κατάφαση έχει να κάνει με το ΝΑΙ στον ουρανό και το ΝΑΙ στην ομολογία του ουρανού ως της αληθινής πατρίδας του ανθρώπου, αλλά και την επιλογή μιας ζωής που να έχει γνώμονα τον Άλλο, τον οποιονδήποτε Άλλο. Ο Χριστός μας λέει ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει αυτόν τον δρόμο. Είναι η πίστη.
Ποια αξία έχει αυτή η πρόσκληση του Χριστού, όπως αποτυπώνεται στους αιώνες μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας και όπως βιώνεται στα πρόσωπα των Αγίων της πίστης μας; Ποια αξία έχει άραγε αυτή η πρόσκληση στην εποχή της αγανάκτησης, της άρνησης των πάντων, όπου ο άνθρωπος αισθάνεται να έχει τραβηχτεί το χαλί κάτω από τα πόδια του, να βλέπει όλα εκείνα τα οποία το πολιτιστικό και κοινωνικό σύστημα, όπως αυτό εκφράζεται μέσω της πολιτικής και της τηλεόρασης, να μην μπορεί πλέον να τα κρατήσει στην κατοχή του και να αντιμετωπίζει έντονο το πρόβλημα της επιβίωσης;
Εάν δεν χάσεις με τη θέλησή σου όλα όσα πίστεψες ότι είναι δικά σου ή ονειρευόσουν να τα αποκτήσεις, τότε είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον η ζωή σου να έχει νόημα. Κανένα αγαθό δεν μπορεί να συνοδεύσει τον άνθρωπο στο επέκεινα, στην αιωνιότητα. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος προτιμά να διαγράφει την αιωνιότητα για να μπορεί να χαρεί τα αγαθά του παρόντος κόσμου, με την ιδέα ότι η ζωή τελειώνει στον τάφο. Και αγανακτεί με όλους εκείνους που τον οδήγησαν στο να χάσει τα αγαθά, κυρίως το όνειρο και την αυτάρκεια, γιατί κοίταξαν μόνο τον εαυτό τους, την ιδιοτέλεια, τον πλουτισμό τους, κατασπατάλησαν χρόνο και χρήματα καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις αυτάρκειας που η κατανάλωση θα έδινε στους πολλούς. Δικαιολογημένη η αγανάκτηση. Δεν είναι όμως επαρκής και δεν θα έχει αποτελέσματα εάν δεν στραφεί κυρίως εναντίον της νοοτροπίας που καλλιέργησαν πρόσωπα και κοινωνικές ομάδες, υιοθετώντας την αρχή ενός τρόπου ζωής που λειτουργούσε με γνώμονα μόνο τον εαυτό του καθενός και άφηνε στην άκρη το συλλογικό, αλλά και την ηθική ποιότητα στην οποία πρέπει να στηρίζεται κάθε κοινωνία, εάν θέλει να είναι κοινωνία, δηλαδή συνάντηση και συμπόρευση προσώπων και όχι παράλληλοι ή αντίθετοι μονόδρομοι ατόμων, που δεν έχουν χρόνο και διάθεση να ανταλλάξουν χαμόγελο, ελπίδα, αγαθά, αλλά , κυρίως, νοήματα ζωής. Και μόνο το νόημα ζωής σε συνοδεύει στην αιωνιότητα. Και αυτό σου το δίνει η αγιότητα.
Ομολογία έμπροσθεν των ανθρώπων ζητά ο Χριστός. Και υπόσχεται παλλιγενεσία. Ομολογία ότι η σχέση μαζί Του αποτελεί την προτεραιότητα της ζωής. Η σχέση μαζί Του γίνεται ευαισθησία απέναντι στον άλλο που πεινά. Όχι μόνο για υλικά αγαθά ή για επιβίωση. Αλλά πεινά για ζωή, για αγάπη, για μοίρασμα, για σεβασμό, για αξιοπρέπεια. Πεινά να δει ανθρώπους που δεν τον προσπερνούν αδιάφοροι ή ιδιοτελείς, αλλά νιώθουν ότι δεν μπορούν χωρίς εκείνον. Η σχέση μαζί Του γίνεται δημιουργία, προσευχή, τέχνη, ελπίδα, χαρά και λύπη μαζί με τον άλλο και για τον άλλο. Η σχέση μαζί Του υπενθυμίζει στον άνθρωπο ότι δεν έχει πόλη μένουσα, αλλά επιζητά την μέλλουσα. Και αυτή δεν γίνεται πατρίδα του χωρίς αγάπη. Όσο το μπορεί. Μέσα από το λίγο ή το πολύ που βγάζει από την καρδιά του. Αρκεί τα χέρια του να μη μένουν άδεια.
Δικαία η αγανάκτηση σήμερα. Θα έπρεπε όμως να ξεκινήσει από τους εαυτούς μας. Γιατί αφεθήκαμε να παραπλανηθούμε. Ευχαριστηθήκαμε καθιστώντας στάση ζωής την φιληδονία της αυτάρκειας, της λαγνείας για τον εαυτό μας, της παράδοσης του χρόνου μας σε προσανατολισμούς χωρίς αιωνιότητα. Μείναμε σε ψευδαισθήσεις, μεθυσμένοι από την ελευθερία που φαίνεται ότι προσφέρει η ζωή χωρίς Θεό και η απόρριψη οποιασδήποτε ηθικής αξίας και φραγμού. Είπαμε «όλα επιτρέπονται» και το δοξάσαμε. Είπαμε «δεν πιστεύουμε τίποτα» και αυτοπεριοριστήκαμε στα του οίκου μας. Ανεχθήκαμε το πριόνισμα θεσμών όπως η πολιτική, η παιδεία, η Εκκλησία, η δικαιοσύνη, για να είμαστε όλοι το ίδιο, για να μην ξεχωρίζει κανείς σε μια ρευστότητα άνευ προηγουμένου. Και δεν υποψιαστήκαμε ότι αυτό ήταν το δόλωμα για να κερδίζουν από εμάς, όχι μόνο υλικά αγαθά, αλλά και την ψυχή μας, όλοι εκείνοι οι ταγοί του συστήματος που με όπλο την τηλεόραση, την διαφήμιση, τα λαμπερά πρόσωπα, μας είπαν ότι «ο άνθρωπος είναι ό,τι καταναλώνει στον χρόνο που του αναλογεί σ’ αυτόν τον κόσμο».
Μία Κυριακή μετά την εορτή της Πεντηκοστής η Εκκλησία μας υπενθυμίζει τον δρόμο των Αγίων. Αυτών που άφησαν κατά μέρος κάθε άλλη αγάπη και διάλεξαν την αγάπη του Χριστού. Και κέρδισαν και τον παρόντα χρόνο, αλλά και την αιωνιότητα. Ακόμη κι αν έφυγαν από αυτή τη ζωή μέσα από τον πόνο του μαρτυρίου ή από την στέρηση των αγαθών ή από τον περιορισμό των επιθυμιών, κέρδισαν και το Θεό και την αιωνιότητα, αλλά και έμειναν ζωντανοί στην αγάπη των ανθρώπων. Είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και έλαβαν το ΝΑΙ του Θεού. Ίσως εδώ βρίσκεται η μακροπρόθεσμη λύση για την πορεία της κοινωνίας μας. Στην απόφαση να πούμε ΟΧΙ πλέον στην φενάκη αυτής της νοοτροπίας που μας έκανε να πουλήσουμε τις ψυχές μας και τώρα να αγανακτούμε γιατί μας στερούν το ξυλοκέρατο που μας παρηγορούσε δηλητηριάζοντάς μας. Στην επιλογή να πούμε ΝΑΙ στην αγάπη, στο μοίρασμα των χαρισμάτων μας, στην εργασία για να αλλάξουμε τους εαυτούς μας εντός μας και στην συλλογική αναδιοργάνωση. Αν δεν απαιτήσουμε από τους πολιτικούς μας όχι οικονομικά μέτρα, αλλά πνευματική αναδιοργάνωση και στράτευση σε συλλογική προσπάθεια που θα περιθωριοποιήσει, ακόμη και θα τιμωρήσει, την αμαρτία του εγωκεντρισμού, κάθε αλλαγή θα είναι μάταιη. Και η αγανάκτηση δεν θα καρποφορήσει. Θα παραμένουμε σαν τον άσωτο υιό δίπλα στους χοίρους, ενώ η λύση είναι η επιστροφή στο σπίτι του Πατέρα μας.
Αυτό τον δρόμο πότε θα βγει η επίσημη Εκκλησία να τον φωνάξει;

Κέρκυρα, 19 Ιουνίου 2011
Πάντων των Αγίων
πρωτοπρ. Θ. Μουρτζανός

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γ. Καραμπελιά για τον Ρήγα στις 20/6/2011

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις διοργανώνουν εκδήλωση-παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή, την Δευτέρα 20 Ιουνίου, ώρα 19:30, στο θέατρο Αθηνών (Βουκουρεστίου 10).
Θα μιλήσει ο συγγραφέας και οι πανεπιστημιακοί Κ. Βεργόπουλος, Γ. Κοντογιώργης και Ι. Τσιβάκου. Συντονιστής ο δημοσιογράφος Ν. Ξυδάκης.

Ο άγιος Αλβανός (Πρωτομάρτυς της Βρεταννίας)

Ο Άγιος Alban (Αλβανός) ήταν ο πρώτος μάρτυρας στα Βρετανικά Νησιά˙ θανατώθηκε στο Verulamium (το σημερινό Saint Albans που πήρε το όνομά του από τον ίδιο), μάλλον κατά τη διάρκεια του διωγμού του αυτοκράτορα Διοκλητιανού το έτος 303 μ.Χ. ή 304 μ.Χ., παρόλο που κάποιοι λένε ότι πέθανε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σεπτίμιου Σεβήρου, γύρω στο 209 μ.Χ.

Διαβάστε περισσότερα στο saint.gr

Δείτε επίσης:

Saints of the British Isles

Έκκληση διανοουμένων – καλλιτεχνών ενάντια στα Μνημόνια και τα Προγράμματα Λιτότητας-ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Η έκκληση αναρτήθηκε στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://camerastyloonline.wordpress.com/2011/06/15/ekklisi-dianooumenon-kallitexnon-enantia-sta-mnimonia-kai-ta-programmata-litotitas/

 

Έκκληση διανοουμένων – καλλιτεχνών ενάντια στα Μνημόνια και τα Προγράμματα Λιτότητας-ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Ονειρευόμαστε μια άλλη κοινωνία, με ανθρώπους που θα είναι περήφανοι για την εργασία και τη ζωή τους. Μια άλλη κοινωνία δημοκρατίας και αλληλεγγύης , όπου το πολύτιμο αγαθό του χρόνου θα προσφέρεται σε όλους, για να απολαμβάνουν τους καρπούς του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι άνθρωποι δεν είναι απόβλητα για να στοιβάζονται στις χωματερές της ανεργίας ούτε μηχανές για να εξοφλούν τα χρέη των ολίγων.

Παρεμβαίνουμε δημόσια για να απαιτήσουμε να μπει τέρμα στην ιδεολογική τρομοκρατία, τα συνεχή εκβιαστικά διλλήματα που καταλήγουν να ζητούν την ανοχή, την συναίνεσή και την υποταγή μας στα νέα δεινά που ετοιμάζουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ.

Ενώνουμε τη φωνή μας με την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που συνθλίβεται από τα Μνημόνια αλλά και αγωνίζεται, γεμίζοντας τις πλατείες και λέμε: Δεν τα φάγαμε μαζί! Αυτοί τα έφαγαν, αυτοί υπέγραψαν τα παράνομα δάνεια, αυτοί θα λογοδοτήσουν.

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα πηγαίνει όπισθεν ολοταχώς, ψεύδεται μέσα στην αποδεδειγμένη ενδοτικότητα του. Οδηγεί τη χώρα σε προσχεδιασμένο αδιέξοδο με συνέπειες μη αναστρέψιμες και χωρίς νομιμοποίηση εκποιεί τον δημόσιο πλούτο και τον πολιτισμό.

Ο κόσμος όμως δεν αντέχει άλλο και έχει αποφασίσει να αψηφήσει νουθεσίες και οδηγίες που τον αιχμαλωτίζουν σε άκαρπη αναμονή.

Ξέρει ότι ο δικομματισμός ξόφλησε και ζητάει έλεγχο του χρέους.

Η χώρα δεν είναι τα ντουβάρια, οι δρόμοι και η ξεραμένη γη, είναι οι άνθρωποι που εγκαταλείπονται, οι νέοι που ρίχνονται στην απελπισία της ανεργίας, η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία που καταργούνται.

Ο κόσμος αρνείται να υποθηκεύσει το μέλλον του σε όποιον το ορέγεται. Απαιτεί έξοδο από το Μνημόνιο.

Στην Ελλάδα και αλλού αναδύεται ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης, που θα διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό ήθος, δημοκρατικό, αυτοκριτικό, ευέλικτο.

Οι εξεγέρσεις και οι μαζικές κινητοποιήσεις που συγκλονίζουν τον κόσμο, από την πλατεία Ταχρίρ μέχρι την Πουέρτα δελ Σολ, δείχνουν ότι κάτι νέο γεννιέται. Μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια συμμαχία των λαών, ένας βαθύς κοινωνικός ριζοσπαστισμός, που μπορεί να ανατρέψει το νεοφιλελεύθερο εφιάλτη και την ισοπέδωση της ζωής μας, γίνεται για πρώτη φορά ορατός.

Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει με τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις τους και την απάνθρωπη ειρήνη τους.

Ως μέρος του μετώπου αντίστασης, ρήξης και ελπίδας που γεννιέται στους δημόσιους χώρους, τις πλατείες, τους δρόμους και τους τόπους δουλειάς μέσα στη φρίκη ενός καπιταλισμού που σαπίζει τρώγοντας ανθρώπους, δηλώνουμε το παρόν μας σε όλες τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τις συνελεύσεις και τονίζουμε:

ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Υπογραφές

Αθανασάκης Νίκος, κιθαριστής, συνθέτης.

Ανδρεάδης Γιάγκος , πανεπιστημιακός

Αντωνίου Περικλής, φωτογράφος

Ασημακόπουλος Γιάννης, εικαστικός

Αστρινάκη Ράνια , πανεπιστημιακός

Βαλαβάνη Νάντια, συγγραφέας

Βάος Αντώνης, ιστορικός

Βασιλακάκης Βασίλης, εικαστικός

Βατικιώτης Λεωνίδας , πανεπιστημιακός

Βενετόπουλος Μπάμπης εικαστικός

Βέττα Καλλιόπη, τραγουδίστρια

Βούλγαρης Παντελής, σκηνοθέτης

Γέρου Κάτια, ηθοποιός

Γκρους Τάσος, μουσικοσυνθέτης

Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτρια

Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος

Δημητρούκα Αγαθή , συγγραφέας

Διαμαντίδης Κώστας, συγγραφέας

Δούκα Μάρω , συγγραφέας

Ζαφειροπούλου Λίντα, μουσική παραγωγός

Ζιόβας Γιώργος, ηθοποιός, ποιητής

Ζουλιάτης Κώστας, μουσικός

Ζουρούδης Δημήτρης, εικαστικός

Ιωαννίδου Αλεξάνδρα, σλαβολόγος

Ιωάννου Γιάννης, μουσικοσυνθέτης

Καζαντζάκη Λήδα , τεχνοκριτικός

Καλαϊτζής Γιάννης, εικαστικός

Καπαρουδάκης Αποστόλης, δημοσιογράφος

Καπελώνης Κωστής, σκηνοθέτης- ηθοποιός

Καραμπέτη Καριοφιλιά, ηθοποιός

Καρτερός Θανάσης, δημοσιογράφος

Κασίτας Αντώνης, εικονολήπτης

Καρυστιάνη Ιωάννα , συγγραφέας

Κατζουράκης Δημήτρης, αρχιτέκτων

Κατζουράκης Κυριάκος, εικαστικός

Κιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος

Κοκκίνου Μαρία, ζωγράφος

Κοροβέσης Περικλής, συγγραφέας

Κουβελάκης Στάθης, πανεπιστημιακός

Κουλλιά Καίτη, τραγουδίστρια

Κούνδουρος Δημήτρης, συγγραφέας

Κούνδουρος Νίκος, σκηνοθέτης

Κουτσούμπα Δέσποινα, αρχαιολόγος

Κοψίνη Χριστίνα, δημοσιογράφος

Κρεμμύδας Κώστας, ποιητής

Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος, συγγραφέας

Κωνσταντόπουλος Θοδωρής, σκηνοθέτης

Λουπάκη Ευγενία, δημοσιογράφος

Μανιάτης Γιώργος, πανεπιστημιακός

Μανιάτης Γιάννης-Ιόλαος, επιμελητής εκδόσεων

Μαρκέτος Σπύρος, πανεπιστημιακός

Ματζίρη Σωτηρία, κριτικός

Μαυρολέων Άννα, πανεπιστημιακός

Μορταράκος Κυριάκος, εικαστικός

Μοσχοχωρίτου Όλγα, κριτικός θεάτρου, συγγραφέας

Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός

Πάντος- Κίκκος Στέφανος, αρχιτέκτων

Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός

Παπαδόπουλος Μάνος, σκηνοθέτης

Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος

Παπαχρήστος Δημήτρης, συγγραφέας

Πολέντας Μανώλης, δημοσιογράφος

Πολίτη Τζίνα, πανεπιστημιακός

Πολίτης Νίκος, σκηνογράφος,

Πουλοπούλου Κορνηλία , πανεπιστημιακός

Ρηγοπούλου Πέπη, πανεπιστημιακός

Ρούσης Γιώργος, πανεπιστημιακός

Σαγιάς Γιώργος, πανεπιστημιακός

Σαρλή Ευφροσύνη, εκπαιδευτικός

Σαχίνη Αγγελική, ιστορικός τέχνης

Σαχίνης Ξενής, εικαστικός

Σιατερλή Βέρα, εικαστικός

Σιατερλή Δήμητρα , εικαστικός

Σεβαστάκης Δημήτρης, ζωγράφος, πανεπιστημιακός

Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος

Σκαρέντζος Νίκος, σκηνοθέτης

Σκλάβος Δημήτρης, σκηνοθέτης

Σούσης Ισαάκ, στιχουργός, ποιητής

Σπύρου Δημήτρης, σκηνοθέτης

Σταυρόπουλος Στάθης, δημοσιογράφος-σκιτσογράφος

Στεφανίδης Μάνος, ιστορικός τέχνης

Τακάκη Καλλιόπη, ηθοποιός

Τουλιάτος Νίκος, μουσικός

Τριανταφύλλου Μαρώ, συγγραφέας

Τσακνής Διονύσης, μουσικοσυνθέτης

Τσιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος

Φουρίκης Χρήστος, ζωγράφος

Φραντζής Παναγιώτης, δημοσιογράφος

Χαραλάμπους Πάνος, εικαστικός, πανεπιστημιακός

Χαρβαλιάς Γιώργος, εικαστικός,πανεπιστημιακός

Χρύσης Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός

***

Υπογράφουν κι άλλοι στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://camerastyloonline.wordpress.com/2011/06/15/ekklisi-dianooumenon-kallitexnon-enantia-sta-mnimonia-kai-ta-programmata-litotitas/