https://www.youtube.com/watch?v=2h0-M8P4zj0
Solid Strangers - Vision Of The NightΠαρασκευή 15 Νοεμβρίου 2024
Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2024
Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη και Εκκλησιαστικά δικαστήρια
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ, ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
Η Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου, ο Δικηγορικός Σύλλογος Λάρισας και η Εταιρεία Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου συνδιοργανώνουν επιστημονική διημερίδα με θέμα «Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη και Εκκλησιαστικά Δικαστήρια». Οι εργασίες της διημερίδας θα πραγματοποιηθούν στην αίθουσα εκδηλώσεων του οικείου Δικηγορικού Συλλόγου, επί της οδ. Δευκαλίωνος 18 και Πατρόκλου (στον 5ο όροφο) την ερχομένη Παρασκευή 15-11-2024 και ώρα 17.00 και το Σάββατο, 16-11-2024 και ώρα 09.00, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:
Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2024, 17.00
17.00: Έναρξη διημερίδας με χαιρετισμούς τους οποίους θα απευθύνουν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος, ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης κ. Τρύφων Τσάτσαρος, και ο Πρόεδρος της Εταιρείας Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου κ. Αθανάσιος Κόντης.
Ακολουθεί η Α΄ Συνεδρία με την εναρκτήρια ομιλία με θέμα «Πολύπαθη Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη». Εισηγητής ο κ. Ιωάννης Μ. Κονιδάρης, Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Α΄ συνεδρία ολοκληρώνεται με συζήτηση-διάλογο.
Σάββατο, 16 Νοεμβρίου 2024, 09:00
Β΄ ΣΥΝΕΔΡΙΑ. Προεδρεύων: Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος. Εισηγήσεις:
* 9.00-9.15: Η διαδικασία ενώπιον του Επισκοπικού Δικαστηρίου - Eισηγητής: Αρχιμ. Ιωαννίκιος Ζαμπέλης, Διδάκτωρ Εκκλησιαστικού Δικαίου - Ιεροκήρυκας Ι. Μητροπόλεως Λευκάδος και Ιθάκης,
* 9.15-9.30: Η διαδικασία ενώπιον των Συνοδικών Δικαστηρίων - Αρχιμ. Σεβαστιανός Σωμαράκης, Διδάκτωρ Κανονικού Δικαίου - Γραμματεύς Συνοδικών Δικαστηρίων Εκκλησίας Ελλάδος,
* 9.30-9.45: Τα Εκκλησιαστικά Δικαστήρια της Εκκλησίας Κρήτης - Εμμανουήλ Ανδρουλακάκης, Δικηγόρος - Mεταπτυχ. διπλ. Εκκλησιαστικού Δικαίου - Νομικός Σύμβουλος Ο.Δ.Μ.Π. Εκκλησίας της Κρήτης.
* 9.45-10.00: Παρεμβάσεις - συζήτηση
Γ΄ ΣYNΕΔΡΙΑ. Προεδρεύων: Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας κ. Τρύφων Τσάτσαρος. Εισηγήσεις:
* 10.00-10.15: Εκκλησιαστική δίκη και νομική ορθότητα: δεδομένο ή ζητούμενο; - Γεώργιος Ανδρουτσόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών - Δικηγόρος
* 10.15-10.30: Αυτοδιοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος και εκκλησιαστική δικαιοσύνη: νόμος του Κράτους ή Κανονισμός; - Ελένη Παλιούρα, Δικηγόρος - Mεταπτυχ. δίπλωμα Εκκλησιαστικού Δικαίου - Υποψήφια Διδάκτωρ Νομικής
* 10.30-10.45: Επίσκοπος, διάδοχος Αποστόλων. Κατήγορος και Δικαστής - Ζωή Καραμήτρου, Διδάκτωρ Νομικής - Δικηγόρος - Ειδική Επιστήμονας στο Συνήγορο του Πολίτη - Μέλος του Συμβουλίου Διοίκησης της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας
10.45-11.00: Παρεμβάσεις – συζήτηση.
11.00-11.30: Διάλειμμα για καφέ.
Δ΄ ΣΥΝΕΔΡΙΑ. Προεδρεύων: Επίτιμος Εισαγγελέας Αρείου Πάγου κ. Παναγιώτης Αγγελόπουλος. Εισηγήσεις:
* 11.30-11.45: Η νομική φύση των εκκλησιαστικών δικαστηρίων - Σταύρος Μελιδώνης, Δικηγόρος - Mεταπτυχ. διπλ. Εκκλησιαστικού Δικαίου – Μεταπτυχ. Διπλ. Δημοσίου Δικαίου
* 11.45-12.00: Σχέση εκκλησιαστικής και ποινικής δίκης - Βασιλική Δημάκη, Δικηγόρος - Mεταπτυχ. διπλ. Εκκλησιαστικού Δικαίου
* 12.00-12.15: Η νομολογία του ΣτΕ ως εγγύηση μιας δίκαιης δίκης ενώπιον των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων - Ιωάννης Καστανάς, Δικηγόρος - Ε.ΔΙ.Π. Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Νεάπολις Πάφου (Neapolis University Pafos)
* 12.15-12.30: Η έκκλητος προσφυγή: Προνόμιο ή Πρόβλημα - Γεώργιος Ιατρού, Διδάκτωρ Νομικής – Δικηγόρος
* 12.30-12.45: Συζήτηση – Λήξη διημερίδας.
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024
ΠΕΡΙ Γ' ΑΝΑΘΕΣΗΣ (ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ)
Το ζήτημα του εκπαιδευτικού του Λαυρίου, που δεν ήταν θεολόγος αλλά φιλόλογος και δίδασκε Θρησκευτικά με γ' ανάθεση αποδεικνύει περίτρανα ότι η απαράδεκτη αυτή πρακτική πρέπει παραχρήμα να καταργηθεί.
Χαίρομαι ιδιαιτέρως που ο κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Ε.Κ.Π.Α. ανέδειξε πόσο αντιδεοντολογικό και προσβλητικό για τους θεολόγους είναι το ζήτημα της γ' ανάθεσης.
Είναι τουλάχιστον αδιανόητο να δίδεται το μάθημα γ' ανάθεση στην Αττική λες και μιλάμε για δυσπρόσιτη περιοχή που δεν μπορεί να καλυφθεί από θεολόγο.
Είναι επιτακτική πλέον ανάγκη το μάθημα των Θρησκευτικών να διδάσκεται μόνο από τους καθ' ύλην αρμοδίους, ήτοι τους Θεολόγους!
3/11/2024
Γ.Μ.Βαρδαβάς
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΦΥΡΑ, ΟΧΙ ΤΕΙΧΟΣ
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΗΤΟΡΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ Ε.Κ.Π.Α. ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ
Σε μια εποχή όπου η ανάγκη για διάλογο και αλληλοκατανόηση είναι πιο επιτακτική από ποτέ, το πρόσφατο περιστατικό στο Λαύριο συνιστά μια κρίσιμη αφορμή επαναξιολόγησης των θεσμικών μας αδυναμιών στην εκπαιδευτική κοινότητα. Η διανομή φυλλαδίου με μισαλλόδοξο περιεχόμενο σε μαθητές δεν αντανακλά απλώς μια μεμονωμένη ατυχή επιλογή – αποκαλύπτει ένα συστημικό κενό που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.
Η αλήθεια είναι αποκαλυπτική: ο εκπαιδευτικός που ενεπλάκη στο περιστατικό δεν είναι θεολόγος. Είναι φιλόλογος που κλήθηκε να καλύψει διδακτικό κενό, διδάσκοντας Θρησκευτικά ως τρίτη ανάθεση. Το γεγονός αυτό δεν δικαιολογεί τις επιλογές του, αλλά αναδεικνύει μια ανησυχητική πραγματικότητα: τα σχολεία μας στερούνται εξειδικευμένων θεολόγων εκπαιδευτικών, την ώρα που το μάθημα των Θρησκευτικών καλείται να διαδραματίσει έναν κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση συνειδήσεων.
Το σύγχρονο μάθημα των Θρησκευτικών, όπως το οραματιζόμαστε και το υπηρετούμε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, είναι ένα μάθημα-πρόκληση για τον 21ο αιώνα. Δεν είναι χώρος κατήχησης ή στείρας αποστήθισης δογμάτων. Είναι ένα ζωντανό εργαστήρι σκέψης και διαλόγου, όπου:
• Οι μαθητές ανακαλύπτουν τον πλούτο των θρησκευτικών παραδόσεων του κόσμου
• Η διαφορετικότητα γίνεται αφορμή για γόνιμο προβληματισμό και όχι για διχασμό
• Τα μεγάλα ηθικά ερωτήματα της εποχής μας συζητιούνται με σεβασμό και διάκριση
• Η πνευματική κληρονομιά του τόπου μας συναντά δημιουργικά τις σύγχρονες προκλήσεις
Οι απόφοιτοι της Θεολογικής Σχολής εκπαιδεύονται να είναι γεφυροποιοί. Καταρτίζονται επιστημονικά για να μετατρέπουν την τάξη σε χώρο όπου η θρησκευτική γνώση γίνεται εργαλείο κατανόησης του εαυτού και του άλλου. Μαθαίνουν να διδάσκουν ένα μάθημα που εμπνέει, προβληματίζει και ενώνει – δεν διχάζει.
Το περιστατικό στο Λαύριο μας υπενθυμίζει ότι η διδασκαλία των Θρησκευτικών δεν είναι απλώς μια διεκπεραιωτική διαδικασία που μπορεί να καλυφθεί ευκαιριακά. Είναι μια λεπτή παιδαγωγική τέχνη που απαιτεί ειδική κατάρτιση, ευαισθησία και όραμα. Καλούμε την Πολιτεία να αντιμετωπίσει το ζήτημα της στελέχωσης των σχολείων με θεολόγους ως προτεραιότητα. Δεν πρόκειται απλώς για την κάλυψη διδακτικών κενών – πρόκειται για την προάσπιση του δικαιώματος των μαθητών μας να λαμβάνουν μια θρησκευτική εκπαίδευση που τους εξοπλίζει για τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.
Σε μια εποχή που η θρησκευτική άγνοια τροφοδοτεί τον φανατισμό και η προκατάληψη γεννά φόβο, το μάθημα των Θρησκευτικών οφείλει να είναι φάρος γνώσης, κατανόησης και αποδοχής. Αυτό το όραμα υπηρετούμε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Αυτή την αποστολή καλούμαστε να υπερασπιστούμε σήμερα, περισσότερο από ποτέ.
Εμμανουήλ Καραγεωργούδης
Κοσμήτωρ Θεολογικής Σχολής
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2024
Ανθολόγιον 329: Νίκος Ματσούκας
[...] Επιστήμη και τεχνολογία είναι πολιτισμός μόνο όταν υπηρετούν τον άνθρωπο. Αλλιώτικα πρόκειται για βαρβαρότητα. [...]
Νίκου Α. Ματσούκα, Νεοελληνικός πολιτισμός και διανόηση, εκδόσεις Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 83.
Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2024
Ανθολόγιον 328: Νίκος Ματσούκας
[...] Εξάλλου εντυπωσιάζει το γεγονός ότι από την πλευρά των διανοουμένων παρατηρείται αδιαφορία ή καχυποψία ή κυρίως ασυγχώρητη α ν ε π ά ρ κ ε ι α σε ό, τι αφορά την επιστημονική γνώση εκκλησιαστικών και θεολογικών πραγμάτων. Δεν είναι νοητό, βέβαια, να απαιτεί κανείς να' ναι οι διανοούμενοι υποχρεωμένοι να ασχολούνται σοβαρώς με αυτά τα πράγματα. Ωστόσο εξάπαντος δικαιούται μια τέτοια απαίτηση, όταν οι Α ή Β διανοούμενοι αποφαίνονται με αξιώσεις για εκκλησιαστικά και θεολογικά θέματα. Λόγου χάρη, συνέχεται κανείς από ευφορία ή θ υ μ η δ ί α, καθώς ακούει ή διαβάζει μερικούς να απορρίπτουν το περιεχόμενο της χριστιανικής διδασκαλίας επικαλούμενοι ως γεγονός ότι στο Ευαγγέλιο υπάρχει η ρήση "πίστευε και μη ερεύνα". Αλλά μήτε στην Αγία Γραφή μήτε σ' όλα τα ιερά κείμενα, κατά την υπεύθυνη έρευνα, υφίσταται μια τέτοια ρήση. [...] Και από άλλα αστραφτερά μαργαριτάρια επιλέγω τούτω μόνο∙ η γνωστή σύνοδος της Εφέσου το 449, που έμεινε στην ιστορία ως ληστρική- όπως την αποκάλεσε ο πάπας Λέων ο Α' : latrocinium Ephesinum - αποδόθηκε από μεταφραστή στην ελληνική γλώσσα ως "Η αρπαγή της Εφέσου". [...] Εξάλλου διάβασα κάπου ότι εν έτει σωτηρίω 1870 κατέρρευσε (sic) το αλάθητο του πάπα, ενώ τότε θεσπίστηκε ως δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από την πρώτη σύνοδο του Βατικανού. [...]
Νίκου Α. Ματσούκα, Νεοελληνικός πολιτισμός και διανόηση, εκδόσεις Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 36-37.
Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024
Ανθολόγιον 327: Νίκος Ματσούκας
[...] τίποτα στὸν κόσμο δὲν εἶναι ἀπολύτως ἐξαχρειωμένο, καὶ τίποτε ἀπολύτως ἐξιδανικευμένο. [...]
Νίκου Α. Ματσούκα, Νεοελληνικός πολιτισμός και διανόηση, εκδόσεις Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 14.
Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2024
Διήμερον ἐν Θεσσαλονίκῃ
Κωνσταντίνος Κούκουνας,Διήμερον εν Θεσσαλονίκη, εκδόσεις Historia, Αθήνα 2022, ISBN: 978-618-5227-40-1.
«Διήμερον ἐν Θεσσαλονίκῃ»
Στο θέρος του 2020, ένας μοναχικός ταξιδιώτης από την Νότια Ελλάδα ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη για ένα βιαστικό πέρασμα δύο ημερών. Επωφελείται να περπατήσει μέσα στην ακριβή, σπάνια πόλη, να αντικρύσει τους βυζαντινούς της ναούς.
Είναι αρχές Αυγούστου, η πόλη έχει αδειάσει προσωρινά από τον ντόπιο πληθυσμό της. Ο αφηγητής νοιώθει για λίγο αφεντικό, «κυρίαρχος της λεωφόρου Τσιμισκή». Βλέπει και οράματα μπροστά στα μάτια του, όπως τον όσιο Δαβίδ τον δενδρίτη που φυλάει σκοπιά πάνω στα Κάστρα. Τολμά μάλιστα να κάνει και υποθέσεις για τον βίο του ασκητή:
«Το γραφτό τόν έστησε εδώ στην Άνω Πόλη, στους εξώστες. Παρέα με τα νυχτοπούλια, άγρυπνο φύλακα στα Κάστρα. Πάνω στα άκρα, θα προσφερόταν ωραία η θέα κι εκείνος όρθιος σαν το φανάρι. Οι περίπολοι περνάγαν με ακρίβεια κάτω απ´ τον κορμό της αμυγδαλιάς στις 2.30 τα χαράματα. Βάρβαρο μερίδιο της νύχτας. Αφήναν ένα ξερό παξιμάδι στο κρεμασμένο καλαθάκι, τού λέγαν «την ευχή σου, πάτερ», κι έτσι σπάγαν στα δύο την άχαρη βάρδια. Με το ξημέρωμα θα γυρίζαν σπίτι, κομμάτια από την κούραση. Αυτοί δεν ξέραν από αγιοσύνη και τέτοια, είχαν μέριμνες. Μια οικογένεια τούς περίμενε».
Έπειτα οραματίζεται μία επίσκεψη του αυτοκράτορα στο κέντρο της πόλης, κατά τον 10ο αιώνα μ.Χ. Κόσμος πολύς έχει έρθει για να τον υποδεχθεί μέσα σε πανηγυρικό κλίμα:
«Στην καρδιά των λαϊκών εορτασμών, κοντοκουρεμένοι νέοι, με γυμνασμένο στήθος, κρατάνε δαυλούς σαν καπνογόνα. Κι έτσι φωτίζεται ο αέρας, παρ᾽ όλο που δεν είναι ακόμα νύχτα. Και τα πόδια να σηκώνουν σκόνη, κι αυτή ανέβαινε ψηλά. Ένας τριαντάρης με φουσκωμένα μάγουλα, ιδρωμένος, δεν κουράζεται να βαράει το ταμπούρλο. Μπάμπα-μπούμπα χωρίς σταματημό. Κάποιοι κρυφογελάνε με την κοντόχοντρη φιγούρα ή τα τσουλούφια του, καθώς μάχεται και λαχανιάζει. Μα αφηνιασμένος, αυτός δίνει τον ρυθμό κι οι άλλοι ακολουθάνε. Ενθουσιώδης εξέδρα που τής αρέσει ο αυτοσχεδιασμός, μόλις φτιάξαν ένα πρόχειρο σύνθημα. Τό τραγουδούν κυματιστά, συλλαβή προς συλλαβή. Τούς ακούς να λένε με μια φωνή, σαν βροντερός άνθρωπος:
"Χαίρεις ὁ βασιλεὺς ἡμῶν.
Στέφανος ἰσχύος ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ.
Ὡς τρομερός, ὡς δεινός, ὡς λέων ὀρεγόμενος.
Χαίρε και πάλι χαίρε.
Πολλὰ τὰ ἔτη τῆς δεσποτείας σου!".
Κι εκείνος, σε απάντηση, κουνά το σκήπτρο και τούς χαιρετά. Ύστερα ξαναστέκει για λίγο ακούνητος, περιβεβλημένος τον αστερόεντα μανδύα. Φλόγες, δεν τόν κοιτάμε κατά πρόσωπο, τα μάτια του καίνε. Είναι μονάρχης, δράκοντας».
Στην πρώτη του λογοτεχνική απόπειρα, ο Κωνσταντίνος Κούκουνας ξεκινά να πλέκει ένα εγκώμιο για το πόλισμα της Θεσσαλονίκης. Ναοί και κολώνες της πόλης αποτελούν την αφορμή, το υλικό πάνω στο οποίο χτίζονται αφηγηματικά συνομιλίες του παρόντος με το παρελθόν. Γύρω από τέτοια μνημεία εμφανίζονται φιγούρες που θίγουν τα μεγάλα ζητήματα της ταυτότητας, της σχέσης με την εξουσία, της πίστης σε θεία και ανθρώπινα ιδανικά.
Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2024
Ο ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ (ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ «ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΑΣΗΜΑΚΗ»)
Κωστή Παπαγιώργη, Γειά σου, Ασημάκη, εκδόσεις Καστανιώτη, β’ έκδοση, Αθήνα 1994, ISBN: 960-03-1128-5.
Στον Ηλία Παπαγιαννόπουλο
Στο δοκίμιο του με τίτλο Γειά σου, Ασημάκη (εκδόσεις Καστανιώτη, β’ έκδοση, Αθήνα 1994) ο Κ. Παπαγιώργης ουσιαστικά γράφει έναν εκτεταμμένο επικήδειο για τον Χ. Βακαλόπουλο, στο γνωστό του ύφος, χωρίς φιοριτούρες ή άστοχες λεκτικές υπερβολές. Η ανάγνωση του Βακαλόπουλου από τον Παπαγιώργη γίνεται αρχικά μέσω της βιωματικής οδού: η απώλεια είναι σύστοιχη με μια οιονεί αποθέωση («ο δικός μας νεκρός […] μεταμορφώνεται σε άφαντο θεό», ό.π., σελ. 23). Ακολουθεί η γνωριμία τους στα στέκια της Καλλιδρομίου και η σκιαγράφηση της προσωπικότητας του Βακαλόπουλου. Το γεγονός ότι ο Βακαλόπουλος ήταν μοναχοπαίδι εξηγεί ίσως, εν μέρει, τον υφέρποντα ναρκισισμό και τον εστετισμό του: «Σαν ευπαθές θαύμα, ο μονογενής υιός βάζει χρόνια μέσα σε ένα εγωκεντρικό σύμπαν που κλώθει με τα γονικά χέρια όλα τα κεντρομόλα αισθήματα» (ό.π., σελ. 65). Εξηγεί προσέτι, κατά τον Παπαγιώργη, την ολοφάνερη κατάφαση του Βακαλόπουλου σε έναν sui generis παροντισμό: «…οι μονογενείς έχουν μεγάλη αδυναμία στο παρόν» (ό.π., σελ. 66).
Αναφερόμενος στα πρώτα, επιτυχημένα ομολογουμένως, βήματα του Βακαλόπουλου στο δημόσιο χώρο ο Παπαγιώργης θα σχολιάσει αποφθεγματικά: «Πάντως, αφού ό,τι σωστό κάνουμε στην ζωή μας είναι μια σειρά από λάθη, ο Βακαλόπουλος βρισκόταν στα πρόθυρα του “σωστού” δρόμου» (ό.π., σελ. 83-84). Μέχρι να φτάσει η «αποφασιστική στιγμή» της ανακάλυψης της αρρώστιας του, ο Βακαλόπουλος βιώνει την αυταπάτη της αέναης αχρονίας: «Το άχρονο γεύεται την αυταπάτη του όχι γιατί όντως στερείται ή αποτάσσει τον χρόνο, αλλά επειδή ακριβώς ταυτίζεται με τον εαυτό του» (ό.π., σελ. 107). Αυτό, κατά την ανάγνωση του Παπαγιώργη, οφείλεται στην εξής διαπίστωση: «Ό,τι διαρκεί πολύ είναι σαν να μην παρέρχεται» (ό.π., σελ. 108-109). Από την άλλη πλευρά, η ενδιάθετη ειρωνία του Βακαλόπουλου δεν είναι άμυνα αλλά επίκτητη κατάφαση στην υποκειμενικότητα: «Ό,τι στον αδύναμο γίνεται μνησικακία και αδιέξοδη εμπάθεια, στον αγχίνοα παίρνει τη μορφή αποφασιστικής αποθάρρυνσης. Με αυτόν τον τρόπο, παρότι ο είρωνας αφήνει την εντύπωση ότι μετέχει σε έναν πόλεμο, στην πραγματικότητα καθορίζει έμμεσα την υποκειμενικότητα του» (ό.π., σελ. 112). Ωστόσο, κατά τον Παπαγιώργη, παρά το γεγονός ότι είναι σχεδόν άδηλο τι είναι ο άλλος, ο Βακαλόπουλος είχε ως κύριο γνώρισμα «μια τεταμένη προσήνεια, που είχε σταθερή ανάγκη να συνέρχεται από τους περίπλοκους συνδυασμούς μιας άτονα αποθαρυμμένης οίησης» (ό.π., σελ. 127).
Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του Παπαγιώργη είναι αφιερωμένο στη Γραμμή του Ορίζοντος. Μόλις που χρειάζεται να αναφέρουμε ότι ο Παπαγιώργης θεωρεί αυτό το βιβλίο ως την κορωνίδα του όλου έργου του Βακαλόπουλου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο λόγος αυτής της οιονεί απόφανσης: «Η Γραμμή του ορίζοντος ήρθε έτσι, σαν ξαφνική φώτιση, με την κατάπληξη που νιώθουμε όταν, απογοητευμένοι από την ειλικρίνεια πού πάντα ξεγελάει, βρίσκουμε παρηγοριά στο ψέμα – που ενίοτε αυτοχλευάζεται, λέγοντας την αλήθεια» (ό.π., σελ. 138). Με δεδομένο ότι «δεν μπορούμε να ζήσουμε τη στιγμή, αλλά μόνο τη διάρκεια» (ό.π., σελ. 144), ο Παπαγιώργης εξηγεί τον ιδιότυπο παροντισμό στο ύφος του Βακαλόπουλου, όπου ο ιστορικός οιονεί ενεστώτας γίνεται προοδευτικά αόριστος (αυτόθι). Κατά τον Παπαγιώργη, στη Γραμμή του Ορίζοντος «αλλάζει η στάση του Βακαλόπουλου απέναντι στον παρελθόντα χρόνο» (ό.π., σελ. 145), εξ ου και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για το έργο αυτό.
Πολύ μπροστά από την εποχή του ο Παπαγιώργης, είχε σχεδόν προφητεύσει αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας: κάποιοι εμπαθείς, ιδεοληπτικοί ή κοντόφθαλμοι, που δεν έχουν διαβάσει ούτε μια σελίδα από τον Βακαλόπουλο, με ευκολία, που εγγίζει τα όρια της αφέλειας, τον χαρακτηρίζουν “νεο-ορθόδοξο”! Τους πρόλαβε φυσικά ο Παπαγιώργης: «Κάποτε, που τον είπα “νεο-ορθόδοξο” για να τον πειράξω, η αντίδραση του ήταν πολύ καθαρή: “Απ’ όλα αυτά μου αρέσει η άσκηση, εκεί νομίζω ότι υπάρχει κάτι που με αφορά…”» (ό.π., σελ. 150). Για να καταλήξει ο Παπαγιώργης: «Η ορθοδοξία του, αν υπήρχε, ήταν εκτίμηση ανθρώπινων μεγεθών, όχι αποφασισμένη πίστη» (ό.π., σελ. 151). Κοντολογίς, με τα λόγια του Παπαγιώργη: «(…) το αληθινό είναι πάντα σαν ψεύτικο» (ό.π., σελ.51).
Ηράκλειο Κρήτης, 10 Οκτωβρίου 2024
Γ. Μ. Βαρδαβάς
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024
τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ
Επειδή το πράγμα επαναλαμβάνεται και αρχίζει να κουράζει, ας πω κι εγώ κάτι αυτονόητο: άλλο θεολογία, άλλο θεολογούμενο και άλλο θεολογική γνώμη.
4/10/2024
Γ.Μ.Β.
Ο χρόνος είναι χρήμα
 |
| Αμαριανό Πεδιάδος, Ηράκλειο Κρήτης φωτό: Γ.Μ.Β. |
Οι παραδόπιστοι ψάχνουν παντού για χρήματα, οι συνεπείς και οι συνετοί για χρόνο.
Ηράκλειο, 5 Οκτωβρίου 2024
Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2024
Η μοίρα του μάχιμου εκπαιδευτικού
Δίνουμε οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί καθημερινά κυριολεκτικά την ψυχή μας στην τάξη και εισπράττουμε από παντού σχεδόν την απαξίωση. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα παιδιά. Η τάξη, παρά τις όποιες αντιξοότητες της, μας ζωογονεί.
26/9/2024
Γ.Μ.Β.
[πηγή]
Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2024
Ταλιμπάν
Επειδή πάλι έχει βγει παγανιά η γνωστή δράκα των ταλιμπάν του δήθεν "ορθολογισμού" και ψελλίζει στα social διάφορες αδολεσχίες και δοκησισοφίες στα όρια του ρατσισμού, μόλις που χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι άλλο είναι η επιστήμη και άλλο ο επιστημονισμός.-
Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2024
Χρησιμοθηρία
 |
| φωτογραφία: Γ.Μ.Β., Απείρανθος Νάξου (2024) |
21/9/2024
Ανασυγκρότηση στο Δ.Σ. της Εταιρείας Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου
Ανασυγκρότηση στο Δ.Σ. της Εταιρείας Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου
Η σύνθεση του 5μελούς Συμβουλίου της περιόδου 2024 - 2027
Σε ανασυγκρότηση του Διοικητικού της Συμβουλίου προχώρησε η Εταιρεία Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου, μετά την υποβολή παραιτήσεως για προσωπικούς λόγους του καθηγητού Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Θεολογική του ΑΠΘ κ. Δημ. Νικολακάκη, από τη θέση του Προέδρου και του μέλους του Συμβουλίου ταυτόχρονα.
Κατόπιν αυτού εκλήθη ν΄ αναλάβει ως μέλος του Δ.Σ. ο πρώτος επιλαχών στις εκλογές του περασμένου Απριλίου κ. Χαρ. Ανδρεόπουλος, μετά δε από συνεδρία του οργάνου που συγκάλεσε ο κ. Αθαν. Κόντης, Αντιπρόεδρος της Εταιρείας, το Δ.Σ. (της περιόδου 2024 – 2027) συγκροτήθηκε σε σώμα, με ομόφωνη απόφαση, ως ακολούθως:
Πρόεδρος: Aθανάσιος Κόντης, Δρ. Νομικής – Δικηγόρος,
Αντιπρόεδρος: Γεώργιος Ιατρού, Δρ. Νομικής – Δικηγόρος,
Γενική Γραμματέας: Ζωή Καραμήτρου, Δρ. Νομικής - Δικηγόρος - Ειδική Επιστήμων στο "Συνήγορο τoυ Πολίτη",
Ταμίας: Δημ. Κρεμπενιός, Δρ. Νομικής - Δικηγόρος, και
Έφορος Δημοσίων Σχέσεων: Χαράλαμπος Ανδρεόπουλος, Δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας - Διευθυντής του Προτύπου Γενικού Λυκείου Λαρίσης.
Το Δ.Σ. συζήτησε το θέμα της διοργανώσεως επιστημονικού συνεδρίου στη Λάρισα, όπως είχε προαναγγελθεί, με τη συμβολή της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου και του οικείου Δικηγορικού Συλλόγου, με θέμα την «Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη». Το Συνέδριο προγραμματίζεται να διεξαχθεί περί τα τέλη Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου.
* Σκοπός της Εταιρείας (http://www.etekkad.gr ), η οποία εδρεύει στην Αθήνα και στις τάξεις της καταλέγονται πανεπιστημιακοί, δικαστικοί, δικηγόροι και θεολόγοι αυξημένων ακαδημαϊκών προσόντων (M.Sc., Ph.D.), είναι η προώθηση και ο συντονισμός της επιστημονικής έρευνας στο χώρο του Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου. Στους ειδικότερους σκοπούς της περιλαμβάνεται η εξέταση γενικών ή ειδικών θεμάτων που άπτονται του Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου, ιδίως δε των σχετικών με τη θρησκευτική ελευθερία θεμάτων, των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας, της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, καθώς και της νομικής, πολιτικής και πολιτιστικής θέσεως των θρησκευτικών συσσωματώσεων εντός και εκτός Ελλάδος, μέσω της διοργανώσεως συνεδρίων, σεμιναρίων ή επιστημονικών συμποσίων. Επιστημονικό όργανο της Εταιρείας είναι η εξαμηνιαία Επιθεώρηση Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου (τα) "Νομοκανονικά" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.
Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2024
Ανθολόγιον 326: Ευγένιος Αρανίτσης
Ὁ στόχος εἶναι νὰ γίνει τὸ ποίημα μιὰ χορδὴ ποὺ διαπερνᾶ τὸν ἴδιο της τὸν ἦχο∙ νὰ εἶναι μόνον τὸ ὄνομα, τὸ σημεῖο τῆς ἀπόλυτης ἐναρμόνισης Μορφῆς / Περιεχομένου. Τὸ παράδειγμα αὐτῆς τῆς λογοτεχνικῆς ούτοπίας ὑπάρχει ἤδη: εἶναι ἡ προσευχή.
Ευγένιος Αρανίτσης, Φυσική, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 1995, σελ. 42.
Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2024
Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2024
Ανθολόγιον 325: Διονύσης Χαριτόπουλος
Διονύσης Χαριτόπουλος, Πολλά Μικρά Απλά, εκδόσεις Τόπος, Αθήνα 2024, σελ. 201.
Περί διαλόγου
.jpg)
Δεν έχουμε κουλτούρα διαλόγου σε αυτή τη χώρα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ωστόσο, η τάση που παρατηρείται εσχάτως είναι επιεικώς απαράδεκτη: κάποιοι από την άνεση του πληκτρολογίου τους, αντί να απαντήσουν στην όποια κριτική τους ασκείται με επιχειρήματα, προτιμούν τη δολοφονία χαρακτήρων μέσω της επίκλησης ενός οιονεί ηλικιακού ρατσισμού. Εκτίθενται, φυσικά ανεπανόρθωτα, με αυτόν τον τρόπο κάποιοι σεσημασμένοι πανάγνωστοι γραφιάδες, που χρησιμοποιούν άκριτα την καραμέλα του... "μπούμερ". Κύριοι, αφήστε κατά μέρος τους ανοίκειους χαρακτηρισμούς και ανοίξτε κανένα βιβλίο. Ποτέ δεν είναι αργά.
16/9/2024
Γ.Μ.Β.
Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2024
Ηθική αντί για Θρησκευτικά; - Γράφει ο Θ.Ι.Ρηγινιώτης
.jpg)
Οι πρώτες επιφυλάξεις
Η
καθιέρωση εναλλακτικού μαθήματος για τους μαθητές που ζητούν απαλλαγή από το
μάθημα των Θρησκευτικών, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται η πιο λογική επιλογή.
Κατ’
αρχάς, θεραπεύει μια ανισότητα: οι μαθητές που λαμβάνουν απαλλαγή από τα
Θρησκευτικά, μέχρι στιγμής, έχουν ένα μάθημα λιγότερο και συνεπώς και μικρότερο
απαιτούμενο μόχθο – ακόμη και αν οι μαθητές που παρακολουθούν τα Θρησκευτικά
δεν διαβάζουν, και μόνο η παρακολούθηση του μαθήματος συνεπάγεται κάποια
προσπάθεια, με τη συνακόλουθη ψυχική πίεση, προπαντός όσο πλησιάζει η Γ΄
Λυκείου με τις Πανελλήνιες. Αν όμως οι μαθητές που απαλλάσσονται παρακολουθούν
ένα νέο ειδικό μάθημα, συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις με τους συμμαθητές
τους.
Επιπλέον,
νομίζω πως αρκετοί μαθητές – και γονείς – που ζητούν απαλλαγή από τα
Θρησκευτικά με κίνητρο να ξεφορτωθούν ένα μάθημα και όχι για λόγους
θρησκευτικής συνείδησης, θα παραμείνουν στο μάθημα εφόσον δεν πρόκειται να
έχουν αυτό που θέλουν.
Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2024
Ανθολόγιον 324: Κωστής Παπαγιώργης
(...) Τα ποιήματα είναι σαν τον χορό - κάνουν ορατό το αόρατο και αόρατο το ορατό. (...)
Κωστής Παπαγιώργης, Τα βιβλία των άλλων - 1: Έλληνες συγγραφείς, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2020, σελ. 351.
Χρ. Γιανναράς: Η ριζοσπαστική κληρονομιά ενός συντηρητικού διανοούμενου
Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, 7/9/2024
Του Βασίλη Ξυδιά
Έχω την εντύπωση ότι ο Χρήστος Γιανναράς αποχώρησε από κοντά μας την πιο κατάλληλη στιγμή· τη στιγμή που ο λόγος του μπορεί να αποδειχθεί όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρος. Και παρ’ όλο που για μένα υπήρξε δάσκαλος και πατέρας πνευματικός, καταλαβαίνω πως δεν ήταν εύκολος άνθρωπος. Ιδίως στον δημόσιο λόγο του, που ήταν πολυεπίπεδος και με αρκετές οξείες γωνίες, μπορεί κάποια στιγμή να συμφωνούσες σε κάτι μαζί του και την αμέσως επόμενη να έλεγε κάτι που να σε έκανε έξω φρενών. Ίσως λοιπόν η φυσική απουσία του, η μοιραία απόσυρσή του από την τριβή της επικαιρότητας, να δημιουργεί έναν «κενό χώρο» που να επιτρέπει την επικέντρωση στα ουσιώδη του έργου του. Και αυτό, σε συνδυασμό με τις προκλήσεις των καιρών, μπορεί να αποδειχθεί η πιο κατάλληλη συνθήκη για να καρπίσει η πνευματική κληρονομιά που μας έχει αφήσει.
***
Ο Γιανναράς ήταν χωρίς αμφιβολία ο πιο σημαντικός από μια γενιά θεολόγων που εμφανίστηκαν στα ελληνικά γράμματα τη δεκαετία του ’60, κάνοντας μια μεγάλη τομή σε σχέση με τον ευσεβιστικό και ηθικιστικό χριστιανισμό των κυρίαρχων τότε παρεκκλησιαστικών οργανώσεων (Ζωή και Σωτήρας). Ο ίδιος εργάστηκε σε δύο κυρίως χωράφια: το θεολογικό και το πολιτισμικό· που για αυτόν, βέβαια, συναποτελούσαν τις δύο πλευρές – την υπαρξιακή και την ιστορική – ενός και του αυτού ζητήματος.
Το έργο του στο θεολογικό πεδίο ήταν ο εκσυγχρονισμός της χριστιανικής μαρτυρίας· η διαμόρφωση ενός θεολογικού λόγου που να αναμετριέται έντιμα, χωρίς υπεκφυγές, με τα υπαρξιακά ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου: με το πρόβλημα της ζωής και του θανάτου (τι θα πει να υπάρχεις και να μην υπάρχεις), και με το πρόβλημα της κοινωνίας με την ουσιαστικότερη δυνατή έννοια (της κοινωνίας ως απάντησης στο πρόβλημα της ζωής και του θανάτου). Εχθροί του ήταν ο ατομισμός και η νοησιαρχία (ρασιοναλισμός). Μίλησε για τον άνθρωπο ως «πρόσωπο»· σαν μια ατομικότητα μεν, που όμως δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο σε σχέση, σε αναφορά προς τους άλλους ανθρώπους, σε αναφορά προς τον κόσμο, το φυσικό σύμπαν, και εν τέλει σε αναφορά προς την πηγή της ύπαρξης, αυτήν που ονομάζουμε Θεό ή Αγάπη (που είναι το ίδιο). Στο πλαίσιο αυτό μίλησε για την «εκκλησία» όπως την ξέρουμε από το Ευαγγέλιο και τους εκκλησιαστικούς πατέρες· όχι σαν «θρησκεία», όχι σαν ατομική διανοητική πίστη, αλλά σαν κοινότητα όσων επιθυμούν να μετέχουν στον «τριαδικό» τρόπο ζωής που άφησε κληρονομιά στους μαθητές του ο Ιησούς Χριστός. Μίλησε επίσης και για πολλά άλλα· για την πνευματική και πολιτισμική άβυσσο που χώρισε τη Χριστιανική Ανατολή από τη Χριστιανική Δύση, για τη σημασία της «αποφατικής» και «εικονολογικής» εκκλησιαστικής γλώσσας που δίνει προτεραιότητα στην εμπειρία και όχι στους νοητικούς ορισμούς, κ.λπ.
Το άλλο πεδίο εργασίας του Χρ. Γιανναρά ήταν η εμβάθυνση στα ουσιώδη της νεοελληνικής ταυτότητας, η σπουδή στην τραγική μοίρα του σύγχρονου Ελληνισμού. Έπιασε το νήμα της Γενιάς του ’30 παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Ζήσιμο Λορεντζάτο· ξεκινώντας δηλαδή από το σημείο που η συζήτηση περί «ελληνικότητας» συνάντησε τη λαϊκή εκκλησιαστική παράδοση. Και υπ’ αυτό το πρίσμα αναζήτησε τα ουσιώδη του νέου ελληνισμού στη γλώσσα, στον τρόπο ζωής, στα λαϊκά ήθη, στην κοινότητα, στο πανηγύρι, και πάνω απ’ όλα στην εκκλησιαστική σύναξη. Στη γραμμή αυτή που στα νεώτερα χρόνια περνά από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και φτάνει στον Χρήστο Βακαλόπουλο, τον Κωστή Μοσκώφ, τον Κώστα Ζουράρι και πολλούς άλλους σημερινούς εργάτες του λόγου και της τέχνης, η ιδιαίτερη συμβολή του Χρ. Γιανναρά βρίσκεται στη σύνδεση του νεοελληνικού προβλήματος με την κρίση και τα αδιέξοδα του Δυτικού Πολιτισμού. Από την άποψη αυτή ακόμα και η αδιάκοπη πολεμική του προς τον χριστιανικό ευσεβισμό των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων δεν ήταν παρά μια απόπειρα πνευματικής απεξάρτησης του ελληνικού λαού από μια ιδιαίτερη έκφραση του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού της Δύσης.
***
Σε αυτό ακριβώς το σημείο νομίζω ότι το έργο που αφήνει πίσω του ο Γιανναράς αποκτά μια ιδιαίτερη αξία για τη σύγχρονη ελληνική αριστερά. Αν και ο ίδιος ήταν φορέας μιας μεσοαστικής συντηρητικής κουλτούρας των μέσων του 20ου αιώνα, με βαθιά πίστη σε αξίες όπως η ιεραρχία, ο σεβασμός των θεσμών κλπ, όντας επίσης πολύ δύσπιστος έως εχθρικός προς κάθε εξεγερτική λογική, ωστόσο η οξυδέρκεια και η εντιμότητά του ως πνευματικού ανθρώπου τον έκανε ασυμβίβαστο εχθρό της νεοελληνικής αστοκρατίας, της ξενοδουλείας και του πολιτισμικού πιθηκισμού που βρίσκονται στο υπέδαφος του ελληνικού υπαρξιακού προβλήματος.
Το θέμα δεν είναι βέβαια να πάρει κανείς τοις μετρητοίς κάθε επιμέρους ιδέα ή πρότασή του, αλλά να διαλεχθεί με το βάθος της σκέψης του, που ήταν μια διαρκής αναμέτρηση με τον «εξευρωπαϊσμό», τον νόθο «εκσυγχρονισμό», την «εξατομίκευση» και τον φιλελεύθερο «δικαιωματισμό». Αναμετρήθηκε με όλα αυτά στο όνομα ενός ιθαγενούς λαϊκού αντιπαραδείγματος, με κέντρο την κοινοτική και την εκκλησιαστική εμπειρία. Πολλοί τον κατηγορούν ότι η κοινότητα και όλα τα υπόλοιπα για τα οποία έκανε λόγο ήταν πλάσματα της φαντασίας του. Αλλά αυτοί που το λένε αυτό είναι οι γνωστοί «αντιλαϊκιστές». Κατ’ εμέ τα ζητήματα που έθεσε ο Γιανναράς θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να είναι ανοικτά ερωτήματα στην ατζέντα μιας αυθεντικά λαϊκής σύγχρονης αριστεράς. Και απ’ αυτή την άποψη ήταν τεράστιο λάθος και δείγμα φοβερής ανωριμότητας η επιθετική στάση που κράτησε μεγάλο μέρος της αριστεράς τη δεκαετία του ’80 απέναντι στον Γιανναρά και στους υπόλοιπους «νεορθόδοξους» (ότι δήθεν ήταν σκοταδιστές κτό).
Χάθηκε έτσι μια σπουδαία ευκαιρία για τη μεταπολιτευτική αριστερά να βρει γέφυρες για να περάσει στη νέα «εκσυγχρονισμένη» και «εξατομικευμένη» εποχή έχοντας ανανεώσει τη σχέση της με τη δική της προδικτατορική πατριωτική λαϊκή παράδοση: τον κοινοτισμό του ΕΑΜ, τον δημοκρατικό ήθος του 114, τη λαϊκότητα της μεταπολεμικής καλλιτεχνικής γενιάς (που τη βρίσκουμε όχι μόνο στους Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Ξαρχάκο κλπ, αλλά και στην ποίηση και στη λογοτεχνία και σε μεγάλο μέρος του τότε ελληνικού κινηματογράφου). Και πρέπει βέβαια να προσθέσουμε τη θεωρητική κληρονομιά των κοινοτιστών, Κωνσταντίνο Καραβίδα και Νίκο Πανταζόπουλο, των αριστερών ιστορικών, Νίκο Ψυρούκη και Νίκο Σβορώνο (ειδικά αυτόν ο Γιανναράς τον είχε διαρκή αναφορά), και πολλών άλλων νεώτερων, όπως ο Κώστας Βεργόπουλος, και τολμώ να πω και ο πολύ αντίπαλός του Άγγελος Ελεφάντης (που στα τελευταία του έχω την εντύπωση πως κατάλαβε τον πολιτικό και πολιτισμικό κίνδυνο που διέτρεχε η ελληνική αριστερά και η χώρα – βλ. τη σημερινή κατάντια των περισσότερων «μαθητών» του). Με όλους αυτούς ο Γιανναράς είχε μια ανοιχτή συζήτηση, άλλοτε ρητή και άλλοτε ανεπίγνωστη. Και αυτό είναι μια ειδική πτυχή του έργου του που μένει να ανακαλυφθεί.
Εν πάση περιπτώσει, αν η ευκαιρία του ’80 και του ’90 χάθηκε, προκύπτει τώρα μια νέα. Στον αντίποδα εκείνων των χρόνων, το υπαρξιακό αδιέξοδο της Ελλάδας συμπίπτει τώρα με το ανάλογο αδιέξοδο ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Όλες οι εξωγενείς σταθερές του ελληνικού αστισμού, αλλά και της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας, κλονίζονται: η γεωπολιτική κυριαρχία της Δύσης αμφισβητείται σοβαρά, και οι ίδιες οι δυτικές κοινωνίες βιώνουν τεράστιο ηθικό και πολιτισμικό αδιέξοδο. Σε αυτή λοιπόν την ιστορική συγκυρία ο πολιτισμικός, και θα τολμούσα να πω και ο θεολογικός-υπαρξιακός προβληματισμός του Χρ. Γιανναρά – το πρόσωπο, η κοινότητα, το αίτημα μιας βαθύτερης υπαρξιακής κοινωνίας, η κριτική στον ατομισμό και στον ρασιοναλισμό, ο λαός σαν βιωματικός φορέας μιας ζωντανής πνευματικής παράδοσης, η ελληνική διαφορά προς τη Δύση – όλα αυτά, συνιστούν ένα γόνιμο θεωρητικό έδαφος για την ανάπτυξη της σκέψης, του διαλόγου, της δράσης, όσων αναζητούν μια λαϊκή δημοκρατική διέξοδο στο υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας· μια ουσιαστική απάντηση στην ηθική, πολιτισμική και πολιτική κρίση του Ελληνισμού στα χρόνια που έρχονται.
Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2024
Η.Χ.Παπαδημητρακόπουλος, [Η ελληνική κακοδαιμονία]
(...) Ζοῦμε αἰωνίως χωρίς πληροφόρηση, ἕρμαιοι παγίως κάθε παραπληροφόρησης, παρακολουθώντας ἀδιάφοροι τήν προϊούσα δῄωση καί τόν μόνιμο κατεξευτελισμό τοῦ τόπου καί τῶν ἀνθρώπων του - ὅλα αὐτά καί πάμπολλα ἄλλα, τά ὑφιστάμεθα ἀγογγύστως, τά ἀποδεχόμεθα, τά ἀνάγουμε σέ κανόνες ζωῆς. (...)
Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2024
Θα ξαναγίνει τιμή το να είμαστε Κρητικοί; - Γράφει ο Θ.Ι.Ρηγινιώτης
πηγή-φωτό: Rethemnos.gr
Τα σοκαριστικά περιστατικά βίας, που σημειώθηκαν στην Κρήτη το καλοκαίρι 2024, αναμφίβολα προκαλούν θλίψη και αγανάκτηση σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, Κρητικό και μη! Τουρίστες ξυλοκοπήθηκαν, κόπηκε η γλώσσα ανθρώπου 70 χρονών, πολλοί μαζί δέρνουν έναν – αυτά προστίθενται στο κάδρο της βίας και της εγκληματικότητας στο Νησί μας, που ολοένα και περισσότερο ξεφεύγει από τα όρια της λογικής.
Κάποτε ήταν τιμή να είμαστε Κρητικοί. Η Κρήτη ήταν συνδεδεμένη με το φιλότιμο, την ανθρωπιά, τη φιλοξενία, την αυτοθυσία για την πατρίδα και την ελευθερία. Σήμερα, δυστυχώς, στα μάτια των υπόλοιπων ανθρώπων, κοντεύει να καταντήσει ντροπή το να πει κάποιος πως είναι Κρητικός! Η Κρήτη συνδέεται πλέον με το καπετανιλίκι, τη βία, την εγκληματικότητα κάθε είδους, την οπλοχρησία, τον εγωισμό, ακόμη και την αφιλοξενία (γιατί είναι αφιλοξενία το να γδέρνεις οικονομικά τον φοιτητή που έρχεται στον τόπο σου να σπουδάσει ή τον εκπαιδευτικό που έρχεται να διδάξει τα ίδια τα παιδιά σου – στην αληθινή Κρήτη, όλα τα σπίτια θα άνοιγαν να τον φιλοξενήσουν ΔΩΡΕΑΝ! Εγώ δεν σου λέω «δωρεάν», αλλά όχι και να του πίνεις το αίμα).
Ξέρω πως η Κρήτη δεν είναι η μόνη περιοχή που έχει «ξεφύγει». Επίσης πως όλη η χώρα έχει περιέλθει σε απελπιστική κατάσταση, λόγω της απαράδεκτης πολιτικής διακυβέρνησης, και ο κόσμος – προδομένος και εξουθενωμένος – δεν ξέρει πού και πώς να ξεσπάσει! Αυτό όμως δεν είναι λόγος να μην αγανακτούμε και να μη λυπούμαστε γι’ αυτά τα φαινόμενα παρακμής, που παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας! Φυσικά και το κράτος έχει ευθύνη και είναι κοινό μυστικό πως δεκαετίες πολιτικής προστασίας διαμόρφωσαν μια ανεξέλεγκτη κατάσταση!
Πάντα η Κρήτη ήταν «ζόρικη», πάντα ήταν δύσκολη. Αλλά η Κρήτη που αγαπήσαμε, αγαπάμε και νοσταλγούμε, είχε εκείνες τις αρετές που αναφέρω πιο πάνω. Γι’ αυτό και ανέδειξε Αρκάδια, Μακεδονομάχους και Γερμανομάχους! Σήμερα, πού είναι αυτές οι αντρειωμένες καρδιές; Εκτός αν αισθάνεται «αντρειωμένος» εκείνος που έκοψε τη γλώσσα του άλλου ή που έδειρε έναν ανύποπτο τουρίστα, αυτός που καλλιεργεί χασίσι, κυκλοφορεί με το πιστόλι στη μέση (ενώ ΔΕΝ κάνει αντίσταση σε κανέναν κατακτητή) ή πουλάει «τσαμπουκά» σε κάποιον φιλήσυχο συνάνθρωπό του…
Ας θυμόμαστε τη μαντινάδα που λέει:
«Ο άντρας μπαίνει φυλακή μόνο για μιαν αιτία,
μονάχα για τη λευτεριά και τη δημοκρατία».
Είναι απαραίτητο ν’ αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι νοοτροπία και να ξαναγίνει τιμή το να είσαι Κρητικός. Αλλιώς, τι τα θέλουμε τα μουστάκια, τα μαχαίρια και τα στιβάνια; Τι τους θέλουμε τους χορευτικούς ομίλους και τις μαντινάδες;
Νιώθω την ανάγκη να σημειώσω ότι αυτά τα γράφω (όπως και άλλοι) εδώ και τριάντα χρόνια! Όσοι με γνωρίζουν, το ξέρουν. Σήμερα βρήκα ένα από τα πολλά άρθρα μας, «Τα επαναστατικά τραγούδια στην Κρήτη», σε αναδημοσίευση του 2011, αλλά κι αυτό είναι παλαιότερο. Τότε τουλάχιστον οι προβληματικές περιπτώσεις, λίγο πολύ, ήταν εξαιρέσεις. Τώρα τείνουν να γίνουν ο κανόνας που θα καταπιεί τα πάντα.
Πριν λοιπόν γίνουν ο κανόνας, ας αντιδράσει η ίδια η κοινωνία, απομονώνοντας, περιθωριοποιώντας και καταγγέλλοντας τις παραβατικές συμπεριφορές – ας αντιδράσουν οι πολλοί, για να μην τους καταπιούν οι λίγοι. Και για να μη γίνουν τα παιδιά μας λύκοι, αντί για λιοντάρια, και σκάρες αντί αετοί! Και τότε θα δούμε πώς θα αναβαθμιστεί σε μεγάλο βαθμό η ζωή μας και θα μπορέσουμε να πάμε λίγο παραπάνω και τον τόπο μας και την Ελλάδα.
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Εκπαιδευτικός – συγγραφέας
Λογοκρισία διαρκείας
 |
| φωτογραφία: Λουκάς Βασιλικός |
Οι σύγχρονοι λογοκριτές αυξάνονται και πληθύνονται με γεωμετρική πρόοδο. Έχουν καταστεί σεσημασμένοι πλέον. Μην τολμήσει κανείς να "ακουμπήσει" τις "ιερές αγελάδες" ή τις "προστατευόμενες" υπ' αυτών συνομοταξίες, διότι χάθηκε! Θα τον φάνε ζωντανό! Ευχαριστούμε πολύ κύριοι αλλά δεν θα πάρουμε! Δεν είμαστε όλοι ίδιοι! Δεν είμαστε υπάλληλοι σας! Ούτε φυσικά ετεροκαθοριζόμαστε από τις ιδεοληψίες του κάθε τυχάρπαστου. Πείτε μας συντηρητικούς, αποκαλέστε μας όπως θέλετε. Εμείς, σε πείσμα των καιρών, θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία του λόγου και τις δημοκρατικές αρχές και αξίες.
8/9/2024
Γ.Μ.Β.
Ανθολόγιον 323: Χρήστος Γιανναράς, Αόριστη Ελλάδα
(...) Δεν είναι σέκτα ο Ελληνισμός, γκέτο συντήρησης μπαλσαμωμένων παραδόσεων. Έλληνας θα πει, να αναλαμβάνεις δυναμικά και δημιουργικά την ευθύνη της παράδοσης σου μέσα στις οποιεσδήποτε συνθήκες πολιτισμού. (...)
Χρήστος Γιανναράς (1935-2024), Αόριστη Ελλάδα, εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 1994, σελ.145.
Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2024
Ανθολόγιον 322: Ευγένιος Αρανίτσης
Ἡ μεταμφίεση ἐκφράζει τὴ γνώμη τῶν ἄλλων.
Εὐγένιος Ἀρανίτσης, Φυσική, ἐκδόσεις Ἴκαρος, Ἀθήνα 1995, σελ. 49.
Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2024
Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2024
Ανθολόγιον 321: Ευγένιος Αρανίτσης
Ἡ ἑρμηνεία εἶναι ἡ ἀντίθεσή μας στὴν πείρα.
Ευγένιος Αρανίτσης, Φυσική, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 1995, σελ. 25.Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2024
Το δέντρο που ’χει τον καρπό, αυτό πετροβολάνε
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1/9/2024
Του Θεόδωρου Ε. Παντούλα*
Δεν θυμάμαι η εκδημία άλλου συγγραφέα να προκάλεσε τόσες αντιδράσεις όσο αυτές που σημειώθηκαν μετά τον θάνατο του Χρήστου Γιανναρά. Σημείο αντιλεγόμενο, όχι τόσο το έργο του όσο το πρόσωπό του! Νομίζω ωστόσο ότι οι απρέπειες και οι συναισθηματικές τσιγκουνιές καλό είναι να μένουν αναπάντητες. Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι οι «συντηρητικοί» τον λογάριαζαν για «προοδευτικό». Σήμερα οι «προοδευτικοί» τον αποστρέφονται σαν «συντηρητικό»! Οπως και να έχει, το δέντρο που ‘χει τον καρπό, αυτό πετροβολάνε. Κι από το γιανναρικό δέντρο χόρτασαν αρκετοί. Αλλοι στάθηκαν ευγνώμονες κι άλλοι αγνώμονες – μες στη ζωή είναι αυτά.
Ο Χρ. Γιανναράς στάθηκε για πολλούς Δάσκαλος. Δεν αναφέρομαι σε καμιά μετάγγιση σοφίας αλλά σε εκείνο το σπάνιας γενναιοδωρίας φέρσιμο που μετράει τις κουβέντες του, όχι από οπισθοβουλία αλλά για να αφήσει χώρο να ξεπεταχτούν γύρω του βλαστάρια και παραβλάσταρα. Γνωρίζω ανθρώπους που τους άλλαξε, όχι απλώς τον προσανατολισμό σπουδών αλλά τη ζωή. Εντούτοις, δεν γνωρίζω κανέναν που να μετάνιωσε γι’ αυτό.
Η δημοφιλία του δεν σημαίνει ότι ήσαν βατός ο δρόμος του. Κάθε άλλο. Δεν υπήρχε καν δρόμος! Μόνος τον άνοιξε αποτινάζοντας με ευτολμία τους ακαδημαϊκούς και θρησκευτικούς –ισμούς. Στην κόψη πορεύτηκε πάντοτε σοδειάζοντας αμυχές και χαρακιές, για της ζωής τα ουσιώδη.
«Δεν είναι η δεοντολογία που πλάθει τη ζωή». Ούτε καιρό ούτε διάθεση είχε για εκπτώσεις. Δεν επρόκειτο για στενοκεφαλιά ενός δύστροπου γραφιά, αλλά για επαγρύπνηση ενός γενναίου που δεν άλλαζε όνομα ούτε στα σύκα ούτε στη σκάφη.
Υπάρχει το κυρίως έργο του για το οποίο θα μιλήσουν άλλοι περισσότερο αρμόδιοι. Γεγονός πάντως είναι ότι δεν αναμετρήθηκαν και πολλοί συγκαιρινοί του με αυτό, κι ας είναι εκτός από μοναδικό και το μοναδικό στο είδος του εξαγώγιμο προϊόν μας. Ακόμη και αυτοί που ψέλλισαν ενστάσεις, τις ψέλλισαν ευκαιριακά, στην πραγματικότητα φτύνοντας αμάσητα δικά του δωρήματα. Από τα πολλά χαρίσματά του ας κρατήσουμε την προτεραιότητα της αγαπητικής διακινδύνευσης έναντι της εγωτικής κατασφάλισης. Μιας διακινδύνευσης διόλου θεωρητικής και καθόλα ψηλαφητής. Ο έρωτας ως μοναδική οδός υπαρκτικής γνησιότητας. Και κοντά στην ένσαρκη μεταφυσική του, ας κρατήσουμε και την απότοκό της: τη φυσική, ήγουν επιχώρια, παράδοση του ελληνικού τρόπου, αυτή που δεν φιλιώνει ούτε με τον θάνατο ούτε με τη θανατίλα.
Δίπλα σε αυτό το κοπιώδες έργο υπάρχει και η για δεκαετίες τακτική παρέμβασή του, πάντοτε «εν ανθηρώ Ελληνι λόγω», στον κυριακάτικο, κυρίως, Τύπο. Βλέπω με έκπληξη ότι η αρθρογραφία του θεωρείται από κάποιους πάρεργο που δεν αξίζει να το πολυπαίρνουμε στα σοβαρά. Αυτή η θεώρηση φέρνει τον Γιανναρά στα μέτρα και στα γούστα όσων την εκφέρουν, αλλά μου φαίνεται επιπόλαιη και άδικη. Αδικη, όχι μόνο γιατί τεμαχίζει έναν αξεχώριστο συγγραφικό κάματο που περιφρονούσε την προχειρογραφία, αλλά γιατί παραθεωρεί μια τακτική δραστηριότητα και επιπόλαιη γιατί δεν αναγνωρίζει σε αυτή τη δραστηριότητα τη διακινδύνευση που συνεπάγεται η αναμέτρηση με τα τρέχοντα. Και δεν μου έρχεται στον νου κανείς άλλος που για περισσότερο από μισό αιώνα κατέθεσε, όχι βεβαιότητες αλλά αγωνίες για τα εκτός του γραφείου του ζητήματα. Αν τα βιβλία τον αντάμειψαν με φίλους, οι επιφυλλίδες τού προσπόρησαν εχθρούς. Προφανώς και δεν έλειψαν οι αστοχίες (τις οποίες με μικρόψυχη σπουδή επισημαίνουν οι αναμάρτητοι), όμως δεν απόλειψε ποτέ η πείνα και η δίψα να μη σπαταληθεί και να μη μαγαριστεί η ιερότητα της ζωής. Ακόμα και η οξύτητα κάποιων διατυπώσεων, όπως το προφητικό «Finis Graeciae», δεν έχει μνησικακία, αλλά σπαραγμό –φωνή πατρίδας ποθεινής– στον οποίο έχουν δυσανεξία και οι νεοεθνικόφρονες και οι πολέμιοί τους.
Και κάτι τελευταίο – επιτρέψτε μου. Είχαμε αγάπη με τον Γιανναρά. Και θα με μάλωνε που δεν κάνω ζάφτι τον αποχωρισμό και θα μου λείψει το πιο τίμιο – η μορφή του. Κρατώ τις μνήμες φυλαχτό και ψευτοπαρηγοριέμαι φυλλομετρώντας βιβλία. Και συνομολογώ με μπόλικους ομηλίκους μου ότι στον τόπο μας δεν είμαστε όλοι αυτοδίδακτοι. Μετά τη θανή του Γιανναρά είμαστε ορφανεμένοι, αυτοδίδακτοι όμως όχι.
A Dio ∆άσκαλε. Καλή αντάμωση.
____________________________
*Ο κ. Θεόδωρος Ε. Παντούλας είναι συγγραφέας.
Χρῆστος Γιανναρᾶς (1935-2024): «Ἔφερε τὴ θεολογία μέσα στήν κοινωνία»
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1/9/2024
Tου Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου Β΄
Θέλω τὴ στιγμὴ τῆς τελευταίας μου πνοῆς,
νὰ φύγω μὲ τὴ λαχτάρα τοῦ γυρισμοῦ στὴν πατρίδα.
Χρῆστος Γιανναρᾶς
«Τὰ καθ’ ἑαυτὸν»
Ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς τελείωσε στὶς 24 Αὐγούστου 2024 τὴν ἐπίγεια ζωή του. Ἄφησε ἔντονα τὰ χνάρια του στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, στὴ Θεολογία μας, στὸν χῶρο τῆς διανόησης καὶ στὸ πανεπιστήμιο, στὴν κοινωνία, στὴ ζωή μας καὶ στὶς ψυχές μας.
Τὸν θυμόμαστε ἀπὸ τὴν πρώτη του νιότη νὰ πεινᾶ καὶ νὰ διψᾶ γιὰ τὴ Θεολογία. Προικισμένος μὲ ἀσυνήθιστα διανοητικὰ χαρίσματα ἡγήθηκε μιᾶς γενιᾶς νέων τότε θεολόγων, αὐτῶν ποὺ σήμερα ὀνομάζουμε ἐκπροσώπους τῆς Θεολογίας τοῦ ’60. Μὲ λόγο σαγηνευτικὸ γοήτευσε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοὺς ἀναγνῶστες του, ὅπως καθήλωνε μεγάλα ἀκροατήρια. Μεθοῦσε μὲ τὸ ὅραμα μιᾶς Θεολογίας γεμάτης ἀπὸ χυμοὺς ἀληθινῆς ζωῆς, γιὰ τὴν ὁποία θὰ ἄξιζε νὰ πάσχει κανείς. Τὰ 12 τεύχη τοῦ περιοδικοῦ «Σύνορο» κέρδισαν μὲ τὸ ζωντανὸ γλωσσικό τους ἰδίωμα καὶ μὲ τὸν φρέσκο θεολογικό τους λόγο περίοπτη θέση στὶς συνειδήσεις μας. Οἱ σπουδὲς φιλοσοφίας στὴν Εὐρώπη καὶ ἀργότερα ἡ σύνδεσή του μὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάστηκε νεορθόδοξο κίνημα, ὁ ὄγκος τῶν συγγραμμάτων του μεταφρασμένων σὲ πολλὲς γλῶσσες, ἡ πολυσυζητημένη ἐκλογή του ὡς καθηγητῆ στὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο, ἡ διδασκαλία του σὲ ἅλλα ἑλληνικὰ καὶ ξένα πανεπιστήμια, οἱ σχετικὲς βραβεύσεις, οἱ παρεμβάσεις στὰ πολιτικὰ καὶ κοινωνικὰ δρώμενα μέσα ἀπὸ τὴν ἀρθρογραφία σὲ ἐφημερίδες καὶ τὴν τηλεοπτικὴ παρουσία, τὸν καθιέρωσαν ὡς ἕνα σημαντικὸ στοχαστὴ μὲ σαφεῖς πάντα ἀναφορὲς στὴ Θεολογία καὶ στὴν Ἐκκλησία.
Παρότι ἄλλοι θὰ μιλήσουν ἁρμοδίως γιὰ τὸν διανοητὴ καὶ φιλόσοφο Χρῆστο Γιανναρᾶ, δὲν μποροῦμε νὰ μὴν ἐπισημάνουμε ὅτι ἔφερε τὴ Θεολογία σὲ διάλογο μὲ τὴν Τέχνη, τὰ Γράμματα καὶ τὴ Λογοτεχνία καὶ βέβαια μὲ τὴν Πολιτική. Τὴν ἔφερε μέσα στὴν κοινωνία, τὴν ἐπέβαλε ὡς ἕνα, ἂν μή τι ἄλλο, πολιτισμικὸ μέγεθος, σεβαστὸ ἀπὸ πιστοὺς καὶ ἀθέους, ἀπὸ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ μή, ὡς συνεπὴ καὶ ὁλοκληρωμένη πρόταση ὀντολογίας.
Ὕμνησε τὴ ζωντανὴ ἐμπειρία ὡς τὴ μόνη ἔγκυρη ὁδὸ γιὰ τὴ γνώση. Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἔλεγε σχολιάζοντας τὶς ἀρεοπαγιτικὲς συγγραφές, χαρακτηρίζεται ὄχι ὡς ἁπλῆ μάθηση, ἀλλὰ ὡς ἐμπειρία προσωπικῆς μετοχῆς.
Στὴ θεώρηση τῆς ἑλληνικότητας ποὺ ἐπεχείρησε, τοῦ ἑλληνικοῦ τρόπου, ὅπως τὸν ὀνόμαζε, εἶδε τὴν ἑλληνικὴ Πόλη ὡς τὴν κατὰ λόγον σχέση καὶ συνύπαρξη, ὅπου ἡ κοινωνία τῶν ἀναγκῶν γίνεται τρόπος τοῦ ἀληθοῦς.
Ἔχει εὐγένεια, λαχταρᾶ τὴν ἐμπειρία τῆς ἀλήθειας ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς. Οἱ θέσεις του –καὶ οἱ θεολογικές– ἀσφαλῶς ἐπιδέχονται ἀντίλογο. Ἔργο τῶν θεολόγων καὶ τῶν στοχαστῶν εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἡ κριτικὴ θεώρηση τοῦ ἔργου του.
Ὁ ἴδιος ὑπῆρξε ἀνυποχώρητος. Στὴν κριτικὴ προσώπων καὶ καταστάσεων τοῦ δημόσιου καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου δὲν χαριζόταν. Τὸν συνεῖχε ὁ πόθος τῆς γνησιότητας, ὡστόσο ἡ κριτική του δὲν ἦταν πάντα ἀποδεκτή. Στὸ συναρπαστικὸ ἐξ ἄλλου «Καταφύγιο ἰδεῶν» δὲν ἀπέφυγε, ἐνδεχομένως, λανθασμένους προσωπικοὺς χαρακτηρισμούς.
Κανεὶς ὡστόσο δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει τὸν καημό του γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴ Θεολογία καὶ τὴν Ἐκκλησία. Κρατῶ στὴν καρδιά μου τὸν ἔντιμο ἀναζητητή, τὸν γίγαντα τοῦ πνεύματος ποὺ χάρισε στὴν Ἐκκλησία τὰ τάλαντά του. Γεμάτος συγκίνηση ἄκουσα τὴ μαρτυρία γιὰ τὴν ὁσιακότητα τῶν τελευταίων του στιγμῶν. Ὁ Θεὸς ἂς πληρώνει τὴν πεῖνα καὶ τὴ δίψα του.
Μετ’ εὐχῶν διαπύρων.
Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2024
Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2024
15 ΧΡΟΝΙΑ "ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ"
Στις 3 Σεπτεμβρίου 2009 ξεκίνησε το ταξίδι μας στη μπλογκόσφαιρα.
448.000 page views
4800+ αναρτήσεις
Θερμές ευχαριστίες σε όλους τους αναγνώστες μας!
Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2024
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΑΠΟ ΤΑ "ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ"
Αφιέρωμα στον Χρήστο Γιανναρά (1935-2024) από την εφημερίδα "Χρονικά Δυτικής Μακεδονίας" (30/8/2024)
[πηγή: mygrevena]
ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ... by Georgios Peran