 |
| φωτογραφία: Γ. Μονογιούδης |
Η συμβολή του Χρήστου Γιανναρά (1935-2024) στη φιλοσοφία και τη θεολογία είναι αναντίλεκτη. Για πολλούς από τη γενιά μου υπήρξε δάσκαλος σημαντικός. Το έργο του Χρήστου Γιανναρά είναι πολύτομο, πολύτιμο, πολυπρισματικό και βαρυσήμαντο.
Φυσικά, άλλος ήταν ο Γιανναράς των βιβλίων και άλλος των επιφυλλίδων. Με πολλές από τις επιφυλλίδες του Γιανναρά έχουμε κατά καιρούς διαφωνήσει και εμείς. Αυτό όμως είναι και το τίμημα που πληρώνει ένας κατά συνείδηση παρεμβατικός διανοούμενος, όπως, τω όντι, ήταν ο μέγιστος Γιανναράς: καθίσταται παραχρήμα και αενάως σημείον αντιλεγόμενον.
Εντούτοις, είναι ασυγχώρητο α τ ό π η μ α να απομονώνονται ετσιθελικά και επιλεκτικά αποσπάσματα από τις επιφυλλίδες και να παρουσιάζονται δήθεν ως το κύριο έργο του συγγραφέα. Αυτό είναι αντιδεοντολογικό και γινόταν, γίνεται και θα γίνεται εις το διηνεκές και συστηματικά από πολλούς ιδεολογικούς του αντιπάλους. Η διαφωνία φυσικά είναι θεμιτή. Το ίδιο και η κριτική. Αθέμιτος είναι ο μηδενισμός, η ανοίκεια επίκριση, η σκόπιμη παρανάγνωση και η απροκάλυπτη απόκρυψη ή παράλειψη του συνόλου του συγγραφικού έργου του Χρήστου Γιανναρά.
(Ειρήσθω εν παρόδω, είναι τουλάχιστον αγενές, για να μην πούμε χυδαίο, μια δράκα σπιθαμιαίων, δήθεν πνευματικών ανθρώπων, να βυσσοδομεί πάνω στο άταφο ακόμα σώμα του μεγίστου Γιανναρά.)
Φτωχαίνουμε καθημερινά και ορφανεύουμε συνάμα. Δάσκαλε, σε ευχαριστούμε για τη διαρκή και ανεξάλειπτη μαθητεία.
Απείρανθος, 25 Αυγούστου 2024
Γ. Μ. Βαρδαβάς
Ναι, Γιώργο φτωχαίνουμε κι ορφανεύουμε με την απώλεια σημαντικών προσωπικοτήτων των γραμμάτων όπως ήταν κι ο Γιανναράς. Χάρηκα, πάντως, που στο δελτίο ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης, άκουσα τον Στέλιο Ράμφο να αναγνωρίσει στον Γιανναρά τη θέση που του πρέπει στη σημερινή διανόηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το είδα, Θανάση. Γνωρίζω όμως ότι υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή