Η σπουδαιότητα, η βαθύνοια, η ριζοσπαστικότητα του έργου του Χρήστου Γιανναρά, (χωρίς να αποφευχθούν αστοχίες, μονομέρειες και αντιφάσεις - σχεδόν αναπόφευκτο άλλωστε με τέτοια δίψα και δυναμισμό) φαίνεται και από το σπάνιο γεγονός ότι οι αντιτιθέμενοι σε αυτό, εν πολλοίς από τη ζωντάνια του αρδεύονται. Μας έμαθε να συλλαβίζουμε, να βηματίζουμε, να αναπνέουμε σε καιρούς προσωπικής και συλλογικής ερημίας. Κάθε απροκατάληπτη κριτική στο έργο του δεν πρέπει να λησμονεί ότι ο Γιανναράς έδειχνε σχεδόν μόνος την άνοιξη, όταν η εποχή του είχε συνηθίσει να ασφυκτιά στην κλεισούρα ενός αποστειρωμένου ακαδημαϊσμού και του καλοριζωμένου στην κοινωνία ηθικισμού. Το έργο του θα είναι πάντα μια δροσερή πηγή σπουδής και έμπνευσης, γιατί ο Γιανναράς κοινώνησε τη νεότητα της εκκλησιαστικής παράδοσης κληροδοτώντας μας την τιμιότητα της κριτικής και τη γενναιότητα της ανησυχίας.
Καλή Ανάσταση δάσκαλε.
24/8/2024
Ανδρέας Βιτούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου