Ανθολόγιον 38: Ζήσιμος Λορεντζάτος

Με τις κατακόρυφες συστηματοποιημένες διαιρέσεις του τύπου Καΐρη πιάσαμε από την αρχή σχεδόν και συνεχίζομε ως σήμερα το θεωρητικό αλληλοφάγωμα για το τίποτα –σα να μην έφτανε το πραχτικό φάγωμα της ζωής που μας δίχασε προτού καλά καλά φύγει ακόμα ο Τούρκος- και καταφέρνομε αυτάρεσκα να χωριζόμαστε σε φωτισμένους και αφώτιστους, σε πρόοδο και αντίδραση, οπισθοδρομικούς ή επαναστάτες και αντεπαναστάτες (με τον τρόπο αυτό πολλοί σκεπάζοντας με τα διάφορα τούτα φύλλα της συκιάς τη γυμνότητα τους), όπου ο ένας χτυπάει τον άλλο και οι μισοί τους άλλους μισούς, ξοδεύοντας επικίνδυνα τις περιορισμένες δυνάμεις μας και τρώγοντας τις αχαμνές σάρκες μας.

Ζ. Λορεντζάτος,Το τετράδιο του Μακρυγιάννη, στο Ζ. Λορεντζάτου, Μελέτες , Τόμος Πρώτος , εκδ. Δόμος και Μουσείο Μπενάκη, β’ έκδοση, Αθήνα 2007, σελ. 532-533.