Ένας χρόνος χωρίς τον Χρήστο Γιανναρά (1935-2024) - «Βεβαιότητα ζεστασιάς» - Του Αντώνη Παπαβασιλείου

Παρατηρώ το πλοίο να βγαίνει από το λιμάνι, αθόρυβος πλους. Διαβάζω γραπτά φίλων για τον Χρήστο Γιανναρά, ένα έτος μετά τον θάνατό του. Σκέφτομαι να κρατήσω σημειώσεις αλλά οι λέξεις στριμώχνονται πεισματικά. Τρία σημεία. 

α. Η γλώσσα του. Γλεντούσε τα Ελληνικά γιατί κάτεχε το βασικό προαπαιτούμενο του μαθητή: Την ικανότητα να εκπλήσσεται. Κι αυτός με την σειρά του μας οδηγούσε σε μια μακρόσυρτη των εκπλήξεων χορογραφία· από μέτοχο της Ελληνικής, με ευαισθησία σπάνια. 

β. Η θεολογική του σκευή. Πάλιν και πολλάκις η Εκκλησία για αυτόν ήταν Γιορτή. Ανάσταση. Διάβαζες το Ευαγγέλιο ξανά. Άκουγες τα πριν σιωπηλά. Τις οδύνες, τις πίκρες, την τραχύτητα του αιώνος τούτου, δεν τα ωραιοποιούσες μέσα από τα γραπτά του. Τα συλλάβιζες, απαραίτητα βότσαλα της παραλίας, ένα «αλφαβητάρι πίστεως». 

γ. Η τρυφερή ματιά του στα πράγματα, στην κτίση. Στο βλέμμα του έβλεπες. Λαμπύριζε η ζωή και καλούσε να δεις, να παίξεις μαζί της. Να συλλειτουργήσεις. Το πλοίο δεν φαίνεται πια. Ο πόντος αδειανός. Κι όμως μια «βεβαιότητα ζεστασιάς» σε περιβάλλει, «κρατερή αγκάλη».

Αντώνης Παπαβασιλείου

[πηγή]