Περί παροντισμού

Τα κοινώς λεγόμενα αυτονόητα δεν είναι και τόσο αυτονόητα εν τέλει. Εξηγούμαι: άλλο είναι ο παροντισμός[1] και άλλο το παροντικό. Με άλλα λόγια άλλο είναι η αναγωγή του παρελθόντος σε παρόν και δη με όρους απόλυτης εμμένειας και άλλο είναι το παρόν καθεαυτό.

4/7/2025

Γ. Μ. Βαρδαβάς

___________________________________

[1]. Ο όρος "παροντισμός" είναι κατά βάση κοινωνιολογικός. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στα έργα του Πέτρου Θεοδωρίδη, του Νικόλα Σεβαστάκη, του Παναγή Παναγιωτόπουλου κ.α. Ενδεικτικά ο Πέτρος Θεοδωρίδης αναφέρει: «Στις μέρες μας, η αίσθηση ότι βουλιάζουμε στο παρόν φτάνει στην κορύφωσή της. Από τη μία, ο χρόνος της κυκλοφορίας του κεφαλαίου: στεγανοποιημένος, μονοδιάστατος, ο χρόνος μιας ανακυκλούμενης αμνησίας. Από την άλλη, ο χρόνος της εργασίας ως ένα διαρκές άγχος για το μέλλον. Ζώνες ανεργίας, ζώνες εργασίας, η επισφάλεια γενικεύεται μαζί με την αίσθηση ενός χρόνου-ποντικοπαγίδας, χρόνου όλο και πιο λεπτού, σαν τσιγαρόχαρτο. Μια εποχή σαν τους πάγους της λίμνης έτοιμους να σπάσουν την άνοιξη. Γιατί μόνον στην εποχή μας παραμένει ως μόνη διάσταση του χρόνου, για όλους μας, η πιο λεπτή, η πιο εύθραυστη, η πιο ανύπαρκτη: το παρόν» (Βλ. Πέτρος Π. Θεοδωρίδης, Όνειρα, εφιάλτες, φαντασιώσεις - Η αίσθηση του χρόνου στις αρχές του 21ου αιώνα, εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη 2021, σελ. 32)