Κώστας Αγόρας, [Περί προσώπου και έργου]

φωτογραφία: Απείρανθος / Γ.Μ.Β., 2024

1. Άλλο το "έργο" του προσώπου (καλό ή/και προβληματικό), και άλλο το "πρόσωπο" το ίδιο. Το "πρόσωπο" ως τέτοιο δεν εξαντλείται ποτέ στο "έργο" του. Παραμένει πάντα πίσω από το "έργο" (ως φυσική του προϋπόθεση) αλλά και επέκεινα του "έργου" (ως υπερβατική του προϋπόθεση). Ας σημειωθεί επίσης ότι στο "έργο", από τη μια το πρόσωπο αποκαλύπτεται κατά κάποιον τρόπο προς τα έξω, προς τους άλλους, αλλά ταυτόχρονα και συγκαλύπτεται.

2. Ο βιολογικός θάνατος, η "εκδημία", είναι κάτι το απόλυτα παράδοξο για το "πρόσωπο"  του ανθρώπου. Ανήκει στο μυστήριο του . 'Όχι απλά στη "φαινομενολογία" του.

Αυτά είναι που πρέπει καταρχάς να μας απασχολούν τώρα∙ και να στεκόμαστε με συστολή για το "πρόσωπο" και την περιπέτειά του (εκδημία). Ας αφήσουμε προσώρας στην άκρη το "έργο" του, το εν λόγω έργο.

Επιμένω σε αυτό γιατί δεν μου αρέσουν οι  αναγωγισμοί  (δηλ. η αναγωγή από το έργο και τις ιδέες που εκφράζονται, στο πρόσωπο). Αναγωγισμοί, είτε για να "λιβανίσουμε" το ίδιο το πρόσωπο (μέσω του έργου,), είτε αντίστροφα για να το "θάψουμε" .

Αν λοιπόν "πρόσωπο" σημαίνει σχέση προς (τους άλλους) -μέσω του "έργου" εν προκειμένω- σημαίνει επίσης και υπερβατικότητα έναντι (των άλλων).

Κώστας Αγόρας