πηγή: ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ
[Χαιρετισμός του Χρ. Α. Σταμούλη στην εκδήλωση "Υπάρχω εις ό,τι με περιέχει - Μνήμη Ν. Γ. Πεντζίκη", Θεσσαλονίκη, 14 Μαΐου 2024]
Παναγιώτατε,
Σεβαστοί πατέρες,
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Φίλε Γαβριήλ,
Αγαπητές φοιτήτριες και αγαπητοί φοιτητές,
Φίλες και φίλοι.
Χριστός Ανέστη!
Στις 13 Ιανουαρίου του 2023 συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την κοίμηση του κυρ Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Τριγυρνούσε πάντα στο μυαλό μου η σκέψη να οργανώσουμε μια εκδήλωση στη μνήμη του. Την «ερώσα μνήμη», όπως λέγει ο ίδιος. Τη μνήμη που ποιεί το μαζί επί το αυτό εν αμερίστω καρδία και για την οποία ο μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν, γράφει: «Κατά τη διάρκεια των Eιρηνικών, σήμερα, θυμήθηκα έντονα –και κατά κάποιο τρόπο όλους ταυτόχρονα– τους τόσους ανθρώπους πού μ’ έχουν “συνοδέψει” στη ζωή μου: τον πατέρα Kυπριανό, φίλο και εξομολόγο (κάτω από μια ελαφρά Παρισινή ψιχάλα, καθ’ οδόν προς το μετρό)· τον B.A., νεωκόρο στον καθεδρικό ναό της οδού Nταρού, κι άλλους. Και τούς θυμήθηκα όχι αφηρημένα, αλλά τον καθένα από αυτούς στο πλαίσιο μιας πραγματικής στιγμής, μιας πραγματικής μέρας. H ανάμνηση αυτών των περιστάσεων, η επανενσάρκωσή τους, η επαναβίωσή τους μπορεί να γίνει επειδή είναι πραγματικές, επειδή υπάρχουν, κι όλες αυτές οι περιπτώσεις μαζί, αν όντως τίς θυμάμαι και τις ξαναζώ, συνθέτουν το “αναστημένο σώμα” μου. H Εκκλησία είναι η μνήμη και η ανάμνηση, αλλά στο φως της Ανάστασης».
Την Κυριακή 26 Νοεμβρίου του 2023, έβγαινα από την Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, του και πολιούχου της πόλης μας, μετά το τέλος της πρώτης Θείας Λειτουργίας του νέου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Φιλοθέου. Στην πόρτα συνάντησα τον καλό φίλο Γαβριήλ Νικολάου Πεντζίκη. Χαιρετηθήκαμε με χαρά. Γαβριήλ, του λέω, κοίτα που φτάσαμε. Ένας Μητροπολίτης στον ενθρονιστήριο λόγο του να κάνει αναφορά στον Ν. Γ. Πεντζίκη. Με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε, αφού το κάνουν πανεπιστημιακοί καθηγητές θεολογίας, γιατί να μην το κάνει και ο δεσπότης. Ξέρεις, συνέχισα, γυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να κάνουμε κάτι για τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την κοίμησή του πατέρα σου, πως θα το έβλεπες-είχε προηγηθεί η «Σύναξη Μνήμης του Ν.Γ. Πεντζίκη», στο Βυζαντινό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, την Τετάρτη 18 Μαΐου του 2018, όπου ο Γαβριήλ με τίμησε με τιμή μεγάλη· με είχε καλέσει να μιλήσω για τον πατέρα και το έργο του. Να το δούμε μου είπε και μείναμε εκεί. Το είπα στον Δεσπότη, το συζήτησα και με τους ανθρώπους του Ιδρύματος της Ορμύλιας και τον γέροντα Ελισαίο. Άρεσε σε όλους η ιδέα και έτσι ξεκινήσαμε τη διοργάνωση με ευθύνη και προσοχή πολλή, αφού πρώτα η κοσμητεία της Σχολής μας, οι εκλεκτοί πρόεδροι και οι διευθυντές των Τομέων των δύο Τμημάτων, έδωσαν με μεγάλη χαρά την έγκρισή τους. Και ιδού, στεκόμαστε απόψε ενώπιόν σας. Μουσικοί σπουδαίοι -οικουμενικοί, ποιητές ήθους -ηθοποιοί, τραγουδιστής παρακαταθήκη των μεγάλων Μάνου Χατζιδάκι και Απόστολου Καλδάρα, Χορωδίες που τραγούδησαν τον Ν.Γ. Πεντζίκη μόλις από το 1998 και τόσοι άλλοι, για να κλίνουμε γόνυ αγάπης και μανικού έρωτος στον τρελό της ευθύνης, στον κυρ Νίκο της Μητέρας Θεσσαλονίκης. Στον άνθρωπο που αγαπήθηκε πολύ, αλλά και λοιδορήθηκε από αμαθείς και πονηρούς, υποκριτές και επαρκείς. Και προς τους οποίους, τους δεύτερους εννοώ, ο ίδιος, με ένταση φώναξε στο ποίημά του, Πάνω στα βάσανα που επιβάλλει ο άνθρωπος στον άνθρωπο:
«Αρλεκίνοι της ζωής π’ ασωτεύετε κάθε αξία,
μην ειρωνεύεστε ό,τι δεν γενήκατ’ ακόμα».
Φίλες και φίλοι,
«Υπάρχουμε εις ό,τι μας περιέχει».
Σας ευχαριστούμε από καρδιάς όλους για την αποψινή παράδεισο. Τη γιορτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου