Για την «Κιβωτό του Κόσμου»

 

Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

 

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να προσπαθήσω να μιλήσω λογικά σε ένα αφηνιασμένο, ανεξέλεγκτο πλήθος, που περιμένει μια λέξη από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (κατά τινά) για να βγει εκτός εαυτού, να δικάσει και να καταδικάσει κάποιον χωρίς να περιμένει ούτε καν τα κανονικά δικαστήρια, και να απαιτεί με κραυγές από το Διαδίκτυο και το Facebook τον διασυρμό και την εξολόθρευσή του – έχοντας προαποφασίσει χωρίς καμία αμφιβολία ή προβληματισμό ότι είναι ΕΝΟΧΟΣ!

Επειδή όμως σ’ αυτόν τον τόπο δεν έχουν εξαφανιστεί και οι λογικοί άνθρωποι, που σκέφτονται ψύχραιμα πριν σχηματίσουν άποψη, θα γράψω κι εγώ τους προβληματισμούς μου. Τους γράφω επίσης για την Ιστορία, για να υπάρχουν – και ευχαριστώ τους φιλόξενους φίλους μου, που μου δίνουν κάθε φορά αρκετό χώρο για να τους εκφράσω.

1. Δεν αποκλείεται οι σοβαρές κατηγορίες ενάντια στους υπεύθυνους της «Κιβωτού του Κόσμου», τόσο σε διάφορους εργαζόμενους όσο και στους ιδρυτές της, τον π. Αντώνιο Παπανικολάου και τη σύζυγό του, να είναι πέρα για πέρα αληθινές. Γράφω «οι σοβαρές κατηγορίες», γιατί κάποιες απ’ αυτές μπορεί να παρουσιάζουν γεγονότα παραποιημένα ή μονόπλευρα. Όμως υπάρχουν και σοβαρές. Και η αστυνομική και δικαστική έρευνα (όχι η «ιερή αγανάκτηση» των ΜΜΕ ή οι κραυγές των διαφόρων τυχάρπαστων – σαν κι εμένα – ψευδοεισαγγελέων των μέσων «κοινωνικής δικτύωσης») ελπίζουμε ότι θα φανερώσει την αλήθεια.

«Όταν φοράς ράσο μπορεί να συκοφαντηθείς για το καλό που κάνεις, αλλά μπορεί και να πέσεις σε αμάρτημα και να κρυφτείς πίσω από το καλό που κάνεις» (π. Σπυρίδων Σκουτής).

Προσωπικά, θα ήθελα να είναι αθώος ο π. Αντώνιος και η «Κιβωτός». Ήταν τόσο ψηλά στην εκτίμησή μας, που, αν τελικά αποδειχθεί ότι είναι διεφθαρμένος, θα έχει καταρρεύσει ένα προπύργιο της ελπίδας και της εμπιστοσύνης μας στην καλοσύνη που οφείλει να υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο. Δηλαδή, αν και η «Κιβωτός» είναι διεφθαρμένη, ποιον να εμπιστευτούμε;

Μια άλλη τραγική συνέπεια είναι ότι πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας βρήκαν αφορμή να ξεσπαθώσουν εναντίον «των παπάδων», για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους, που κάνει το λάθος να μην πατάει στην εκκλησία, να μην εξομολογείται, να μη νηστεύει, να μη μεταλαβαίνει, αλλά έχουν την απαίτηση να θεωρούνται «χριστιανοί», και μάλιστα «οι καλύτεροι», καλύτεροι από αυτούς τους «διεφθαρμένους παπάδες», που «στοχεύουν μόνο στα λεφτά του κόσμου».

Τώρα, αν τους ιερείς της πόλης μας τους γνωρίζουν προσωπικά, τους έχουν αξιολογήσει και τους έχουν καταδικάσει κι εκείνους ως διεφθαρμένους, δεν ξέρω. Αν θεωρούν κέντρα διαφθοράς το Φιλόπτωχο Ταμείο της Μητρόπολής μας και τα συσσίτια που λειτουργούν, εδώ και δεκαετίες, σε τρεις ενορίες μας, αυτοί ξέρουν. Εκείνοι άλλωστε, στη δική τους θολωμένη φαντασία, είναι οι «αλάνθαστοι κριτές των πάντων», ενώ τους ίδιους κανείς δεν ανέχονται να τους κρίνει!

2. Ας λάβουμε υπόψιν ότι υπάρχουν και πολλές φωνές δημόσιας υπεράσπισης του π. Αντώνιου και της «Κιβωτού», οι οποίες τεχνηέντως (γιατί άραγε;) δεν προβάλλονται από τα ΜΜΕ.

Έχει δημοσιευτεί ανοιχτή επιστολή 32 ανθρώπων, παιδιών της «Κιβωτού» που είναι πλέον ενήλικες, οι οποίοι επιμένουν ότι ο π. Αντώνιος είναι εντάξει και ότι οι κατηγορίες εναντίον του είναι συκοφαντικές.

Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης εξέφρασε παρόμοια άποψη με ανάρτησή του στο Facebook, όντας επί χρόνια εθελοντής βοηθός της «Κιβωτού». Αφού εξηγεί τους λόγους, για τους οποίους υποψιάζεται ότι κάποιοι από πλευράς της κυβέρνησης θέλουν «να βάλουν χέρι στο προσοδοφόρο αυτό έργο», γράφει: «Τα παιδιά με τα οποία συναντήθηκα κατά καιρούς ήσαν πρόσχαρα, τραγουδούσαν πανέμορφα, ζωγράφιζαν υπέροχα και τα μάτια τους λάμπανε. (…) Όπως και να ’χει θα δείξει άλλωστε… Κάτι βρωμάει! Κι όχι μόνο από μια μεριά! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο».

Ο αρθρογράφος Γ. Αντωνίου στο άρθρο του Ένα κερί για τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου αναφέρει μεταξύ άλλων: «Η Κιβωτός του Κόσμου βρίσκεται στην ευρύτερη γειτονιά μου και είμαι εθελοντής εδώ και πολλά χρόνια. Γνωρίζω προσωπικά τον π. Αντώνιο Παπανικολάου. Μου είχε δώσει και συνέντευξη το 2017 στο ραδιόφωνο. Ξέρω πολύ καλά το έργο του στον Κολωνό και πως άλλαξε μια ολόκληρη συνοικία. Συνήθως, δεν χρειάζεται ειδική ανάλυση για ένα χώρο. Όταν μπαίνεις μέσα, καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Άλλοι το λένε αύρα, άλλοι το λένε vibes, άλλοι το λένε feeling και εγώ προτιμώ τη λέξη ατμόσφαιρα. Από τη διαπροσωπική μου επαφή θεωρώ ότι ο π. Αντώνιος Παπανικολάου είναι ένας σύγχρονος άγιος και το γράφω αυτό τώρα που του έχουν στήσει ιντερνετικά λαϊκά δικαστήρια. Το υποστηρίζω γιατί τον έχω γνωρίσει και έχουμε μιλήσει διαπροσωπικά. Ξέρω πάρα πολύ τι αισθάνθηκα και από τα λόγια του και από τη συμπεριφορά του. […]

Το τελευταίο διάστημα πηγαίνω αρκετά συχνά, γιατί κάνω εθελοντικά μαθήματα στα παιδιά ως ενισχυτική διδασκαλία. Ουδέποτε αισθάνθηκα πως κάτι δεν πήγαινε καλά ή πως κάτι περίεργο συνέβαινε. Αντιθέτως, πηγαίνω υποτίθεται για να προσφέρω και φεύγω πολύ πιο «πλούσιος». Η Κιβωτός του Κόσμου ήταν και είναι κάτι πρωτοποριακό. Για αυτό αισθάνομαι ότι μπήκε στο στόχαστρο. Μεγάλωσε πολύ».

Συνεπώς, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα και ας μη βιαζόμαστε να «λιθοβολήσουμε» τους κατηγορούμενους. Σε σχόλιο του ιστολογίου Τι και Πώς υπέρ του π. Αντωνίου, αναφέρεται: «Τελικά, στις μέρες μας, το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να δείξεις με το δάχτυλο κάποιον και άφησέ τον να τρέχει. Έτσι κι αλλιώς, αν αθωωθεί δεν θα το μάθει κανείς, οπότε σε κάθε περίπτωση τον έχεις τελειώσει!».

3. Ας έχουμε υπόψιν ότι και η πιο καλά τεκμηριωμένη κατηγορία δεν αποκλείεται να είναι συκοφαντία. Ακόμη και καταδικασμένοι από δικαστήρια άνθρωποι είναι πιθανόν να είναι αθώοι. Γι’ αυτό, βάλτε λίγο νερό στο κρασί σας όταν ακούτε για χιλιάρικα και χαίρεστε κρυφά ή «εξοργίζεστε» φανερά που ο παπάς και «η πρεσβυτέρα» ήταν – κατά τα ΜΜΕ! – «καταχραστές και κλέφτες».

Υπενθυμίζω ότι ο Σωκράτης, ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ανθρωπότητας, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στην αρχαία Αθήνα με τη συκοφαντία ότι «εισάγει καινά δαιμόνια και διαφθείρει τους νέους».

Ο Ιησούς Χριστός, λίγες μέρες αφού ο λαός των Ιεροσολύμων τον υποδέχτηκε «μετά βαΐων και κλάδων» (από εκεί η έκφραση), καταδικάστηκε σε θάνατο σαν κοινός εγκληματίας, με το πλήθος να ουρλιάζει κάτω από το μπαλκόνι του Ρωμαίου διοικητή Πόντιου Πιλάτου «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν!».

Ο άγιος Αθανάσιος ο Μέγας συκοφαντήθηκε από ανθρώπους της εξουσίας ότι διέπραξε φόνο και μάλιστα ότι έκοψε το χέρι του θύματός του (που δεν ήταν ούτε νεκρός, ούτε θύμα) και «το χρησιμοποιούσε σε τελετές μαύρης μαγείας»! Εξορίστηκε έξι ή οκτώ φορές και παραλίγο να χάσει και τη ζωή του.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις για να πολεμήσει τη διαφθορά και να υπερασπιστεί τους κατατρεγμένους, συκοφαντήθηκε και από ανθρώπους του αυτοκράτορα και από ανθρώπους της Εκκλησίας, διώχτηκε από τη θέση του και εξορίστηκε δύο φορές, στη δεύτερη από τις οποίες πέθανε κατά τη διαδρομή, μετά από εσκεμμένη και συστηματική κακομεταχείριση από τους φρουρούς του.

Ο σύγχρονος άγιος Νεκτάριος συκοφαντήθηκε και διώχτηκε από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας (το οποίο τα τελευταία χρόνια αναγνώρισε το λάθος του με επίσημη απόφαση), διασύρθηκε και εξευτελίστηκε από τις κρατικές και εκκλησιαστικές αρχές στην Ελλάδα και τελικά, γέρος πια, συκοφαντήθηκε ότι κάνει παιδιά με τις μοναχές της μονής που είχε ιδρύσει στην Αίγινα, τα σκοτώνουν και τα ρίχνουν σ’ ένα πηγάδι! Πήγε μάλιστα ο εισαγγελέας (που του συμπεριφέρθηκε με σκαιότητα), έγιναν ανακρίσεις, έρευνες κ.τ.λ. Φυσικά τίποτα δεν βρέθηκε. Τώρα ο άγιος Νεκτάριος είναι άγιος (έχω προσωπική εμπειρία της θαυματουργικής του δύναμης) και οι κατήγοροί του – συγχωρεμένοι να ’ναι – έχουν χαθεί στα σκοτάδια της Ιστορίας, όπου ανήκουν.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Δημήτριος Πλαπούτας καταδικάστηκαν σε θάνατο το 1834 με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, την οποία ψήφισαν όλοι οι δικαστές που τους δίκασαν, εκτός από δύο (τον Τερτσέτη και τον Πολυζωίδη), που η άρνησή τους έμεινε στην Ιστορία. Το έγγραφο της καταδικαστικής αυτής απόφασης, σύμφωνα με πληροφορία που μου είχε δώσει ο αείμνηστος πατέρας μου († Ιούλιος 2021), ήταν τοιχοκολλημένο στα Δικαστήρια Αθηνών, για να το βλέπουν οι δικαστές των επόμενων γενεών και να θυμούνται ότι πάντα μπορεί να υπάρξει δικαστική πλάνη!

Για τους λόγους αυτούς πιστεύω ότι ίσως δεν μάθουμε ποτέ ποια ακριβώς είναι η αλήθεια για την «Κιβωτό του Κόσμου» και τον π. Αντώνιο. Γι’ αυτό, ας έχουμε πάντα μέσα μας μια αμφιβολία κι ας φροντίζουμε (για το καλό το δικό μας και των παιδιών μας) να είμαστε μέσα στην Εκκλησία και όχι έξω απ’ αυτήν, ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού, των αγίων και των πιστών και ενάρετων γονέων μας, κι ας πέφτουν γύρω μας βροχή οι κατηγορίες για «τους παπάδες». Την αλήθεια για τον π. Αντώνιο, ας μου επιτραπεί να το πιστεύω, τρεις μόνο τη γνωρίζουν: ο ίδιος, οι κατήγοροί του και ο Θεός.