(...) Με την αγάπη (υπαρκτική ελευθερία) του ακτίστου μετατίθεται η οντική ταυτότητα από το "κάτι τι" της θεότητας στο "πως" της αγάπης, παύει να δεσμεύεται το υπερβατικό στις χρηστικές απαιτήσεις της συν-εννόησης. Λειτουργεί, ως δυναμικό γίγνεσθαι αποκαλυπτικής ετερότητας συνεχώς τελειούμενης και ουδέποτε περατούμενης. (...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου