(...)Μὲ τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ δὲν ὑποτάχθηκε ὁ τρόπος τοῦ ἀκτίστου στὶς ἀναγκαιότητες ποὺ διέπουν τὸ κτιστό, ὁ Υἱὸς ἔκανε δικό του τρόπο ὑπάρξεως τὴν κτιστότητα γιὰ νὰ μεταποιήσει τοὺς ὑπαρκτικούς της περιορισμοὺς σὲ γεγονὸς σχέσης μὲ τὸν Πατέρα, σὲ ἀγαπητικὴ αὐτοπαράδοση, δηλαδὴ σὲ πληρωματικὴ ὕπαρξη καὶ ζωή. (...)
Χρῆστος Γιανναρᾶς, Ἐνθάδε -Ἐπέκεινα (ἀπόπειρες ὀντολογικῆς ἑρμηνευτικῆς), ἐκδόσεις Ἴκαρος, Ἀθήνα 2016, ISBN: 978-960-572-135-0, σελ. 24-25 (ἀπόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου