ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ Ἤ ΣΚΙΑΜΑΧΙΕΣ: ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ

φωτό: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στὸ δημόσιο χῶρο ὁ κάθε πολίτης ἤ θεσμὸς διατηρεῖ, ἐντὸς δημοκρατικοῦ πλαισίου, τὸ δικαίωμα νὰ διατυπώνει ἐλεύθερα τὶς ἀπόψεις του. Κατὰ συνέπεια καὶ ἡ Ἐκκλησία διατηρεῖ τὸ ὡς ἄνω δικαίωμα.

Αὐτὴ ἡ παραδοχὴ εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη καὶ δὲν σχετικοποιεῖται, παρὰ τὶς ἀντιδράσεις ὁρισμένων μονότροπων φανατικῶν καὶ κάποιων κακότροπων ἐμπαθῶν.

Αὐτό, ἐξάλλου, εἶναι καὶ τὸ καίριο ποὺ κομίζει ἡ προοπτικὴ τοῦ δημοσίου χώρου: ἐξασφαλίζει τὴ λογοδοσία γιὰ ὅσους «παρεκκλίνουν» καὶ ἀποδοκιμάζει τὴν αὐθαιρεσία.

Εἶναι ἀνάγκη μερικὲς φορὲς τὰ αὐτονόητα νὰ ἐπαναλαμβάνονται μὲ σύνεση καὶ ψυχραιμία, μακριὰ ἀπὸ ἀπολυτοποιημένους «ἐπιστημονισμούς», μονόπλευρους καὶ μεροληπτικοὺς «θετικισμούς», κοινότοπους «ἐστετισμούς», ἀνοίκιες ἐπιθέσεις ἔνθεν κακεῖθεν, ἀνελαστικοὺς «ὀρθοδοξισμούς», ταλιμπανικοὺς ζηλωτισμοὺς ποὺ προέρχονται κυρίως ἀπὸ τοὺς διαβόητους «ὀρθοδοξομέτρες» ἀλλὰ ἐνίοτε καὶ ὰπὸ τοὺς δῆθεν «προοδευτικούς», ἐπαμφοτερίζουσες καὶ ἀσαφεῖς «ἀγαπολογίες», ἀπολιτὶκ καὶ νεοφιλελεύθερους ἐξυπνακισμοὺς καὶ διπλωματικοῦ τύπου ναρκισσιστικές πρακτικές ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ γίνουν ἀρεστὲς ἀπὸ τὴν «τυραννίδα» τοῦ μέσου τηλεθεατή.

Ἀπὀ λόγια ἔχουμε χορτάσει. Τὰ ἔργα εἶναι τὸ δύσκολο. Τὸ διακύβευμα εἶναι ἡ προστασία τῆς κοινωνίας καὶ ὄχι ἡ ἐνοχοποίηση της, ποὺ ἐπιχειρεῖται ἐσχάτως σὲ μεγάλες δόσεις ἀπὸ διαφόρους («ὀργανικούς» ἤ ὄχι, ἀδιάφορον) διανοούμενους καὶ δημοσιολογοῦντες.

Ἡράκλειο 13/3/2020

Γ.Μ.Β.

[πηγή]