[...] Η πορεία του οικουμενικού κινήματος δεν είναι ευθύγραμμη, άλλοτε προχωράει με γενναία βήματα, άλλοτε μένει στάσιμο ή και οπισθοβατεί. Η κυριότερη κριτική που θα μπορούσαμε να ασκήσουμε στον οικουμενικό διάλογο είναι ότι είχε εν πολλοίς γραφειοκρατικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι διεξήχθη από ειδικές επιτροπές και έμεινε στα όρια αυτών των επιτροπών και των οργάνων. Δεν έγινε κτήμα της Εκκλησίας, δεν εννοώ μόνο των πιστών αλλά ούτε καν των ιερέων και των επισκόπων. Δεν τον έμαθαν αυτόν τον διάλογο οι πιστοί, οι ιερείς, ακόμη και οι τοπικοί επίσκοποι, είτε γιατί οι εκκλησιαστικές ηγεσίες δεν ήθελαν να φτάσει σε όλους ο καρπός του διαλόγου είτε γιατί δεν υπήρχε κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για αυτόν από την εκκλησιαστική βάση. Το τελικό εξαγόμενο πάντως είναι θετικό: μπορεί να μην πέτυχε, όπως ποθούσαν κάποιοι υπεραισιόδοξοι, την ενότητα των χριστιανών, βελτίωσε όμως τους όρους συνεννόησης και συνεργασίας μεταξύ τους. [...]
Σταύρος Ζουμπουλάκης, Άσπονδοι αδελφοί, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2019, σελ. 189-190 (απόσπασμα)
Εδώ, αγαπητέ αδελφέ, επίτρεψέ μου να επαναλάβω κάτι που έχει ειπωθεί παλαιότερα από άλλους: στην πραγματικότητα, εμείς ως (η) Εκκλησία, μόνο ένα θέμα διαλόγου έχουμε με τους ετερόθρησκους συνανθρώπους μας: ότι ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή και τους προσκαλούμε όλους να γίνουν (ορθόδοξοι) χριστιανοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λοιπά θέματα έρχονται δεύτερα και, αν τα κάνουμε πρώτα, μάλλον αυταπατώμεθα και τους εξαπατούμε εκείνους, ότι δεν πειράζει που νομίζουν πως λατρεύουν το Θεό όπως νομίζουν, αλλά "όλοι τον ίδιο Θεό έχουμε"... Αν όμως αυτό εννοούμε ως συνεννόηση μεταξύ μας (αν, λέω), να λείπει καλύτερα.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει να τους σφάξουμε. Αντίθετα, επειδή τους σεβόμαστε και τους αγαπάμε το λέμε αυτό. Από πλευράς δικής τους, το να μη μας σφάξουν είναι - πιστεύω - λιγότερο σημαντικό από το να προβληματιστούν για το Χριστό.
Αυτό νομίζω ταπεινά.
Ευχαριστώ.