Ανθολόγιον 216: Ν.Γ.Πεντζίκης (ένα επίκαιρο σχόλιο)

(...) Η θυσία τότε ήταν σχετικά εύκολη, γιατί το μέλλον που βλέπαμε για μετά τη φωτιά, ήταν το μέλλον της ίδιας της ζωής μας που έσφυζε γεμάτη φαντασία. Τώρα όμως, όταν μιλώντας κάνω φωτιά και κατακαίω ολ' αυτά τα μνημόνια, για να μη μείνει τίποτα, γιατί το κάθε πράγμα που φυλάω είναι βάρος ανυπόφορο για την ψυχή, τώρα το μέλλον που βλέπω, που προσπαθώ να διακρίνω, πέρα από τις φλόγες του υλικού που το καταδαπανούν, τι είναι; (...)

Ν. Γ. Πεντζίκης, Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής, γ' έκδοση, εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2008, σελ.56.