 |
| φωτό από εδώ |
Της Γεωργίας Παπαγεωργίου
Ο Δημήτρης, που διασχίζει την πόλη από το ένα σημείο στο άλλο προσπαθώντας να προλάβει τις καθημερινές υποχρεώσεις του, κατέγραψε μια εικόνα αλληγορική και συνάμα περιγραφική για την καθημερινότητα όλων μας... γιατί όλοι μας προσπαθήσαμε να χτίσουμε τις ζωές μας, έτσι ώστε να ζούμε καλύτερα και καταλήξαμε να ζούμε σε μικρές φυλακές.
Η αρχή έγινε από πολύ νωρίς, όταν οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να κατοικούν σε μεγάλα αστικά κέντρα για να βρουν δουλειά κλείνοντας τη ζωή τους μέσα σε μικρά διαμερίσματα. Γκρεμίστηκαν οι όμορφες μονοκατοικίες με τις αυλές και τα λουλούδια. Γκρεμίστηκαν και οι ανθρώπινες σχέσεις. Και έγινε προνόμιο για τον άνθρωπο η ιδιοκτησία ενός μικρού σπιτιού. Μόνο που για να το αποκτήσει δεσμεύτηκε στην Τράπεζα.
Απαλλάχτηκε -σε κάποιες περιπτώσεις- από τα δάνεια, ακολούθησαν οι φόροι. Πολλοί φόροι για να μην μπορεί κανείς να αποδεσμευτεί από όλα τα κατά κύριο λόγο περιττά, που απέκτησε κατ' επιταγή των τεχνητών αναγκών που του επέβαλλε η κοινωνία και η τηλεόραση. Μόνος στόχος της τελευταίας η αποχαύνωση και η ταύτιση με λάθος πρότυπα. Την λάμψη! Στόχος πια να αποκτήσει ό,τι και τα είδωλα!
Στην προσπάθειά του αυτή, όσο αποκτούσε τόσο δεσμεύονταν και τα βάρη όλο και αυξάνονταν.
Τόσα σημειώματα αυτοχείρων με τη φράση: «Δεν αντέχω άλλο», και η πρώτη ερώτηση όλων: «Είχε οικονομικά προβλήματα;». Το σημαίνον; Η κρίση. Το σημαινόμενο; Τα σαθρά θεμέλια, που στηρίχτηκε η θεωρητική πρόοδος, η υπάρχουσα ψεύτικη ευημερία!
Σύμφωνα με δεδομένα του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής, από το 2010 έως το 2013 έχει σχεδόν διπλασιαστεί η συχνότητα των αυτοκτονιών στην Ελλάδα (6,5 από 3,4 αυτοκτονίες ανά 100.000 κατοίκους), ενώ αύξηση κατά 20% καταγράφεται και στα περιστατικά κατάθλιψης.
Στοιχεία της Αστυνομίας, που διαβίβασε στη Βουλή, δείχνουν ότι από την 1η Ιανουαρίου 2009 έως τις 23 Αυγούστου 2012 οι αυτοκτονίες ή απόπειρες αυτοκτονίας ανήλθαν σε 3.124.
Οι μισθοί, που πλέον επαρκούν μόνο για να πληρώσει κανείς φόρους, τα διαρκώς άδεια ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες, οι εκάστοτε εργοδότες να έχουν μόνιμη επωδό το «αν δεν σου αρέσει, περιμένουν χιλιάδες έξω», εν ολίγοις αυτό που περιληπτικά λέμε κρίση, έχει αυξήσει τις αυτοκτονίες, όπως σημειώνεται σε δράση του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) κατά της Αυτοκτονίας.
«Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες κατά τα έτη 2008, 2009, 2011 και 2013, που διενεργήθηκαν από το ΕΠΙΨΥ 1,2,3, καταγράφουν αύξηση της επικράτησης του μείζονος καταθλιπτικού επεισοδίου από 3,3% το 2008 σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013, ενώ επισημαίνεται η ύπαρξη σημαντικής συσχέτισης ανάμεσα στον υψηλό βαθμό οικονομικής δυσχέρειας και την επικράτηση μείζονος κατάθλιψης. Οι μελέτες αυτές καταδεικνύουν την προοδευτική αύξηση της ψυχιατρικής νοσηρότητας ενόσω η οικονομική κρίση βαθαίνει. Παρ' ότι, θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, παρατηρείται μια τάση υπερ-προβολής περιστατικών αυτοκτονίας από τα ΜΜΕ, που συχνά συσκοτίζει το τοπίο δημιουργώντας μια παραπλανητική εικόνα, αυτή η διαπίστωση δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε υποτίμηση των διαστάσεων του προβλήματος, προβλήματος που χρήζει άμεσων απαντήσεων».
Ο πολίτης στο κλουβί. Θέλει να δει λίγο πράσινο να ξεφύγει, αλλά όσο ήταν απασχολημένος με την ικανοποίηση των τεχνητών αναγκών του, κάποιοι του το στερούσαν και αυτό!
Το κλαδί ενός όμορφου πεύκου χάριζε τη δροσιά χρόνια τώρα στο μπαλκόνι της Μαργαρίτας Κουλεντιανού, όπως έγραψε και η ίδια όμως στην "Εφημερίδα των Συντακτών", μια μέρα που έλειπε τα συνεργεία του δήμου το έκοψαν. Για εκείνη ήταν μια όμορφη επαφή με τη φύση. Για όποιον πάρκαρε το αυτοκίνητο από κάτω ήταν ενοχλητικό, μάλλον γιατί θα το λέρωναν οι πευκοβελόνες και το ρετσίνι. Όταν όμως τα νερά των βροχών θα πλημμυρίζουν το σπίτι του και θα του πάρουν το αμάξι ή όταν θα πνίγεται από το νέφος που παράγει το δικό του αυτοκίνητο, πάλι θα βλαστημάει...
Οι πολυκατοικίες ορθώθηκαν κρύβοντας τον ήλιο, οι αλάνες χάθηκαν και παιδιά και μεγάλοι κλείστηκαν στο κλουβί. «Θέλαμε να πάμε την 11 μηνών κόρη μας στο πάρκο να παίξουμε, τώρα ειδικά που περπατάει κιόλας! Στο Πεδίον του Άρεως, που πήγαμε, όχι μόνο είναι ερημιά, αλλά οι μόνοι που θα δεις είναι ναρκομανείς. Δεν είναι ασφαλές μέρος για παιδί εκεί! Ε, τι να κάνουμε; Φορτωθήκαμε το καρότσι και γυρίσαμε πίσω», λέει ο Θάνος, εργαζόμενος σε δυο δουλειές πατέρας, που στις ελάχιστες ελεύθερες ώρες του το πρωί θέλησε να περάσει ευχάριστα το πρωινό με την κόρη του, για την οποία δεν υπάρχει χώρος στην πόλη ελεύθερος!
Άλλα κλουβιά. Τα ηλεκτρονικά! Τι θα αναρτήσουμε, τι θα γράψουμε, τι θα πούμε, ποιος θα μας δει, ποιος όχι...
Σε έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Τμήματος Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας, φαίνεται ότι πάνω από 50% των ερωτηθέντων χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους ή παρακολουθούν συνήθως τι κάνουν οι άλλοι χωρίς να εμφανίζονται online. Όλοι δηλαδή παρακολουθούν όλους, ενώ μόλις λίγες ημέρες πριν σε ενημερωτική ημερίδα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, ο διευθυντής της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Μανώλης Σφακιανάκης συμβούλευε ενήλικες και ανήλικους χρήστες του Διαδικτύου να μη δημοσιοποιούν προσωπικά δεδομένα, γιατί «δεν τα βλέπουν μόνο οι φίλοι σας! Τα βλέπουν κι άλλοι!».
Αποτέλεσμα; Η πλειοψηφία του κόσμου φοβάται. Απλώς το κακό είναι ότι αυτοί που δεν επηρεάστηκαν και η κρίση τους παραμένει ανέπαφη από την εφαρμογή του δόγματος του σοκ αντί να κινητοποιήσουν τους αδρανείς συμπολίτες τους παραιτούνται από κάθε συζήτηση μαζί τους! Απομονώνουν και απομονώνονται!
«...α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου