Πόσος λαϊκισμός πια, πόσος; Και μάλιστα με κοινότοπα επιχειρήματα (ραμφίζοντα σχεδόν ή like a river). Κοινότοπη, απέθαντη χώρα... Δεν ξέρω αλλά αυτή η γενικευμένη ακρισία μου θυμίζει την πρώτη φάση της κρίσης, όπου κάποιοι (ευκολόπιστοι, γραφικοί, ανυποψίαστοι;) δημόσιοι υπάλληλοι αδημονούσαν να μπούν στο Ενιαίο Μισθολόγιο, για να...πάρουν (άκουσον, άκουσον) αύξηση! Ακολούθησε βεβαίως μείωση σχεδόν 50% αλλά κάποιοι μυαλό δεν έβαλαν. Δεν μπορούν να καταλάβουν ορισμένοι (ούτε ακόμα και τώρα!) ότι είμαστε σε μεταδημοκρατική φάση, σε μόνιμο καθεστώς "εκτάκτου ανάγκης", όπου τίποτα δεν είναι αυτονόητο, πέραν του μονίμου -καταπώς φαίνεται- έξωθεν ετεροκαθορισμού μας. Αντ' αυτών ορισμένοι τυρβάζουν περί δημοσίου συμφέροντος... Μα μπορεί να υπάρξει δημόσιο συμφέρον χωρίς την κοινωνία; Ρητορικό βεβαίως το ερώτημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου