Εδώ και μερικά χρόνια εξελίσσεται μια διεθνής εκστρατεία προβολής της ομοφυλοφιλίας. Οργανώσεις ομοφυλόφιλων, αντρών και γυναικών, και ομοφυλόφιλοι αγωνιστές (ακτιβιστές) δραστηριοποιούνται για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί διαταραχή, αλλά είναι μια υγιής σεξουαλική επιλογή, τόσο φυσιολογική όσο και ο έρωτας προς άνθρωπο του άλλου φύλου. Όποιος τολμά να ισχυριστεί το αντίθετο χαρακτηρίζεται «ομοφοβικός», δηλ. άνθρωπος με κομπλεξική φοβία και ρατσιστική συμπεριφορά προς τους ομοφυλόφιλους.
Το ελληνικό κράτος καταγγέλλεται επειδή καθυστερεί να δεχτεί ως έγκυρο νομικά το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης ομοφυλόφιλων ζευγαριών και την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια – πράγματα που απαιτεί από μας η Ευρώπη απειλώντας με πρόστιμο και που έχουν καθιερωθεί από χρόνια στο εξωτερικό. Η Εκκλησία, φυσικά, είναι πρώτη στο στόχαστρο των ομοφυλόφιλων αγωνιστών: είναι «ρατσιστική», «ομοφοβική» και… «μισογυνική» (
μισεί τις γυναίκες).
Αυτές τις μέρες, στο στόχαστρο έχει μπει διεθνώς (και στην Ελλάδα) η Ρωσία, επειδή, στους
Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2014, απαγόρευσε την προπαγάνδα της ομοφυλοφιλίας, δηλαδή τη διαφήμισή της με μπλουζάκια, δηλώσεις κ.τ.λ., αλλά, όπως καταγγέλλουν οι αγωνιστικοί φορείς των ομοφυλόφιλων, ακόμη και τη δημόσια έκφραση της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς με φιλιά κ.τ.λ. Έτσι, η «Ρωσία του Πούτιν» κατηγορείται ότι έχει «μεσαιωνική συμπεριφορά» και «νοοτροπία Ιράν», ενώ κατηγορείται ακόμη και επειδή κάποιοι πραγματικοί ρατσιστές (νεοναζί και φασίστες) αιχμαλωτίζουν και βασανίζουν ομοφυλόφιλους!!! Δήθεν «το κράτος οπλίζει το χέρι τους» επειδή είναι αρνητικό προς τους ομοφυλόφιλους (βέβαια, για να μην παρεξηγούμαστε, η Ρωσία δεν έθεσε εκτός νόμου την ομοφυλοφιλία, αλλά τη δημόσια διαφήμισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες). Σημείωση: το καθεστώς του Χίτλερ εξόντωνε τους ομοφυλόφιλους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης – άρα είναι «λογικό» να φέρονται έτσι οι νεοναζί, χωρίς να χρειάζονται τη δήθεν «κρατική ενθάρρυνση».
Ας ξεκαθαρίσουμε ότι η κοινωνία πάντα έχει έντονο το στοιχείο της βίας και του ρατσισμού. Τους ομοφυλόφιλους οι περισσότεροι άνθρωποι τους περιθωριοποιούν και τους κοροϊδεύουν, χωρίς να τους έχουν φταίξει σε τίποτα. Έχω ακούσει ο ίδιος δυο «καθώς πρέπει» κυρίους να ειρωνεύονται ιερέα της πόλης μας, που μνημόνευσε υπέρ αναπαύσεως το όνομα νεκρού ομοφυλόφιλου συμπολίτη μας, τον οποίο η κοινωνία είχε περιθωριοποιήσει, παρόλο που ο ίδιος είχε δώσει μεγάλο ηθικό αγώνα στη ζωή του και ίσως να είναι και άγιος τελικά. Είχε αγωνιστεί βέβαια ενάντια στο πάθος του, όπως κάποιος άλλος αγωνίζεται ενάντια σε άλλα πάθη, στην πορνεία, την απληστία, τη βίαιη συμπεριφορά, τον εγωισμό, το μίσος, ό,τι έχει ο καθένας τέλος πάντων και που πρέπει ν’ αγωνιστεί εναντίον του. Εκείνος είχε αγωνιστεί ενάντια στην ομοφυλοφιλία του, λόγω της οποίας είχε για χρόνια μετατραπεί σε «αρσενική πόρνη»… Ξέφυγε από αυτό, αλλά δεν ξέφυγε από την κοροϊδία της κοινωνίας, που αδιαφορούσε για τους αγώνες του.
Ρατσιστική είναι η κοινωνία και ενάντια στους χριστιανούς: ένας πραγματικός χριστιανός, δηλαδή άνθρωπος που αγαπά και συγχωρεί όλο τον κόσμο, αντιμετωπίζεται συνήθως ως ανόητος. Ένα παιδί ή έφηβος, που πιστεύει στο Χριστό, πηγαίνει στην εκκλησία, προσεύχεται, εξομολογείται, νηστεύει, μεταλαβαίνει και συμπαραστέκεται με αυτοθυσία στον πόνο των άλλων, κατά κανόνα αντιμετωπίζει ψυχολογικό πόλεμο από φίλους και συγγενείς, για να αλλάξει ζωή και να γίνει «φυσιολογικός», δηλ. θρησκευτικά αδιάφορος. Ένας νέος ή μια νέα που αποφασίζει να γίνει μοναχός ή μοναχή, συνήθως δέχεται τρομακτικό ψυχολογικό πόλεμο από την οικογένειά του/της, ενώ αντιμετωπίζεται από τους φίλους ως πλάσμα παράξενο ή αποτυχημένο.
Δεν είναι λοιπόν «η Εκκλησία» που φέρεται ρατσιστικά προς τους ομοφυλόφιλους, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που κινούνται ρατσιστικά ενάντια στους θερμούς χριστιανούς, κάνουν το ίδιο και ενάντια στους ομοφυλόφιλους. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να συχνάζουν σε εκκλησίες, αλλά σίγουρα δεν έχουν καταλάβει τι είναι ο χριστιανισμός.
(Ας σημειωθεί ότι σήμερα διεθνώς υπάρχει έντονος ρατσισμός κατά των χριστιανών, σε σημείο να μιλάμε για «χριστιανοφοβία» στη δυτική Ευρώπη και την Αμερική – άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους π.χ. επειδή φοράνε σταυρό).
Η ίδια η Εκκλησία όμως (οι σοβαροί και μερικές φορές και άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας), όταν λένε πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι υγιής συμπεριφορά, πως δεν είναι υγιές να επιτραπεί η υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζεύγη ή να καθιερωθεί ένα είδος έγκυρης νομικής συζυγίας ομοφυλόφιλων (όπως το σύμφωνο συμβίωσης), δεν είναι …ομοφοβική, αλλά αγωνίζεται υπέρ των ομοφυλόφιλων. Αν η Εκκλησία πει ότι είναι εντάξει να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος, ότι δεν υπάρχει αμαρτία ή πάθος, που οδηγεί τον άνθρωπο στη διαστροφή και τελικά τον απομακρύνει από το Θεό, ότι γάμος ομοφύλων είναι ίσης αξίας με γάμο ετεροφύλων, απλώς θα λέει ψέματα και θα κοροϊδεύει και τους ομοφυλόφιλους και όλη την ανθρωπότητα γενικά. Το ίδιο και μια Εκκλησία που θα έλεγε πως είναι εντάξει και υγιές να «
πηγαίνουν όλοι με όλες», χωρίς το μυστήριο του γάμου και ό,τι αυτό συνεπάγεται (βέβαια ο κόσμος δεν ξέρει καθόλου το νόημα του μυστηρίου του γάμου και εδώ νομίζω πως είναι η ευθύνη της Εκκλησίας, που δεν το έχει τονίσει και προστατεύσει όσο πρέπει).
Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι επιλογές θέλει, σε όλους τους τομείς, και στον ερωτικό/σεξουαλικό τομέα. Έχει το δικαίωμα να είναι ομοφυλόφιλος, αλλά και νεκρόφιλος και
κτηνόφιλος (ας μην πω «κτηνοβάτης», γιατί ίσως δεν είναι «πολιτικά ορθό») και οτιδήποτε άλλο. Έχει το δικαίωμα να παντρεύεται την αδερφή του, την κόρη του ή το γιο του, αρκεί να είναι ενήλικες. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να λιθοβολήσει κανένα – ούτε τους απεχθείς εγκληματίες, πόσο μάλλον εκείνους που συνάπτουν τέτοιου είδους ερωτικές σχέσεις. Όμως αν όλα τα παραπάνω τα τιτλοφορήσουμε υγιή και φυσιολογικά, λέμε ψέματα στην κοινωνία και στους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Απλά, δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στο Θεό. Αυτό δεν είπε κι ο απόστολος Παύλος (Α΄ Κορινθ. 6, 12), που θυσίασε τη ζωή του γι’ αυτά που αγαπούσε και πίστευε;
Όχι στην ομοφοβία λοιπόν, αλλά όχι και στην προπαγάνδιση της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής επιλογής. Και ας μην ξεχνάμε πως κάθε ομοφυλόφιλος αδελφός μας, όπως και κάθε άνθρωπος γενικά, έχει κι ένα δικαίωμα που δυστυχώς δεν το προστατεύει κανένας σύλλογος ή φορέας, πέρα από την Εκκλησία: το δικαίωμα
να ενωθεί με το Χριστό και να γίνει άγιος. Ποιος νοιάζεται γι’ αυτό το δικαίωμά σας, αδελφοί μου ομοφυλόφιλοι, και ποιος το υπερασπίζεται; Να σας πω εγώ: ο Πειραιώς Σεραφείμ και όλοι οι άλλοι εκκλησιαστικοί ηγέτες που διαμαρτύρονται για την παραπλάνησή σας από οργανώσεις και κράτη!...
Κλείνοντας με αγάπη αυτό το άρθρο θα μεταφέρω το διάλογο του αγίου Γέροντα Παΐσιου (που κι αυτός είναι θύμα ρατσισμού τελευταία) με ένα νεαρό ομοφυλόφιλο, που αγωνιζόταν ενάντια στην ομοφυλοφιλία του, αλλά ένιωθε αδύναμος γι’ αυτό τον αγώνα (φυσικά ένας άθεος θα θεωρήσει πως ένας τέτοιος αγώνας ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό του εαυτού μας, αλλά ας πούμε ότι τώρα ζητάμε να επιτραπεί και σε μας τους ορθόδοξους χριστιανούς να υπάρχουμε). Ο νέος είπε στο Γέροντα ότι δε μπορούσε να σταματήσει να ζει ως ομοφυλόφιλος. Και ο Γέροντας, αφού του είπε να εξομολογηθεί, τον ρώτησε: «Μπορείς να διαβάζεις ένα κεφάλαιο από την Αγ. Γραφή;». «Μπορώ». «Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην Εκκλησία;». «Μπορώ». «Μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή;». «Μπορώ». «Μπορείς ένα μικρό ποσό να το δίνεις ελεημοσύνη;». «Μπορώ». «Μπορείς…». «Μπορώ…» (πολλά ακόμα).
Στο τέλος του λέει: «Βλέπεις ότι μπορείς να κάνεις χίλια πράγματα και δε μπορείς ένα. Κάνε εσύ τα χίλια και άφησε στο Θεό το ένα!!!».
