ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ-ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Παρουσίαση του βιβλίου του Γ.Καραμπελιά "Μια υπονομευμένη Άνοιξη: στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης" στις 24-2-2014 στην Αθήνα


Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις και το Polis Art Cafe σας προσκαλούν τη Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου, ώρα 19:00 στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά: Μια υπονομευμένη Άνοιξη στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης.

Θα μιλήσουν: 
Θανάσης Καλαφάτης, αναπλ. καθ. Οικονομικής Ιστορίας ΠΑ.ΠΕΙ 
Βασίλης Καραποστόλης, καθ. Πολιτισμού & Επικοινωνίας παν. Αθηνών 
και ο συγγραφέας του βιβλίου 
Συντονίζει ο δημοσιογράφος Γιάννης Τριάντης στον χώρο του Polis Art Cafe, Στοά του Βιβλίου, Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Κάποτε ρώτησαν τόν ἅγιο Γεώργιο τόν Καρσλίδη...

Κάποτε ρώτησαν τόν ἅγιο Γεώργιο τόν Καρσλίδη γιατί ἀνάβει πολλά κεριά καί ἀπάντησε: «Γι’ αὐτούς πού δέν τούς θυμάται κανείς»...

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, «Ομοφοβία» και Ορθόδοξη Εκκλησία

Εδώ και μερικά χρόνια εξελίσσεται μια διεθνής εκστρατεία προβολής της ομοφυλοφιλίας. Οργανώσεις ομοφυλόφιλων, αντρών και γυναικών, και ομοφυλόφιλοι αγωνιστές (ακτιβιστές) δραστηριοποιούνται για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί διαταραχή, αλλά είναι μια υγιής σεξουαλική επιλογή, τόσο φυσιολογική όσο και ο έρωτας προς άνθρωπο του άλλου φύλου. Όποιος τολμά να ισχυριστεί το αντίθετο χαρακτηρίζεται «ομοφοβικός», δηλ. άνθρωπος με κομπλεξική φοβία και ρατσιστική συμπεριφορά προς τους ομοφυλόφιλους.

Το ελληνικό κράτος καταγγέλλεται επειδή καθυστερεί να δεχτεί ως έγκυρο νομικά το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης ομοφυλόφιλων ζευγαριών και την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια – πράγματα που απαιτεί από μας η Ευρώπη απειλώντας με πρόστιμο και που έχουν καθιερωθεί από χρόνια στο εξωτερικό. Η Εκκλησία, φυσικά, είναι πρώτη στο στόχαστρο των ομοφυλόφιλων αγωνιστών: είναι «ρατσιστική», «ομοφοβική» και… «μισογυνική» (μισεί τις γυναίκες).

Αυτές τις μέρες, στο στόχαστρο έχει μπει διεθνώς (και στην Ελλάδα) η Ρωσία, επειδή, στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2014, απαγόρευσε την προπαγάνδα της ομοφυλοφιλίας, δηλαδή τη διαφήμισή της με μπλουζάκια, δηλώσεις κ.τ.λ., αλλά, όπως καταγγέλλουν οι αγωνιστικοί φορείς των ομοφυλόφιλων, ακόμη και τη δημόσια έκφραση της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς με φιλιά κ.τ.λ. Έτσι, η «Ρωσία του Πούτιν» κατηγορείται ότι έχει «μεσαιωνική συμπεριφορά» και «νοοτροπία Ιράν», ενώ κατηγορείται ακόμη και επειδή κάποιοι πραγματικοί ρατσιστές (νεοναζί και φασίστες) αιχμαλωτίζουν και βασανίζουν ομοφυλόφιλους!!! Δήθεν «το κράτος οπλίζει το χέρι τους» επειδή είναι αρνητικό προς τους ομοφυλόφιλους (βέβαια, για να μην παρεξηγούμαστε, η Ρωσία δεν έθεσε εκτός νόμου την ομοφυλοφιλία, αλλά τη δημόσια διαφήμισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες). Σημείωση: το καθεστώς του Χίτλερ εξόντωνε τους ομοφυλόφιλους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης – άρα είναι «λογικό» να φέρονται έτσι οι νεοναζί, χωρίς να χρειάζονται τη δήθεν «κρατική ενθάρρυνση».

Ας ξεκαθαρίσουμε ότι η κοινωνία πάντα έχει έντονο το στοιχείο της βίας και του ρατσισμού. Τους ομοφυλόφιλους οι περισσότεροι άνθρωποι τους περιθωριοποιούν και τους κοροϊδεύουν, χωρίς να τους έχουν φταίξει σε τίποτα. Έχω ακούσει ο ίδιος δυο «καθώς πρέπει» κυρίους να ειρωνεύονται ιερέα της πόλης μας, που μνημόνευσε υπέρ αναπαύσεως το όνομα νεκρού ομοφυλόφιλου συμπολίτη μας, τον οποίο η κοινωνία είχε περιθωριοποιήσει, παρόλο που ο ίδιος είχε δώσει μεγάλο ηθικό αγώνα στη ζωή του και ίσως να είναι και άγιος τελικά. Είχε αγωνιστεί βέβαια ενάντια στο πάθος του, όπως κάποιος άλλος αγωνίζεται ενάντια σε άλλα πάθη, στην πορνεία, την απληστία, τη βίαιη συμπεριφορά, τον εγωισμό, το μίσος, ό,τι έχει ο καθένας τέλος πάντων και που πρέπει ν’ αγωνιστεί εναντίον του. Εκείνος είχε αγωνιστεί ενάντια στην ομοφυλοφιλία του, λόγω της οποίας είχε για χρόνια μετατραπεί σε «αρσενική πόρνη»… Ξέφυγε από αυτό, αλλά δεν ξέφυγε από την κοροϊδία της κοινωνίας, που αδιαφορούσε για τους αγώνες του.

Ρατσιστική είναι η κοινωνία και ενάντια στους χριστιανούς: ένας πραγματικός χριστιανός, δηλαδή άνθρωπος που αγαπά και συγχωρεί όλο τον κόσμο, αντιμετωπίζεται συνήθως ως ανόητος. Ένα παιδί ή έφηβος, που πιστεύει στο Χριστό, πηγαίνει στην εκκλησία, προσεύχεται, εξομολογείται, νηστεύει, μεταλαβαίνει και συμπαραστέκεται με αυτοθυσία στον πόνο των άλλων, κατά κανόνα αντιμετωπίζει ψυχολογικό πόλεμο από φίλους και συγγενείς, για να αλλάξει ζωή και να γίνει «φυσιολογικός», δηλ. θρησκευτικά αδιάφορος. Ένας νέος ή μια νέα που αποφασίζει να γίνει μοναχός ή μοναχή, συνήθως δέχεται τρομακτικό ψυχολογικό πόλεμο από την οικογένειά του/της, ενώ αντιμετωπίζεται από τους φίλους ως πλάσμα παράξενο ή αποτυχημένο.

Δεν είναι λοιπόν «η Εκκλησία» που φέρεται ρατσιστικά προς τους ομοφυλόφιλους, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που κινούνται ρατσιστικά ενάντια στους θερμούς χριστιανούς, κάνουν το ίδιο και ενάντια στους ομοφυλόφιλους. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να συχνάζουν σε εκκλησίες, αλλά σίγουρα δεν έχουν καταλάβει τι είναι ο χριστιανισμός.

(Ας σημειωθεί ότι σήμερα διεθνώς υπάρχει έντονος ρατσισμός κατά των χριστιανών, σε σημείο να μιλάμε για «χριστιανοφοβία» στη δυτική Ευρώπη και την Αμερική – άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους π.χ. επειδή φοράνε σταυρό).

Η ίδια η Εκκλησία όμως (οι σοβαροί και μερικές φορές και άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας), όταν λένε πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι υγιής συμπεριφορά, πως δεν είναι υγιές να επιτραπεί η υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζεύγη ή να καθιερωθεί ένα είδος έγκυρης νομικής συζυγίας ομοφυλόφιλων (όπως το σύμφωνο συμβίωσης), δεν είναι …ομοφοβική, αλλά αγωνίζεται υπέρ των ομοφυλόφιλων. Αν η Εκκλησία πει ότι είναι εντάξει να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος, ότι δεν υπάρχει αμαρτία ή πάθος, που οδηγεί τον άνθρωπο στη διαστροφή και τελικά τον απομακρύνει από το Θεό, ότι γάμος ομοφύλων είναι ίσης αξίας με γάμο ετεροφύλων, απλώς θα λέει ψέματα και θα κοροϊδεύει και τους ομοφυλόφιλους και όλη την ανθρωπότητα γενικά. Το ίδιο και μια Εκκλησία που θα έλεγε πως είναι εντάξει και υγιές να «πηγαίνουν όλοι με όλες», χωρίς το μυστήριο του γάμου και ό,τι αυτό συνεπάγεται (βέβαια ο κόσμος δεν ξέρει καθόλου το νόημα του μυστηρίου του γάμου και εδώ νομίζω πως είναι η ευθύνη της Εκκλησίας, που δεν το έχει τονίσει και προστατεύσει όσο πρέπει).

Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι επιλογές θέλει, σε όλους τους τομείς, και στον ερωτικό/σεξουαλικό τομέα. Έχει το δικαίωμα να είναι ομοφυλόφιλος, αλλά και νεκρόφιλος και κτηνόφιλος (ας μην πω «κτηνοβάτης», γιατί ίσως δεν είναι «πολιτικά ορθό») και οτιδήποτε άλλο. Έχει το δικαίωμα να παντρεύεται την αδερφή του, την κόρη του ή το γιο του, αρκεί να είναι ενήλικες. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να λιθοβολήσει κανένα – ούτε τους απεχθείς εγκληματίες, πόσο μάλλον εκείνους που συνάπτουν τέτοιου είδους ερωτικές σχέσεις. Όμως αν όλα τα παραπάνω τα τιτλοφορήσουμε υγιή και φυσιολογικά, λέμε ψέματα στην κοινωνία και στους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Απλά, δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στο Θεό. Αυτό δεν είπε κι ο απόστολος Παύλος (Α΄ Κορινθ. 6, 12), που θυσίασε τη ζωή του γι’ αυτά που αγαπούσε και πίστευε;

Όχι στην ομοφοβία λοιπόν, αλλά όχι και στην προπαγάνδιση της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής επιλογής. Και ας μην ξεχνάμε πως κάθε ομοφυλόφιλος αδελφός μας, όπως και κάθε άνθρωπος γενικά, έχει κι ένα δικαίωμα που δυστυχώς δεν το προστατεύει κανένας σύλλογος ή φορέας, πέρα από την Εκκλησία: το δικαίωμα να ενωθεί με το Χριστό και να γίνει άγιος. Ποιος νοιάζεται γι’ αυτό το δικαίωμά σας, αδελφοί μου ομοφυλόφιλοι, και ποιος το υπερασπίζεται; Να σας πω εγώ: ο Πειραιώς Σεραφείμ και όλοι οι άλλοι εκκλησιαστικοί ηγέτες που διαμαρτύρονται για την παραπλάνησή σας από οργανώσεις και κράτη!...

Κλείνοντας με αγάπη αυτό το άρθρο θα μεταφέρω το διάλογο του αγίου Γέροντα Παΐσιου (που κι αυτός είναι θύμα ρατσισμού τελευταία) με ένα νεαρό ομοφυλόφιλο, που αγωνιζόταν ενάντια στην ομοφυλοφιλία του, αλλά ένιωθε αδύναμος γι’ αυτό τον αγώνα (φυσικά ένας άθεος θα θεωρήσει πως ένας τέτοιος αγώνας ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό του εαυτού μας, αλλά ας πούμε ότι τώρα ζητάμε να επιτραπεί και σε μας τους ορθόδοξους χριστιανούς να υπάρχουμε). Ο νέος είπε στο Γέροντα ότι δε μπορούσε να σταματήσει να ζει ως ομοφυλόφιλος. Και ο Γέροντας, αφού του είπε να εξομολογηθεί, τον ρώτησε: «Μπορείς να διαβάζεις ένα κεφάλαιο από την Αγ. Γραφή;». «Μπορώ». «Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην Εκκλησία;». «Μπορώ». «Μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή;». «Μπορώ». «Μπορείς ένα μικρό ποσό να το δίνεις ελεημοσύνη;». «Μπορώ». «Μπορείς…». «Μπορώ…» (πολλά ακόμα).

Στο τέλος του λέει: «Βλέπεις ότι μπορείς να κάνεις χίλια πράγματα και δε μπορείς ένα. Κάνε εσύ τα χίλια και άφησε στο Θεό το ένα!!!».


Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Ανθολόγιον 158: Μητρ. Μεσογαίας π.Νικόλαος

[...] Ο Θεός δεν προσεγγίζεται λογικά. Αν έτσι συνέβαινε, θα Τον ανακάλυπταν οι έξυπνοι, οι μορφωμένοι και οι σοφοί του κόσμου. Συχνά η αλήθεια κρύβεται από τα μάτια "τῶν σοφῶν καὶ συνετῶν καὶ ἀποκαλύπτεται νηπίοις" (Ματθ. ια' 25). Υπάρχω σημαίνει βρίσκομαι κάτω από μια αρχή. Εμείς υπάρχουμε γιατί βρισκόμαστε κάτω από Αυτόν. Θεός που αποδεικνύεται πως υπάρχει ή πως δεν υπάρχει, δεν υπάρχει. Ο Θεός είναι' ονομάζεται στην Παλαιά Διαθήκη με αυτό το όνομα: ο Ών. Από το είναι του Θεού απορρέει η ύπαρξη του κόσμου. 
Στην Ορθόδοξη παράδοση, αντί να ψάχνουμε αποδείξεις για την ύπαρξη και ουσία του Θεού, αγωνιζόμαστε για την αποκάλυψη της παρουσίας Του στη ζωή μας και για την κοινωνία του προσώπου Του.[...]

Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής π. Νικολάου, Αν υπάρχει ζωή θέλω να ζήσω, εκδ. Ι. Μητρ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Αθήνα 2013, σελ. 39.

π. Αλ. Σμέμαν, Το τριώδιο

Η Μεγάλη Σαρακοστή έχει ένα εντελώς δικό της λειτουργικό βιβλίο, το Τριώδιο. Το Τριώδιο περιλαμβάνει ύμνους και βιβλικά αναγνώσματα για την κάθε μέρα της περιόδου αυτής που αρχίζει με την Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου και τελειώνει με τον Εσπερινό του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου. Οι ύμνοι του Τριωδίου συντάχτηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους, αφού σταμάτησαν να υπάρχουν κατηχούμενοι (δηλαδή σταμάτησε το βάφτισμα των ενηλίκων και η απαραίτητη προετοιμασία τους γι' αυτό). Έτσι η έμφαση των ύμνων δεν είναι στο Βάφτισμα αλλά στη μετάνοια. Δυστυχώς πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι σήμερα γνωρίζουν και καταλαβαίνουν τη μοναδική ομορφιά και το βάθος της υμνολογίας της Μεγάλης Σαρακοστής. Η άγνοια των ύμνων του Τριωδίου είναι η βασική αιτία που μας κάνει σιγά σιγά να παραμορφώνουμε την κατανόηση, το σκοπό και το νόημα της Μεγάλης Σαρακοστής. Μια τέτοια παραμόρφωση, που γίνεται σιγά σιγά στη νοοτροπία των χριστιανών, μειώνει τη Μεγάλη Σαρακοστή και την κάνει νομική «υποχρέωση» και σύνολο κανόνων διαιτητικής. Η αληθινή έμπνευση και η πρόκληση που κρύβει η Μεγάλη Σαρακοστή έχει χαθεί σήμερα και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ανακαλυφτεί παρά μόνο με μια προσεκτική παρακολούθηση των ύμνων του Τριωδίου.


Είναι σημαντικό, λόγου χάρη, το πόσο συχνά οι ύμνοι αυτοί μας προειδοποιούν συγκεκριμένα για την «τυπική» και επομένως, υποκριτική αντίληψη της νηστείας. Από νωρίς, την Τετάρτη της Απόκρεω, ακούμε:


Βρωμάτων νηστεύουσα ψυχή μου και παθών με καθαρεύουσα, μάτην επαγάλλη τη ατροφία· ει μη γαρ αφορμή σοι γένηται προς διόρθωσιν, ως ψευδής μισείται παρά Θεού, και τοις κακίστοις δαίμοσιν ομοιούσαι, τοις μηδέποτε σιτουμένοις μη ουν αμαρτάνουσα, την νηστείαν αχρειώσης, αλλ' ακίνητος, προς ορμάς ατόπους μένε, δοκούσα παρεστάναι εσταυρωμένω τω Σωτήρι, μάλλον δε συσταυρούσθαι, τω διά σε σταυρωθέντι, εκβοώσα προς αυτόν· μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.

Και πάλι την Τετάρτη της Δ' εβδομάδας των Νηστειών ακούμε:

Οἱ ἐν κρυπτῷ ἀρετὰς ἐργαζόμενοι, πνευματικὰς ἀμοιβὰς ἐκδεχόμενοι, οὐ μέσον τῶν πλατειῶν θριαμβεύουσι ταύτας, ἀλλ' ἔνδον τῶν καρδιῶν ἀποφέρουσι μᾶλλον, καὶ ἁπάντων ὁ βλέπων τὰ ἐν κρυπτῷ γινόμενα, τὸν μισθὸν τῆς ἐγκρατείας παρέχει ἡμῖν. Νηστείαν τελέσωμεν, μὴ σκυθρωπάζοντες τὰ πρόσωπα, ἀλλ' ἐν τοῖς, ταμείοις τῶν ψυχῶν προσευχόμενοι, ἀπαύστως βοήσωμεν. Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοίς, μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμὸν δεόμεθα, ἀλλὰ ῥύσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.


Όλη τη Μεγάλη Σαρακοστή στους ύμνους τονίζεται η αντίθεση ανάμεσα στην ταπείνωση του Τελώνη και στη φαρισαϊκή υπερηφάνεια και αυτοπροβολή, ενώ καταγγέλεται η υποκρισία. Αλλά ποια ακριβώς είναι η πραγματική νηστεία; Το Τριώδιο απαντάει: Είναι πρώτα απ' όλα η εσωτερική καθαρότητα:

Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω· αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας· η τούτων ένδεια, νηστεία εστίν αληθής και ευπρόσδεκτος.

Επίσης είναι η επιστροφή στην αγάπη, η πάλη εναντίον της διασπασμένης ζωής, εναντίον του μίσους, της αδικίας, της ζήλειας:

Νηστεύσωμεν αδελφοί σωματικώς, νηστεύσωμεν και πνευματικώς λύσωμεν πάντα σύνδεσμον αδικίας διαρρήξωμεν στραγγαλιάς βίαιων συναλλαγμάτων· πάσαν συγγραφήν άδικον διασπάσωμεν δώσωμεν πεινώσιν άρτον, και πτωχούς αστέγους εισαγάγωμεν εις οίκους, ίνα λάβωμεν παρά Χριστού του Θεού, το μέγα έλεος.


Δεύτε πιστοί επεργασώμεθα εν φωτί τα έργα του Θεού, ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν πάσαν άδικον συγγραφήν αφ' εαυτών, του πλησίον αφελώμεθα, μη τιθέντες πρόσκομμα τούτω εις σκάνδαλον αφήσωμεν της σαρκός την ευπάθειαν, αυξήσωμεν της ψυχής τα χαρίσματα, δώσωμεν ενδεέσιν άρτο, και προσέλθωμεν Χριστώ εν μετανοία βοώντες· ο Θεός ημών, ελέησον ημάς.

Καθώς ακούμε όλα τούτα συνειδητοποιούμε πόσο μακριά απ' αυτά βρίσκεται η στενοκέφαλη και φαρισαϊκή αντίληψη για τη Μεγάλη Σαρακοστή που επικρατεί σήμερα· μια αντίληψη που χαρακτηρίζει τη Μεγάλη Σαρακοστή με αποκλειστικά αρνητικούς όρους, σαν ένα είδος «ενόχλησης» την οποία όμως, αν εκούσια την αποδεχτούμε και την «υποφέρουμε», αυτόματα θα ανταμειφτούμε και θα λάβουμε μια «καλή θέση» κοντά στο Θεό! Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν ότι η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η περίοδος κατά την οποία κάτι —που μπορεί ίσως και να είναι καλό— απαγορεύεται, σαν να ευχαριστιέται δηλαδή ο Θεός βασανίζοντάς μας. Για κείνους όμως που έγραψαν τους ύμνους τούτους η Μεγάλη Σαρακοστή είναι εντελώς το αντίθετο· είναι η επιστροφή στην «κατά φύσιν» ζωή, στην «εγκράτεια» που ο Αδάμ και η Εύα καταπάτησαν, με αποτέλεσμα ο πόνος και ο θάνατος να μπουν στον κόσμο. Έτσι η Μεγάλη Σαρακοστή χαιρετίζεται σαν μια πνευματική άνοιξη και σαν περίοδος χαράς και φωτός:

Ανέτειλε το έαρ της νηστείας, και το άνθος της μετανοίας· αγνίσωμεν ουν εαυτούς αδελφοί, από παντός μολυσμού, τω φωτοδότη ψάλλοντες, είπωμεν· δόξα σοι, μόνε φιλάνθρωπε.

Το της Νηστείας διάγγελμα, περιχαρώς υποδεξώμεθα· ει γάρ ταύτην ο Προπάτωρ διεφυλάξατο, την της Εδέμ έκπτωσιν ουκ αν υπέστημεν.


Αρχήν κατανύξεως και μετανοίας, κακών αλλοτρίωσις, και παθών εγκράτεια· διό σπουδάσωμεν, αποκοπήν των πονηρών έργων ποιήσασθαι.

Μόνο εκείνοι που «αγάλλονται εν Κυρίω», και που ο Χριστός και η Βασιλεία Του είναι ο αιώνιος πόθος και η χαρά της ύπαρξής τους, μπορούν χαρούμενα να δεχτούν την πάλη εναντίον της αμαρτίας και να γίνουν μέτοχοι της τελικής νίκης. Ακριβώς γι' αυτό απ' όλες τις κατηγορίες των Αγίων, μόνο τους Μάρτυρες επικαλούμαστε και υμνούμε με ειδικούς ύμνους (Μαρτυρικόν) κάθε μέρα στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Και αυτό επειδή οι Μάρτυρες είναι ακριβώς εκείνοι που προτίμησαν το Χριστό από καθετί άλλο σ' αυτό τον κόσμο ακόμα και από την ίδια τη ζωή τους· είναι εκείνοι που απόλαυσαν τόσα πολλά κοντά στο Χριστό ώστε μπορούσαν να λένε, όπως είπε ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας όταν πέθαινε: «Τώρα αρχίζω να ζω...». Αυτοί είναι εκείνοι που έδωσαν τη μαρτυρία για τη Βασιλεία του Θεού, γιατί μόνο εκείνοι που την έχουν γευτεί και την έχουν βιώσει είναι ικανοί για μια τελική εγκατάλειψη. Αυτοί είναι οι σύντροφοί μας, οι εμπνευστές μας στον αγώνα για να επικρατήσει το θείο, το ουράνιο και το αιώνιο μέσα μας.

Εν πνέοντες, προς εν βλέποντες οι αθλοφόροι Μάρτυρες, μίαν οδόν ζωής ευράμενοι...


Τον θώρακα της Πίστεως ενδυσάμενοι καλώς, και τω τύπω του Σταυρού, καθοπλίσαντες εαυτούς, στρατιώται ευσθενείς ανεδείχθητε, τοις τυράννοις ανδρείως αντικατέστησε και διαβόλου την πλάνην κατεδαφίσατε· νικηταί γενόμενοι των στεφάνων ηξιώθη τε· πρεσβεύσατε αεί υπέρ ημών, εις το σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Σε όλη τη διάρκεια των σαράντα ημερών ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού και η ακτινοβόλα χαρά του Πάσχα αποτελούν το ύψιστο «σημείο αναφοράς» όλων των ύμνων στην υμνογραφία της Μεγάλης Σαρακοστής. Είναι μια διαρκής υπενθύμιση ότι, οσοδήποτε στενός και δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος, τελικά οδηγεί στην Τράπεζα του Χριστού, στην Βασιλεία Του. Όπως πιο πάνω αναφέρεται, η προσδοκία και η πρόγευση της Πασχαλινής χαράς διατηρείται σ' ολόκληρη τη Μεγάλη Σαρακοστή και είναι το πραγματικό κίνητρο όλης της προσπάθειας στην περίοδο αυτή:

Την πάνσεπτον εγκράτειαν εναρξώμεθα φαιδρώς... όπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν εις την αγίαν και τριήμερον Ανάστασιν την καταλάμπουσαν αφθαρσίαν τω κόσμω.

ΤΡΙΩΔΙΟ — το άγνωστο και παραμελημένο βιβλίο! Αν μόνο γνωρίζαμε την ύπαρξή του, αν μπορούσαμε να το ανακαλύψουμε, θα μας βοηθούσε να αγκαλιάσουμε όχι μόνο το πνεύμα της Μεγάλης Σαρακοστής αλλά και αυτής της ίδιας της Ορθοδοξίας, την «πασχαλινή» της αντίληψη για τη ζωή, το θάνατο και την αιωνιότητα.

Από το βιβλίο του π. Αλ. Σμέμαν, Μεγάλη Σαρακοστή: Πορεία προς το Πάσχα, εκδ. Ακρίτας


Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Ρένα Δούρου,Συρία: Δοκιμασία χωρίς τέλος…

πηγή: ΑΜΗΝ

[φωτό από εδώ]

Το γεγονός ότι τα φώτα της δημοσιότητας έχουν στραφεί στις διπλωματικές εξελίξεις, λόγω του άκαρπου πρώτου γύρου διαπραγματεύσεων στη Γενεύη κι ενόψει της επόμενου, δεν σημαίνει ότι ο εμφύλιος στη Συρία δεν συνεχίζεται ή ότι έχει μειωθεί η έντασή του. Απλώς, πλέον, τα αιματηρά γεγονότα δεν “χωρούν” στα ειδησεογραφικά προγράμματα και περνούν στα “ψιλά” των εφημερίδων.

Και βέβαια το γεγονός αυτό δεν εμποδίζει τον αριθμό των αμάχων νεκρών να αυξάνεται ή να μειώνονται οι βαρβαρότητες σε βάρος των αμάχων. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Πλέον συστηματικά υποχωρούν, όταν δεν παραβιάζονται, τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τα περιγράφει και τα καθιερώνει ο καταστατικός χάρτης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Μεταξύ των στοιχειωδών δικαιωμάτων, που είναι πλέον η σκιά του εαυτού τους στη Συρία και όχι μόνο εκεί αλλά και σε άλλες γωνιές της Μέσης Ανατολής, είναι και το δικαίωμα ελευθερίας σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Ένα δικαίωμα πολλαπλά κατοχυρωμένο διεθνώς (Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, Διεθνής Σύμβαση για τα Πολιτικά Δικαιώματα και τα Δικαιώματα του Πολίτη), κάτι που δεν αποτρέπει τις παραβιάσεις του. Ούτε και τις καταστροφές πολιτιστικών μνημείων και πολιτιστικής κληρονομιάς (που προστατεύεται από τη Σύμβαση της Χάγης του 1954).

Οι χριστιανικοί πληθυσμοί στη Συρία (συρορθόδοξοι, ελληνορθόδοξοι και άλλοι) αποτελούν σήμερα κλασικό παράδειγμα πληθυσμών που υφίστανται αυτές τις παραβιάσεις, μέσα σε μια γενικευμένη, δυστυχώς, αδιαφορία. Δολοφονίες, απαγωγές (όπως οι απαγωγές των δύο μητροπολιτών Χαλεπίου πέρσι την άνοιξη και αργότερα των 12 ορθόδοξων μοναχών από το γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας στη Μααλούλα), εκφοβισμοί και βεβηλώσεις εκκλησιαστικών θησαυρών, έχουν καταστήσει τους πληθυσμούς αυτούς ομήρους της σύγκρουσης των δυνάμεων του κυβερνητικού στρατού και των άκρως ετερογενών αντάρτικων ομάδων της αντιπολίτευσης, όπου κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό τζιχαντιστές και οπαδοί της αλ Κάιντα. Την ίδια μοίρα – δολοφονίες, απαγωγές, υφίστανται όλοι οι άμαχοι στη Συρία, όπου ο αριθμός των νεκρών έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις εκατό χιλιάδες, με τη διαφορά ότι οι αλλόθρησκοι, δηλαδή μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί, φέρουν ένα επιπλέον «στίγμα», είναι δηλαδή ακόμη πιο ευάλωτοι: ανήκουν σε διαφορετική θρησκεία, γεγονός που τους καθιστά εύκολο στόχο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Και στο πρόσφατο παρελθόν σε άλλες χώρες της Μ. Ανατολής χριστιανικοί και άλλοι θρησκευτικοί πληθυσμοί, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε χώρες σπαρασσόμενες από βία.
Ο Anthony Bloom έγραφε ότι κάθε δοκιμασία είναι δώρο Θεού και σίγουρα αυτή η προσέγγιση δίνει δύναμη στους χριστιανικούς πληθυσμούς που δοκιμάζονται σήμερα στη Συρία, μαζί με τους υπόλοιπους αμάχους.
Ωστόσο αυτή η δοκιμασία, η καταδικαστέα από τόσες διεθνείς συνθήκες, θα έπρεπε να μην αφήνει ήσυχες πολλές συνειδήσεις, ανεξαρτήτως πίστης και θρησκείας, που σήμερα περί άλλων τυρβάζουν…

πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Αντβεντιστές της έβδομης ημέρας: Μια ιστορική ανακρίβεια


Ο Αντβεντισμός είναι αιρετική διδασκαλία εσχατολογικού χαρακτήρα και χιλιαστικής κατεύθυνσης, η οποία εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα, με αφορμή την έντονη προσδοκία που υπήρχε μέσα στον Αμερικανικό προτεσταντικό χώρο το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, για την επιστροφή και Β’ Παρουσία του Κυρίου.
Από την πρώτη ιστορική αφετηρία της η κίνηση κράτησε μία απορριπτική στάση απέναντι σ’ όλες τις Προτεσταντικές παραδοσιακές Ομολογίες, όπως φυσικά και μία εξόχως επιθετική στάση έναντι του Ρωμαιοκαθολικισμού. Όλοι αυτοί, κατά την E. White[1], εκφράζουν και αποτελούν την αποστατημένη Εκκλησία, που ταυτίζεται με την πόρνη γυναίκα της Αποκαλύψεως (Κεφ. 14, 17)[2]. Πού οφείλεται αυτό το γεγονός; Στη θεμελιώδη διδασκαλία της αίρεσης σχετικά με το Σάββατο[3].
Για την κίνηση, όλος ο υπόλοιπος χριστιανικός κόσμος, ιδίως από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, έχει αποστατήσει από το θέλημα του Θεού. Ο σατανάς είναι παρών στις άλλες εκκλησίες. Όλες οι άλλες εκκλησίες είναι, κατά την κίνηση, «συναγωγές του σατανά». Γιατί ο υπόλοιπος χριστιανικός κόσμος βρίσκεται στην αποστασία και είναι έρμαιος των δαιμονικών δυνάμεων; Γιατί αρνήθηκε, λέει η κίνηση, τον αγιασμό και τη λατρεία του Σαββάτου και την αντικατέστησε με την Κυριακή. Περιφρονώντας το Σάββατο και αντικαθιστώντας το με την Κυριακή άρχισε η αποστασία, καθώς η Κυριακή, κατά την άποψή τους πάντα, βασίζεται σε ειδωλολατρικά θεμέλια[4].
Όπως και άλλες χριστιανικές αιρέσεις, δεν παραλείπουν να διατυπώνουν στα έντυπά τους ανακριβείς ισχυρισμούς. Ένας τέτοιος ανακριβής ισχυρισμός υπάρχει σε έντυπό τους, που έχει εκδοθεί σε δώδεκα ευρωπαϊκές γλώσσες μεταξύ των οποίων και τα Ελληνικά.
Ισχυρίζονται, λοιπόν, ότι: «Αποδεχόμαστε όπως όλες οι χριστιανικές Εκκλησίες, το Σύμβολο της Πίστεως, όπως καταγράφτηκε στην Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ.». Ισχύει όμως πραγματικά κάτι τέτοιο; Επιβεβαιώνεται αυτή η θέση; Φυσικά όχι. Και τούτο γιατί επισήμως κατά την αίρεση η αρχαία Εκκλησία, λόγω της Κυριακής και της αντικατάστασης του Σαββάτου, βρίσκεται ήδη στην κατάσταση της αποστασίας[5].
Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ένας ισχυρισμός ουσιαστικά παραπλανητικός και χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Τούτο γίνεται άμεσα αντιληπτό, αρκεί να υπενθυμίσουμε μόνο, ότι βασικές διδασκαλίες τους είναι ριζικώς αντίθετες με το φρόνημα και τη διδασκαλία της Εκκλησίας, την οποία εκφράζει το Σύμβολο της Πίστεως.
Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι ο καλβινιστής δογματικός A. Hoekema πολλάκις επισημαίνει την εκ μέρους των Αντβεντιστών απόρριψη διδασκαλιών όχι μόνο του ιστορικού χριστιανισμού αλλά και αυτών των παραδοσιακών προτεσταντικών κλάδων[6].

Σημειώσεις:
1. Βλ. E. White, Der grosse Kampf, σσ. 385-393.
2. Την ίδια θέση, με διαφορετική αφετηρία για τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο εκπροσωπούν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.
3. Ο K. Hutten επισημαίνει πολύ χαρακτηριστικά σχετικά με το Σάββατο ότι: «Das Lehrstück vom Sabbat bildete die Krone im adventistischen Lehrgebäude». Βλ. Kurt Hutten, Seher-Grübler-Enthusiasten, όπ.π., σ.37.
4. Βλ. Ar. Lickey, Μηνύματα εις τον σύγχρονον άνθρωπον, σσ. 372-373. 27 Βασικά Πιστεύω, σ. 306.
5. Εξόχως αποκαλυπτικές είναι για το ζήτημα αυτό οι, δυστυχώς, ανιστόρητες θέσεις της E. White: «Durch halbbekehrte Heiden, ehrgeizige kirchliche Würdenträger und welt-liebende Geistliche erreichte er seine Absicht. Von Zeit zu Zeit wurde grosse Kirchen versammlungen abgehalten, zu denen die geistlichen Würdenträger aus allen Weltgegenden zusammenkamen. Auf fast jedem Konzil wurde der von Gott eingesetzte Sabbt mehr und mehr erniedrigt und der Sonntag ent-sprechend erhöht. So wurde der heidnische Festtag schließlich al seine göttliche Einrichtung verehrt, während man den biblischen Sabbat als Überbleibsel des Judentums verschrie und alle, die ihn feierten, verfluchte». Βλ. E. White, Der grosse Kampf, σ.53.
6. Βλ. Anthony Hoekema, The Four Major Cults, σσ. 142-143.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2009, 7 Φεβρουαρίου 2014