[...]Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἐκεῖνος ποὺ ἀλλοιοῦται ἀπὸ τὴν προσευχὴ δὲν εἶναι ὁ ἀναλλοίωτος καὶ ἀνενδεὴς Θεός, ἀλλὰ ἡ δική μας ψυχὴ ποὺ καθαίρεται καὶ φωτίζεται ἀπὸ τὰ δάκρυα. Ὅπως τὸ ρόδο, ἄν δὲν ἀνοιχθεῖ στὸν ἥλιο καὶ τὸν ἀέρα δὲν θὰ ὡριμάσουν οἱ χυμοί του γιὰ νὰ χυθεῖ γύρω το πιὸ εὐγενικὸ του ἄρωμα, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, δὲν μοσχοβολᾶ, ἄν δὲν ἀλλοιωθεῖ στὴ δοκιμασία καὶ στὴν κατάνυξη τῆς προσευχῆς, μὲ τὴν ὁποῖα εὐαρεστεῖται ὁ Θεὸς καὶ ἐκχέει τὸ πλούσιο ἔλεός Του[...].
Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας π. Στυλιανοῦ, Περὶ προσευχῆς, ἐκδ. Ἁρμός, σειρά: Γέφυρες, Ἀθήνα 1999, σελ. 61-63.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου