Ανθολόγιον 102: π. Φ.Φάρος("...όλα αυτά τα επιτεύγματα δεν λύνουν μόνο προβλήματα αλλά δημιουργούν και νέα, έτσι ώστε η πρόοδος να γίνεται με βήμα σημειωτόν και τα ανθρώπινα αδιέξοδα να παραμένουν αδιέξοδα")

Οι ανθρωπιστές σε όλες τις εποχές ενθουσιάζονται από τα ανθρώπινα επιτεύγματα με τα οποία πιστεύουν, έστω κι αν δεν το ομολογούν ευθέως, ότι ο άνθρωπος τελικά θα γίνη παντοδύναμος. Στις ημέρες μας η όντως εντυπωσιακή ανάπτυξη της τεχνολογίας, τα θαύματα της νέας εποχής έχουν φέρει κάποιους ανθρώπους, που έχουν  την ανάγκη να πιστεύουν ότι επιτέλους θα ανακαλύψη ο άνθρωπος τη λυδία λίθο, για τους οποίους ο Παπαδιαμάντης θα έλεγε ότι "εψήλωσεν ο νους τους", σε μια κατάσταση υστερικής έξαρσης και παραληρούν, πιστεύοντας ότι αυτή τη φορά η λυδία λίθος ανεκαλύφθη και ότι αυτό που συμβαίνει τώρα αχρηστεύει όλα τα προηγούμενα ανθρώπινα επιτεύγματα. Αυτές οι αντιδράσεις δεν είναι βέβαια πρωτότυπες. Επαναλαμβάνονται διαρκώς και πανομοιότυπα. Οι άνθρωποι που ανακάλυψαν τον τροχό αντέδρασαν ασφαλώς με την ίδια υστερική έξαρση με την οποία αντιδρούν πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι στα επιτεύγματα της νέας εποχής και γι'  αυτό δεν παρατηρούν ότι όλα αυτά τα επιτεύγματα δεν λύνουν μόνο προβλήματα αλλά δημιουργούν και νέα, έτσι ώστε η πρόοδος να γίνεται με βήμα σημειωτόν και τα ανθρώπινα αδιέξοδα να παραμένουν αδιέξοδα. Τα νέα επιτεύγματα δεν αλλάζουν ούτε την ανθρώπινη φύση ούτε τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες και η ποιότητα της ανθρώπινης ζωής καθορίζεται, όπως πάντα, από τις ανθρώπινες σχέσεις και από τα ανθρώπινα πάθη που τις υπονομεύουν. Οι άνθρωποι, που τα προσωπικά τους αδιέξοδα δεν τους έχουν δημιουργήσει υστερική και παραληρηματική αναζήτηση μιας χωρίς προηγούμενο σωτηρίας, δεν είναι βέβαιοι ότι τα επιτεύγματα της νέας εποχής έχουν μεγαλύτερη σημασία για τη ζωή του ανθρώπου από την ανακάλυψη του τροχού.

       Ενώ ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό δεν μπορεί να σώση τον εαυτό του, η αγάπη του Θεού για τον κόσμο ενεργεί  στον κόσμο, και ο Θεός έχει σχεδιάσει για τον άνθρωπο ένα ρόλο να διαδραματίση. Στη σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου χρειάζεται τόσο η μεγαλωσύνη του Θεού όσο και η μεγαλωσύνη του ανθρώπου.

π.Φιλόθεος Φάρος, Η διαχείριση της αγάπης, εκδ. Αρμός, σελ. 67-68.