Ανθολόγιον 95: Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης

[«Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου»]

Αὐτὸ τὸ παρακάλι τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεό. Αὐτὸς ὁ πόνος τῆς πτώσεως, ποὺ ὅμως διατηρεῖ τὴν εὐγένεια καὶ τὴν εὐφυΐα, ὥστε νὰ ζητᾶ γλυκὰ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ  ἀπὸ τὶς πράξεις ποὺ δὲν τὸν ἐκφράζουν, ποὺ εἶναι ἀστοχίες, λάθη, ἀμέλειες, ἀπροσεξίες, ὀλισθήματα, παρασυρμοί, εὐκολίες κι ὀκνηρίες...

Αὐτὴ ἡ ζωντανὴ σχέση μὲ τὸν ζωντανὸ Θεό, ποὺ τὸ παιδί του ζητᾶ ὄχι νὰ παραβλέψει τὸ ἴδιο, κάθε ἄλλο, μὰ τὶς παρενθέσεις ποὺ ἔθεσε λαθεμένα στὸ κείμενο τῆς ζωῆς του, εἶναι μιὰ σχέση ἀληθινή, ὡραία, ἀτόφια. Τέτοιο Θεό ἔχουμε, ποὺ μᾶς ἀκούει, ποὺ μᾶς δέχεται πάντα, ποὺ μᾶς ἀναμένει κι ἄς συνέβη στὴ ζωή μας ὄ,τι φοβερό. Ἀρκεῖ νὰ τὸν ἐπιθυμήσουμε πραγματικὰ κι ἐκεῖνος θὰ παραβλέψει. Εἶναι ἀρχοντικὰ ἐπιεικὴς καὶ φιλάνθρωπα εἰλικρινής(…).

 

Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτου, Ἀθωνικὸ  Ἀπόδειπνο,ἔκδ. Ἀρμός, Αθήνα 1994, σελ.21.