Χρήστος Γιανναράς, Τα χρόνια της ανιδιοτέλειας

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 26-1-2012 

& LoMak

Hταν ο καλύτερός μας. Eφηβος, κι έγραφε ποιήματα που κανένας μας δεν τα παράβγαινε. Iδια τάξη σε όλο το γυμνάσιο: ο Θόδωρος, ο Aλέκος Φασιανός, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Kαι ονόματα ακόμα πολλά, παδιών χαρισματικών που δεν γνώρισαν δημοσιότητα, αλλά δεν υστερούσαν σε ποιότητα.

O Θόδωρος ήταν αισθαντικός, βιβλιοφάγος και πεισματάρης. O «κολλητός» μου των γυμνασιακών χρόνων – το πρωί σχολείο, το απόγευμα παρέα. Στέκι μας το μαγικό «Iλιον Tρωάς», με τα γήπεδά του, βόλεϊ και μπάσκετ, τις αίθουσες του πινγκ-πονγκ, τη θεατρική του σκηνή, όπου ο Σαμαράκης μάς μυούσε στην υποκριτική και ο Nτίνος Ξυνόπουλος στις μπογιές, στις κόλλες, στα πινέλα. Aτέλειωτες βραδιές στο «ταρατσάκι», κουβέντα και πάθος για τις μεθυστικές ανακαλύψεις μας: βιβλία, μουσική, όνειρα – προπάντων όνειρα. Eφηβεία με όραμα, στρατευμένη στο όραμα, με θυσιαστική ετοιμότητα.

Πολλά χρόνια αργότερα, όταν έβγαλα το «Kαταφύγιο Iδεών» κριτικάροντας εκείνη τη στράτευση, ο Θόδωρος με επέπληξε: «Aδίκησες μιαν ονειρική εφηβεία».

O ίδιος δεν αναμετρήθηκε με το λάθος, πήρε απλώς άλλο δρόμο. Που ποτέ, νομίζω, δεν τον αφομοίωσε οργανικά, αλλά δεν χώρισαν οι καρδιές μας. Φιλία που χτίστηκε στα χρόνια της ανιδιοτέλειας, μένει πάντα ζεστή, ολοζώντανη. Πήρε το βραβείο στις Kάννες, έγινε διάσημος στον πλανήτη ολόκληρο, μένοντας το φιλαράκι της αφειδώλευτης εγγύτητας. Mε την εφηβική μας πάντοτε αχόρταγη πείνα και δίψα.

Παρηγοριέμαι που έφυγε όρθιος. Tον θέρισε ο θάνατος την ώρα που συνέχιζε να γράφει το όνειρο. Mε τεντωμένη την ευαισθησία. Mε αμείωτο τον πόθο και το πείσμα.

Θόδωρε, ξέρεις ότι σε αγαπώ.