(...) Θά ἦταν ὅμως πιό συνεπές μέ τό σύνολο τῆς βιβλικῆς μαρτυρίας νά δοῦμε τήν Ἐνσάρκωση ὡς τόν τρόπο τοῦ Θεοῦ νά συναντᾶ τούς ἀνθρώπους ὅπως αὐτοί εἶναι, συναντώντας τους στή δική τους δηλαδή κατάσταση, ὡς τά συγκεκριμένα ὄντα πού ζοῦν μέσα στόν χρόνο, πού ἔχουν μιά γέννηση καί ἕνα τέλος, πού οἱ ζωές τους συνιστοῦν, μέ ἄλλα λόγια, μιάν ἀφήγηση (story). (...)
Ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. Ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. Βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη (Πρός Κορινθίους A' 13,9-13).
ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ-ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
▼
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου