Καταρχήν καλησπέρα σας. Συγχαρητήρια για το όμορφο ιστολόγιο σας (μου αρέσει, το διαβαζω συχνά και το έχω βάλει στο blogroll του blog μου.
Στο προκείμενο: Η γνωστή άκριτη υιοθέτηση των χομπσμπαουμικών ιδεολογημάτων, συνεχίζεται από (νεο-) και (μετά-) αποδομητές.
Ευτυχώς που στην Ελλάδα υπάρχει κι ένας Γ.Κοντογιώργης που πάει κόντρα σε όλους αυτές τις…”βεβαιότητες” και δεν πληρώνεται για να στοχάζεται (βλ. δείγματος χάριν τα βιβλία του: -”Έθνος και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα”, Εναλλακτικές Εκδόσεις -Το ελληνικό κοσμοσύστημα, τόμος α’,εκδ. Σιδέρη -Ελληνικότητα και “διανόηση”,μαζί με τον Μ. Θεοδωράκη, εκδ. Ιανός). Υπάρχει ένας Θ. Ζιάκας, που δεν τον ενδιαφέρει να είναι “αρεστός” και οι αναλύσεις του επί του θέματος είναι καίριες (βλ. δείγματος χάριν τα βιβλία: -Πέρα από το άτομο,εκδ. Αρμός -Αυτοείδωλον εγενόμην,εκδ.Αρμός)
Υπάρχουν φυσικά και άλλοι (Καραμπελιάς, Κουτρούλης, Ήφαιστος, Γιανναράς, ο αείμνηστος Κονδύλης κ.α.).
Ερώτημα:Γιατί αυτή η εμμονή στη χομπσμπαουμική “Βουλγάτα”;
Αν μου επιτρέπετε μια μικρή προσθήκη στο χτεσινό μου σχόλιο: Στο βιβλίο του Γ.Καραμπελιά “Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού”(Εναλλακτικές εκδόσεις,πρόλογος Σπ. Βρυώνη-μπορείτε να τον διαβάσετε εδώ: http://www.ardin.gr/node/2696) νομίζω ότι τεκμηριώνεται επαρκώς ότι η νεοελληνική συνείδηση είναι αρκετά παλαιά υπόθεση(ανάγεται κατ’ αυτόν στο 1204,περνά στον κοινοτισμό της Τουρκοκρατίας και τη λαική ιδεολογία και παράδοση). Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από τον πρόλογο του Σπ. Βρυώνη:
Η συνέχεια του νεώτερου ελληνισμού μπορεί να διαπιστωθεί, όπως αναφέρει[ενν.ο Γ.Καραμπελιάς], στη βαθύτατη ανάμνηση της Άλωσης και του θανάτου του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα, που συνέβη κατά τη διάρκεια της. Οι θρήνοι επιζούν όχι μόνο στη λόγια φιλολογική, αλλά και στην προφορική παράδοση. Η συνέχεια, εγγράφεται μάλιστα και στο θεσμικό πεδίο, με την επιβίωση και την επίσημη αναγνώριση των πατριαρχών ως ηγετών του ορθόδοξου πληθυσμού από τους σουλτάνους. Το Πατριαρχείο συνέχισε να συγκαλεί την πατριαρχική Σύνοδο, να ηγείται μιας σημαντικής εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας μητροπολιτών και επισκόπων, και σε έναν ορισμένο, αλλά μικρότερο, βαθμό συνέχισε να θεραπεύει το εκπαιδευτικό σύστημα. Προ πάντων έτσι διεσώθη το παραδοσιακό ημερολόγιο των εορτασμών, τόσο χριστιανικής όσο και ειδωλολατρικής προέλευσης. Η εκκλησία ανέλαβε, σε αυξανόμενο βαθμό, το ρόλο της διάσωσης της ελληνόφωνης ορθόδοξης κοινότητας, όπως επίσης και των άλλων ορθόδοξων εθνικών ομάδων. Έπρεπε να υιοθετήσει μια αμυντική στάση αντίστασης στο ισχυρό ρεύμα του εξισλαμισμού των πιστών, και της ανάλογης επιρροής των καθολικών και των προτεσταντών της Δύσης.
Επίσης ο Σπ. Κουτρούλης στο τελευταίο του βιβλίο “Ο κόσμος ο μικρός, ομέγας” (Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 2010) έχει μια φράση-κλειδί: “Στον νεοελληνισμό δεν κατασκευάζει το κράτος το έθνος, αλλά το έθνος δημιουργεί κράτος”(μν.έργον,σελ.255).
Τέλος ο Κ. Σιμόπουλος στο έργο του “¨Ξενοκρατία Μισελληνισμός και Υποτέλεια” αναφέρει τα εξής περί συνέχειας:
“Η ελληνική ιστορία έχει μια ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην οικουμένη. Είναι ιστορία αδιάλειπτων αγώνων για επιβίωση. Αμύνεται απεγνωσμένα ο ελληνισμός επί είκοσι αιώνες. Και ο αγώνας του έχει κυρίως συνειδησιακό χαρακτήρα. Υπερασπίζεται την ελληνική υπόσταση, τη γλώσσα, συντηρεί την ιστορική μνήμη. Η αντίσταση του αποτελεί θαυματουργική ενωτική ουσία που τροφοδοτεί και καλλιεργεί μια λαική ιδεολογία που επιζεί διαμέσου των αιώνων. Αυτή η ιδεολογία ταξιδεύει, με πορθμείο το Βυζάντιο, ως την τουρκοκρατία επανασυνδέοντας το νέο ελληνισμό με τις αρχαίες καταβολές. Η εθνική συνείδηση αφυπνίζεται στους τελευταίους βυζαντινούς αιώνες δυναμώνει κατά την περίοδο της δουλείας και διαμορφώνεται τελικά σε βούληση για ελευθερία και ανεξαρτησία.Υπάρχει μια συνέχεια που δεν χρειάζεται να είναι ευθύγραμμη, ορατή πάντοτε και “καθαρόαιμη”. Αρκεί η επίγνωση της κοινής καταγωγής, η καθολική συνείδηση για τις κοινές πολιτιστικές πηγές και τις κοινές παραδοσιακές αξίες”. (Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξενοκρατία Μισελληνισμός και Υποτέλεια,εκδ. Πιρόγα,δέκατη έκδοση,σελ.9).
Σχόλιο μου στην ανάρτηση του Fourokatou:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχήν καλησπέρα σας. Συγχαρητήρια για το όμορφο ιστολόγιο σας (μου αρέσει, το διαβαζω συχνά και το έχω βάλει στο blogroll του blog μου.
Στο προκείμενο:
Η γνωστή άκριτη υιοθέτηση των χομπσμπαουμικών ιδεολογημάτων, συνεχίζεται από (νεο-) και (μετά-) αποδομητές.
Ευτυχώς που στην Ελλάδα υπάρχει κι ένας Γ.Κοντογιώργης που πάει κόντρα σε όλους αυτές τις…”βεβαιότητες” και δεν πληρώνεται για να στοχάζεται
(βλ. δείγματος χάριν τα βιβλία του:
-”Έθνος και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα”, Εναλλακτικές Εκδόσεις
-Το ελληνικό κοσμοσύστημα, τόμος α’,εκδ. Σιδέρη
-Ελληνικότητα και “διανόηση”,μαζί με τον Μ. Θεοδωράκη, εκδ. Ιανός).
Υπάρχει ένας Θ. Ζιάκας, που δεν τον ενδιαφέρει να είναι “αρεστός” και οι αναλύσεις του επί του θέματος είναι καίριες
(βλ. δείγματος χάριν τα βιβλία:
-Πέρα από το άτομο,εκδ. Αρμός
-Αυτοείδωλον εγενόμην,εκδ.Αρμός)
Υπάρχουν φυσικά και άλλοι (Καραμπελιάς, Κουτρούλης, Ήφαιστος, Γιανναράς, ο αείμνηστος Κονδύλης κ.α.).
Ερώτημα:Γιατί αυτή η εμμονή στη χομπσμπαουμική “Βουλγάτα”;
Την απάντηση την ξέρετε…
“Ρητορικό” το ερώτημα…
Έτερο σχόλιο μου στην ανάρτηση του Fourokatou:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μου επιτρέπετε μια μικρή προσθήκη στο χτεσινό μου σχόλιο:
Στο βιβλίο του Γ.Καραμπελιά “Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού”(Εναλλακτικές εκδόσεις,πρόλογος Σπ. Βρυώνη-μπορείτε να τον διαβάσετε εδώ: http://www.ardin.gr/node/2696) νομίζω ότι τεκμηριώνεται επαρκώς ότι η νεοελληνική συνείδηση είναι αρκετά παλαιά υπόθεση(ανάγεται κατ’ αυτόν στο 1204,περνά στον κοινοτισμό της Τουρκοκρατίας και τη λαική ιδεολογία και παράδοση).
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από τον πρόλογο του Σπ. Βρυώνη:
Η συνέχεια του νεώτερου ελληνισμού μπορεί να διαπιστωθεί, όπως αναφέρει[ενν.ο Γ.Καραμπελιάς], στη βαθύτατη ανάμνηση της Άλωσης και του θανάτου του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα, που συνέβη κατά τη διάρκεια της. Οι θρήνοι επιζούν όχι μόνο στη λόγια φιλολογική, αλλά και στην προφορική παράδοση. Η συνέχεια, εγγράφεται μάλιστα και στο θεσμικό πεδίο, με την επιβίωση και την επίσημη αναγνώριση των πατριαρχών ως ηγετών του ορθόδοξου πληθυσμού από τους σουλτάνους. Το Πατριαρχείο συνέχισε να συγκαλεί την πατριαρχική Σύνοδο, να ηγείται μιας σημαντικής εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας μητροπολιτών και επισκόπων, και σε έναν ορισμένο, αλλά μικρότερο, βαθμό συνέχισε να θεραπεύει το εκπαιδευτικό σύστημα. Προ πάντων έτσι διεσώθη το παραδοσιακό ημερολόγιο των εορτασμών, τόσο χριστιανικής όσο και ειδωλολατρικής προέλευσης. Η εκκλησία ανέλαβε, σε αυξανόμενο βαθμό, το ρόλο της διάσωσης της ελληνόφωνης ορθόδοξης κοινότητας, όπως επίσης και των άλλων ορθόδοξων εθνικών ομάδων. Έπρεπε να υιοθετήσει μια αμυντική στάση αντίστασης στο ισχυρό ρεύμα του εξισλαμισμού των πιστών, και της ανάλογης επιρροής των καθολικών και των προτεσταντών της Δύσης.
Επίσης ο Σπ. Κουτρούλης στο τελευταίο του βιβλίο “Ο κόσμος ο μικρός, ομέγας” (Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 2010) έχει μια φράση-κλειδί: “Στον νεοελληνισμό δεν κατασκευάζει το κράτος το έθνος, αλλά το έθνος δημιουργεί κράτος”(μν.έργον,σελ.255).
Τέλος ο Κ. Σιμόπουλος στο έργο του “¨Ξενοκρατία Μισελληνισμός και Υποτέλεια” αναφέρει τα εξής περί συνέχειας:
“Η ελληνική ιστορία έχει μια ιδιοτυπία, μοναδική ίσως στην οικουμένη. Είναι ιστορία αδιάλειπτων αγώνων για επιβίωση. Αμύνεται απεγνωσμένα ο ελληνισμός επί είκοσι αιώνες. Και ο αγώνας του έχει κυρίως συνειδησιακό χαρακτήρα. Υπερασπίζεται την ελληνική υπόσταση, τη γλώσσα, συντηρεί την ιστορική μνήμη. Η αντίσταση του αποτελεί θαυματουργική ενωτική ουσία που τροφοδοτεί και καλλιεργεί μια λαική ιδεολογία που επιζεί διαμέσου των αιώνων. Αυτή η ιδεολογία ταξιδεύει, με πορθμείο το Βυζάντιο, ως την τουρκοκρατία επανασυνδέοντας το νέο ελληνισμό με τις αρχαίες καταβολές. Η εθνική συνείδηση αφυπνίζεται στους τελευταίους βυζαντινούς αιώνες δυναμώνει κατά την περίοδο της δουλείας και διαμορφώνεται τελικά σε βούληση για ελευθερία και ανεξαρτησία.Υπάρχει μια συνέχεια που δεν χρειάζεται να είναι ευθύγραμμη, ορατή πάντοτε και “καθαρόαιμη”. Αρκεί η επίγνωση της κοινής καταγωγής, η καθολική συνείδηση για τις κοινές πολιτιστικές πηγές και τις κοινές παραδοσιακές αξίες”.
(Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξενοκρατία Μισελληνισμός και Υποτέλεια,εκδ. Πιρόγα,δέκατη έκδοση,σελ.9).