Φωτό:Ελευθεροτυπία
Μεγάλε Μακιαβέλι
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν να φύγει με το στράτευμα για τη μεγάλη εκστρατεία, μοίρασε τα μεγάλα κτήματα και τους αγρούς της Πέλλας στους στρατηγούς και τους αξιωματικούς του. Τότε ένας στρατηγός του λέει:
“Βασιλιά, για σένα δεν κράτησες απολύτως τίποτε”.
Και ο Αλέξανδρος:
“Τι να κρατήσω; Εγώ είμαι ο Αλέξανδρος”.
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν να φύγει με το στράτευμα για τη μεγάλη εκστρατεία, μοίρασε τα μεγάλα κτήματα και τους αγρούς της Πέλλας στους στρατηγούς και τους αξιωματικούς του. Τότε ένας στρατηγός του λέει:
“Βασιλιά, για σένα δεν κράτησες απολύτως τίποτε”.
Και ο Αλέξανδρος:
“Τι να κρατήσω; Εγώ είμαι ο Αλέξανδρος”.
Και βέβαια, ένας άνθρωπος που κατέκτησε όλη την Ασία, τι κτήματα να
κρατούσε; Εξάλλου, δεν έγινε Μεγαλέξανδρος επειδή είχε περιουσία, αλλά
μόνο λόγω εξαιρετικών ικανοτήτων - ή, να το δούμε αλλιώς: και να
κρατούσε κτήματα και πλούτη, δεν είχαν κανένα νόημα ούτε γι’ αυτόν ούτε
για την ιστορία.
Θέλω να πω ότι ο λόγος που γίνεται περί “πόθεν έσχες” και περί ευθύνης υπουργών και περί ασυλίας έχει βέβαια κάποιο νόημα από ηθικής πλευράς, όμως η ηθική, να το ξαναθυμίσουμε, δεν είναι το ουσιώδες στην πολιτική αλλά το λυσιτελές, δηλαδή το αποτέλεσμα. Να το πω πιο σκληρά, δυνητικά: Ας είχε φάει ο Καραμανλής το μισό Βατοπέδι, αρκεί να είχε σώσει εγκαίρως τη χώρα. Τι να το κάνω που ήταν τίμιος και μας κατάντησε εδώ που ήμαστε; Κι εσείς, τι θα προτιμούσατε, έναν καλό και τίμιο πρωθυπουργό που θα έχανε ένα νησί απ’ εχθρούς ή έναν κακό, μη έντιμο και αδίσταχτο που θα τους νικούσε;
Και η Ελλάς δεν χρεοκόπησε επειδή κάποιοι έφαγαν λεφτά, αλλά από καθαρή κυβερνητική ανικανότητα και έλλειψη επιδεξιότητας, ρεφλέξ, και σωστής διαχείρισης. Η φράση του Αντρέα που ακόμα μας σκανδαλίζει (“Ένα δωράκι έκανε στον εαυτό του ο άνθρωπος”) είναι ρεαλιστική, εφόσον και αν ο συγκεκριμένος υπουργός ήταν ικανός κι ευεργέτησε τη χώρα. Γιατί, χειρότερη απ’ την ατιμία είναι η ανικανότητα όταν διαχειρίζεσαι δημόσια πράγματα. Εξάλλου, ποτέ δεν μπορείς να κλέψεις μια χώρα ολόκληρη, αλλά μπορείς με δυο κακές αποφάσεις να τη χρεοκοπήσεις ή να την καταστρέψεις.
Γι’ αυτό οι κραυγές “Έξω οι κλέφτες” ή “Οι κλέφτες στη φυλακή” και τα συναφή, είναι μεν δίκαια και λογικά, λόγω της οργής που υπάρχει, αλλά δεν αγγίζουνε το κατεξοχήν πρόβλημα - εξάλλου η κλοπή είναι ίδιον της πολιτικής ανέκαθεν, εφόσον δύο ιστορικοί τρόποι υπάρχουν για να επιβιώσει μια κοινότητα: ή να παράγει αγαθά ή να τα κλέβει από άλλους, διά της ισχύος ή με άλλους τρόπους. Το λεγόμενο “πλιάτσικο”, το οποίο είναι νόμιμο στον πόλεμο: το πρώτο που αρπάζει κάποιος είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του αντιπάλου, και συχνά γι’ αυτό κηρύσσονται και οι πόλεμοι, συνήθως με τη ρητορική τής απελευθέρωσης. Θα πήγαινε κανείς να πολεμήσει στο Ιράκ αν δεν υπήρχε το πετρέλαιο, παρά μόνο για την ψυχή της μάνας του;
Άρα, στην πολιτική η κλοπή είναι σχετικό μέγεθος, και η ηθική χρησιμοποιείται κατά περίπτωσιν, όταν βολεύει, και συνήθως ως ρητορικό όπλο. Και βέβαια, θα ήθελε κανείς το αυτονόητο, δηλαδή οι πολιτικοί να είναι έντιμοι, άτεγκτοι και λευκές περιστερές (τουλάχιστον στον προσωπικό τους βίο), διότι στην πολιτική αρένα αν πήγαιναν με τον σταυρό στο χέρι θα είχαν αφανίσει τη χώρα μέσα σε δύο μέρες - δρώντας μέσα σε μια παγκόσμια, πολιτική αρένα, όπου το βασικό είναι η αδίστακτη ανηθικότητα. Μεγάλε Μακιαβέλι…
Δημοπρασίες
Σφίξαμε τη ζώνη και το βρακοζώνι,
άντε τώρα, σφίξτε εσείς την ευρωζώνη.
Το ’γραψε αλλιώς ο Νίκος Καββαδίας:
“Μας έσφιξε το Κούρο Σίβο σαν μια ζώνη…”
Για τους τρεις καμένους στη Marfin δεν έγινε ό,τι συνέβη μετά με τον φόνο Γρηγορόπουλου. Λογικόν. Η ζωή παίρνει νόημα απ’ το ιδεολόγημα που την επικαλείται επιλεκτικά, δηλαδή υποκριτικά.
Χωρίς Παπαρήγα και Τσίπρα έγινε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.
(Για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα;)
Απ’ την πολλή κρίση, τα φαγάδικα τα βλέπω γεμάτα. Φαίνεται ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά τα spreads.
Αργά ξύπνησε η Μέρκελ. Φαίνεται ότι την επηρέασε εκ του μακρόθεν το μοναδικό στιλ Καραμανλή.
Ο οποίος Καραμανλής ψήφισε όχι στα μέτρα, δηλαδή ναι. Αν ήταν αυτός ο Μεταξάς, μ’ ένα τέτοιο όχι οι Ιταλοί θα έφταναν στην πλατεία Συντάγματος σε μισή μέρα.
Θέλω να πω ότι ο λόγος που γίνεται περί “πόθεν έσχες” και περί ευθύνης υπουργών και περί ασυλίας έχει βέβαια κάποιο νόημα από ηθικής πλευράς, όμως η ηθική, να το ξαναθυμίσουμε, δεν είναι το ουσιώδες στην πολιτική αλλά το λυσιτελές, δηλαδή το αποτέλεσμα. Να το πω πιο σκληρά, δυνητικά: Ας είχε φάει ο Καραμανλής το μισό Βατοπέδι, αρκεί να είχε σώσει εγκαίρως τη χώρα. Τι να το κάνω που ήταν τίμιος και μας κατάντησε εδώ που ήμαστε; Κι εσείς, τι θα προτιμούσατε, έναν καλό και τίμιο πρωθυπουργό που θα έχανε ένα νησί απ’ εχθρούς ή έναν κακό, μη έντιμο και αδίσταχτο που θα τους νικούσε;
Και η Ελλάς δεν χρεοκόπησε επειδή κάποιοι έφαγαν λεφτά, αλλά από καθαρή κυβερνητική ανικανότητα και έλλειψη επιδεξιότητας, ρεφλέξ, και σωστής διαχείρισης. Η φράση του Αντρέα που ακόμα μας σκανδαλίζει (“Ένα δωράκι έκανε στον εαυτό του ο άνθρωπος”) είναι ρεαλιστική, εφόσον και αν ο συγκεκριμένος υπουργός ήταν ικανός κι ευεργέτησε τη χώρα. Γιατί, χειρότερη απ’ την ατιμία είναι η ανικανότητα όταν διαχειρίζεσαι δημόσια πράγματα. Εξάλλου, ποτέ δεν μπορείς να κλέψεις μια χώρα ολόκληρη, αλλά μπορείς με δυο κακές αποφάσεις να τη χρεοκοπήσεις ή να την καταστρέψεις.
Γι’ αυτό οι κραυγές “Έξω οι κλέφτες” ή “Οι κλέφτες στη φυλακή” και τα συναφή, είναι μεν δίκαια και λογικά, λόγω της οργής που υπάρχει, αλλά δεν αγγίζουνε το κατεξοχήν πρόβλημα - εξάλλου η κλοπή είναι ίδιον της πολιτικής ανέκαθεν, εφόσον δύο ιστορικοί τρόποι υπάρχουν για να επιβιώσει μια κοινότητα: ή να παράγει αγαθά ή να τα κλέβει από άλλους, διά της ισχύος ή με άλλους τρόπους. Το λεγόμενο “πλιάτσικο”, το οποίο είναι νόμιμο στον πόλεμο: το πρώτο που αρπάζει κάποιος είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του αντιπάλου, και συχνά γι’ αυτό κηρύσσονται και οι πόλεμοι, συνήθως με τη ρητορική τής απελευθέρωσης. Θα πήγαινε κανείς να πολεμήσει στο Ιράκ αν δεν υπήρχε το πετρέλαιο, παρά μόνο για την ψυχή της μάνας του;
Άρα, στην πολιτική η κλοπή είναι σχετικό μέγεθος, και η ηθική χρησιμοποιείται κατά περίπτωσιν, όταν βολεύει, και συνήθως ως ρητορικό όπλο. Και βέβαια, θα ήθελε κανείς το αυτονόητο, δηλαδή οι πολιτικοί να είναι έντιμοι, άτεγκτοι και λευκές περιστερές (τουλάχιστον στον προσωπικό τους βίο), διότι στην πολιτική αρένα αν πήγαιναν με τον σταυρό στο χέρι θα είχαν αφανίσει τη χώρα μέσα σε δύο μέρες - δρώντας μέσα σε μια παγκόσμια, πολιτική αρένα, όπου το βασικό είναι η αδίστακτη ανηθικότητα. Μεγάλε Μακιαβέλι…
Δημοπρασίες
Σφίξαμε τη ζώνη και το βρακοζώνι,
άντε τώρα, σφίξτε εσείς την ευρωζώνη.
Το ’γραψε αλλιώς ο Νίκος Καββαδίας:
“Μας έσφιξε το Κούρο Σίβο σαν μια ζώνη…”
Για τους τρεις καμένους στη Marfin δεν έγινε ό,τι συνέβη μετά με τον φόνο Γρηγορόπουλου. Λογικόν. Η ζωή παίρνει νόημα απ’ το ιδεολόγημα που την επικαλείται επιλεκτικά, δηλαδή υποκριτικά.
Χωρίς Παπαρήγα και Τσίπρα έγινε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.
(Για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα;)
Απ’ την πολλή κρίση, τα φαγάδικα τα βλέπω γεμάτα. Φαίνεται ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά τα spreads.
Αργά ξύπνησε η Μέρκελ. Φαίνεται ότι την επηρέασε εκ του μακρόθεν το μοναδικό στιλ Καραμανλή.
Ο οποίος Καραμανλής ψήφισε όχι στα μέτρα, δηλαδή ναι. Αν ήταν αυτός ο Μεταξάς, μ’ ένα τέτοιο όχι οι Ιταλοί θα έφταναν στην πλατεία Συντάγματος σε μισή μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου