Ανθολόγιον 33: Κωνσταντίνος Τσάτσος

Καὶ ἔτσι πρέπει: ἕνας ἔρωτας νὰ μᾶς ὁδηγῆ. Ἀρκεῖ τὸ ἀντικείμενο του νὰ εἶναι μιὰ ἰδέα αἰώνια. Τότε εἴμαστε καὶ ἐμεῖς οἱ πορευόμενοι πρὸς αὐτὴν ἄξιοι. Γιατὶ τίποτε ἄλλο δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, παρὰ ὁ σκοπὸς του. Ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ποὺ ἰσχυρίζονται πὼς σκοπὸς τῆς πράξης τους εἶναι μιὰ ἰδέα, πόσο λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πραγματικὰ τὴν ἔχουν ἐγκολπωθῆ καἰ διευθύνονται ἀπ’ αὐτήν. Πόσο τρομακτικὰ λίγοι! Ἀλλὰ καὶ τί λίγη σημασία ἔχουν οἱ πολλοί. Δοῦλοι τοῦ Μαμμωνᾶ, δοῦλοι τοῦ Κόμμοδου, δοῦλοι τῆς Ἀστάρτης, δοῦλοι του Τριμαλκίωνα. Λίγη σκόνη μέσα στὸ ἄπειρο.

Κωνσταντίνου Τσάτσου, 

 Διάλογοι σε μοναστήρι, εκδόσεις των Φίλων, 

δωδέκατη έκδοση, Αθήνα 2002, σελ.35.