Ανθολόγιον 25: Άγιος Νεκτάριος

Ἁγίου Νεκταρίου 

Ὕμνος ιγ’ Εἰς τήν Ἄσπιλον Παρθένον ᾨδή α’ 

Δέσποινα παντευλόγητε, ὑπέραγνε παρθένε

παράδεισε πανθαύμαστε κῆπε ἐσφραγισμένε.

Σέ δυσωπῶ, πανάχραντε, χαρίτωσον τόν νοῦν μου·

κατεύθυνον τάς σκέψεις μου, φώτισον τήν ψυχήν μου·

κόρη με ποίησον ἁγνόν, πρᾶον, σεμνόν, ἀνδρεῖον,

ἡσύχιον καί κόσμιον, εὐθύν, ὅσιον, θεῖον,

ἐπιεικῆ, μακρόθυμον, τῶν ἀρετῶν δοχεῖον,

ἄμεμπτον, ἀνεπίληπτον, τῶν ἀγαθῶν ταμεῖον.

Δός μοι σοφίαν, σύνεσιν καί μετριοφροσύνην,

φρόνησιν καί ἁπλότητα καί ταπεινοφροσύνην.

Δός μοι νηφαλιότητα, ὄμμα πεφωτισμένον,

διάνοιαν ὁλόφωτον, πνεῦμα ἐξηγνισμένον.

Ἀπέλασον τήν οἴησιν, τήν ὑπερηφανίαν,

τόν τῦφον τήν φυσίωσιν καί τήν αλαζονείαν.
Τήν ὕβριν, τό ἀγέρωχον, τήν ὑψηλοφροσύνην,

γλῶσσαν μεγαλορρήμονα ἰσχυρογνωμοσύνην.

Τήν ἀστασίαν τήν φρικτήν, τήν περιττολογίαν,

Τήν πονηρίαν τἠν πολλήν καί τήν αἰσχρολογίαν.

Ἁγίου Νεκταρίου, Θεοτοκάριον,

ε’ ἔκδοσις, Βιβλ. Νεκτ. Παναγόπουλος, σελ. 59-60

φωτό: www.agiosnektarios.gr