Ανθολόγιον 21: Ηρακλής Βουλγαράκης

Κρητών άσμα ερωτικό

Μπρος στη ν-εικόνα σου κερί λειώνω και σε φωτίζω,

σα μ-Παναγία σε προσκυνώ κι ευλαβικά σ’ αγγίζω

Πλουμίζει σου τη ν-ομορφιά του φεγγαριού η χάρη

και λάμπεις μες στη σκοτεινιά ατίμητο λογάρι*

Και το φεγγάρι προσκυνά, κερά, τη ν-ομορφιά σου,

φλουριά ’ριξε στο γ-κόρφο σου κι ασήμια στα μαλλιά σου

Στάζου ν-τα μάθια σου έρωντα κι ασήμια το φεγγάρι

κι είσαι στση γης τη ν-εκκλησιά χρυσό προσκυνητάρι

Κάτ’ απ’ το φως του φεγγαριού, απού τ’ ασήμι στάσει,

όλη η γης μια ν-εκκλησιά κι εσύ το ’κονοστάσι

Στη ν-ερημιά του φεγγαριού δα* βγω να κατοικήσω,

στο ν-ύπνο σου να ξαγρυπνώ μέχρι να ξεψυχήσω

Να σε φιλώ κανακιστά, αφέντρα μου και φως μου,

κάτασπρο κρινολούλουδο και άρωμα του δυόσμου

Να’ σου σταυρός κι εγώ Χριστός να σταυρωθούμε ομάδι,

να’ ναι γλυκός ο θάνατος κι ο πόνος να’ ναι χάδι

Σε ξερριζώνω κάθ’ αυγή, το πρόσαργο* φυτρώνεις,

τη νύχτ’ αβάσταχτος καημός τα σωθικά μου λειώνεις

Σε ξερριζώνω κάθ’ αυγή, το βράδυ πάλι να’ σαι

δίπλα στο μαξελάρι μου γλυκά ν’ αποκοιμάσαι

Άφησε να σε μυριστώ, δυόσμε και γιασεμί μου,

και καίω στη ν-αγάπη μας λιβάνι τη μ-ψυχή μου

Κοντά σου βιόλα γίνομαι και σε μοσκομυρίζω,

στο ν-ύπνο σου νανούρισμα γλυκά να σε κοιμίζω

Έρωντα πλάνε, κάθ’ αργά σε βάνω μαξελάρι,

γλυκό του πόνου βάρσαμο και τση χαράς λυράρη

Έρωντα, φως τσ’ ανατολής, τση νύχτας μου φεγγάρι,

του νου μου κλειδαρότρυπα και τση καρδιάς δοξάρι

Φουνάρα* είν’ ο έρωντας και με λαβουρδανίζει*

Και δε μ-προκάνει η καρδιά καημούς να ξεφουρνίζει

Ηρακλής Βουλγαράκης,

από την ποιητική του συλλογή Δημοπρατήριο αισθημάτων,

εκδ. Λογοτεχνικού Συνδέσμου Ηρακλείου Κρήτης,

Ηράκλειο 2009, σελ.47-48

 

φωτό: Γιώργος Μ. Δραμουντάνης

Γλωσσάρι

*Δα= θα

*Λαβουρδανίζω= κατακαίω με φλόγα μεγάλη, πυρπολώ

*Λογάρι (το)= θησαυρός

*Πρόσαργο (το) =δειλινό, προς+αργά (βράδυ)

*Φουνάρα (η) =μεγάλη φλόγα, πυρκαγιά