Κατύν

Πριν μερικά χρόνια ένας καλός φίλος μου έκανε το εξής ερώτημα:
- Έχω τα Άπαντα του Στάλιν. Μήπως θέλεις να στα χαρίσω;
- Δυστυχώς δεν έχω καθόλου χώρο στη βιβλιοθήκη μου, του απάντησα.
(Δεν ήθελα βεβαίως να τον στενοχωρήσω, οπότε δεν συμπλήρωσα το "για στυγνούς εγκληματίες" στην απάντηση μου).
Επειδή όμως ήθελα λίγο να τον αφυπνίσω από το λήθαργο τον ρώτησα με νόημα:

- Είδες το "Κατύν" του Βάϊντα; Εξαιρετική ταινία!

27/11/2022

Γ.Μ.Β.

Σωτήρης Γουνελάς, "Το τέλος τoυ ανθρώπου ή η παραμόρφωση του" (7/11/2022-βίντεο)

 Πηγή: ΑΠΑΡΧΗ

&

https://www.youtube.com/watch?v=P5DpgrX7Ykc

"Μια σύναξη της ΣΥΝΑΞΗΣ": την Τετάρτη 7/12/2022 στην Αθήνα

 

Ανθολόγιον 277: ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ (με τον τρόπο του Γ. Μανιάτη)

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
Wer andere jagt muss selber laufen*

Γιώργος Μανιάτης, Έξεργα, εκδόσεις Στιγμή, γ' έκδοση, Αθήνα 2018, προμετωπίδα, σελ. 7.

________________

* ["Όποιος κυνηγάει τους άλλους πρέπει να τρέξει μόνος του" - γερμανικό απόφθεγμα]

Τηλεκανίβαλοι (σχόλιο στην επικαιρότητα)

 

Αντιχριστιανισμός και φιλοσοφική στειρότητα

πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ

Του π. Ν. Λουδοβίκου

Έχει ορισμένως σημειωθεί από διαφόρους η αδιάλλακτη (και μη-διαλογική) εμμονικότητα της συχνά μονόπλευρης και οιονεί προπαγανδιστικής ιδεολογικής ορμής του Στέλιου Ράμφου, όπου ο θεωρούμενος ως αντίπαλος πρέπει να εξατμιστεί και να διαπομπευθεί, ει δυνατόν, τελεσίδικα, αλλά το μείζον πρόβλημα στις περιπτώσεις αυτές είναι η φιλοσοφική γονιμότητα. Πολλά μπορούμε να συγχωρήσουμε σε έναν δημιουργικό στοχαστή˙ εν προκειμένω όμως η πραγματική φιλοσοφική σκευή φαίνεται να συμποσούται, μετά σειρά παλινωδιών, σε δυό-τρείς γηρασμένες ιδέες, οι οποίες μάλιστα παραμένουν εντός του αδιερώτητες και αυταποδείκτως ισχύουσες, όταν μάλιστα στη Δύση έχουν βαθύτατα και γόνιμα αμφισβητηθεί, διορθωθεί, συμπληρωθεί.

Ασχολήθηκα εν παρόδω με τον συγγραφέα της Ελλάδας των Ονείρων σε τρία τουλάχιστον βιβλία μου, το Ορθοδοξία και Εκσυγχρονισμός, του 2006, το Οι Τρόμοι του Προσώπου και τα Βάσανα του Έρωτα, του 2009, και το βιβλίο μου για τον Βελούδινο Ολοκληρωτισμό, του 2020. Ο ευφυής αυτός Πλατωνικός λοιπόν φαίνεται ως ένας διχασμένος άνθρωπος που καταρρέει απρόσμενα από εκστατικό και άκριτο θαυμασμό μπροστά στην παράδοση του πάλαι ποτέ υπερβατικού υποκειμενισμού/ατομικισμού, του χωρίς καμιάν έννοια Πλατωνικής μετοχής, καθώς και του πιο αδιάλλακτου Διαφωτισμού και του στανικού «εξορθολογισμού» των πάντων. Τελικό του είδωλο φαίνεται λοιπόν πως είναι ο, κατά Ταίηλορ, «αυτάρκης ανθρωπισμός», όπου κάθε μεταφυσικό εκείθεν, λογίζεται ως αυταποδείκτως νεκρό, και η περί αυτό ενασχόληση των αφελών, ως, το πολύ, μυθική ή, για να έλθουμε στο παραπάνω βιβλίο του, ονειρική κατασκευή συμβόλων, πλείστα εκ των οποίων, και ειδικά τα Βυζαντινής προέλευσης, πρέπει να καταστραφούν πάραυτα, αφού απεργάζονται μιάν απολύτως καταστροφική της ιστορικότητας των Ελλήνων υπερέξαρση του συναισθήματος, για χάρη μιάς ψευδούς «αιωνιότητας τυποτελετουργικής υφής», πράγμα που οδηγεί σε «μια καθήλωσι του Εγώ σε πρώιμες φάσεις της αναπτύξεως, μια παθητικότητα και ανασφάλεια που δίνει το προβάδισμα στην κλειστή παραδοσιακή ομάδα προκαλώντας παιδικό μηδενισμό…».

Με το (αναπόδεικτο όσο και αδιερώτητο) αξίωμα αυτό ξεκινά την κατεδάφιση των πάντων, απ’ την αρχή του Βυζαντίου μέχρι και την δεκαετία του 60: όπου υπάρχουν καταγεγραμμένα όνειρα, ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της παραπάνω αξιωματικής συσχέτισης της πραγματικότητάς τους με το πάντα καταστροφικό της ιστορικότητας συναίσθημα – και τούτο μάλιστα συνέβαινε αποκλειστικώς και μόνον εντός των (εκάστοτε) Βυζαντινών συνόρων, προκαλώντας τις παραπάνω συγκλονιστικές παρενέργειες, αφού, ως γνωστόν, όλα τα όνειρα των υπολοίπων μεσαιωνικών λαών έσφυζαν, φαίνεται, από… ορθολογιστικά μανιφέστα με το συναίσθημα ευνουχισμένο και, γι’ αυτό ακίνδυνο!

Και το μεν όνειρο, για εκείνους τουλάχιστον που γνωρίζουν την Βαθυψυχολογική αλφάβητο, έχει κυρίως και ανυπερθέτως να κάνει με το συναίσθημα, η αγνόηση όμως του απλού αυτού πράγματος οδηγεί τον Ράμφο σε άνετη κατεδάφιση διανοητικών γιγάντων, με πρώτα θύματα μάλιστα τους πνευματικώς συγγενείς του (Νεο-)πλατωνίζοντες, από τον Γρηγόριο Νύσσης και τους Καππαδόκες ώς τον Ευάγριο. (Ο Μάξιμος Ομολογητής και ο Γρηγόριος Παλαμάς την γλυτώνουν, μιάς και δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα όνειρά τους, αν και ο Ησυχασμός, το πιο υλιστικό και σωματοκεντρικό θεολογικό ρεύμα του μεσαιωνικού Ελληνισμού, δεινά παρερμηνευμένο από τον Ράμφο, βάλλεται συχνά, ευκαιρίας δοθείσης, παρά την δυσπιστία του Ησυχασμού προς τα όνειρα…). Την ίδια στιγμή, αντιφατικά, κατηγορεί τους παραπάνω για έλλειψη μιας οντολογίας του πλήρους εαυτού – κάτι που είναι εν μέρει αληθινό, ακριβώς ωστόσο εξαιτίας του Πλατωνισμού τους. Υπάρχει όμως και μια άλλη σειρά μη- Πλατωνικών στοχαστών, με σημαντικότερους τους Μάξιμο Ομολογητή, τον Συμεώνα τον Νέο Θεολόγο και τον Γρηγόριο Παλαμά, οι οποίοι κάνουν ακριβώς το αντίθετο, εγκαινιάζοντας πρώιμα μια τέτοιαν ακριβώς οντολογία, η οποία μπορεί να συζητηθεί με απολύτως σημερινούς ανθρωπολογικούς όρους, ανοίγοντας μάλιστα και νέους ορίζοντες στη φιλοσοφία και τις επιστήμες του ανθρώπου. (Βλ. επ’αυτών το βιβλίο μου Analogical Identities: the Creation of the Christian Self. Beyond Spirituality and Mysticism in the Patristic Era, Brepols 2019˙ o δεύτερος τόμος, με τίτλο Intermeaningfulness: Self-catholicization, Meta-narcissism, and Christian Theology, κυκλοφορεί σύντομα).

Καμιά λοιπόν αναφορά δεν βρίσκεται στο έργο του φιλοσοφικά υπερσυντηρητικού Ράμφου στην αποδομητική κριτική την οποία υπέστη ο παραπάνω «ορθολογικός» ατομικισμός στη Δύση, από τον Λεβινάς ώς τον Μερλώ-Ποντύ και τον Ρικαίρ, και από τον Φρόιντ, ώς τον Λακάν και τον Κόχουτ. Καμμιά απήχηση δεν φαίνεται να έχουν στη σκέψη του οι γόνιμες διαπιστώσεις ενός Νόρμπερτ Ελίας, σχετικά με την έσχατη σημερινή απόληξη αυτού του ατομικισμού σε ένα «χωρίς-εμείς-εγώ» (we-less I), γεγονός που καλεί προς μια νέα κοινωνική οντολογία, την οποία ο περίκλειστος Δυτικός άνθρωπος (Homo clausus, κατά τον Ελίας) δεν μπορεί πλέον να αντλήσει μόνον από τη δική του παράδοση. Και εδώ φυσικά είναι η στιγμή να αναφερθεί κανείς στην επίμονη ναυτία που αισθάνεται ο Ράμφος προς την Θεία Λειτουργία, ως μια θεμελιώδη πηγή μιας τέτοιας οντολογίας – αυτή δεν είναι γι’ αυτόν παρά «ιδεοτυπικός συμβολισμός», που οδηγεί σε «δογματοπαγή θρησκευτισμό», πρόκειται για «τελετουργικό ψυχαναγκασμό που στενεύει το όριο έκφρασης ατομικού συμβολισμού και συναισθήματος, λόγω παγκυριαρχίας του ονόματος του Χριστού». Έτσι «στη Θεία Λειτουργία δεν υπάρχει χώρος για τίποτε νέο». Πρόκειται όντως για έναν «εξορθολογισμένο» Χριστιανισμό, με το άκτιστο, ως Χάρη πραγματικής κοινωνίας μαζί του και όχι διανοητικής του απολίθωσης, παντελώς απόν.

Δεν γνωρίζω προσωπικά κανένα πνευματικό χώρο, όπου ο συμβολισμός είναι λιγότερο παρών και η παρουσία της πλήρους ατομικότητας, ψυχοσωματικής και συναισθηματικής, περισσότερο εγγυημένη και νομιμοποιημένη, και στην κυριολεξία, απολύτως απαιτούμενη – χωρίς τον πραγματικό και πλήρη άνθρωπο, διαλεγόμενο, προσφέροντα και λαμβάνοντα, δεν υπάρχει Θεία Λειτουργία. Είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που προσωπικά επιχείρησα να περιγράψω την οντολογία της Θείας Λειτουργίας ως αγαπητική «διαλογική αμοιβαιότητα» μεταξύ ανθρώπου και Θεού και των ανθρώπων μεταξύ τους. (Στο βιβλίο μου A Eucharistic Ontology: Maximus the Confessor’s Eschatological Ontology of Dialogical Reciprocity, New York 2010). Αλλά για τον Ράμφο, όλα τα παραπάνω, και άλλα πολλά, απλώς δεν υπάρχουν.

Σε σημείο μάλιστα που να αναρωτιέται κανείς πώς αυτό το κατά Ράμφο ανάπηρο τερατούργημα που λέγεται Βυζάντιο, έζησε θριαμβευτικά για έντεκα αιώνες. Ποια πολιτική φιλοσοφία θα μπορούσε να παραχθεί εν προκειμένω από μια τέτοια πνευματική παράλυση; Ευτυχώς που, για να σωθούν τα προσχήματα, ο καθηγητής Κοντογιώργης έκανε μια τεράστια προσπάθεια να περισώσει όλον αυτόν τον πλούτο της πολιτικής σκέψης, σε κριτικό διάλογο μάλιστα με την Δύση – και αναφέρομαι ειδικά στο τελευταίο εξάτομο έργο του Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα, όπου στον τέταρτο τόμο εξετάζεται εξαντλητικά η πολιτική σκέψη της Βυζαντινής περιόδου. Ακόμη και αν τυχόν διαφωνήσει κανείς εδώ ή εκεί, το επίπεδο προβληματισμού είναι απαράμιλλο. Εάν τυχόν το έργο αυτό μεταφράζονταν, θα ακολουθούσε γονιμότατος διάλογος, ενώ εάν το έργο του Ράμφου μεταφράζονταν θα προκαλούσε, το πολύ, τον οίκτο… Προσθέτω εδώ τα έργα των Γιάννη Βούλγαρη και Στάθη Καλύβα, όπου, πολύ πιο ισορροπημένα, περιγράφεται το μέγα επίτευγμα του Ελληνικού εκσυγχρονισμού, πέρα από τις καθηλώσεις της αριστερής, κυρίως, Κοινωνιολογίας και ιστοριογραφίας.

Όλα τα παραπάνω γράφονται εξαιτίας της πρόσφατης δημόσιας αντιπαράθεσης Ράμφου-Δημητριάδη. Ο τελευταίος, ένας γνωστός… θρησκευτικός φονταμενταλιστής της α-θρησκείας με έναν καταναγκαστικό, ιδεοληπτικό αντι-χριστιανισμό, βρίσκεται σε ακόμη μεγαλύτερη φιλοσοφική στασιμότητα, μη διστάζοντας μάλιστα να κατηγορήσει όλους σχεδόν συλλήβδην τους Ευρωπαίους φιλοσόφους, από τον Ντεκάρτ ώς τον Χάιντεγκερ, ως τολμήσαντες να ασχοληθούν στα σοβαρά με τον Χριστιανισμό. Για τον ίδιο, τα μόνα ανθρωπολογικά προβλήματα είναι το σεξ, ο θάνατος και η ιστορία. Ας προσπαθήσει κάποιος να του πει πως, για τον άνθρωπο, όλα αυτά είναι ταυτόχρονα νοήματα και ειδητικές αποβλέψεις, δηλαδή ανοικτά ερωτήματα πλήρους και απόλυτης ζωής που αναμένουν πέρα από τη φύση του ζώου απαντήσεις…

Ο Δημητριάδης θέτει λοιπόν στον Ράμφο, ένα εύλογο ερώτημα: αφού, του λέει, έχεις τέτοια ελεεινή περί Βυζαντινής Ορθοδοξίας άποψη, γιατί δεν εγκαταλείπεις την Εκκλησία; Η απάντηση είναι ίσως απλή: ο Ράμφος θέλει να συμπαρασύρει στην έξοδο αυτή όσους περισσότερους γίνεται. Και θα τον ακολουθήσουν όσοι καταλαβαίνουν από Ορθοδοξία ό,τι καταλαβαίνει και αυτός, δηλαδή σχεδόν τίποτα…

Παρεμπιπτόντως, τον Ιανουάριο θα γίνει στο Βόλο το Μέγα-συνέδριο του ΙΟΤΑ (International Orthodox Theological Association), του οποίου έχω την τιμή να είμαι συμπρόεδρος του Τομέα Δόγματος. Περισσότεροι από 300 ομιλητές από πέντε ηπείρους θα καταθέσουν την έρευνά τους, καθώς η παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας γίνεται όλο και εντονότερη στον Ελληνο-δυτικό κόσμο… Γιατί άραγε;

(Πρώτη έντυπη δημοσίευση: “Εστία”, 6 Νοεμβρίου 2022)

Μουσικόραμα 88: Laura Branigan

https://www.youtube.com/watch?v=HInA9jKyoKE

Laura Branigan - Self Control

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, «Μια σπουδαία μέρα!» για το Αρκάδι και για όλους μας

«Μια σπουδαία μέρα!» για το Αρκάδι και για όλους μας

Μπράβο! Χίλια μπράβο, στην παλαίμαχη πλέον (αλλά πάντα νέα) δημοσιογράφο του Ρεθέμνους κυρία Αθηνά Πετρακάκη, για την έκπληξη, τη συγκίνηση και τα μηνύματα που μας πρόσφερε με το θεατρικό έργο της «Μια σπουδαία μέρα», το οποίο απολαύσαμε στην ιστορική αίθουσα του Ωδείου Ρεθύμνης το Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2022.

Συγχαρητήρια στον Όμιλο Βρακοφόρων Κρήτης για την πρωτοβουλία του να «ανεβάσει» το έργο με τη θεατρική ομάδα του, προσφέροντας σε όλους μας «μια σπουδαία μέρα», που είμαι βέβαιος ότι για κάποιους – τους πιο ευαίσθητους ίσως – θα παραμείνει αξέχαστη.

Πολλές ευχαριστίες στους κορυφαίους, θα έλεγα, θεσμικούς φορείς του τόπου μας, την Ιερά Μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, την Αντιπεριφέρεια και το Δήμο Ρεθύμνης, που «υιοθέτησαν» το έργο (όπως εύστοχα είπε, προλογίζοντάς το, ο πρόεδρος του Ομίλου Βρακοφόρων Γιάννης Πετράκης), σαν να ήταν ένα παιδί, συμβάλλοντας καθοριστικά στο να θυμηθούμε κάτι από τη χαμένη μας, αλλά τόσο πολύτιμη, παιδικότητα.

Μια παιδικότητα όχι ανόητη και αλλοπρόσαλλη – όπως πολλές φορές δυστυχώς την αφήνουμε σήμερα να γίνει για τα παιδιά μας – αλλά γεμάτη ρομαντισμό, αγνότητα, ηρωικά πρότυπα και σπουδαία όνειρα, όχι μόνο για το δικό μας μέλλον, αλλά και για την πατρίδα μας (ξεχασμένη λέξη για τους περισσότερους από μας) και κατ’ επέκτασιν για τον κόσμο ολόκληρο.

Ας μην ξεχνούμε ότι ο κόσμος μας πρωτίστως είναι η πατρίδα μας, ενώ «ολόκληρος ο πλανήτης» είναι μια προέκταση της πατρίδας μας. Η γενιά των παιδιών μας μεγαλώνει με άφθονα μηνύματα ευαισθητοποίησης για «τον πλανήτη», αλλά χωρίς σχεδόν καθόλου μηνύματα αγάπης για την πατρίδα. Κατά κάποιον τρόπο, δεν έχει πια πατρίδα, αλλά ζει εγκλωβισμένη στον ψηφιακό κόσμο του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Τέλος, μια θερμή χειραψία και αδελφικός ασπασμός (με κρητικό σέβας) στους ηθοποιούς της θεατρικής ομάδας του Ομίλου, που ενσάρκωσαν με μοναδικό τρόπο τους χαρακτήρες του έργου – πρωταγωνιστές του Αρκαδικού δράματος – μετατρέποντας τη βραδιά εκείνη, και κάθε μέρα που έπαιξαν το έργο, σε «μια σπουδαία μέρα» για τη ζωή μας.

Συγχαρητήρια και ευχαριστίες σε όλους τους συντελεστές των παραστάσεων και ιδιαιτέρως στην κυρία Καλλιόπη Τσιμπισκάκη για την ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και τα κοστούμια και τον κ. Αντώνη Μαυράκη για την υπέροχη μουσική επιμέλεια. Ομοίως και στην ομάδα των τραγουδιστών του Ομίλου, που απέδωσε στο κατάλληλο σημείο το πανέμορφο ριζίτικο «Βροντή μεγάλη ακούστηκε», με το οποίο αποτυπώθηκε συμβολικά στην παράσταση η στιγμή της ανατίναξης της ηρωικής Μονής.

Το «μυστικό» του έργου

Αφού το έργο παίχτηκε πλέον, και μάλιστα σε ιδιαίτερα ευρύ κοινό (ελπίζουμε και σε άλλες παραστάσεις, εντός και εκτός Ρεθύμνου, και σε δημοσίευση κάποιας βιντεοσκόπησης), ας αποκαλύψουμε το μυστικό του.

Η υπόθεσή του δεν είναι μια (ακόμη) αναπαράσταση του Αρκαδικού δράματος, αλλά, αφού διατρέχει με συντομία και συμβολισμούς τα γεγονότα, βλέπουμε ορισμένους από τους βασικούς πρωταγωνιστές των γεγονότων στον παράδεισο, ως ψυχές, να ζουν όλοι μαζί στην «Ουράνια Κοινότητα των Αγωνιστών του Αρκαδίου», συντροφιασμένοι κι αδελφωμένοι, όπως και όταν ήταν στη Γη. Βλέπουμε τον Ηγούμενο Γαβριήλ, τον Κωστή Γιαμπουδάκη, το φρούραρχο Ιωάννη Δημακόπουλο (εθελοντή από την ηπειρωτική Ελλάδα, που είχε έρθει, όπως και πολλοί άλλοι, να πολεμήσει και τελικά να πεθάνει για τη λευτεριά της Κρήτης), το δάσκαλο Μανώλη Σκουλά, τον αγγελιαφόρο του Αρκαδιού Αδάμη Παπαδάκη, τη Δασκαλοχαρίκλεια (με τη σημαία του ηρωικού γιου της Κωνσταντίνου φυλαγμένη μέσα από τα ρούχα της, όπως στη μάχη του Αρκαδίου), μια κοπέλα του λαού, τη Μαρία, και φυσικά την Ελένη Λουκάκη, το μικρό κορίτσι που σώθηκε από την ανατίναξη και που τελικά άφησε αυτό τον κόσμο, σε μεγάλη ηλικία πια, δεκαετίες αργότερα.

Οι ήρωες αυτοί – Γαβριήλ, Γιαμπουδάκης, Δημακόπουλος, Σκουλάς, Δασκαλάκαινα, Παπαδάκης – παρακολουθούν από τον παράδεισο όσα γίνονται στη σημερινή Ελλάδα, πικραίνονται και αγανακτούν. Αναρωτιούνται γιατί θυσιάστηκαν και λαχταρούν να εμφανιστούν μπροστά μας, να διακόψουν τις πομπώδεις, αλλά ανούσιες (όπως τις χαρακτηρίζουν) επετειακές εκδηλώσεις «τιμής» στη δική τους θυσία, και να βροντοφωνάξουν: «Σταματήστε τη διχόνοια! Μονιάστε! Αδερφωθείτε! Μόνο έτσι θα πάει μπροστά ο τόπος! Μόνο έτσι θα πάτε μπροστά εσείς και τα παιδιά σας!».

Όμως, μέσα σ’ εκείνη τη μελαγχολική ατμόσφαιρα, ξημέρωσε «μια σπουδαία μέρα»: η μέρα, που «έρχεται το Λενιό του Μαρκουλιού» (η Ελένη Λουκάκη) στον ουρανό. Ήταν η τελευταία. Η άφιξή της σήμαινε πλέον πως όλοι όσοι συνδέονται με το Αρκάδι θα είναι ξανά μαζί. Και η ίδια θα συναντούσε τη μάνα και τον πατέρα της, τ’ αδέρφια της, όλους τους δικούς της.

Και το Λενιό έρχεται. Και προβαίρνουν η Δασκαλοχαρίκλεια με τη Μαρία να την υποδεχτούν. Όμως εκείνη δεν τις θυμάται, γιατί στα γεγονότα ήταν ακόμη νήπιο. Και σιγά σιγά καταλαβαίνει πως δε βρίσκεται πια στη Γη, μα στον ουρανό. Κι εμείς, ωστόσο, ακούμε τη συγκινητική της διήγηση (παρμένη από την αυθεντική της συνέντευξη στον ιστορικό του Αρκαδίου Τιμόθεο Βενέρη, επίσκοπο Ρεθύμνης και κατόπιν Μητροπολίτη Κρήτης, συγγραφέα του μνημειώδους έργου «Το Αρκάδι διά των αιώνων»), που αποτέλεσε το έναυσμα για τη συγγραφή του θεατρικού μας έργου και που μετέδωσε έντονη συγκίνηση και στο κοινό, αποδίδοντας το διαχρονικό δράμα των αθώων παιδιών, που, χωρίς να καταλαβαίνουν το λόγο, γίνονται θύματα στους πολέμους των μεγάλων.

Μια σπουδαία παράσταση

Η απόδοση επί σκηνής του έργου της Αθηνάς Πετρακάκη, λίγες μέρες πριν τον εορτασμό του ηρωικού Ολοκαυτώματος (με τελική παράσταση κατά την ίδια την ημέρα της επετείου και μάλιστα μέσα στο Αρκάδι), κατά τη γνώμη μου, μας έφερε σε επαφή με την πεμπτουσία του μηνύματος της Αρκαδικής Εθελοθυσίας και κάθε προσπάθειας των προγόνων μας για λευτεριά: το μήνυμα της ενότητας.

Οι πρωταγωνιστές του έργου ενσάρκωσαν με ανεπανάληπτο τρόπο τους χαρακτήρες του Αρκαδικού δράματος – ένιωσα ότι όντως ήμουν εκεί, μαζί τους, γι’ αυτό και μετά την παράσταση δεν μπορούσα να φύγω, αλλά παρέμεινα στο Ωδείο καθηλωμένος επί πολλή ώρα για να είμαι κοντά τους. Η κρητική διάλεκτος που μιλούσαν ήταν εκπληκτική. Συγχαρητήρια στους ηθοποιούς, στη συγγραφέα και στον κ. Μάνο Γοργοράπτη, που, όπως αναφέρεται, είχε την επιμέλεια του έργου στον τομέα αυτό.

Το έργο ισορροπούσε με συνέπεια ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση. Γέλασα και έκλαψα (συγχωρέστε με που το γράφω). Τόσο το γέλιο, όσο και το δάκρυ ήταν λυτρωτικά για την ψυχή και την καρδιά μας στους δύσκολους, μπερδεμένους και κυριολεκτικά εξοντωτικούς καιρούς μας, όπου για μια φορά ακόμη η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι αιτήματα χωρίς ανταπόκριση.

Το έργο έκλεισε με μια τελετουργική σκηνή, με το υψωμένο λάβαρο του Κωνσταντίνου Δασκαλάκη (γιου της Δασκαλοχαρίκλειας) και τις τραγικά διαχρονικές στροφές του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού που μιλούν για τη διχόνοια – το μόνιμο σαράκι του ελληνικού έθνους:

Η Διχόνοια, που βαστάει

ένα σκήπτρο η δολερή,

καθενός χαμογελάει

«πάρ’ το» λέγοντας «κι εσύ» (κ.τ.λ.).

Ομοίως, με το αθάνατο τελευταίο «λιανοτράγουδο» από τα «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» του Γιάννη Ρίτσου, «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις», όπως μελοποιήθηκε από τον αξέχαστο Μίκη Θεοδωράκη.

Τόσο ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» (που οι δύο πρώτες από τις 158 στροφές του αποτελούν τον εθνικό μας ύμνο) όσο και τα «18 λιανοτράγουδα» είναι ποιήματα γραμμένα «με φωτιά και αίμα» κι όχι με μελάνι. Και σ’ αυτό διαφέρουν από τα ορνιθοσκαλίσματα της ψυχής μας (επιτρέψτε μου), που συντάσσουμε σήμερα σε κομψές γραμματοσειρές, πληκτρολογώντας στον υπολογιστή μας από την ασφάλεια του γραφείου μας.

Η σκηνή όπου υποκλίνονται ο ένας στον άλλο και χαιρετιούνται ο Κωστής Γιαμπουδάκης και ο Μανώλης Σκουλάς, καταρρίπτοντας τη διχόνοια για το πρόσωπο του Πυρπολητή, που έγινε άλλη μια αφορμή για σκληρές τοπικιστικές διαμάχες πριν λίγα χρόνια, επίσης μας μεταφέρει σε ένα άλλο επίπεδο, όχι απλά κατανόησης, αλλά βίωσης της Ιστορίας μας.

Το ερώτημα τώρα είναι: τι κάνουμε. Πόσο μας άγγιξαν τα πύρινα λόγια, όχι της Συγγραφέως, μα του Γαβριήλ, του Γιαμπουδή, του Σκουλά, της Δασκαλοχαρίκλειας και των υπόλοιπων. Πόσο θα τα κρατήσουμε μέσα μας σαν φωτεινούς σηματοδότες, υψώνοντάς τα σαν τη σημαία του Δασκαλάκη, για να γίνουμε κι εμείς μια Κοινότητα, επίγεια και ουράνια συγχρόνως, και να ξημερώσει επιτέλους για την πικραμένη ζωή μας («τη μίζερη» πήγα να γράψω – ή μήπως όχι;) και την καταπληγωμένη κοινωνία μας και την κατατρομαγμένη ψυχή των παιδιών μας ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΕΡΑ!!

Θ. Ι. Ρηγινιώτης

Ιερά Μονή Αρκαδίου (ένα σημαντικό ντοκιμαντέρ)

https://www.youtube.com/watch?v=RmvR6HA6JcA&t=3s

Ανθολόγιον 276: Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος

 

[...] στὶς κοινωνίες χωρὶς Θεὸ

Θεὸς εἶναι ἡ κοινωνία [...]

Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος, Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια, εκδόσεις Το Ροδακιό, Αθήνα 2022, σελ. 89.

Εκδήλωση με θέμα: "Το τέλος τoυ ανθρώπου ή η παραμόρφωση του" τη Δευτέρα 7/11/2022 στην Αθήνα

 

φωτογραφήματα 363

Κορφές Ηρακλειου Κρήτης