Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2022
Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2022
Θ.Ι.Ρηγινιώτης, Αξιόλογα κόμικς & graphic novels με «δικά μας» ιστορικά θέματα
πηγή: Rethemnos.gr
Είναι γνωστό ότι βρισκόμαστε πλέον όχι μόνο στην «εποχή των εικόνων», αλλά στη δεύτερη φάση της, την εποχή των ψηφιακών εικόνων. Μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού διεθνώς – και στη χώρα μας – για τους δικούς του ποικίλους λόγους προτιμά να διαβάσει μια εικονογραφημένη ιστορία σε μορφή κόμικ ή αυτοτελούς «εικονογραφημένου μυθιστορήματος» (graphic novel), παρά ένα βιβλίο με συνεχές κείμενο.
Το κόμικ, που χαρακτηρίζεται «9η τέχνη», αριθμεί πλέον μια ηλικία περίπου εκατό ετών και έχει διαμορφώσει τον δικό του πολύπλευρο και πολυσύνθετο πολιτισμό, με εκδόσεις κάθε καλλιτεχνικού επιπέδου και θεματολογίας, απευθυνόμενες σε αναγνώστες όλων των ηλικιών. Στη χώρα μας το είδος έχει εισχωρήσει από νωρίς, κυρίως με μεταφράσεις ξένων εκδόσεων (αμερικανικών, όπως τα κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϋ και τα κόμικς υπερηρώων, αλλά και πολλών ευρωπαϊκών, όπως αγγλικών, π.χ. Δικαστής Ντρεντ κ.ά., ιταλικών, π.χ. Μπλεκ κ.ά., ισπανικών, καθώς και γαλλικών, όπως οι κλασικές πλέον σειρές που είχε ξεκινήσει με τους συνεργάτες του ο θρυλικός Ρενέ Γκοσινί – Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, Ιζνογκούντ, Ούμπα Πα). Όμως υπήρξαν και αξιοσημείωτες ελληνικές δημιουργίες, κυρίως στα πλαίσια της σειράς Κλασικά Εικονογραφημένα από τις εκδόσεις «Ατλαντίς» των αδελφών Πεχλιβανίδη, που αποτελούσαν μετάφραση αμερικανικών διασκευών αριστουργημάτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά οι Έλληνες εκδότες είχαν παρεμβάλει και σειρές σημαντικών Ελλήνων συνεργατών τους με ιστορικά θέματα από την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο και την Επανάσταση του 1821.
διαΚρητικά 61: Αλέξανδρος Παπαδάκης
Αλέξανδρος Παπαδάκης, Αμαριώτικες κοντυλιές
Δίσκος: ΑΝΥΔΡΟΣ ΑΘΟΣ (ΑΕΡΑΚΗΣ, 2015)
Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2022
Πατέντα
Ωραία πατέντα η διαρκής διαστρέβλωση της αλήθειας. Κάποιοι την ξέρουν καλά. Όταν η εχθροπάθεια μεταμορφώνεται σε "άποψη" και η κριτική σε μια παρέμβαση θεωρείται φίμωση, τότε κάτι δεν πάει καλά στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλαίας. Εκτός κι αν τον δημόσιο χώρο τον ορίζουν κάποιοι κατά το δοκούν και μόνο για εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.-
Γ.Μ.Β.
19/2/2022
[πηγή]
Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2022
Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2022
Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2022
Α.Ι.Καλαμάτας, «Και με τη λογική μου παλεύω να γίνω πρωτόγονο κτήνος»
πηγή: ΕΝΔΟΤΟΠΟΣ
Αναρωτιέμαι: γιατί η Εκκλησία αμύνεται; Νομίζει πως βρίσκεται σε δύσκολη θέση και απολογείται για την επίθεση που δέχεται από έναν αγιοκτόνο, για μια τηλεοπτική σειρά, η οποία καταγράφει το βίο και τη διδασκαλία του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη; Μα ο συγκεκριμένος «συγγραφεύς», στον οποίο εδώ και δύο μέρες απαντούν ιεράρχες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και θεολόγοι είναι η... περίπτωση μηδενιστικής λογικής: αυτόκλητος «σωτήρας αποβλακωμένων», που στην κυριολεξία δεν έχουν τον Θεό τους. Τέτοιες προβληματικές περιπτώσεις έχουν ιδιαίτερη θέση στον τόπο μας. Το ερώτημα είναι γιατί τους παίρνουμε στα σοβαρά; Θα μου πείτε: ποιος θα δώσει απάντηση στον αντιχριστιανισμό τους; Αυτός, απλώς θα παρασιωπηθεί; Έχω την ταπεινή γνώμη πως, για τέτοια φαινόμενα, ο Ντοστογιέβσκη μας έχει προειδοποιήσει από πολύ νωρίς. Ας τον διαβάσουμε, ας τον διαβάσουν βέβαια κι αυτοί. Προς το παρόν, την κατάσταση αυτή της αγιοκτονίας, της θεοκτονίας, του αντιχριστιανισμού ουκ ολίγων μηδενιστών, την απεικονίζει ένα στιχούργημα του Γάλλου Des Barreaux, αθέου και ηδονιστή του 17ου αιώνα: «και με τη λογική μου παλεύω να γίνω πρωτόγονο κτήνος» (το παράθεμα από το βιβλίο του αξέχαστου Δασκάλου μ α ς Νίκου Ματσούκα, Ο Σατανάς, Θεσσαλονίκη 1999, σσ. 130-131).
Αθανάσιος Ι. Καλαμάτας
Μεταμοντερνισμού παρεπόμενα
Αναρωτιέμαι τι είναι χυδαιότερο τελικά; Το αντιχριστιανικό παραλήρημα γνωστού συγγραφέα ή η προσπάθεια φαλκίδευσης της πραγματικότητας από ορισμένους που ηθελημένα καταλογίζουν στην Εκκλησία ενέργειες τρίτων;
Γ.Μ.Β.
17/2/2022
[πηγή]
Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2022
Περί ταυτότητας*
____________________________
* Σχόλιο σε δημοσίευση του κ. Κ. Αγόρα
Γ.Μ.Β.
14/2/2022
[πηγή]
Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2022
Σκληρή απάντηση του Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου σε συγγραφέα με αφορμή τη σειρά του Mega για τον Άγιο Παίσιο
πηγή: messiniapress.gr
 |
| Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Ε.Κ.Π.Α. [φωτό από εδώ] |
Με λαϊκίστικη ρητορεία και απαράδεκτες διατυπώσεις ο κ. Πέτρος Τατσόπουλος, για άλλη μια φορά, προσπαθεί να καυτηριάσει ό,τι αφορά την Εκκλησία, την Θρησκεία και την Πίστη.
Αυτή το φορά βρήκε και πάλι ως θύμα των απόψεων και της ιδεοληψίας του το πρόσωπο του αγίου Παϊσίου, πιστεύοντας με τον τρόπο αυτό ότι επιβεβαιώνει τον προοδευτισμό του και την διαφοροποίησή του από κάθε τι το εκκλησιαστικό και κατά τη γνώμη του οπισθοδρομικό.
Και είναι αποδεκτή η οποιαδήποτε διαφοροποίησή του, όμως η διακωμώδηση, η αήθης φρασεολογία και η ισοπεδωτική έκφραση του λόγου, με τρόπο ειρωνικό και δηκτικό, μάλλον έλλειψη διάκρισης υποδεικνύουν και αυτοπεποίθησης ως προς την αλήθεια των λεγομένων του.
Επιπλέον ο τρόπος με τον οποίον διακωμωδεί το περιεχόμενο της τηλεοπτικής παραγωγής, το οποίο αναφέρεται στη ζωή του αγίου Παϊσίου, αποδεικνύει την έλλειψη σεβασμού στην λαϊκή ευσέβεια των απλών Χριστιανών και στο αίσθημα θρησκευτικότητας των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι τιμούν και σέβονται το πρόσωπο του αγίου.
Ο όρος “αποβλάκωση” είναι ενδεικτικός του τρόπου με τον οποίο ο κ. Τατσόπουλος αντιμετωπίζει απορριπτικά το περιεχόμενο της πίστης των απλών και ευσεβών χριστιανών, επειδή αυτό δεν συνάδει με την υψηλόφρονα διανόηση και λογικοκρατούμενη αυτοπεποίθησή του.
Συγχρόνως αποδεικνύει και το ενοχικό σύνδρομο ή τον τρόπο απενοχοποιητικών διεργασιών που σχετίζονται με το περιεχόμενο της πίστης όταν αυτό ιδεολογοποιείται.
Πρέπει να ξέρει όμως ο κ. Τατσόπουλος, ότι αυτή η πίστη των απλών Χριστιανών κράτησε τον λαό ενωμένο απέναντι σε διχαστικές και διασπαστικές εντάσεις και οι άγιοι ήταν αυτοί που στήριξαν, ενέπνευσαν και ενίσχυσαν τον λαό σε κάθε περίοδο μάλιστα σε καιρούς δύσκολους και σκληρούς για την Πατρίδα μας όταν κάποιοι ιδεολόγοι αγωνιστές την “πωλούσαν” στους ξένους.
Όταν λοιπόν κ. Τατσόπουλε δεν μπορείτε να βιώσετε αυτό το περιεχόμενο της πίστης, καλύτερα να σιωπάτε, να μην το αποδομείτε, ούτε να το αποδυναμώνετε με σκοπό να αποδείξετε την “αποβλάκωση” και την “απενοχοποίηση”.
Η ήττα δεν είναι αυτοσκοπός
Η ήττα δεν είναι αυτοσκοπός σε καμία περίπτωση. Ορισμένοι εκ των πολιτικών μας φαίνεται να το αγνοούν και πηγαίνουν από αυτογκόλ σε αυτογκόλ.
Ηράκλειο, 15/2/2022
Γ.Μ.Β.
[πηγή]
***
[Με αφορμή αυτήν την είδηση:
https://www.cnn.gr/politiki/story/301496/g-tsipras-h-amyna-tis-xoras-den-einai-aytoskospos]
Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2022
"Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί": Ψάλλει η χορωδία του Θεόδωρου Βασιλικού
https://www.youtube.com/watch?v=Sdbw4SbIB2k
"Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί"
Ψάλλει η χορωδία του Θεόδωρου Βασιλικού
Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί· ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται· ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες· Ἱλάσθητι ἡμῖν ὁ Θεός, τοῖς ἁμαρτωλοῖς. (Ἦχος α’)
Τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου τὸ διάφορον, ἐπιγνοῦσα, ψυχή μου· τοῦ μέν, μίσησον τὴν ὑπερήφανον φωνήν, τοῦ δέ, ζήλωσον τὴν εὐκατάνυκτον εὐχήν, καὶ βόησον· ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ, καὶ ἐλέησόν με. (Ἦχος γ’)
Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2022
Νεόπλουτοι απροσάρμοστοι αγροίκοι
Προ ολίγου σταμάτησε ένα θηριώδες τζιπ δίπλα σε δυο κάδους. Ο ένας ήταν για τα απορρίμματα και ο άλλος για ανακύκλωση. Η απροσάρμοστη νεαρά άνοιξε το παράθυρο και επιδεικτικά πέταξε το άδειο πακέτο με τα τσιγάρα στον κάδο απορριμμάτων!
Νεόπλουτοι απροσάρμοστοι αγροίκοι!
Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2022
Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2022
π. Δ. ΜΠΟΚΟΣ, ΟΤΙ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΣΤΕ
Α. Ο άγιος Χαράλαμπος σε μια ιδιαίτερα μεγάλη ηλικία, πραγματικά υπέργηρος, 113 ετών, κλήθηκε να δώσει τη μαρτυρία του για τον Χριστό. Και η μαρτυρία του δεν ήταν μια απλή λεκτική ομολογία πίστεως σε μια φιλική ομήγυρη, όπου ο καθένας μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και μάλιστα να απαιτεί από τους άλλους τον σεβασμό για τα πιστεύω του και την όποια κοσμοθεωρία του.
Απεναντίας, η μαρτυρία του αγίου Χαραλάμπους ήταν μία έμπρακτη και όντως μαρτυρική κατάθεση, που έγινε «επί βασιλείς και ηγεμόνας»· διότι οδηγήθηκε και αυτός «εις συναγωγάς και φυλακάς ένεκεν του ονόματος» του Χριστού (Λουκ. 21, 12).
Ήταν μια μαρτυρική κατάθεση, γιατί η μαρτυρία του ονόματος του Χριστού είχε ως άμεση συνέπεια το μαρτύριο. Και πράγματι, παρά το προκεχωρημένο της ηλικίας του, ο άγιος Χαράλαμπος υποβλήθηκε αμέσως όχι μόνο σε ένα, αλλά σε πολλά και φρικτά μαρτύρια· με αποκορύφωμα την αφαίρεση του δέρματός του.
Οι δήμιοι άρχισαν να τον γδέρνουν ζωντανό. Εκείνοι κουράστηκαν, θαύμασαν την καρτερία του, πίστεψαν στον Χριστό. Και ο άγιος Χαράλαμπος, ακμαίος παρά τα 113 του χρόνια, δοξολογούσε τον Θεό, γιατί του έδωσε την ευκαιρία να πάθει κι αυτός κάτι για χάρη του Χριστού. Γεμάτος χαρά δήλωνε ότι είναι πρόθυμος να πάθει οτιδήποτε για τον Χριστό. Γελούσε με τις απειλές τους, ειρωνευόταν τις υποσχέσεις τους. Τους έλεγε το αυτονόητο: Τί μπορείτε να κάμετε πια σε ένα γέρο 113 ετών; Τί κακό μπορείτε να του προξενήσετε; Ή ποια ζωή μπορείτε εγγυημένα να εξασφαλίσετε σε άνθρωπο, που ούτως ή άλλως βρίσκεται με το ένα πόδι στον τάφο;
Β. Τί τους έλεγε ο άγιος; Υπηρετώ 113 χρόνια τον Χριστό. Μια ζωή ολόκληρη προσφέρω τη ζωή μου θυσία σ’ αυτόν. Ζω αποκλειστικά για τον Χριστό. Είμαι δούλος του Χριστού, του αληθινού Θεού. Δεν με νοιάζει αν θα ζήσω ή θα πεθάνω. Με νοιάζει μόνο να είμαι με τον Χριστό. Όχι απλώς να ζω, αλλά η ζωή μου να έχει άμεση αναφορά στον Χριστό.
Ώστε η σχέση του με τον Χριστό ήταν το πρωταρχικό. Ό,τι έκανε, το έκανε για τον Χριστό. Δεν πάσχιζε να κάνει απλώς κάποια καλά έργα για να έχει μια γερή ανταμοιβή, μια καλή θέση στον Παράδεισο, αλλά για να είναι πάντα με τον Χριστό.
Τί ήθελε να πει με αυτό; Ότι κι αν ακόμα ο Χριστός παρ’ ελπίδα δεν βρισκόταν στον Παράδεισο, αλλά στην κόλαση, ο άγιος θα πήγαινε στην κόλαση για να είναι με τον Χριστό και όχι σ’ έναν παράδεισο, όπου θα είχε όλα τα καλά, αλλά χωρίς τον Χριστό. Η κόλαση με τον Χριστό θα γινόταν παράδεισος. Ενώ παράδεισος χωρίς Χριστό θα γινόταν κόλαση. Πώς το έλεγε ο μεγάλος Ντοστογιέφσκη; «Αν σας αποδείχνανε μαθηματικά ότι η αλήθεια είναι έξω απ’ τον Χριστό, εσείς θα προτιμούσατε να μείνετε με τον Χριστό παρά με την αλήθεια» (Οι δαιμονισμένοι, έκδοση ΤΟ ΒΗΜΑ, τ. Α΄, σ. 286).
Ο απόστ. Παύλος έλεγε: «…συνέχομαι… την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι. Πολλώ γαρ μάλλον κρείσσον» (Φιλιπ. 1, 23). Αυτό (το «συν Χριστώ είναι») είναι ασυγκρίτως καλύτερο για μένα.
Στο ίδιο πνεύμα και ο άγιος Παΐσιος τονίζει, ότι ο σωστός αγωνιστής μάχεται το κακό, όχι για να περνάει καλά στον Παράδεισο, ή για να μην υποφέρει στην κόλαση. Αλλά αποφεύγει την αμαρτία από φιλότιμο, για να μην πληγώσει τον ευεργέτη του Χριστό. Αν ο Χριστός του έλεγε ότι και στον Παράδεισο θα είχε μαρτύρια, πάλι θα ήθελε να πάει εκεί για τον Χριστό. Δεν κάνει εγωιστικά το καλό για να αγιάσει, αλλά για να χαρεί ο Χριστός.
Γ. Ώστε η αλήθεια και το καλό έχουν αξία μόνο σε σχέση με τον Χριστό. Αποσυνδεμένα από το πρόσωπό του αποδυναμώνονται. Έχουν νόημα και σημασία για τον άνθρωπο, μόνο όταν είναι ενσαρκωμένα στο πρόσωπο του Χριστού. Ο δρόμος για όλα είναι ο Χριστός. «Εγώ ειμι η οδός». Όλα γίνονται «δι’ εμού» (Ιω. 14, 6). Χωρίς τον Χριστό δεν υπάρχει τίποτε. Δεν έχουν καμμιά αξία η αλήθεια και το καλό θεωρητικά, όταν είναι απλώς ιδέες χωρίς υπόσταση, θεωρίες χωρίς αντίκρισμα. Αλλά και όταν υλοποιούνται ερήμην του Χριστού, αδικούνται τα μέγιστα. Επειδή γίνονται με άλλα κίνητρα και κριτήρια.
Τί λέγει ο άγιος Μάρκος ο ασκητής; «Πρώτον, ότι τον Θεόν οίδαμεν παντός αγαθού αρχήν είναι και μεσότητα και τέλος. Το δε αγαθόν, αμήχανον ενεργείσθαι ή πιστεύεσθαι, ει μη εν Χριστώ Ιησού και Αγίω Πνεύματι». Πρώτα-πρώτα γνωρίζουμε, ότι ο Θεός είναι αρχή, μέση και τέλος κάθε καλού. Και το καλό δεν είναι δυνατόν να το πράττει ή να το πιστεύει κανείς, παρά μόνο αν είναι ενωμένος με τον Χριστό και εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα (Φιλοκαλία τ. 1, σ. 96). Έξω από τις προϋποθέσεις αυτές το καλό χάνει κατά πολύ την αξία του. Δεν είναι ακριβώς καλό.
Σκοπός λοιπόν όχι μια αυτόνομη ευσέβεια, όχι κάποιες καλές πράξεις, αλλά σχέση με τον Χριστό. Δεν έχει θέση εδώ κανένας ανεξάρτητος ηθικισμός. Δεν έχει σημασία να γίνουμε απλώς καλοί άνθρωποι, αλλά να γίνουμε του Χριστού. Να ενωθούμε με τον Χριστό. «Υμείς δε Χριστού, Χριστός δε Θεού» (Α΄ Κορ, 3, 23). Να γίνουμε τέκνα και να ανήκουμε στον Χριστό, όπως αυτός είναι γνήσιος Υιός του Θεού.
Πώς το λέει αυτό ο Χριστός; «Ος γαρ αν ποτίση υμάς ποτήριον ύδατος εν τω ονόματί μου, ότι Χριστού εστε, αμήν λέγω υμίν, ου μη απολέσει τον μισθόν αυτού» (Μάρκ. 9, 41). Όποιος σας δώσει όχι απλώς ένα ποτήρι νερό, αλλά στο όνομά μου, για χάρη μου, επειδή ανήκετε στον Χριστό, σας βεβαιώνω πως δεν θα χάσει την αμοιβή του. Εδώ λέει δύο πράγματα ο Χριστός: α. Να κάνουμε το καλό. Να δίνουμε. Έστω και «ποτήριον ψυχρού». β. Αλλά και πώς να δίνουμε. «Εν τω ονόματί μου, ότι Χριστού εστε». Όχι απλώς φιλανθρωπία, αλλά στο όνομα του Χριστού. Λέει κάποιος χαρακτηριστικά: «Να αγαπάς τον πλησίον για χάρη του Θεού».
Έτσι λοιπόν σήμερα θα κάνουμε αντιπαραβολή της χριστοκεντρικής ζωής του αγίου Χαραλάμπους, όχι με όσους κάνουν το κακό, αλλά με όσους κάνουν το καλό, όχι όμως στο όνομα του Θεού. Αλλά στο όνομα το δικό τους. Μα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;
Δ. Έλεγε κάποιος: Γιατί να νηστεύω Τετάρτη και Παρασκευή και όχι Τρίτη και Πέμπτη; Ναι, υπάρχουν αυτοί που κάνουν το καθετί κατά τη δική τους άποψη. Σημείο αναφοράς, απόλυτη αυθεντία, ύψιστο κριτήριο, μοναδικός κανόνας για τα πάντα, είναι ο εαυτός τους, κατά το αρχαιοελληνικό «μέτρον πάντων άνθρωπος». Γενικά ο άνθρωπος δεν θέλει να αναφέρεται σε κάποιο άλλο κέντρο, σε κάποια ανώτερη αυθεντία, έξω και πάνω από τον εαυτό του, να ετεροπροσδιορίζεται. Θέλει να ρυθμίζει το καθετί κατά τη δική του θέληση και γνώμη. Συνεπώς το τί και πώς του καλού είναι κάτι που θέλει να το ορίζει αποκλειστικά ο άνθρωπος.
Και ιδού η αυτοθέωση. Η διηνεκής επανάληψη της προπατορικής αμαρτίας. Ο όφις πρότεινε στον άνθρωπο το καλό. Αυτό που ήταν ο έσχατος προορισμός του: Τη θέωση. Ό,τι του πρότεινε και ο Θεός. Η διαφορά ήταν στον τρόπο. Ο άνθρωπος προκλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στη θέωση μέσω του Θεού και στη θέωση μέσω του εαυτού του. Ο διάβολος τού είπε απλώς: Καν’ το μόνος σου. Δοκίμασε με τις δικές σου δυνάμεις. Γίνε θεός από μόνος σου. Γίνε αυτόφωτος και όχι ετερόφωτος.
Τί λέει ο τραγουδιστής;
«Άσε με να δω μονάχος, ποιο το τέλος ποια η αρχή…
Άσε με να κάνω λάθος, μην παριστάνεις το Θεό,
δε μ’ αρέσουν οι σωτήρες, δε γουστάρω να σωθώ. …
Δεν πειράζει αν μετά θα μετανιώσω …
Δε με νοιάζει απογοήτευση αν νιώσω,
αφού ξέρω πως έπαιξα κι εγώ»
(Βασίλης Παπακωνσταντίνου).
Η προπατορική αμαρτία επαναλαμβάνεται. «Έσεσθε ως θεοί», αλλά μέσω του εαυτού σας.
Γι’ αυτό ακριβώς η αυτοθεοποίηση έχει ως αιτία, μα και αποτέλεσμα ταυτόχρονα, τον εγωισμό, τη φιλαυτία, τη ματαιοδοξία. Όταν δεν κάνουμε το καλό για χάρη του Χριστού, για τη δόξα του Θεού, το κάνουμε για πολλούς άλλους λόγους. Για ανθρωπαρέσκεια. Για τη δόξα των ανθρώπων. «Προς το θεαθήναι». Είμαστε αυτοί που διασαλπίζουμε την ελεημοσύνη, για να δοξασθούμε από τους ανθρώπους. Είμαστε οι ζητούντες «πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και πρωτοκλισίας εν τοις δείπνοις». Οι «εστώτες εν ταις γωνίαις των πλατειών και προφάσει μακρά προσευχόμενοι», για να μας βλέπουν οι άνθρωποι (πρβλ. Ματθ. 6, 1-5. Μαρκ. 12, 38-40. Λουκ. 20, 46-47). Χρησιμοποιούμε τα πάντα για να φτιάξουμε το προφίλ της αρεσκείας μας. Την επιθυμητή μας εικόνα για τον κόσμο.
Όμως με τέτοιο φίλαυτο υπόβαθρο φτάνει σιγά-σιγά ο άνθρωπος, όσο και αν νομίζει ότι εργάζεται για το καλό των άλλων, να δουλεύει τελικά μόνο για τον εαυτό του. Καταντάει αδιάφορος για τον συνάνθρωπό του. Παύει να τον αγαπάει. Αναφέρει η Ρωσίδα καθηγήτρια φιλοσοφίας Τατιάνα Γκορίτσεβα για κάποιον ινδουϊστή φίλο της, ότι κάποια φορά που ήταν συγκεντρωμένος στην πνευματική του άσκηση που λέγεται διαλογισμός (γιόγκα), ένας άνθρωπος πνιγόταν παραπέρα σε μια λίμνη και φώναζε απεγνωσμένα για βοήθεια. Μα θεώρησε πως ήταν πιο σημαντικό να συνεχίσει την εγωκεντρική άσκησή του, παρά να τη διακόψει για να σώσει τον άνθρωπο. Έτσι, εντελώς ψυχρά και αδιάφορα, τον άφησε να πνιγεί.
Ε. Η τάση να προσδιορίζεται το καλό, αλλά και ο τρόπος πραγμάτωσής του αποκλειστικά από τον άνθρωπο, δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα, τον ανθρωπισμό (ή ουμανισμό). Μια κίνηση για το καλό των ανθρώπων. Για την επίλυση των ποικίλων προβλημάτων και για το γενικότερο καλό της ανθρωπότητας. Δεν είναι καλό αυτό; Πολύ καλό. Δεν λέει κανείς όχι. Αλλά έχει ένα λάθος. Στηρίζεται μόνο στις ανθρώπινες δυνάμεις. Είναι καθαρά ανθρωποκεντρικός. Όπως διακηρύττει ο ίδιος, θέλει να διορθώσει τα πάντα απορρίπτοντας κάθε ιδέα προσφυγής σε κάτι πέρα από τον άνθρωπο.
Διαβάζουμε στη Διακήρυξη του Άμστερνταμ 2002 της Διεθνούς Ανθρωπιστικής και Ηθικής Ένωσης: ...«Οι ανθρωπιστές πιστεύουν ότι οι λύσεις στα προβλήματα του κόσμου βρίσκονται στην ανθρώπινη σκέψη και δράση και όχι στη θεϊκή παρέμβαση». Ο ανθρωπισμός φιλοδοξεί να είναι το υποκατάστατο των θρησκειών, οι οποίες θέλουν δογματικά να επιβάλουν τις αλήθειες και τις αποκαλύψεις τους στον κόσμο. «Ο ανθρωπισμός αναγνωρίζει ότι η αξιόπιστη γνώση του κόσμου και του εαυτού μας προκύπτει μέσα από μια συνεχή διαδικασία παρατήρησης, αξιολόγησης και αναθεώρησης... Έχουμε εμπιστοσύνη πως έχουμε τα μέσα για να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας». Δεν χρειάζονται σωτήρες έξωθεν.
ΣΤ. Απέναντι στην ανθρωποκεντρική αυτή τοποθέτηση του άθεου ανθρωπισμού, ο χριστιανικός ανθρωπισμός βάζει ως κέντρο του το θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού. Ενώ ο άνθρωπος αναγορεύθηκε σε ύψιστο κριτήριο των πάντων και λάτρεψε ως ύψιστη θεότητα τον εαυτό του, ο χριστιανός άνθρωπος ομολογεί διά του αποστόλου Παύλου την ανεπάρκειά του: «Ουδέν εμαυτώ σύνοιδα» (Α΄ Κορ. 4, 4). Δεν γνωρίζω τίποτε διά του εαυτού μου (Άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς).
Έτσι στο «μέτρον πάντων άνθρωπος», αντιτάσσεται το «μέτρον πάντων ο Θεάνθρωπος». Ο Χριστός γι’ αυτό ήλθε στον κόσμο, για να δείξει ποιος είναι ο αληθινός, ο «πλήρης χάριτος και αληθείας» άνθρωπος (Ιω. 1, 14). Ήλθε για να φέρει σε μας τον εαυτό του. Όχι μόνο κάποιες διδασκαλίες, κάποιες ιδέες, κάποιες θεωρίες. Αυτές μπορούσε να μας τις στείλει και μέσω των προφητών του ή των φιλοσόφων. Ήλθε να μας συναναστραφεί, να δημιουργήσει σχέση μαζί μας. Στον Θεάνθρωπο Χριστό είδαμε για πρώτη φορά τον τέλειο εαυτό μας, τις απροσμέτρητες αιώνιες δυνατότητές μας.
Από μόνοι μας, είχαμε αποτύχει να φτάσουμε στη θέωσή μας. Αντί να γίνουμε θεοί, γίναμε θνητοί. Δημιουργήσαμε θάνατο και όχι αθανασία, όπως προσδοκούσαμε. Το άλυτο αυτό πρόβλημα του ανθρώπου, το πρόβλημα του θανάτου, το έλυσε μόνο ο Θεάνθρωπος Χριστός. Κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, «μόνον εν τω Θεανθρώπω και διά του Θεανθρώπου ημπορεί κάθε ανθρωπίνη ύπαρξις να γίνη αληθινός άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος, πλήρης άνθρωπος».
Μόνο διά του Θεανθρώπου φθάνει ο άνθρωπος στον προορισμό που έλαβε από τον Θεό, γίνεται θεός κατά χάριν και φθάνει στην τέλεια πληρότητα της ύπαρξής του Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, έξω από τον Χριστό, για να καταξιωθεί τόσο ο άνθρωπος. «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πράξ. 4, 12).
Γι’ αυτό και ο Χριστός, μετά την Ανάληψή του, μας άφησε πίσω του τον εαυτό του. Για να μας προσλαμβάνει επάνω του διαρκώς, ως μέλη του δικού του Σώματος και να τον προσλαμβάνουμε ταυτόχρονα κι εμείς αδιάκοπα μέσω της Θείας Κοινωνίας, της αληθινής τροφής που μας χαρίζει ζωή και μόνο ζωή, επίγεια και αιώνια, και ποτέ φθορά, αρρώστια και θάνατο, όπως νομίζει ο κοντόφθαλμος άθεος ορθολογισμός του αιώνα μας.
Ζ. Σκοπός μας λοιπόν ας είναι «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ. 3, 11). Η ζωή μας ολόκληρη, όπως η ζωή των αγίων, να έχει σημείο αναφοράς, αρχή, κέντρο και τέλος της, τον Χριστό. Το καλό να το κάνουμε πάντα στο όνομα του Χριστού. Για χάρη του Χριστού. Στο πρόσωπο του συνανθρώπου μας να βλέπουμε τη μορφή του Χριστού, αφού ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού.
Ο άγιος Χαράλαμπος, που έζησε και πέθανε μαρτυρικά χάριν του Χριστού και μόνο, ας μας φωτίζει να πορευόμαστε και μεις αποκλειστικά στο όνομα του Χριστού. Είτε τρώμε, είτε πίνουμε, είτε άλλο τι ποιούμεν, ας τα κάνουμε όλα προς δόξαν Θεού (Α΄ Κορ. 10, 31). Αμήν!
Εσπερινός Αγίου Χαραλάμπους
9 Φεβρουαρίου 2021-Πρέβεζα
π. Γεώργιος Δορμπαράκης, Φίλοι και φίλοι...
πηγή: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ
«Γέροντα, πόσα είδη φίλων υπάρχουν;»
«Τέσσερα», απάντησε.
«1. Οι φίλοι που είναι σαν το φαγητό – κάθε μέρα τους χρειάζεσαι.
2. Οι φίλοι που είναι σαν το φάρμακο – τους ψάχνεις όταν νιώθεις άσχημα.
3. Οι φίλοι που είναι σαν την ασθένεια – οι ίδιοι σε ψάχνουν!
4. Αλλά και οι φίλοι που είναι σαν τον αέρα – δεν είναι ορατοί αλλά είναι πάντα μαζί σου!» (Από το Μέγα Γεροντικό).
«Άμα βρήκες φίλο αληθινό – λέει η Γραφή – βρήκες τον μεγαλύτερο θησαυρό»! Δηλαδή ο φίλος δεν κυκλοφορεί στους δρόμους έτοιμος να μας προσφερθεί ούτε φαίνεται να αναδεικνύεται μέσα στους πολλούς που καθημερινά συναναστρεφόμαστε! Απαιτείται να τον αναζητήσει κανείς, να ψάξει με πόνο και με διάθεση, να αφιερώσει χρόνο, όπως συμβαίνει και με εκείνους που ψάχνουν για μεγάλους θησαυρούς. Πολλοί δεν το πετυχαίνουν ποτέ τους! Τι τεράστια χαρά όμως όταν τον βρεις. Νιώθεις ότι σου δόθηκε ιδιαίτερο δώρο από τον Ουρανό, ότι έλαβες μία σπουδαία και μοναδική χάρη. Γιατί βρήκες συνάνθρωπο που μπορείς να συντονιστείς μαζί του ψυχικά. Κι έτσι να γίνεις με τον φίλο σου σαν τείχος ισχυρό. «Αγαθοί οι δύο υπέρ τον ένα» σημειώνει και πάλι ο λόγος του Θεού.
Αλλά εννοείται το αυτονόητο: ότι σου δόθηκε αυτό το δώρο γιατί το αναζήτησες και το δίψασες. Γιατί ήσουν έτοιμος να το λάβεις. Κι αυτό θα πει ότι στη φιλία υπάρχει η αμοιβαιότητα – ποτέ δεν παίρνεις την προσφορά του φίλου και το άνοιγμα της ύπαρξής του απέναντί σου αν κι εσύ δεν είσαι στην ίδια ετοιμότητα! Αλλά τούτο αποκαλύπτει και το… εύθραστο της φιλίας: ανά πάσα στιγμή μπορεί να διαρραγεί η μοναδική αυτή σχέση, αν δεν προσεχτεί. Μόλις το θάρρος της φιλίας για παράδειγμα πάει να υπερβεί το λεπτό όριο του σεβασμού και της διάκρισης, εκεί έχει αρχίσει ήδη η υποχώρηση και η διάσπασή της. Μόλις το άνοιγμα της καρδιάς προς τον φίλο πάει να γίνει «βορά» σε μία αδιάκριτη αστειότητα, εκεί έχει πληγεί ίσως ανεπανόρθωτα. Η φιλία είναι σαν τα πολύτιμα κρύσταλλα: απαιτούν διαρκή προσοχή. Μπροστά όμως στην αξία της ύπαρξής της στη ζωή μας, όλες οι θυσίες είναι αποδεκτές.
Κι ο αββάς του Γεροντικού με πείρα ζωής και φωτισμό από τον Θεό κάνει τη διάκριση: τέσσαρα είδη των φίλων υπάρχουν. Τα τρία πρώτα βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο κι ίσως θα έβαζε ο αββάς εισαγωγικά στη χρήση του όρου, χωρίς να αρνείται τα γνήσια αισθήματά τους. Γιατί; Διότι υπάρχει το χρηστικό και ωφελιμιστικό στοιχείο στους φίλους αυτούς: τους χρειάζομαι, με χρειάζονται – το δούναι και λαβείν εν προκειμένω των συναισθημάτων μας. Το τέταρτο όμως είναι το ανώτερο και το ιερότερο και το πολυτιμότερο: γιατί ο φίλος αυτός είναι πάντα εκεί, με αγάπη και λεπτή διάκριση απέναντί μου, έτοιμος να με βοηθήσει όταν τον χρειαστώ χωρίς να με καταπιέζει – κάτι που πρέπει αντιστοίχως να κάνω και εγώ!
Στην περίπτωση του φίλου αυτού το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε αμέσως είναι ο ίδιος ο Θεός μας ο Ιησούς Χριστός και οι άγιοί Του: πάντοτε μαζί μας, με απόλυτο σεβασμό και αγάπη απέναντί μας, χωρίς η παρουσία τους να στερεί οτιδήποτε από την ακριβή ελευθερία μας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κύριος χαρακτήρισε τους πιστούς του ως φίλους Του και ζήτησε το ίδιο να αισθάνονται και εκείνοι απέναντί Του!
Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2022
Διάλεξη του Γ.Τσερεβελάκη με θέμα: "Η λειτουργία της σάτιρας στην Πάπισσα Ιωάννα του Εμμ. Ροϊδη" την Τετάρτη 9/2/2022 στις 19:00 διαδικτυακά
Η Εταιρεία Ελληνικής Γλώσσας και Μουσικής ξεκινάει τον 2ο κύκλο διαδικτυακών διαλέξεων με γενικό θέμα: "Λόγος και προφορική παράδοση" την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2022, ώρα 19:00 με ομιλητή τον Γιώργο Τσερεβελάκη και τίτλο: "Η λειτουργία της σάτιρας στην Πάπισσα Ιωάννα του Εμμ. Ροϊδη" στον σύνδεσμο:
Meeting ID: 965 274 8710
Passcode: g62K1v
Ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων για το ζήτημα των δασκάλων, που επέτρεψαν στους μαθητές τους τη συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία
Πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ ότι ο προϊστάμενος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ηρακλείου κάλεσε σε απολογία τη διευθύντρια και τους δασκάλους δημοτικού σχολείου του Ηρακλείου, διότι μαθητές του κατά τον σχολικό εκκλησιασμό για την εορτή των Τριών Ιεραρχών, συμμετείχαν στη Θεία Κοινωνία χωρίς να έχει προηγηθεί η συγκατάθεση των γονιών τους. Σύμφωνα με το δημοσίευμα: «Οι γονείς δεν θεώρησαν αυτονόητο ότι η συγκατάθεσή τους για εκκλησιασμό ισοδυναμεί και με συγκατάθεση για μετάληψη των παιδιών και εξαιτίας της πανδημίας ανησύχησαν. Το περιστατικό απασχόλησε όλη τη χώρα».
Η είδηση συνεχίζει αναφέροντας ότι ο προϊστάμενος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «ξεκαθαρίζει ότι άλλο ο εκκλησιασμός και άλλο η συμμετοχή στη μετάληψη. Μάλιστα, ο ίδιος έχει κινήσει τη διαδικασία της προκαταρκτικής εξέτασης στο πλαίσιο της οποίας οι τρεις εκπαιδευτικοί πέρασαν το κατώφλι της Πρωτοβάθμιας και έδωσαν σε πολύ φορτισμένο κλίμα εξηγήσεις, και τώρα καλούνται να καταθέσουν και γραπτώς, εν είδει υπομνήματος, τα όσα συνέβησαν».
Θεωρούμε επιτακτική ανάγκη ως θεολόγοι εκπαιδευτικοί, χωρίς να εισερχόμαστε στο έργο και στα καθήκοντα καμίας προϊσταμένης θεσμικής αρχής της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαιδεύσεως, με πλήρη σεβασμό προς το πρόσωπο του προϊσταμένου της Διευθύνσεως Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού Ηρακλείου, να εξηγήσουμε σε κάθε ενδιαφερόμενο :
1. Είναι εντελώς εσφαλμένο να εγκαλούνται εκπαιδευτικοί και να καλούνται σε απολογία επειδή έπραξαν με ευσυνειδησία το έργο τους, σύμφωνα με τις γνώσεις και την εμπειρία τους, προς όφελος των μαθητών τους. Η πρακτική αυτή, κατά τη γνώμη μας, οδηγεί συνολικά τους εκπαιδευτικούς σε ανασφάλεια ως προς τη σχέση τους με τις προϊστάμενες αρχές του κλάδου τους και απαξίωση των ιδίων ως φυσικά πρόσωπα καθώς και του μόχθου τους από το ίδιο το ελληνικό κράτος.
Θεμελιώδες για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς είναι η συμμετοχή μας στη Θεία Λειτουργία, κέντρο και κορύφωση της οποίας είναι η Θεία Ευχαριστία. Αυτό ισχύει από τους λόγους του Χριστού για το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας το οποίο ως γνωστόν παρέδωσε κατά τον Μυστικό Δείπνο. Η ενότητά μας με τον Χριστό πραγματώνεται από τούτη τη ζωή με τη Θεία Μετάληψη. Σχετικά με τον εκκλησιασμό των μαθητών των σχολείων, το μόνο ουσιαστικό κώλυμα (για πολύ σημαντικούς λόγους) είναι ότι στη Θεία Κοινωνία συμμετέχουν μόνον οι Ορθόδοξοι χριστιανοί μαθητές.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, δεν ήταν δυνατόν να φανταστούν οι συνάδελφοι δάσκαλοι ότι η κατάσταση αυτή υποτίθεται ότι έχει αλλάξει, χωρίς προηγούμενη έγγραφη ενημέρωσή τους. Ούτε φυσικά ότι οι γονείς όταν δίνουν άδεια στα παιδιά τους να πάνε στην Εκκλησία τους απαγορεύουν να κοινωνήσουν χωρίς αυτό να το γνωστοποιήσουν στους εκπαιδευτικούς που θα τα συνοδεύσουν. Είναι επομένως αδιανόητο να εγκαλούνται εκπαιδευτικοί – αλλά και εργαζόμενοι οιουδήποτε κλάδου – επειδή ενήργησαν ακριβώς όπως όλοι οι συνάδελφοί τους ενεργούν πάντοτε χωρίς να έχουν ενημερωθεί πως «οι κανόνες άλλαξαν».
2. Προξενεί θλίψη χριστιανοί ορθόδοξοι γονείς να δυσαρεστούνται επειδή τα παιδιά τους προσήλθαν να μεταλάβουν το άχραντο σώμα και αίμα του σωτήρα μας Ιησού Χριστού στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Δυστυχώς βρισκόμαστε σε εποχή πλήρους συγχύσεως εξαιτίας της άγνοιας της πνευματικής μας κληρονομιάς και του υποβιβασμού της Ορθόδοξης πίστης και ζωής σε μια άχρωμη ιδεολογία γενικής και αόριστης «καλοσύνης», χωρίς συνειδητή πνευματική ζωή που να στοχεύει στο μέγιστο αγαθό, την ένωση με τον Θεό και την αιώνια ζωή μαζί του. Να επισημάνουμε ότι για την κατάσταση αυτή υπάρχει επίσης και η προσωπική μας ευθύνη να γνωρίζουμε την αλήθεια.
Με αδελφική αγάπη να πληροφορήσουμε όποιον θα ήθελε να γνωρίζει ότι ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ είμαι ο ζωντανός άρτος (ψωμί), που κατέβηκε από τον ουρανό. Όποιος φάει αυτόν τον άρτο, θα ζήσει αιώνια. Και ο άρτος, που θα δώσω στον κόσμο, είναι η σάρκα μου, την οποία θα προσφέρω υπέρ της ζωής του κόσμου. Εκείνος που τρώει το σώμα μου και πίνει το αίμα μου, βρίσκεται μέσα μου και εγώ μέσα του, έχει αιώνια ζωή και θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα» (αναλυτικά, στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφάλαιο 6, στίχοι 47-58).
Συνεπώς, η συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας, αλλά αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής, γι’ αυτό είναι σημαντικό οι χριστιανοί γονείς να συμμετέχουν οι ίδιοι και να γίνονται παραδείγματα προς μίμηση στα παιδιά τους ώστε με την κατάλληλη πνευματική προετοιμασία να βιώνουν μέσα στην ψυχή τους τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, σύμφωνα με όσα Εκείνος δίδαξε. Η συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία συμβάλει καθοριστικά στην πνευματική και ηθική καλλιέργεια των παιδιών, στην ποιότητα της ζωής και των σχέσεών τους όχι μόνο με το Θεό, αλλά και με τους γύρω τους, ακόμη και με τον ίδιο τον εαυτό τους.
Όποιος έχει αμφιβολίες για τα παραπάνω (και είναι θεμιτό και συχνά εποικοδομητικό να υπάρχουν αμφιβολίες) ας διαβάσει το Ευαγγέλιο και ας γνωρίσει τη ζωή των σύγχρονων αγίων, διότι η ζωή τους αποτελεί την πρακτική εφαρμογή του.
3. Είναι απολύτως επιβεβαιωμένο από την πείρα αιώνων ότι από τη Θεία Κοινωνία δεν μεταδίδονται ιοί και μικρόβια, όσο επικίνδυνα κι αν είναι. Αυτό συμβαίνει διότι η Θεία Κοινωνία είναι το πανάγιο σώμα και αίμα του Ιησού Χριστού ο οποίος έγινε άνθρωπος για να χαρίσει στον άνθρωπο τη σωτηρία, την αθανασία, την αιώνια ζωή όχι την ασθένεια ή τον θάνατο.
Το θαυμαστό γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται όχι μόνο διαχρονικά από την πείρα των Ορθόδοξων χριστιανών, αλλά και από σημαντικό αριθμό γιατρών, εκ των οποίων διακρίνονται καθηγητές πανεπιστημίων που έχουν αποφανθεί σχετικά. Επιβεβαιώνεται όμως περίτρανα και από τους αρνητές του, οι οποίοι ενώ αρκούνται να προτρέπουν τους χριστιανούς να μην κοινωνούν (για να μη «μολυνθούν») και λοιδορούν με φανατισμό όσους δεν συμμορφώνονται με τις «προτροπές» τους, όμως δεν έχουν να επιδείξουν ούτε ένα στοιχείο ότι μέσω της Θείας Κοινωνίας μεταδόθηκε ποτέ ασθένεια.
Αν συνέβαινε μετάδοση ασθενειών από τη Θεία Κοινωνία δεν θα ήταν δυνατόν να αποκρυβεί. Κατ’ αρχάς, θα αυξάνονταν κατακόρυφα οι ασθενείς με τα μεταδιδόμενα νοσήματα, ειδικά έπειτα από τις ημέρες, κατά τις οποίες παραδοσιακά κοινωνούν οι χριστιανοί, όπως η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής (Κυριακή της Ορθοδοξίας). Αυτό θα είχε παρατηρηθεί και καταγραφεί εδώ και αιώνες. Τα πρώτα θύματα θα ήταν οι κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θα ασθενούσαν και θα πέθαιναν από αυτήν την αιτία. Κι αυτό διότι όλοι μετά από κάθε Θεία Λειτουργία «καταλύουν» μέχρι την τελευταία σταγόνα της Θείας Κοινωνίας, που απέμεινε στο άγιο ποτήριο, χρησιμοποιώντας την ίδια ιερή λαβίδα («κουταλάκι»), με την οποία κοινώνησαν προηγουμένως όλοι οι χριστιανοί.
Ιδίως οι ιερείς που υπηρετούν σε νοσοκομεία, καθώς και οι ιεραπόστολοι ιερείς, που τελούν τη Θεία Λειτουργία στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπου συχνά εξαπλώνονται μολυσματικές νόσοι, θα έπρεπε να έχουν αποδεκατιστεί (μαζί με όλο τον χριστιανικό πληθυσμό). Και φυσικά η Εκκλησία δεν θα είχε καθιερώσει αυτόν τον τρόπο συμμετοχής στη Θεία Κοινωνία, αν διαπίστωνε ότι εξολοθρεύει τους χριστιανούς.
Πολλές τοποθετήσεις και δημοσιεύσεις επιστημόνων για το θέμα μπορεί ο ενδιαφερόμενος να μελετήσει συγκεντρωμένες στο άρθρο του συναδέλφου θεολόγου και μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων κ. Θεοδώρου Ρηγινιώτη «Είναι ασφαλές να κοινωνούμε;», που δημοσιεύεται στο διαδίκτυο.
Θα παρακαλέσουμε λοιπόν, με τον δέοντα σεβασμό, τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού Ηρακλείου να στηρίξει τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς στο έργο τους. Παρακαλούμε επίσης τους γονείς να λάβουν υπ’ όψιν τα παραπάνω για να μπορέσουν χωρίς ενδοιασμούς να προχωρήσουν πλέον οι ίδιοι μαζί με τα παιδιά τους στο μεγάλο βήμα, τη Θεία Μετάληψη, ώστε συν τω χρόνω να αξιωθούν να ζήσουν την ευχάριστη έκπληξη ως προς την ποιότητα της ζωής τους και της ζωής των παιδιών τους.
Τέλος, στους εμπλεκόμενους αδελφούς μας δασκάλους, που έχουν πέσει θύματα αυτών των παρεξηγήσεων, εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας και τους ευχόμαστε ευλογία και δύναμη από Θεού στο δύσκολο και τόσο σημαντικό έργο τους.
Με αγάπη Χριστού προς όλους
Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων
Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2022
Διάλεξη του π. Αλέξανδρου Καριώτογλου με θέμα "Δυνατότητες και δυσκολίες για έναν Χριστιανομουσουλμανικό Διάλογο σήμερα" τη Δευτέρα 7/2/2022 στις 20:00 διαδικτυακά στο πλαίσιο της 7ης συνεδρίας των "Αθηναϊκών Δωδεκάλογων"
Η συνάντηση θα γίνει ηλεκτρονικά τη Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2022 στον σύνδεσμο: https://uoa.webex.com/meet/evivoulg
Κεντρικός Ομιλητής:
π. Αλέξανδρος Καριώτογλου
Δυνατότητες και Δυσκολίες για έναν Χριστιανομουσουλμανικό Διάλογο Σήμερα
Απόκριση:
Ρόνι Μπου Σάμπα
Διάλογος και Συνύπαρξη: Η Εμπειρία του Λιβάνου
Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2022
Άμυνα
 |
| Καστράκι Νάξου φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ |
Όλους αυτούς τους αστυνόμους της σκέψης, όλους αυτούς τους δολοφόνους χαρακτήρων, όλους αυτούς τους δήθεν «φωταδιστές», όλους αυτούς τους «ατομικά ευαίσθητους και κοινωνικά αναίσθητους», όλους αυτούς τους αναίσχυντους που δεν ξέρουν ευθιξία τι θα πει, όλους αυτούς τους δοκησίσοφους – ξερόλες με την επιλεκτική μνήμη, έχω βαρεθεί να τους αγνοώ.
Ηράκλειο, 29 Ιανουαρίου 2022
Γ. Μ. Βαρδαβάς
[πηγή]
Παρακμή
Συνεχίζουν κάποιοι άκριτα να συμψηφίζουν τους νεκρούς στο Μάτι με τους νεκρούς της πανδημίας. Σε αυτή τη χώρα δυστυχώς δεν θα πρυτανεύσει η λογική ποτέ. Η ακρισία, η χυδαιότητα, η αλογία, η αδολεσχία, η δοκησισοφία και η μνησικακία είναι ακαταγώνιστα μεγέθη.
Γ.Μ.Β.
28/1/2022
Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2022
Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2022
CANCEL CULTURE
Ὅλοι αὐτοὶ οἱ νεόκοποι θιασῶτες τῆς Cancel culture δὲν διαφέρουν σὲ τίποτα ἀπὸ τοὺς κοινοὺς μεταπράτες καὶ τοὺς νεοευσεβιστές. Dixi id καὶ ἁμαρτίαν οὐκ ἔχω.-
Ἡράκλειο, 3 Φεβρουαρίου 2022
Γ. Μ. Βαρδαβᾶς
[πηγή]
