Ευχόμαστε σε όλους και σε όλες
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
με υγεία, χαρά, ευτυχία και αγάπη!
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2021
Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2021
Εκλογή νέου Αρχιεπισκόπου Κρήτης: Ολοκληρώθηκε η ψηφοφορία για την κατάρτιση του Τριπρόσωπου
πηγή-φωτό: ekriti.gr
Ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης και η μυστική ψηφοφορία για την κατάρτιση του Τριπρόσωπου, των τριών δηλαδή Ιεραρχών που προτείνονται για τη θέση του νέου Αρχιεπίσκοπου, μετά την απαλλαγή του κ.κ. Ειρηναίου.
Τα ονόματα αυτά είναι: Ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κκ Ευγένιος (7 ψήφοι), ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ.κ Αμφιλόχιος (7 ψήφοι) και ο Μητροπολίτης Πέτρας και Χερρονήσου Γεράσιμος (5 ψήφοι).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ.
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2021
ΠΡΟΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ "ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ" (ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ)
Μπάστα παιδιά! Εκτίθεστε ανεπανόρθωτα! Το θεολογείν είναι "αεί σχοινοβατείν". Α, και κάτι που ξέρουν τα παιδιά του Γυμνασίου αλλά φαίνεται ότι το αγνοείτε πολλοί από εσάς: άλλο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και άλλο άμωμος σύλληψις.-
Δείτε και:
ΠΕΡΙ ΗΜΙΜΑΘΕΙΑΣ (ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ)
Κακό πράγμα η δοκησισοφία και κάκιστο η ημιμάθεια. Ας αφήσουν οι επίδοξοι "θεολόγοι" το θεολογείν και ας δείξουν λίγη περισσότερη σοβαρότητα.
Άλλο το χιούμορ και άλλο η χυδαιότητα.
Συνελόντι ειπείν: ακόμη και οι μαθητές του δημοτικού σχολείου γνωρίζουν ότι στην Ανατολή δεν υπάρχει κρίνο. Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε μια κλασική απεικόνιση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου φυσικά ο άγγελος κράτα σκήπτρο.
[Καλή η πλάκα κ. Καθηγητά αλλά η ημιμάθεια όπως πολύ καλά γνωρίζετε είναι χειρότερη της αμάθειας. Εκτός κι αν θέλετε να ξεπεράσετε σε άγνοια τον κ. Τσίπρα που ισχυρίστηκε παλιότερα σε συνέντευξη του ότι το "πίστευε και μη ερεύνα" αποτελεί συστατικό στοιχείο του χριστιανισμού!]
Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2021
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2021
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Λεξίτυπον" σε β' έκδοση το μυθιστόρημα "Εναντίον του Θεού" του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, Εναντίον του Θεού, εκδόσεις Λεξίτυπον, β' έκδοση, Αθήνα 2021, ISBN: 978-960-597-295-0.
Στη Βραζιλία και το Περού, στις ΗΠΑ, τη Ρουμανία και την Ελλάδα, στα χωριά του Αμαζόνιου, στις υποβαθμισμένες συνοικίες των Αφρικανών της Αμερικής, σε πανεπιστήμια, εργαστήρια και μοναστήρια, εκτυλίσσεται μια περιπέτεια πνευματικής αναζήτησης και συζητήσεων, καταδίωξης και ηθικών διλημμάτων, που ανατρέπει όσα γνώριζαν οι πρωταγωνιστές της για τον άνθρωπο, τον κόσμο, την Ιστορία, τη ζωή και το θάνατο.
***
Ο Φρανκ Κόνορ, πρύτανης του Πανεπιστημίου της Συνείδησης, ανακοινώνει ότι κατέστρεψε τα πορίσματα του φιλόδοξου ερευνητικού προγράμματος Ego eimi για τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου, διαβλέποντας την ανήθικη χρήση τους από την εταιρία βιολογικών ερευνών Nous, για την οποία εργάζεται. Λίγο αργότερα, στον κήπο του ξενοδοχείου του, αυτοκτονεί.
Το ίδιο βράδυ ο συνάδελφός του Πολ Σάυκλοπς, στη σάλα αναμονής έξω από τα χειρουργεία μιας υπερσύγχρονης κλινικής, γνωρίζει τη Βιορίκα Μπάλαν, τυφλή καθηγήτρια ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, ρουμανικής καταγωγής, που περιμένει την έκβαση μιας δύσκολης χειρουργικής επέμβασης για την κόρη της. Οι δυο επιστήμονες έχουν μια μακρά συζήτηση, στην οποία η καθηγήτρια εκθέτει στον Πολ τη διδασκαλία της ορθόδοξης Εκκλησίας για διάφορα ζητήματα, ανατρέποντας ό,τι πίστευε μέχρι τότε πως είναι η χριστιανική διδασκαλία.
Κύρια θέματα της συζήτησής τους είναι η σχέση επιστήμης και πίστης, οι πρωτόπλαστοι και το προπατορικό αμάρτημα, η θέση του σώματος στην ορθόδοξη θεολογία, η ανάσταση των νεκρών, ο παράδεισος και η κόλαση, η αγιότητα και η ανάδειξη αγίων στην εποχή μας, τα θαύματα και γενικά οι παράξενες υπερφυσικές ιδιότητες που εμφανίζουν κάποιοι, ο μυστικισμός της άπω ανατολής, αλλά και η «ηθική της επιστήμης», ο καταναλωτισμός, ο καπιταλισμός και η παγκόσμια κυριαρχία του δυτικού τρόπου ζωής.
Ο Πολ εργάζεται σ’ ένα μυστικό πρόγραμμα για την ολοκλήρωση της κλωνοποίησης του ανθρώπου. Η συζήτησή του με τους συναδέλφους του για τις ιδέες της κας Μπάλαν και μια εκτεταμένη απάντησή της σε ερώτημά τους για τα απόκρυφα ευαγγέλια εγείρουν θύελλα αντιδράσεων και τις επόμενες νύχτες οι επτά συνεργάτες του Πολ, χωρίς να το αποκαλύπτουν ο ένας στον άλλο, θέτουν όλοι στην κα Μπάλαν τα ερωτήματα που τους απασχολούν. Τις επόμενες ημέρες η καθηγήτρια τους στέλνει τις απαντήσεις της, που έχουν διαφορετική τύχη η καθεμία, ανάλογα με την εξέλιξη της ζωής των προσώπων.
Συγχρόνως, στη λατινική Αμερική, επιτελεία πολλών εταιριών, επιστρατεύοντας και εκτελεστές, αναζητούν το γιο του Φρανκ Κόνορ, το Τζόζεφ, με την ελπίδα να έχει αντίγραφο των πορισμάτων της έρευνας του πατέρα του, που τον βοήθησε να καταστρέψει με τις εξελιγμένες γνώσεις του στην επιστήμη των υπολογιστών. Εκείνος επιχειρεί να διαφύγει και στη συνέχεια να αντεπιτεθεί με τη βοήθεια της συνεργάτιδάς του Λώρας και της δυναμικής εξαδέλφης της, της Χουλιάνας. Η προσπάθειά τους θα τους οδηγήσει πολύ πιο μακριά απ’ όσο περίμεναν, μεταφορικά και κυριολεκτικά…
***
Δείτε και:
Μελέτες της αυθεντικότητας ιερών λειψάνων και κειμηλίων
Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη
Η αυθεντικότητα των λειψάνων των αγίων και των ιστορικών κειμηλίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι κάτι που όχι μόνον αμφισβητείται, αλλά και χλευάζεται υπεροπτικά από τους φανατικούς πολέμιους του χριστιανισμού.
Φυσικά, μέσα στις χιλιάδες των ιερών λειψάνων και κειμηλίων, που έχουν συγκεντρωθεί τα δύο χιλιάδες χρόνια της χριστιανικής ιστορίας, είναι επόμενο ότι έχουν συμβεί και σφάλματα, αλλά και απάτες. Οπωσδήποτε έχει γίνει κατά καιρούς εκμετάλλευση της ευσέβειας των απλών ανθρώπων από επιτήδειους, που θησαύρισαν περιφέροντας για «προσκύνημα» πλαστά λείψανα και δήθεν ιερά κειμήλια.
Όμως η Εκκλησία δεν βασίζεται στην απάτη και τους απατεώνες, αλλά στην αλήθεια και τους ειλικρινείς και ανιδιοτελείς πνευματικούς ανθρώπους, που θυσίασαν τα πάντα, τόσο για χάρη της πίστης τους στο Χριστό, όσο και λόγω της αγάπης τους προς το συνάνθρωπο. Επίσης, η Εκκλησία δεν βασίζεται σε κάποια τυφλή και αναπόδεικτη πίστη, που ευνοεί τις απάτες, επιμένει στην εξέταση ακόμη και των πνευματικών εμπειριών (οραμάτων και θαυμάτων), ώστε να εξασφαλιστεί η αλήθεια, που θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην ένωσή του με το Χριστό. Ένα άρθρο σχετικό με το ζήτημα αυτό, εδώ.
Βεβαίως, η ίδια η ιδέα της ένωσης με το Χριστό προκαλεί το μένος ορισμένων ιδεοληπτικών πολέμιων της χριστιανικής πίστης, που δυστυχώς δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα για τεκμήρια ή επιχειρήματα, αλλά για συνθήματα. Το άρθρο αυτό δεν απευθύνεται σε τέτοιους αναγνώστες, αλλά σε αμερόληπτους και απροϋπόθετους ερευνητές.
Θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε ορισμένα παραδείγματα επιστημονικής εξέτασης ιερών λειψάνων και κειμηλίων, που ίσως φανούν χρήσιμα για να αντιληφθεί ο αναγνώστης ότι η διαφύλαξη αυτής της παρακαταθήκης στην Εκκλησία δεν είναι τόσο πρόχειρη και άκριτη, όσο ορισμένοι φαντάζονται. Καλό είναι ωστόσο να ληφθεί υπόψιν και ότι η μυροβλυσία, η ευωδία και η θαυματουργία των ιερών λειψάνων και κειμηλίων είναι κάτι μαρτυρημένο από τόσες χιλιάδες αυτόπτες μάρτυρες, όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στην εποχή μας (ακόμη και από τον ίδιο τον γράφοντα), ώστε η στοιχειώδης σύνεση και σοβαρότητα ορίζει να μην αποκλειστεί ιδεολογικά ως γεγονός.
Ι. Ανθρωπολογικές μελέτες σε λείψανα αγίων
Μέχρι στιγμής, τέτοιες έρευνες έχουν αποδείξει και σφάλματα ταυτοποίησης (όπως των λειψάνων της βασιλικής των Αγίων Αποστόλων (Santi Apostoli) στη Ρώμη, που αποδίδονται στον άγιο απόστολο Ιάκωβο του Αλφαίου, αλλά χρονολογήθηκαν στο διάστημα 214 – 340 μ.Χ., όπως βλέπουμε εδώ), όμως έχουν επίσης καταδείξει τη γνησιότητα διασωθέντων λειψάνων, όπως τα λείψανα, για τα οποία θα μιλήσουμε. Πρόκειται για λείψανα του αγίου Νικολάου, του ευαγγελιστή Λουκά, του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, του αγίου Δημητρίου και των αγίων Χρύσανθου και Δαρείας, με μια τελευταία αναφορά στην αγία Αναστασία τη Ρωμαία.
1. Ο άγιος Νικόλαος
Τα λείψανα που αποδίδονται στον άγιο Νικόλαο εξετάστηκαν από τον καθηγητή της Ανατομίας του Πανεπιστημίου του Μπάρι Luigi Martino και τους βοηθούς του το 1953 και το 1957. Αφορμή της εξέτασης υπήρξε το αναγκαστικό (για τεχνικούς λόγους) άνοιγμα του τάφου του αγίου στο Μπάρι της Ιταλίας, όπου είχαν μεταφερθεί από τα Μύρα της Λυκίας το 1087, μετά από ληστρική επιδρομή Ιταλών ναυτικών.
«Όταν ανοίχτηκε ή σαρκοφάγος, τα οστά βρέθηκαν βουτηγμένα σ’ ένα διαυγές άχρωμο και άοσμο υγρό, όμοιο με νερό που βγαίνει από βράχο. Όσα περίσσευαν πάνω από τη στάθμη του, που έφτανε στα 2-3 εκ. μ. από τον πυθμένα της, ήταν υγρά όπως και τα εσωτερικά τοιχώματα της, ενώ οι μυελοκυψέλες των σπογγωδών οστών ήταν γεμάτες από το ίδιο υγρό. Η ποιότητα του ήταν η ίδια που είχε διαπιστωθεί και σε προηγούμενη εξέταση του στα Ινστιτούτα Χημείας και Υγιεινής του Πανεπιστημίου του Bari. Επρόκειτο δηλ. για νερό καθαρό, ελεύθερο από άλατα και στείρο από μικροοργανισμούς. Οι ρωμαιοκαθολικοί του έχουν δώσει τη χαρακτηριστική ονομασία «Manna». Άλλωστε και όταν οι βαρηνοί ναύτες έσπασαν την πλάκα, που κάλυπτε τον τάφο του Αγίου στα Μύρα, βρήκαν τα λείψανα του μέσα σε «Θείο μύρο» (άλλοι γράφουν Sanctusliguor ή oleum) σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους, τις όποιες μας διέσωσαν τα σχετικά αγιολογικά κείμενα. Η ύπαρξη πάντως του υγρού αυτού στη σαρκοφάγο, σύμφωνα με τη γνώμη του ερευνητή καθηγητή, επέδρασε ευεργετικά στην καλύτερη συντήρηση των οστών όλους αυτούς τους αιώνες που πέρασαν».
Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο άγιος Νικόλαος στην Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζεται και μυροβλύτης. Το μύρο του σώματός του (που βρέθηκε, όπως περιγράφεται παραπάνω) είναι φυσικό να χάσει το άρωμά του μετά από αιώνες.
«Όλα τα οστά που εξέτασε άνηκαν σε ένα και το αυτό άτομο και μάλιστα σε άνδρα που είχε ύψος 1.67 μ. περίπου, τρεφόταν κυρίως με προϊόντα φυτικής προέλευσης και πέθανε σε ηλικία μεγαλύτερη από τα 70 χρόνια. Το άτομο αυτό άνηκε στην λευκή ευρωπαϊκή μεσογειακή φυλή και μάλιστα στην ανατολική παραλλαγή της, χωρίς να μπορεί να βεβαιωθεί αν άνηκε ή όχι στο λεγόμενο “λεβαντίνο” τύπο, ενώ αποκλείστηκε ότι θα μπορούσε να ήταν αρμενοαλπικής φυλής. Καμιά η σχέση του, βέβαια, με τους μογγολικής καταγωγής Τούρκους, οι όποιοι άλλωστε πέρασαν στη Μικρά Ασία αρκετούς αιώνες μετά τον θάνατο του αγίου και, συγκεκριμένα, στην περιοχή των Μύρων μόλις τον 11ο αιώνα, εποχή που φυγαδεύτηκαν τα οστά του από εκεί, ενώ βάρυναν ήδη πάνω τους περισσότερα από επτάμιση εκατοντάδες χρόνια.
Η κατάσταση ορισμένων οστών έδειξε ακόμη ότι το άτομο, στο οποίο ανήκαν, πρέπει να είχε υποφέρει πολύ κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, που του άφησαν τα σημάδια τους σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του. Η αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα και η διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση, που επισημάνθηκαν στα ανάλογα οστά, πρέπει να κληροδοτήθηκαν στον Άγιο από κάποια υγρή φυλακή, όπου θα πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία, γεγονός που μαρτυριέται και από τα σχετικά αγιολογικά κείμενα. Άλλωστε η θέση στην οποία καταλήγει, γενικά, ο Καθηγητής Martino είναι ότι τα αποτελέσματα της επιστημονικής ανατομο-ανθρωπολογικής μελέτης των λειψάνων, που βρίσκονται στη λάρνακα της Βασιλικής του Αγ. Νικολάου στο Bari, όταν αυτή ανοίχτηκε τη νύκτα της 5ης προς την 6η Μαΐου του 1953 και ξανατοποθετήθηκαν σ’ αυτή το πρωί της 8ης Μαΐου του 1957, όχι μόνο δεν συγκρούονται πουθενά με τη γνωστή ιστορία του αγ. Νικολάου, επισκόπου των Μύρων, αλλά και βρίσκονται σε αρμονικότατη συμφωνία μαζί της.»
Περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες για τη μελέτη αυτή των λειψάνων του αγίου Νικολάου μπορείτε να διαβάσετε εδώ, και, σε αναδημοσίευση, εδώ.
2. Ο ευαγγελιστής Λουκάς
Τα λείψανα του αγίου Λουκά μελετήθηκαν το 1998, μετά από πρωτοβουλία του καρδινάλιου Mattiazzo της Πάδουας, μετά από επιστολή του τότε Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμου (νυν Αθηνών), όπου εξέφραζε το αίτημα για επιστροφή μέρους των λειψάνων στην Εκκλησία της Θήβας, τόπο του επίγειου τέλους του αγίου.
«Το έργο ανατέθηκε σε Επιτροπή με Πρόεδρο τον παθολογοανατόμο του Πανεπ. της Πάδουας Vito Terribile Wiel Marin και μέλη τους: G. Barbugiani, C. Vernesi, G. Bendetto, E. Sacchari, και E. Katti (του Τμήμ. Βιολογίας του Πανεπ. της Ferrara), D. Caramelli (του Ινστ. Ανθρωπολογίας του Πανεπ. της Γενεύης), P. Malaspina (του Τμήμ. Βιολογίας του Πανεπ. της Ρώμης) και A. Novelletto (του Τμήμ. Βιολογίας του Πανεπ. της Καλαβρίας).
Τα μέλη της Επιτροπής, με την παρουσία κληρικών, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1998 αφήρεσαν τις 400 ετών σφραγίδες από το μολύβδινο φέρετρο, το εγκιβωτισμένο στη μαρμάρινη σαρκοφάγο του καθεδρικού Ναού της Πάδουας, το οποίο είχε διαστάσεις 193,04 εκ. μήκος, 40,64 εκ. πλάτος, 50,80 εκ. βάθος και 126,84 χιλγρ. βάρος. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διαστάσεις αυτές αντιστοιχούν ακριβώς, και με προσέγγιση χιλιοστού του μέτρου, στις διαστάσεις της κενής μαρμάρινης λάρνακας, που τιμάται ως ο τάφος του Αγίου Λουκά στη Θήβα της Βοιωτίας.
Μέσα στο κιβώτιο βρέθηκε ο πλήρης σκελετός (εκτός από το κρανίο, την δεξιά ωλένη και τον αριστερό αστράγαλο) ανθρώπου, πυκνικού (κοντόχονδρου) σωματοτύπου, μεγάλης ηλικίας, ο οποίος έφερε έντονα σημεία οστεοπορώσεως, εκφυλιστικές αλλοιώσεις οστεοαρθροπάθειας της σπονδυλικής στήλης, εκτεταμένες αλλοιώσεις (λόγω φθοράς) των οδόντων και κυρτότητα πλευρών ενδεικτική πνευμονικού εμφυσήματος».
Στη συνέχεια μεταφέρθηκε το φερόμενο ως κρανίο (κάρα) του αγίου από την Τσεχία και εξετάστηκε στην Πάδουα:
Κατόπιν αιτήματος του καρδιναλίου Mattiazzo η κάρα αυτή [=το κρανίο] μεταφέρθηκε στην Πάδουα και εξετάσθηκε κατά πόσο ταιριάζει στην υποδοχή του άτλαντα (του πρώτου σπονδύλου της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης) του σκελετού της Πάδουας. Κατά τους επιστήμονες που έλαβαν μέρος στη σχετική εξέταση υπήρχε μια τέλεια εφαρμογή, τέτοια που υπάρχει μεταξύ “κλειδιού και κλειδαριάς” κατά την άποψή τους. Επί πλέον το κρανίο της Πράγας ανήκει στον δολιχοκέφαλο τύπο (επιμηκυσμένο κατά τον προσθιοπίσθιο άξονα) πράγμα το οποίο είναι πολύ συμβατό με τον τύπο κρανίου ανθρώπων της περιοχής αυτής κατά τους πρώτους μ.Χ. αιώνες και καθόλου συμβατό με τον κρανιακό τύπο ανθρώπων της ίδιας περιοχής κατά το 1000 μ.Χ. και τους μετέπειτα αιώνες. Και επιπρόσθετα ο κυνόδοντας που βρέθηκε στο μολύβδινο κιβώτιο της Πάδουας ταίριαζε απόλυτα στο κενό φατνίο που υπήρχε στο δεξιό μέρος της κάτω σιαγόνας του κρανίου της Πράγας. (…)
Για να επανέλθουμε στον σκελετό του κιβωτίου της Πάδουας, διενεργήθηκε επιστημονική έρευνα σε πολύ μικρό (0.071 gr) λειοτριβημένου τμήματος μηριαίου οστού.
Δείγμα απεστάλη σε δύο ανεξάρτητα ερευνητικά εργαστήρια της Ευρώπης (Oxford University) και της Αμερικής (Tucson, Arizona University). Η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα (C14) έδειξε ότι το οστό ανήκε σε πρόσωπο που πέθανε μεταξύ 72 μ.Χ. και 416 μ.Χ. πράγμα συμβατό με την υποτιθέμενη ιστορική χρονολογία θανάτου (περί το 150 μ.Χ.).
Η γενετική ανάλυση στο μιτοχονδριακό DNA που λήφθηκε από τον πολφό του κυνόδοντα που βρέθηκε στον πυθμένα του κιβωτίου της Πάδουας έδειξε ότι η αλληλουχία των βάσεων του DNA ήταν συμβατή με την αλληλουχία των βάσεων που προέκυψε από τη μελέτη πληθυσμών της χρονολογίας αυτής και της περιοχής αυτής. Τα ευρήματα αυτά κατʼ ουδένα τρόπο πιστοποιούν ότι τα οστά του σκελετού αυτού ανήκουν σε άτομο Συριακής καταγωγής και χρονολογίας θανάτου τον 2ο μ.Χ. αιώνα, αλλά απλώς δεν αποκλείουν μια τέτοια πιθανότητα και είναι συμβατά με μια τέτοια παραδοχή».
Πολύ περισσότερες πληροφορίες και λεπτομέρειες για τα γεγονότα δείτε στο άρθρο του κ. Ανδρέα Ντεληθέου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, «Η διαχρονική πορεία των λειψάνων του Ευαγγελιστού Λουκά και η κώμη Κορίτσα Φουρνά Ευρυτανίας ως σημείο στη διαδρομή αυτή», εδώ και, σε αναδημοσίευση, εδώ.
3. Ο Τίμιος Πρόδρομος
Στις αρχές του 2010 ανακαλύφθηκε μια μικρή λειψανοθήκη με λείψανα, φερόμενα ως λείψανα του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, σε αρχαία μονή του Τιμίου Προδρόμου στο βουλγαρικό νησί SvetiIvan («Άγιος Ιωάννης»).
«Ο πρώτος που εξέτασε τα ανθρώπινα οστά, που βρέθηκαν στη λειψανοθήκη, ήταν ο Γιόρνταν Γιορντάνοφ, ειδικός στην ανθρώπινη ανατομία, με περισσότερες από 20.000 εξετάσεις οστών στο ενεργητικό του. Απ’ το μέγεθος των οστών και τη φθορά του δοντιού συμπέρανε πως τα οστά ανήκαν στον ίδιο άνδρα, περίπου 40 ετών. Στη συνέχεια τα οστά μεταφέρθηκαν στη Σόφια, όπου εξετάστηκαν από δικανικό ανθρωπολόγο. Με τη βοήθεια μηχανημάτων λέιζερ σχηματίστηκαν τρισδιάστατες εικόνες των οστών, που βοήθησαν στην εξαγωγή σχετικών επιστημονικών συμπερασμάτων.
Στη συνέχεια, τα τίμια λείψανα υποβλήθηκαν σε ραδιοχρονολόγηση και εξέταση DNA. Και οι δύο αυτές εξετάσεις χρηματοδοτήθηκαν απ’ το National Geographic Society’ s Expedition’ s Council (στην εταιρεία ανήκει και το National Geographic News και, βέβαια, τοNational Geographic Channel).
Η ραδιοχρονολόγηση έγινε σε πανεπιστημιακό εργαστήριο της Οξφόρδης απ’ τους Thomas Higham και Christopher Ramsey, καθηγητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Τρία οστά μπήκαν σε ειδικό οξύ, ώστε να διαχωριστεί το χρονολογήσιμο υλικό, η πρωτεΐνη, απ’ το οστούν. Απ’ αυτά, τελικά, μόνο ένα οστούν είχε αρκετό κολλαγόνο, ώστε να γίνει ραδιοχρονολόγηση. Η ραδιοχρονολόγηση αυτού του οστέος έδωσε μια χρονολογία μεταξύ 5 και 75 μ.Χ., με πιθανότερο σημείο το μέσον αυτής της περιόδου, δηλαδή το 30-35 μ.Χ.. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος μαρτύρησε περί το 30 μ.Χ. Τα δεδομένα ταιριάζουν.
Οι DrHannes Schroeder και Pr. Eske Willerslev, του Πανεπιστημίου της Κοπενχάγης, κλήθηκαν να φτιάξουν το γενετικό προφίλ του ανθρώπου, τα οστά του οποίου βρέθηκαν στην ανασκαφή. Οι δύο επιστήμονες αναπαρέστησαν τη μιτοχονδριακή γενετική ακολουθία από τρία ανθρώπινα οστά ( δόντι και δύο οστά ). Διαπιστώθηκε πως και τα τρία οστά ανήκαν στον ίδιο άνδρα. Η μιτοχονδριακή γενετική ακολουθία, που έδειξε η εργαστηριακή εξέταση, είναι πολύ συχνή στην εγγύς Ανατολή. Τα δεδομένα, όχι μόνο δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο τα οστά να είναι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά, αντίθετα, το στηρίζουν.»
«Οι επιστήμονες που εξέτασαν τα ιερά οστά εντυπωσιάστηκαν απ’ την – αναπάντεχη γι’ αυτούς – συμφωνία των πορισμάτων της επιστημονικής έρευνας με την εκκλησιαστική παράδοση, που κληροδότησε ως αυθεντικά τα ιερά κειμήλια.»
Στους εφησυχάζοντες ιεράρχες ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος
πηγή: orthodoxia.info, 2/12/2021
Στους εφησυχάζοντες ιεράρχες κατέταξε τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ειρηναίο η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου κηρύσσοντας παράλληλα το θρόνο σε χηρεία.
Προτρέπει μάλιστα την Επαρχιακή Σύνοδο της Κρήτης να προχωρήσει στην κατάρτιση τριπροσώπου με σκοπό την εκλογή νέου Αρχιεπισκόπου, εκφράζοντας συγχρόνως τη στοργή και ευαρέσκειά της προς τον κ. Ειρηναίο.
Ακολουθεί η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου
Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρείαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, εἰς τήν τακτικήν αὐτῆς συνεδρίαν σήμερον, Πέμπτην, 2αν Δεκεμβρίου 2021.
Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἔλαβε γνῶσιν, ἐκ τῶν ἐν Κρήτῃ Ποιμεναρχῶν τοῦ Θρόνου, περί τῆς ἐν γένει καταστάσεως τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου κ. Εἰρηναίου, τόν ὁποῖον, φιλαδέλφως καί ἐκ πολλῆς ἀγάπης καί τιμῆς κινουμένη, κατατάσσει ἐν τοῖς ἐφ᾿ ἑξῆς μεταξύ τῶν ἐφησυχαζόντων Ἱεραρχῶν, γνωριζόμενον πλέον ὡς Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπον πρώην Κρήτης, κηρύσσουσα τόν Θρόνον αὐτοῦ ἐν χηρείᾳ.
Ἐξ ἄλλου, ἡ Ἐκκλησία προέτρεψε τήν ἐν Κρήτῃ Ἱεράν Ἐπαρχιακήν Σύνοδον ὅπως, κατά τά, τό γε νῦν ἔχον, κρατοῦντα, χωρήσῃ εἰς καταρτισμόν τριπροσώπου καί ὑποβολήν αὐτοῦ τῷ Ἱερῷ Κέντρῳ πρός ἐκλογήν ἐντεῦθεν τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου.
Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἐκφράζει τήν στοργήν καί τήν πλήρη εὐαρέσκειαν αὐτῆς πρός τόν πολιόν Ἱεράρχην κ. Εἰρηναῖον, ὅστις ἠνάλωσεν ἑαυτόν εἰς τήν διακονίαν τῶν ἱερῶν ὑποθέσεων τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ χριστωνύμου λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2021
Ζαχαρίας Κατσακός, Βιβλιοπαρουσίαση – Βιβλιοκριτική: «Έξι βαθμοί διαχωρισμού», το πρώτο ατομικό φωτογραφικό βιβλίο του Λουκά Βασιλικού
πηγή: photologio.gr
Kυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Eyeshot το βιβλίο με τίτλο “Six degrees of separation” («Έξι βαθμοί διαχωρισμού») του Λουκά Βασιλικού. Προλογίζει ο Ηρακλής Παπαϊωάννου. Στην έκδοση αυτή, πρώτο ατομικό βιβλίο του Βασιλικού, παρουσιάζονται φωτογραφίες από το σύνολο του, έως σήμερα, έργου του. Η έκδοση είναι εξαιρετικά καλαίσθητη, ενώ η επιλογή των φωτογραφιών έχει γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδεικνύονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έργου του και να αποτυπώνεται το φωτογραφικό “στίγμα” του δημιουργού.
Στον πρόλογό του ο Ηρακλής Παπαϊωάννου σημειώνει μεταξύ άλλων:
«Σύμφωνα με τη θεωρία των έξι βαθμών διαχωρισμού, κάθε άνθρωπος μπορεί να συνδεθεί με οποιονδήποτε άλλο στη γη μέσα από έξι μόνο βήματα ενδιάμεσων γνωστών. Η θεωρία κάνει τον πλανήτη να φαντάζει θεαματικά μικρότερος, παρότι ο πληθυσμός του κλιμακώνεται αγέρωχα. Από μια άλλη οπτική γωνία, μοιάζει να κολυμπάμε, άγνωστοι όλοι, σε μια εποχή επιφανειακής οικειότητας, χαμένοι σε μοναχικούς λαβύρινθους και βολικούς μικρόκοσμους, παρότι στα κοινωνικά δίκτυα διακινούνται περισσότερες προσωπικές πληροφορίες από ποτέ. Ίσως τότε η φωτογραφία δρόμου να προβάλλει εκ νέου ως ποιητικό ιδίωμα σε αστικές ζώνες με απρόσμενη τριβή και ρευστότητα, που διερευνά την ελαστικότητα στις αποστάσεις των έξι βαθμών, διεκδικώντας οικειότητα με το ανοίκειο».
 |
| φωτογραφία: Λουκάς Βασιλικός |
Η φωτογραφία του «τώρα» και του «πάντα»
Το βιβλίο του Λουκά Bασιλικού που φέρει ως τίτλο «Six Degrees of Separation» (Έξι βαθμοί διαχωρισμού), αποτελεί ουσιαστικά την κατάθεση τής, έως σήμερα, φωτογραφικής του διαδρομής. Πρόκειται για μία καλαίσθητη φωτογραφική μονογραφία στην οποία ο αναγνώστης προσεγγίζει τα πλέον δυναμικά χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν το στίγμα του Λουκά Βασιλικού ως δημιουργού. Την επιλογή των φωτογραφιών έκανε ο Marco Savarese, ενώ το corpus συμπληρώνει οργανικά το σημαντικό κείμενο – πρόλογος του Ηρακλή Παπαϊωάννου. Σε αυτό το κείμενο επιχειρείται μία ανάγνωση των δομών που συνιστούν τη φωτογραφία δρόμου, αλλά και των ζητημάτων που εγείρονται μέσα από την οπτική θέασης της φωτογραφίας δρόμου στον σύγχρονο κόσμο. Στο πλαίσιο αυτής της συλλογιστικής προσεγγίζεται από τον Παπαϊωάννου και το έργο του Λουκά Βασιλικού.
Η «φωτογραφία δρόμου», όπως ονομάζεται, όχι μόνον ως τύπος καλλιτεχνικής απεικόνισης της φωτογραφικής πραγματικότητας, αλλά και ως διαρκής αναζήτηση και επικοινωνία των ανθρώπινων πράξεων και καταστάσεων με τις μορφές και τα σχήματα του κόσμου, είναι δυνατόν να οργανώσει και να αναδείξει μία διαφορετική πραγματικότητα. Αυτή ακριβώς η διαφορετική, η άλλη πραγματικότητα, είναι ορατή και απολύτως υπαρκτή. Βρίσκεται δίπλα σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε στιγμή, όχι ως υβριδικό κατασκεύασμα ή ψευδαίσθηση του φωτός, αλλά ως φαινόμενο της καθημερινής ζωής και ως εκδήλωση ποικίλων καταστάσεων. Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί και το πρωτεϊκό υλικό σύστασης του φωτογραφικού κόσμου του Λουκά Βασιλικού.
Έτσι, μία αντανάκλαση κάποιας ανθρώπινης μορφής σε ένα τζάμι μπορεί να μεταβάλει τις ανθρώπινες αισθήσεις, μία γυναίκα δίπλα στα βράχια της θάλασσας να οργανώσει έναν μυθικό κόσμο όπου το παραμύθι της προσωπικής ζωής γίνεται παραμύθι του κόσμου, ένα σκυλί στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα και ένας άνθρωπος που περπατά πίσω από αυτό να εξεικονίσει τη μοναξιά ως αναζήτηση επικοινωνίας, ένας «φουσκωτός» Άη Βασίλης να συγκροτήσει τον ορισμό του στιγμιότυπου ή, τέλος, μία κυκλική σκιά στην άμμο να προκαλέσει το ανοίκειο δίνοντάς του μορφή κατακερματισμένου ανθρώπινου σώματος.
Οι 130 φωτογραφίες που εμπεριέχονται σε αυτή τη μονογραφία, άλλοτε ασπρόμαυρες και άλλες φορές έγχρωμες, καταδηλώνουν και το φωτογραφικό στίγμα του Λουκά Βασιλικού. Το κάδρο γίνεται ο σκηνικός χώρος ενός κόσμου που διαρκώς μεταβάλλεται. Η ανθρώπινη φθορά αναδεικνύεται ως συρρίκνωση και συστολή της ύλης και του χρόνου, η ευαισθησία του φωτογραφικού βλέμματος ως αναπαράσταση των χαμένων ονείρων, το ανοίκειο ως χάσμα της ζωής, ως ανθρώπινη φιγούρα που μετεωρίζεται ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι και ως μορφή των πιο κρυφών φόβων και ανθρώπινων επιθυμιών, τέλος η εσωτερική κραυγή ως ανάγκη αναδημιουργίας του «εαυτού» σε μια συνθήκη που επιβάλλει μία νέα σχέση με το «εμείς».
Ο «δρόμος» του Λουκά Βασιλικού αιχμαλωτίζει τη στιγμή του αθέατου ή της απέραντης σιωπής, των κινήσεων και των παύσεων, των αισθήσεων και των αισθημάτων, εγκιβωτίζει όψεις και όγκους δίνοντάς τους τη μορφή ενός στιγμιοτύπου με διάρκεια και περιεχόμενο. Στο βάθος υπάρχει σχεδόν πάντα μία εικαστική αντίληψη, ενώ ο ρεαλισμός αποτυπώνεται με λυρικές υφέσεις, πολλές φορές με υπαινιγμούς και ειρωνεία, ενώ άλλες φορές με underground ισορροπίες. Η φωτογραφία του Λουκά Βασιλικού δεν είναι όμως αυτή. Εμπεριέχει βέβαια όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, η ικανότητά του όμως να συλλαμβάνει την πραγματικότητα ενός στιγμιαίου «τώρα» και να τη μεταβάλει σε ένα διηνεκές με ροή και συνέχεια ή σε ένα «πάντα» καθιστά τη φωτογραφία του ουσιαστική, αυθεντική ώριμη και προπάντων ειλικρινή.
Ζαχαρίας Κατσακός
Κριτικός λογοτεχνίας – ποιητής
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2021
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021
Απαλλαγή του Αρχιεπισκόπου Κρήτης από τα καθήκοντα του αποφάσισε ομόφωνα η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης
πηγή: ΡΟΜΦΑΙΑ
Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης συνῆλθε σήμερα Τετάρτη, 24 Νοεμβρίου 2021, σέ Συνοδική Συνεδρία, μέ μεῖζον θέμα Ἡμερήσιας Διάταξης, τή συζήτηση καί λήψη Ἀπόφασης, σχετικῶς πρός ὅσα ὁρίζονται στό ἄρθρο 39, παράγραφος 2, τοῦ Ν. 4149/1961 «Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς ἐν Κρήτῃ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὡς πρός τό σεπτό πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Εἰρηναίου, Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς μας Συνόδου, ἐξ αἰτίας τῶν χρονίων καί μή ἀναστρέψιμων προβλημάτων τῆς ὑγείας του.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος, λαμβάνοντας ὑπ᾿ ὄψη τίς ἐνώπιον τοῦ Προέδρου Πρωτοδικῶν ἔνορκες πιστοποιήσεις τῶν τριῶν ἰατρῶν – Καθηγητῶν Πανεπιστημίου, ὁμόφωνα ἀποφαίνεται περί τῆς ἀπαλλαγῆς τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Εἰρηναίου, ἀπό τά καθήκοντά του καί ἀποστέλλει τήν ἀπόφασή Της, πρός ἔγκριση ἤ μή, πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.
Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης, μέ σεβασμό καί εὐγνωμοσύνη στό πρόσωπο, τήν προσφορά καί τό ἔργο τοῦ Σεβασμιωτάτου Προέδρου Της κ. Εἰρηναίου, ἔλαβε ὁμόφωνα τή δύσκολη αὐτή Ἀπόφαση.
Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης, μέσα στίς δυσκολίες τῆς πανδημίας, καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους μέ ὑπευθυνότητα καί σύνεση νά σταθοῦμε ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ παγκόσμιου κινδύνου καί νά συμβάλομε ὅλοι μαζί, μέ ὅσα μέσα ἡ ἰατρική ἐπιστήμη προσφέρει, καί μέ τήν τήρηση τῶν ὑγειονομικῶν μέτρων, μέ πνεῦμα ἑνότητας καί ἀλληλοσεβασμοῦ, στήν ἀντιμετώπιση τῆς πανδημίας καί στήν ἀποφυγή τῆς διασπορᾶς της.
Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης, καλεῖ τόν πιστό λαό τῆς Ἐκκλησίας μέ προσευχή, σύνεση καί προσοχή, νά διέλθουμε τίς δυσκολίες τῶν καιρῶν καί νά φθάσουμε αἰσίως νά ἑορτάσουμε τή μεγάλη Χριστιανική Ἑορτή τῶν Ἁγίων Χριστουγέννων.
Ἡράκλειο, 24 Νοεμβρίου 2021
Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021
Συλλογικός τόμος: «THE GREEK MILITARY DICΤATORSHIP. Revisiting a Troubled Past, 1967–1974», Berghahn Editions, New York – Oxford, 2021
Συλλογικός Τόμος διεπιστημονικής προσέγγισης από τον εκδοτικό οίκο «Berghahn Edition, New York-Oxford", με τη συμμετοχή του Σχολικού Συμβούλου/Συντονιστή Θεολόγων Στερεάς Ελλάδος, Δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας του ΑΠΘ Χάρη Ανδρεόπουλου σε Κεφάλαιο για τις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας κατά την Επταετία
Για το παρουσιαζόμενο βιβλίο, το οποίο αφορά στην περίοδο της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα (1967-1974), δύο διακεκριμένοι διεθνώς στο χώρο τους επιστήμονες, Άγγλος ο ένας και Ελληνίδα η άλλη, έγραψαν: «Το βιβλίο αυτό που εκδόθηκε στα 200 χρόνια από την Επανάσταση που καθιέρωσε την Ελλάδα ως ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό Έθνος-Κράτος, εξετάζει σε πρωτοφανές βάθος και πλάτος ένα από τα πιο οπισθοδρομικά επεισόδια της ιστορίας της χώρας (…). Οι συντελεστές του εγχειρήματος προερχόμενοι από ένα εντυπωσιακό φάσμα επιστημονικών κλάδων χρησιμοποίησαν με άριστο τρόπο τις εξειδικευμένες γνώσεις τους για να κατανοήσουν, ερμηνεύσουν και αποδώσουν αυτήν την παράξενη ανωμαλία στην ιστορία τόσο της σύγχρονης Ελλάδας όσο και της δυτικής Συμμαχίας κατά τη διάρκεια της εποχής του “Ψυχρού Πολέμου”». Πρόκειται για δηλώσεις του Roderick Beaton, καθηγητή Νεοελληνικής Ιστορίας της έδρας «Κοραής» («Koraes») στο Βασιλικό Κολλέγιο του Λονδίνου (King's College London), τις οποίες έρχεται να υποστηρίξει το ίδιο εμφατικά και μια διακεκριμένη Ελληνίδα, η καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Ιndiana (U.S.A.) Neovi Karakatsanis, γράφοντας για το ίδιο πόνημα ότι «Κανένα άλλο βιβλίο για την ελληνική στρατιωτική δικτατορία δεν έχει υιοθετήσει μια τόσο διεπιστημονική προσέγγιση. Ο Τόμος είναι ουσιαστικά πλούσιος, εντυπωσιακά ποικίλος σε περιεχόμενο, με πολύ καλή έρευνα στα επιμέρους Κεφάλαιά του και ιδιαιτέρως επίκαιρος».
Πρόκειται για τον συλλογικό και αγγλόφωνης έκδοσης Τόμο «The Greek Military Dictatorship. Revisiting a Troubled Past, 1967–1974» (Berghahn Editions, New York – Oxford, 2021, pp. 362) ο οποίος προέκυψε ως προϊόν συνεργασίας και σύμπραξης δύο Ελλήνων πανεπιστημιακών που, επίσης, διαπρέπουν στο εξωτερικό και συγκεκριμένα της καθηγήτριας της Ιστορίας στο California State University Κaterina Lagos και του Διευθυντή Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης της Οξφόρδης (South East European Studies at Oxford – SEES0X) Dr. Othon Anastasakis, oι οποίοι υπήρξαν και οι επιμελητές του βιβλίου που εκδόθηκε από τον περίφημο εκδοτικό οίκο πανεπιστημιακών βιβλίων και ακαδημαϊκών περιοδικών "Berghahn", New York-Oxford .
Από το 1967 έως το 1974, η στρατιωτική χούντα που κυβερνούσε την Ελλάδα επιχείρησε μια δραματική “αναμόρφωση” της χώρας, εφαρμόζοντας ιδέες και πολιτικές που άφησαν πίσω τους ένα διαρκές σημάδι τόσο στις εσωτερικές υποθέσεις όσο και στις διεθνείς σχέσεις. Συγκεντρώνοντας κορυφαίους μελετητές από μια σειρά επιστημονικών κλάδων, το βιβλίο διερευνά τις προσπάθειες της χούντας να επιβάλει αυταρχική διακυβέρνηση σε μια χώρα που εκσυγχρονιζόταν ταχέως ενώ βρισκόταν σε τροχιά ενός περίπλοκου διεθνούς τοπίου. Εστιάζοντας τόσο στις εξωτερικές σχέσεις όσο και σε εσωτερικά θέματα όπως η οικονομία, η ιδεολογία, η θρησκεία, ο πολιτισμός και η εκπαίδευση, αυτό το βιβλίο προσφέρει μια φρέσκια και καλά εμπεριστατωμένη μελέτη μιας καίριας περιόδου της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Στη μελέτη συγκαταλέγονται τα ακόλουθα δώδεκα Κεφάλαια (Chapters – ως προς τα οποία διατηρούμε την αγγλική αποτύπωση για λόγους αυθεντικότητας των εννοιών της [αγγλικής] διατυπώσεως):
* Μέρος (Part) Ι, Ιστορικό και ιδεολογικό υπόβαθρο - Kεφάλαια (Chapters): 1) «The Greek Army in Politics, 1909–67», Dr. André Gerolymatos (He was Professor of History the Director of the Stavros Niarchos Foundation, Centre for Hellenic Studies at Simon Fraser University. Died in 2019), 2) «The Political and Ideological Origins of the “Ethnosotirios Epanastasis”», Katerina Lagos, Professor of California State University.
* Mέρος ΙΙ, Eσωτερικές υποθέσεις - Κεφάλαια: 3) «Economic Policy under the Greek Dictatorship», Dr. Andreas Kakridis, Assistant Professor of Economic History, Ionian University, 4) . «Foreign Investment under the Greek Military Regime: The American Experience», Dr. Nicholas James Kalogerakos, Policy Adviser Minister's office, Canadian International Development Agency, 5) «Patient in a Cast”: How the Greek Military Regime Traumatized Education», Dr. Othon Anastasakis, Director of SEES0X, 6) «Can Dead Poets Speak Back? C. P. Cavafy, Cold War Propaganda, and the Greek Dictatorship», Dr. Foteini Dimirouli, postdoctoral research fellow at Princeton University, Hellenic Studies Programme, 7) «Religion Enchained: The Church of Greece under the Military Junta», Dr. Charalampos Andreopoulos, School Coordinator/ Counselor of Religious Studies course in Secondary Education and Dr. Athanasios Grammenos, Director of the Greek Program “Friedrich Naumann Foundation for Freedom”.
* Mέρος ΙΙΙ, Eξωτερικές υποθέσεις - Kεφάλαια: 8) «Uneasy Alliances: Archbishop Iakovos and the Greek Colonels’ Dictatorship», Αlexander Kitroeff, Professor of Haverford College (USA), 9) «Uncle Sam Regrets: The United States and the Greek Coup of April 1967», Dr. James Edward Miller, Chairman of Europian Studies programs at the Foreign Servich Institute at John Hopkins anh Georgetown Universities, 10) «Britain, Europe, and the Greek Junta: “Business as Usual"», Dr. Alexandros Nafpliotis, International relations specialist / Experienced in EU affairs, diplomacy & civil society, 11) «West Germany’s Policy toward Greece during the Junta Period in the Context of “Burden-Sharing”», Dr. Mogens Pelt, Director of the Danish Institute at Athens and Professor of International History at the Saxo Institute, University of Copenhagen, και 12) «The Greek Military Regime and the Cyprus Question», John Sakkas, Professor of Modern History at the University of Aegean.
Περισσότερες πληροφορίες και αναφορές για το βιβλίο και τα περιεχόμενά του στην ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου: https://www.berghahnbooks.com/title/AnastasakisGreek. Eντός του 2022 το βιβλίο θα κυκλοφορήσει και στα Ελληνικά.
Βιβλιοπαρουσίαση: Βλασία Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη, Άγγιγμα στον κόσμο του Αυτισμού (αφήγημα)
Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Η εξαίρετη φιλόλογος Βλασία Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη, γεννημένη στην Αθήνα, αλλά ριζωμένη με την όμορφη οικογένεια στο Ρέθυμνο, όπου αναπτύσσει σημαντική πνευματική δραστηριότητα, προσφέρει στους αναγνώστες το δεύτερο βιβλίο της που βλέπει το φως της δημοσιότητας, το αφήγημα «Άγγιγμα στον κόσμο του Αυτισμού», που εκδόθηκε πρόσφατα (2021) από τις εκδόσεις «Νάμα» (namabooks.gr, τηλ. 2103611000).
Πρόκειται για την ιστορία μιας μητέρας που σηκώνει το βάρος της προστασίας και της ανατροφής του μικρού γιου της, που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Όμως δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό με ηττοπάθεια και μεμψιμοιρία, αλλά αγωνίζεται με ζήλο, μελέτη και δυναμισμό να βοηθήσει το παιδί της να ξεπεράσει τα εμπόδια που μπορούν να το απομακρύνουν από την κοινωνία και να το αφήσουν μόνο και ανυπεράσπιστο. Παλεύει σχεδόν μόνη της και, παρά τον πόνο που βιώνει, όχι μόνο από τη δυσκολία επικοινωνίας με το παιδί της, αλλά και από την εγκατάλειψη και τις προκαταλήψεις ακόμη και προσώπων του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος και από την αδιαφορία κάποιων «υπευθύνων», κατορθώνει εκείνο που φαινομενικά ήταν ακατόρθωτο: «Ο Γιάννης μου μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να ξεπεράσει γνωστικά το επίπεδο των παιδιών τυπικής ανάπτυξης. Το αποτέλεσμα της θεραπευτικής του παρέμβασης ήταν απολύτως θετικό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μικρό θαύμα, γιατί ξεπέρασε τις ανθρώπινες προσδοκίες και, μάλιστα, σε σύντομο χρονικό διάστημα» (σελ. 124).
Η συγγραφέας, στην ιστορία που αφηγείται, δεν μεταφέρει δικά της βιώματα (όπως συνέβη στο προηγούμενο βιβλίο της «Η ζωή στην εντατική»), όμως νομίζω ότι, με σοβαρή και προσεκτική μελέτη και ζώντας κοντά σε ανάλογες περιπτώσεις, κατορθώνει να αποστάξει στο εργαστήριο της ψυχής της την ουσία της υπεράνθρωπης μάχης ενός γονιού ενάντια σε ένα «αόρατο τέρας» που «διεκδικεί το θύμα του, τυλίγοντάς το σφιχτά με τα πλοκάμια του για να το κρατάει έρμαιό του» (σελ. 81). Η εγκυρότητα της προσέγγισής της τεκμηριώνεται, κατά τη γνώμη μου, με τον ισχυρότερο τρόπο από το σημείωμα της κυρίας Ειρήνης Κλάδου, Προέδρου του Συλλόγου Γονέων και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό Ρεθύμνου, γονέα ατόμου με αυτισμό και ειδικής παιδαγωγού MED, το οποίο κοσμεί το οπισθόφυλλο. Μεταξύ άλλων γράφει: «Η Βλασία Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη μέσα από το βιβλίο της άγγιξε την ψυχή κάθε ανθρώπου που εργάζεται καθημερινά με άτομα στο φάσμα του αυτισμού. Η προσέγγιση περιγράφει πολυδιάστατα το ζήτημα από την πλευρά του ίδιου του ατόμου με αυτισμό, της οικογένειας, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας. Μέσα από την ιστορία του Γιάννη, του ήρωά μας, ξετυλίγεται το φάσμα του αυτισμού σαν παζλ, με τα κομμάτια να απλώνονται μπροστά μας».
«Το δύσκολο αυτό οδοιπορικό ξεκίνησε με ερωτήματα βασανιστικά. Γιατί, άγγελέ μου; Γιατί τα γλυκά σου χείλη να μη λένε την πολυπόθητη λέξη “μαμά”; Ποια δύναμη δαιμονική σε ρίχνει κάτω και φωνάζεις υστερικά; Πώς μεταμορφώνεται το απαλό άγγισμά μου σε αγκάθινο πλέγμα που τινάζει τις ξανθιές σου μπούκλες με εκνευρισμό; Γιατί δεν ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμά μου; Γιατί η χαρά σου γίνεται φτερούγισμα; Γιατί το βλέμμα μου, που σε αναζητά επίμονα, δεν ανταμώνει το δικό σου; Γιατί να μην μπορώ να χαρώ το θείο δώρο της ύπαρξής σου;» (σελ. 53).
«Η αναζήτηση συνοδού είναι μια εξίσου δύσκολη επιλογή, όπως η εύρεση όλων των επαγγελματιών που σχετίζονται με την εκπαίδευση του Γιάννη. Στο μυαλό μου έρχονταν συνεχώς οι άσχημες εικόνες με τον απαράδεκτο τρόπο που τραβούσαν τον Γιάννη κάποιοι εκπαιδευτές στο νησί ή τις σπαρακτικές φωνές του, επειδή δεν ήθελε να κάνει μάθημα μαζί τους. (…) Απευθύνθηκα και πάλι στη διευθύντρια του παιδικού, η οποία συμμερίστηκε την αδυναμία μου και μου υποσχέθηκε να ψάξει η ίδια. Την επόμενη κιόλας ημέρα με ενημέρωσε πως είχε να προτείνει μια κοπέλα, που όμως δεν γνώριζε προσωπικά η ίδια. Κι αυτήν τη φορά λες και κάποιο ευλογημένο χέρι ενέσκηψε στη δυσκολία μας και μας έδωσε λύση. Μια λύση που, όπως αποδείχτηκε στην πορεία, υπήρξε σωτήρια» (σελ. 46).
«Συζήτησα με την ψυχολόγο του παιδικού σταθμού για τη συμπεριφορά του Γιάννη. Με άκουσε προσεκτικά, καθώς της διηγήθηκα τα περιστατικά. (…) Φεύγοντας από εκεί, μου λέει η ψυχολόγος:
– Μην αγχώνεσαι. Ο Γιάννης είναι πολύ συνεργάσιμος. Είμαι σίγουρη πως, μόλις κατακτήσει περισσότερες δεξιότητες επικοινωνίας, οι κρίσεις θυμού και τα κρούσματα επιθετικότητας θα υποχωρήσουν. Έχει αρχίσει να διεκδικεί.
– Μα, δεν φαίνεται να διαμαρτύρεται, όταν μου ζητάει κάτι.
– Διεκδικεί τον δικό του χώρο! Κι αυτό αποτελεί μια θετική εξέλιξη, όσο κι αν προς το παρόν εσύ εισπράττεις κάτι αρνητικό. Όταν εδραιώσει έναν κώδικα επικοινωνίας, τότε θα είναι πιο αποδεκτή και αυτή η συμπεριφορά» (σελ. 57).
«Υπήρχαν κι άλλα, πολλά περιστατικά. Συνεχώς δινόταν αφορμή για κάτι που αποδιοργάνωνε τη σκέψη του Γιάννη, τον τρόπο που αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα. Όταν, όμως, άρχισα να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια του μονάκριβού μου, τότε κατάφερα να τον βοηθήσω πιο αποτελεσματικά. Έγινα ένας πολύτιμος συνεκπαιδευτής, που απογείωσε την προσπάθεια της λογοθεραπεύτριας-συνοδού. Κυρίως, έδωσα τη δυνατότητα τον Γιάννη να ηρεμήσει, να περιοριστούν τα ξεσπάσματα, ώστε να γίνει πιο δεκτικός στις γνώσεις που του παρείχε το εκπαιδευτικό περιβάλλον.
Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν πως όλη αυτή η αγάπη και η ενσυναίσθηση εισχώρησε στην καρδιά και στο μυαλό του και μου τα ανταπέδωσε, όταν είχα κι εγώ τα δικά μου ζόρια και ήθελα να κλειστώ στον εαυτό μου. Τόσο ο Γιάννης, όσο και η Άλκηστη έγιναν τα στηρίγματά μου, οι λαμπεροί μου οδοδείκτες που με οδηγούσαν στο φωτόλουστο μέλλον» (σελ. 86).
Η συγγραφέας, μέσω της πλοκής του βιβλίου της, παρέχει σε κάθε αναγνώστη κατατοπιστική πληροφόρηση για το ζήτημα του αυτισμού, για τις ενδεδειγμένες παρεμβάσεις αντιμετώπισής του (από την πρώτη κιόλας στιγμή της διάγνωσης – σε βρεφική ή προνηπιακή ηλικία – και όχι μόνο από τη στιγμή που το παιδάκι θα πάει στο νηπιαγωγείο) και για τις αδυναμίες του ελληνικού εκπαιδευτικού και κοινωνικού συστήματος, που συχνά προκαλούν πρόσθετες δυσκολίες στις αγωνιζόμενες οικογένειες, αντί να τις διευκολύνουν. Για το τελευταίο θέμα εκφράζει και συγκεκριμένες προτάσεις.
Η ιστορία δίνεται αρχικά από την πλευρά της Άλκηστης, της κόρης της οικογένειας, που, νεαρή γυναίκα πια, ανακαλύπτει με αιφνιδιαστικό τρόπο τον αγώνα της μητέρας της, τον οποίο αγνοούσε, εφόσον σε όλα τα χρόνια που θυμόταν τον αγαπημένο της αδελφό είχαν πλέον ξεπεραστεί οι δυσλειτουργίες που είχε να αντιμετωπίσει και δεν παρουσίαζε καμία ένδειξη για το δύσκολο παρελθόν του. Και η ανακάλυψη αυτή, που γίνεται βήμα βήμα, είναι όχι μόνο ενδιαφέρουσα, αλλά και συγκινητική.
«Ανάμεσα στις μνήμες που ξύπνησαν και στριμώχνονταν ασφυκτικά ποια θα πρωτοεμφανιστεί μπροστά μου, ζωντάνεψε κι αυτό το σπίτι, που μέχρι πρότινος μου φαινόταν ξένο, έγινε το σκηνικό των πρώτων μου οικογενειακών αναμνήσεων (…). Μέσα στις ξέγνοιαστες παιδικές σκηνές άρχισαν να χώνονται και κάποιες άλλες, δυσάρεστες. Θυμήθηκα τις φωνές του Γιάννη, στον παιδικό σταθμό, τότε που έπεφτε στο πάτωμα και χτυπιόταν εκνευρισμένος. Θυμήθηκα τις προσπάθειες που έκανε η μάνα να του μάθει τη χρήση της τουαλέτας, ενώ εγώ είχα ήδη βγάλει την πάνα (…). Ακολουθώντας την ατραπό της μνήμης ανακάλεσα και κάποιες εικόνες από διαδρόμους νοσοκομείου να περιμένουμε τη σειρά μας, στη συνέχεια να εξαφανίζεται ο Γιάννης πίσω από κάποιες πόρτες, που, όταν άνοιγαν, πλημμύριζαν δάκρυα τα μάτια της μάνας. Όμως ποτέ δεν άφηνε αυτόν τον πόνο να την παγιδέψει στα δίχτυα της απελπισίας. Σύντομα η θλίψη έδινε τη θέση της σε χαμόγελα, καθώς παρακολουθούσε τα τρεχαλητά και τα ξεφωνητά μας στην πιο κοντινή παιδική χαρά» (σελ. 111-112).
Η συγγραφέας μας πληροφορεί πως «οι ήρωες του βιβλίου είναι πρόσωπα υπαρκτά. Η ιστορία που ξετυλίγεται στις σελίδες του, αν κι έχει κάποια παραποιημένα στοιχεία, βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα και περιστατικά». «Η αγωνίστρια αυτή μητέρα… κρατώντας σφιχτά το χέρι του μονάκριβού της γιου κι έχοντας στη φαρέτρα της αστείρευτη υπομονή και πίστη στη δύναμη του Θεού, πορεύτηκε στον άγριο λαβύρινθο της ζωής, όπου κρυβόταν το τέρας του αυτισμού. Πολέμησε με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες που αντάμωσε στον δρόμο της, ανατρέποντας κάθε δυσοίωνη πρόγνωση για την εξέλιξη του αγαπημένου της» (πρόλογος, σελ. 4).
«Είναι ένα αληθινό διαμαντάκι που λάμπει, Χριστέ μου, τόσο δυνατά! Σ’ ευχαριστώ, Κύριε! Σ’ ευχαριστώ ολόψυχα που αποκάλυψες αυτή την εξαίσια λάμψη του» (σελ. 102).
«Οι γονείς, βέβαια, με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού ενδέχεται να αγωνίζονται ισόβια, προκειμένου να καταστούν πιο λειτουργικά τα παιδιά τους, να αναπληρώσουν ελλείμματα, να απαλείψουν αποκλίνουσες συμπεριφορές. Θα χρειαστεί να υπομείνουν πολύ δύσκολες καταστάσεις, καθώς αντιμετωπίζουν αξεπέραστες αντιξοότητες. Το ζητούμενο όμως δεν είναι ούτε το μέγεθος, ούτε η χρονική διάρκεια του προβλήματος, αλλά η θετική στάση. Αυτή οδηγεί στη δικαίωση και στη λύτρωση. (…) Όχι της προσδοκώμενης ολβιότητας που υπαγορεύουν τα δικά τους θέλω κι επιθυμίες, αλλά της ευτυχίας που καθρεπτίζεται στα αγγελικά μάτια του παιδιού τους» (σελ. 124).
«Η συγγραφέας», καταλήγει η κυρία Ειρήνη Κλάδου στο σημείωμα του οπισθόφυλλου, «χρησιμοποιώντας ως όχημα το ημερολόγιο αυτής της μητέρας, ενός μικρού παιδιού με αυτισμό, μιας μικρής αδελφής και μιας δασκάλας-σύμβολου, αποδεικνύει ότι η διαχείριση του αυτισμού είναι νίκη. Είναι η νίκη της ζωής, είναι θεία νίκη, νίκη της γονεϊκής αγάπης και αφοσίωσης, νίκη κατά της αμάθειας, νίκη κατά του ρατσισμού».
«Από τη χρονιά εκείνη κι έπειτα, η ζωή με τον Γιάννη ήταν γεμάτη υπέροχες, δυνατές συγκινήσεις. (…) Μια μέρα, γυρνώντας από την προπόνηση ποδοσφαίρου – ήταν περίπου οκτώ χρόνων – τον ρώτησα, με σκωπτική διάθεση:
– Γιάννη μου, θα ήθελες να ήταν η Άλκηστη αγόρι και να παίζατε καθημερινά μπάλα, ώστε να μην περιμένεις μόνο την ημέρα της προπόνησης;
Εκείνος, χωρίς να σκεφτεί διόλου, μου απάντησε αυστηρά, σαν να θύμωσε με την ερώτησή μου:
– Την Άλκηστη δεν την αλλάζω με κανέναν!
Κι αμέσως μετά μαλάκωσε και μου είπε:
– Αλλά, αν γινόταν, θα ήθελα να έχω ακόμα έναν αδερφό και μία αδερφή.
Τον κοίταξα έκπληκτη κι εκείνος συμπλήρωσε πάραυτα:
– Τον αδερφό για να παίζουμε μπάλα και την αδερφή για να παίζει με την Άλκηστη κούκλες.
Συγκινήθηκα κι εκείνος συνέχισε να με βομβαρδίζει με σκέψεις αγάπης:
– Και θα ήθελα ο αδερφός μου να είναι μεγαλύτερός μου. – Γιατί; - Για να μου μαθαίνει τα “κόλπα”! – Και η νέα αδερφή; – Μικρότερη απ’ όλους μας. – Γιατί; - Για να τη φροντίζω.
Τον αγκάλιασα δακρυσμένη, σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και προσευχήθηκα:
“Θεέ μου, εσύ που έκανες αυτό το μικρό διαμάντι να λάμψει, δώσ’ του και την ευλογία να κάνει τη δική του οικογένεια, για να πολλαπλασιαστεί ο πολύτιμος θησαυρός που διαθέτει. Αμήν!”» (σελ. 108).
Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2021
Τα ιερά κειμήλια των Τεσσάρων Μαρτύρων στην ενορία Επισκοπής Ρεθύμνης
πηγή: Rethemnos.gr
Το 1824, όταν ανακοινώθηκε η εκτέλεση των αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων στο Ρέθυμνο, ο ιερέας Ευστάθιος Τσουράκης από το χωριό Μαρουλού Ρεθύμνης ήρθε στην πόλη και έγινε αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων. Μετά την εκτέλεση, κατάφερε να πάρει το ακόνι, δηλαδή τη μικρή πέτρα, στην οποία ο δήμιος ακόνισε το σπαθί του, καθώς και λίγο από το αίμα των αγίων σε ένα κομμάτι βαμβάκι. Αργότερα, παρευρέθηκε και στην ανακομιδή (εκταφή) των λειψάνων τους από τον επίσκοπο Ρεθύμνης Ιωαννίκιο και έλαβε και ένα τεμάχιο του αγίου λειψάνου.
Σχεδόν 180 χρόνια αργότερα, το 2002, οι απόγονοι του π. Ευστάθιου παραχώρησαν τα ιερά αυτά κειμήλια στην ενορία του χωριού Επισκοπή Ρεθύμνης, όπου πλέον διέμεναν. Εκεί φυλάσσονται μέχρι σήμερα, στον καθεδρικό ναό του Προφήτη Ηλία, και τιμώνται ιδιαίτερα την ημέρα μνήμης των αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων (28 Οκτωβρίου) και την Κυριακή των Μυροφόρων (δύο Κυριακές μετά το Πάσχα), επέτειο της παράδοσής τους στην ενορία.
Φέτος, τον Οκτώβριο 2021, η ενορία της Επισκοπής εξέδωσε ένα καλαίσθητο βιβλιαράκι 40 σελίδων με το ιστορικό των ιερών κειμηλίων, έγχρωμες φωτογραφίες τους, καθώς και ιστορικά στοιχεία για τους αγίους Τέσσερις Μάρτυρες και ορισμένες γενικότερες πληροφορίες για τους μάρτυρες και το μαρτύριο στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Το βιβλίο πλαισιώνεται με προλογικό σημείωμα του Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγενίου και με περιεκτικό κείμενο του κ. Μιχάλη Τρούλη για την ιστορία της Επισκοπής.
***
Μετά από παραχώρηση της ενορίας, δημοσιεύεται ολόκληρο εδώ: ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΡΕΘΥΜΝΗΣ
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2021
Ιστορικά στοιχεία για τον άγιο Δημήτριο
Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από τη μελέτη του γράφοντος Αρχαίοι διωγμοί και Μάρτυρες – Ιστορικά στοιχεία για τους αρχαίους διωγμούς κατά των χριστιανών και τους μάρτυρες της Εκκλησίας. Η εικόνα με τον άγιο που ραίνει με το μύρο του τη Θεσσαλονίκη προέρχεται από το άρθρο της Σβετλάνας Ντιμιτρόβα Άγιος Δημήτριος, ο προστάτης των Βαλκανίων.
Στο βιβλίο του The Warrior Saints in Byzantine Artand Tradition, published by Ashgate, England 2003, και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο «Theoriginal Demetrius» (που δημοσιεύεται εδώ), ο συγγραφέας Christopher Walter θέτει τα ιστορικά ζητήματα που αφορούν στην αυθεντική προσωπικότητα και βιογραφία του αγίου Δημητρίου. Σημειώνει ότι στις πρώιμες βυζαντινές πηγές για τη ζωή, το μαρτύριο, αλλά και τα θαύματά του, αναφέρονται ελάχιστες πληροφορίες γι’ αυτόν: ότι ήταν μέλος αριστοκρατικής οικογένειας με υψηλή διοικητική θέση στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος παράλληλα δίδασκε κρυφά το χριστιανισμό, γι’ αυτό και συνελήφθη, φυλακίστηκε στο χώρο των ρωμαϊκών λουτρών και τελικά θανατώθηκε με αφορμή το γνωστό περιστατικό της μονομαχίας του νεαρού Νέστορα με το Λυαίο. Η ιδιότητά του ως ανώτερου αξιωματικού του ρωμαϊκού στρατού δεν αναφέρεται, τουλάχιστον ρητά (ίσως υπονοείται σε κάποια θαύματα σχετικά με την υπεράσπιση της Θεσσαλονίκης από επιδρομείς), παρά σε κείμενα που εντοπίζονται μερικούς αιώνες αργότερα.
Αναφέρει όμως επίσης ότι ο έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος (που, κατά τις πηγές, οικοδόμησε τον πρώτο ναό (βασιλική) προς τιμήν του αγίου Δημητρίου, αφού η ασθένεια, από την οποία έπασχε, θεραπεύτηκε από τον άγιο), είναι μια επιβεβαιωμένη ιστορική προσωπικότητα, που πιστοποιείται από μια αναφορά με χρονολογία 412-13 στον Θεοδοσιανό Κώδικα. Ο Λεόντιος επιχείρησε να πάρει λείψανα του αγίου και να τα μεταφέρει στο Σίρμιο, με το οποίο συνδεόταν, αλλά ο άγιος του εμφανίστηκε και τον απέτρεψε, αφήνοντάς τον να λάβει μόνον ελάχιστα δείγματα, και έτσι μεταφέρθηκε η τιμή του αγίου Δημητρίου στο Σίρμιο, που σήμερα είναι η Σρέμσκα Μιτροβίτσα (δηλ. «Πόλη του αγίου Δημητρίου») της Σερβίας. Συνεπώς – συμπεραίνει ο συγγραφέας – υπήρχαν και τα λείψανα του μάρτυρα.
Κατά τον Walter, η τιμή του αγίου Δημητρίου καθιερώθηκε μετά από ενέργειες του Λεόντιου, γιατί στα αρχαία εορτολόγια δεν βλέπουμε να εορτάζεται στη Θεσσαλονίκη ο γνωστός σ’ εμάς άγιος Δημήτριος, παρά μόνον ένας άγιος διάκονος Δημήτριος, που αναφέρεται στο Ιερωνυμιανό Μαρτυρολόγιο (Martyrologium Hieronymianum), χρονολογούμενο στο α΄ μισό του 5ου αιώνα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Όμως πρέπει να πούμε ότι (α) ο άγιος μεγαλομάρτυρας Δημήτριος δεν αποκλείεται να είχε χειροτονηθεί στο βαθμό του διακόνου, και σε αυτή την περίπτωση να ταυτίζεται με τον προαναφερόμενο, (β) εφόσον προσευχήθηκε ο Λεόντιος στον άγιο Δημήτριο, προφανώς ο άγιος ήταν γνωστός από πριν στη Θεσσαλονίκη και (γ), όπως επισημαίνει και ο ίδιος ο Walter, έχει ανακαλυφθεί η κρύπτη που αποτέλεσε το αρχικό ιερό προς τιμήν του αγίου Δημητρίου στο χώρο των ρωμαϊκών λουτρών, όπου, κατά το μαρτυρολόγιό του, ο άγιος φυλακίστηκε και θανατώθηκε (δεν υπάρχει άλλος λόγος να μετατραπεί ο χώρος των λουτρών σε χριστιανικό ιερό), ενώ γνωρίζουμε από τα τέλη του 6ου αιώνα την πρώτη εκτεταμένη καταγραφή, από τον επίσκοπο Θεσσαλονίκης Ιωάννη, θαυμάτων του αγίου που συνέβησαν στα προηγούμενα χρόνια. Στην καταγραφή αυτή κέντρο της απόδοσης τιμής προς τον άγιο είναι το ασημένιο κιβώριο των λειψάνων του.
Το συμπέρασμα των ανωτέρω είναι ότι ο άγιος Δημήτριος ως ιστορικό πρόσωπο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ασχέτως από το βαθμό αποδοχής ή αμφισβήτησης που θα δείξει κάποιος για τις λεπτομέρειες της παραδεδομένης βιογραφίας του ή τις διηγήσεις των θαυμάτων του.
Εκτός όμως των παραπάνω, τα λείψανα του αγίου, τα οποία για αιώνες αγνοούνταν, ανακαλύφθηκαν στην Ιταλία και μάλιστα μελετήθηκαν ανθρωπολογικά με ενδιαφέροντα συμπεράσματα (και το μεγαλύτερο μέρος τους επιστράφηκε στη Θεσσαλονίκη τα έτη 1978-1980). Για το θέμα αναδημοσιεύουμε μερικά αποσπάσματα από το άρθρο της βυζαντινολόγου και αρχαιολόγου κυρίας Μαρίας Θεοχάρη «Ανακάλυψη των λειψάνων του αγίου Δημητρίου στο Σαν Λορέντζο της Ιταλίας», που δημοσιεύεται εδώ:
«Είναι γνωστό από τους “Βίους” και τα “Θαύματα” του Μυροβλύτη, που αποτελούν μεγάλης σημασίας ιστορικές πηγές για το μεσαιωνικό βίο της Θεσσαλονίκης, ότι ο άγιος “λόγχαις κατεσφάγη” στο δημόσιο λουτρώνα της πόλεως, στις αρχές του 4ου αι., κατά τη διάρκεια των μεγάλων διωγμών των Χριστιανών, επί Διοκλητιανού. Την ίδια νύχτα, κρυφά, οι Χριστιανοί έσκαψαν τάφο στον τόπο του μαρτυρίου του και έθαψαν το εγκαταλειμμένο σώμα του μάρτυρα. Το 313, μετά το διάταγμα περί ανεξιθρησκίας, χτίζεται ένας μικρός “οικίσκος” πάνω από τον τάφο του. Στα μέσα του 5ου αι., ο έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος, που γιατρεύεται με θαύμα του αγίου από βαριά αρρώστια, χτίζει μία μεγάλη βασιλική στα ερείπια του ρωμαϊκού λουτρού. Τότε μεταφέρεται κι ο τάφος από το μικρό “οικίσκο” μέσα στην εκκλησία. “Κατά μέσον του ναού, προς τοις λαιoίς πλευροίς”, ιδρύθηκε το περίφημο ασημένιο Κιβώριο που περιείχε τη λάρνακα του αγίου.
Οι ανασκαφές του αειμνήστου Γ. Σωτηρίου, μετά την πυρκαϊά του 1917, έφεραν στο φως την εξάγωνη βάση του. Εξ άλλου η εξαιρετικής σημασίας μελέτη του καθηγητή κ. Ανδρέα Ξυγγόπουλου μας αποκάλυψε ποιο ήταν το σχήμα του Κιβωρίου και της λάρνακας και έθεσε τα προβλήματα τα σχετικά με το μαρτύριο και την εικονογράφησή του. Επρόκειτο για ένα κενοτάφιο που περιείχε την ασημένια λάρνακα με την ανάγλυφη εικόνα του αγίου, που προσκυνούσαν οι πιστοί ενώ “έκειτο υπό γην το πανάγιον αυτού λείψανον” από το οποίον έρεε το μύρο. Το λείψανο αυτό οι πιστοί το ’βλεπαν στα όνειρά τους. Κι η Εκκλησία της Θεσσαλονίκης το φρουρούσε άγρυπνα, αφού είχε αρνηθεί σε δύο αυτοκράτορες, τον Ιουστινιανό και τον Μαυρίκιο, να τους δώσει τεμάχιο».
Η συγγραφέας αναφέρει στη συνέχεια την απώλεια του ιερού λειψάνου από τη Θεσσαλονίκη («Στο ναό της Θεσσαλονίκης το λείψανο του αγίου δεν υπάρχει πια. Οι ανασκαφές του Σωτηρίου έφεραν στο φως μόνον ένα φιαλίδιο με το αίμα του μάρτυρα») και εξιστορεί την ανακάλυψή του στη δύση και συγκεκριμένα στο αββαείο του Σαν Λορέντζο της Ιταλίας, το οποίο ιδρύθηκε γύρω στο 1000 μ.Χ. «Στις 20 Ιουνίου του 1520, ενώ γίνονταν εργασίες αναστηλώσεως στο ναό από τον Επίσκοπο Μάρκο Βιγέριο τον Β΄, επίτροπο του αββαείου, βρέθηκε κάτω από το κεντρικό ιερό βήμα του ναού, εντοιχισμένη ξύλινη λάρνακα χρωματισμένη με κόκκινο. Την άνοιξαν και είδαν ότι περιείχε άγια λείψανα καθώς και μία μολύβδινη πλάκα, που διατηρείται μέχρι σήμερα και φέρει σε συντομογραφία μία λατινική επιγραφή. (…) Η επιγραφή πρέπει να διαβαστεί “Ενθάδε αναπαύεται το σώμα του Αγίου Δημητρίου” (Ηic Requiescit Corpus Sancti Demetrii). Οι επιγραφολόγοι την χρονολογούν στο τέλος του 12ου – αρχές 13ου αιώνα».
Αφού αναφέρεται στις γραπτές πηγές, από το 16ο αιώνα, που συμφωνούν ότι η ανακάλυψη θεωρήθηκε πάντοτε ότι αφορά στα λείψανα του αγίου Δημητρίου της Θεσσαλονίκης, καταλήγει: «Το ότι μάλιστα οι Ιταλοί, που δεν έχουν ιδιαίτερη ευλάβεια για τον άγιο Δημήτριο, εξέδωκαν κατά καιρούς θεσπίσματα και Ακολουθίες για τον πανηγυρικό εορτασμό της μνήμης του, δείχνει ότι επρόκειτο για ένα σεβάσμιο λείψανο και τέτοια ήσαν εκείνα που είχαν έρθει από την Ανατολή».
Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία για το θέμα του δικού μας άρθρου είναι η επόμενη αναφορά: «Τέλος, η πρόσφατη αναγνώριση των λειψάνων, που έγινε με σύγχρονα επιστημονικά μέσα, απέδειξε, όπως βεβαιώνουν οι μάρτυρες – επίσκοποι και ιερείς, καθώς και τρεις διακεκριμένοι γιατροί – ότι τα οστά ανήκουν σε νεαρό άτομο που υπέστη βίαιο θάνατο, στις αρχές του 4ου αιώνα».
Όσον αφορά στη μυροβλυσία και στα θαύματα, που αποδίδονται στον άγιο Δημήτριο, παραπέμπουμε στα άρθρα:
«Είναι μυροβλύτης ο άγιος Δημήτριος (εδώ), με καταγραφές περιστατικών μυροβλυσίας του στην εποχή μας (γνωρίζω κι άλλο περιστατικό, μη καταγεγραμμένο), Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Θεοδωρή, «Η ιστορία του αγίου μύρου», εδώ. Αρχιμανδρίτου Δοσιθέου Κανέλλου, «Ο άγιος Δημήτριος θαυματουργεί και στους Τούρκους», εδώ, με περιγραφή της τιμής του αγίου Δημητρίου στην Κωνσταντινούπολη από μουσουλμάνους όλης της Τουρκίας, λόγω των εμφανίσεων και θαυμάτων που, κατά τις μαρτυρίες τους, επιτελεί σε αυτούς…
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2021
Ακολουθία Αγίας Σοφίας και των θυγατέρων αυτής Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης
Νέα κυκλοφορία βιβλίου & CD
πηγή: rethemnos.gr & ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Το βιβλίο περιέχει ασματική ακολουθία και παρακλητικό κανόνα της αγίας Σοφίας και των θυγατέρων αυτής, αγίων Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.
Επίσης έχει γίνει η μουσική προσαρμογή και σύνθεση εκλογής ύμνων από τον εσπερινό και τον όρθρο των αγίων και καταγραφή τους σε βυζαντινή σημειογραφία.
Τέλος, έχει γίνει η ηχογράφηση των παραπάνω ύμνων σε ψηφιακό δίσκο.
Η επιμέλεια, σύνθεση - μουσική προσαρμογή και μουσική απόδοση των ψαλμών έγινε από τον Νικόλαο Μιχ. Μυλωνάκη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ.
