Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν, καὶ Πνεύματος ἐπιδημίαν, καὶ προθεσμίαν ἐπαγγελίας, καὶ ἐλπίδος συμπλήρωσιν, καὶ τὸ μυστήριον ὅσον; Ὡς μέγα τε καὶ σεβάσμιον! Διὸ βοῶμέν σοι, Δημιουργὲ τοῦ παντὸς Κύριε, δόξα σοι
Σάββατο 30 Μαΐου 2015
Δευτέρα 25 Μαΐου 2015
Κυριακή 24 Μαΐου 2015
Παρασκευή 22 Μαΐου 2015
Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)
«Ρώσος γιατρός, χειρουργός και καθηγητής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο της Τασκένδης, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Σε όλη τη ζωή του δημοσίευσε σαράντα σπουδαία επιστημονικά έργα. Θεωρείται πρωτοπόρος στο ζήτημα της αναισθησίας πριν από μία χειρουργική επέμβαση. Σε ηλικία 33 ετών έκανε μια σημαντική τομή στην ιατρική επιστήμη. Επειδή η γενική αναισθησία ήταν πολύ επικίνδυνη – συχνά πιο επικίνδυνη από την ίδια την επέμβαση – εφάρμοζε μια δική του μέθοδο τοπικής αναισθησίας. Με αυτή του τη μέθοδο, πραγματοποίησε πάνω από 500 χειρουργικές επεμβάσεις με μεγάλη επιτυχία».
Ο συνομιλητής μου είναι εντυπωσιασμένος. Συνεχίζω…
«Τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν, την κορυφαία τότε τιμητική διάκριση της Ρωσίας. Μάλιστα τα χρήματα από το βραβείο τα μοίρασε σε φτωχούς».
«Τέτοιους επιστήμονες και ανθρώπους χρειαζόμαστε και σήμερα», λέει με έκδηλο θαυμασμό ο συνομιλητής μου.
«Πολεμήθηκε όμως έντονα από το καθεστώς και με δυσκολίες συνέχισε το επιστημονικό και ιατρικό του έργο».
«Ε, τι περιμένεις; Όλοι οι μεγάλοι κάπως έτσι αντιμετωπίζονται και μάλιστα για κομματικούς λόγους».
«Ήταν πιστός Χριστιανός στην κομμουνιστική τότε Ρωσία και στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα της Παναγίας. Πριν από κάθε χειρουργείο, με ένα βαμβάκι ποτισμένο με ιώδιο έκανε το σημείο του σταυρού στο σημείο του σώματος, όπου θα γινόταν η τομή».
Η έκπληξή του ήταν έκδηλη και μόλις και ψέλλισε:
«Τι είναι αυτά που μου λες; Τι χρειάζονται όλα αυτά;»
«Πού είναι το πρόβλημα; Ποιες αποδείξεις έχεις ότι δεν χρειάζονται; Αυτός το πίστευε και έπαιρνε δύναμη και κουράγιο. Εσύ θα εμπιστευόσουν έναν χειρουργό που νομίζει ότι τα ξέρει όλα ή κάποιον που αφήνει και ένα μέρος της δουλειάς και σε κάποιον άλλον; Σκέψου ότι στην εποχή του οι θρησκευόμενοι το έβρισκαν φυσιολογικό και οι άθεοι συνάδελφοί του το είχαν συνηθίσει και δεν είχαν πρόβλημα. Όπως σου είπα, το καθεστώς είχε πρόβλημα».
«Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια και δεισιδαιμονίες. Είναι εμπόριο ελπίδας», μου λέει αναστατωμένος.
«Ξέχασα να σου πω ότι ήταν αφιλοχρήματος. Τι έγινε; Έπαψε τώρα να είναι σπουδαίος επιστήμονας και άνθρωπος; Λόγω πίστης διαγράφεται αμέσως το επιστημονικό και συγγραφικό του έργο; Πάει περίπατο η επιστημονική του πρωτοπορία; Στη συνέχεια της ζωής του χειροτονήθηκε και έγινε μάλιστα και επίσκοπος, συνεχίζοντας παράλληλα να χειρουργεί και να διδάσκει την Ιατρική επιστήμη. Είναι ο άγιος Λουκάς, επίσκοπος Συμφερουπόλεως Κριμαίας».
Τα τελευταία λόγια τα άκουσε μάλλον η πλάτη του…
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Πέμπτη 21 Μαΐου 2015
Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, Το τίμημα της εθνοκρατικής μετάλλαξης
πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ
Η εμφάνιση του νεωτερικού ατομοκεντρικού Συστήματος στη Δύση θα δώσει φτερά στο απωθημένο εθνοκρατικό όνειρο του υστεροβυζαντινού «αναγεννημένου» ελληνισμού. Η νεωτερική έλξη θα παρασύρει τον Ελληνισμό στη δίνη της εθνοκρατικής του μετάλλαξης. Η μνήμη του αποικιακού εξανδραποδισμού του, μετά το 1204 από τους Φράγκους, δεν θα μπορέσει να ενεργοποιήσει σε πολιτική αντιπρόταση τη ριζοσπαστική παρακαταθήκη του Ησυχασμού. Η «φιλοκαλική αναγέννηση»[1] του 18ου αιώνα θα επηρεάσει περισσότερο τη Ρωσία παρά την Ελλάδα.
1. Η καταστροφή του κοινοτικού και οικουμενικού Ελληνισμού
Η εθνοκρατική μετάλλαξη του Ελληνισμού καταγράφεται από τη νεωτερική ιστοριογραφία ως «πρόοδος». Αν λάβουμε όμως ως κριτήριο της προόδου τον βαθμό ενσάρκωσης της ελευθερίας θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για αδιαμφισβήτητη οπισθοδρόμηση: Μετέφερε τον ελληνικό κόσμο σε ένα προ-αντιπροσωπευτικό σύστημα. Δηλαδή δυόμισι χιλιάδες χρόνια πίσω, σε σχέση με τα κεκτημένα των Κοινών. Κρινόμενη όμως, η οπισθοδρόμηση αυτή, με κριτήριο την εθνική επιβίωση στην ανατέλλουσα εποχή των εθνοκρατικών τιτάνων και γιγάντων εμφανίζεται ως εθνική στρατηγική κατ’ οικονομίαν ορθή.
Ποιο ήταν όμως το τίμημα; Ήταν η ολοσχερής καταστροφή, τόσο της κοινοτικής όσο και της οικουμενικής διάστασης του Ελληνισμού:
α) Το ουσιαστικό περιεχόμενο της ιστορικής λειτουργίας του νεωτερικού ελλαδικού κράτους θα είναι η εξάλειψη της κοινοτικής διάστασης του Ελληνισμού, μέσω της εγκατάστασης ενός φαυλοκρατικού πολιτικού συστήματος, διχαστικού και εξανδραποδιστικού. Η καταστροφή αρχίζει με τον ειδικό Νόμο του 1833, βάσει του οποίου καταργείται το σύστημα των Κοινών και ολοκληρώνεται με την τελική εκτόπιση των ελληνικών πληθυσμών από τα ιστορικά τους οικοσυστήματα.
β) Η καταστροφή της οικουμενικής διάστασης του Ελληνισμού αρχίζει στο θρησκευτικό πεδίο με την αποκοπή της ελλαδικής Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το 1850. Η οικουμενική ελληνική Εκκλησία διαμελίζεται. Η κεφαλή της καρφώνεται στο Φανάρι, όπου και εκτίθεται έκτοτε σαν τοτεμικό αξιοθέατο. Ενώ το ακέφαλο σώμα-φυτό ενσωματώνεται στο ελλαδικό φαυλοκρατικό σύστημα. Η Μικρασιατική Κατά στροφή του 1922 θα επικυρώσει και γεωπολιτικά την εξάλειψη της ελληνικής Οικουμένης.
Ο Εμφύλιος πόλεμος (1946-1949), εσωτερικεύοντας τη διπλή (κοινοτική / οικουμενική) καταστροφή του Ελληνισμού, θα κάνει την Ελλάδα «χεσμένο τόπο», κατά την πικρή έκφραση του Κονδύλη.
2. Η συνάντηση φαυλοκρατίας και σύγχρονου μηδενισμού
Έπειτα από τη Μεταπολίτευση του 1974 η Ελλάδα εισέρχεται στον αστερισμό του σύγχρονου μηδενισμού. Καθοριστικό ρόλο στη μετάβαση από τον εθνοκρατισμό στον εθνομηδενισμό θα παίξει η ενσωμάτωση και ο φαυλοκρατικός εκφυλισμός του «κινήματος της αλλαγής», που γέννησε η επτάχρονη αντι-κομμουνιστική «ελληνο-χριστιανική» δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967.
Όπως δείχνει ο Βαγγέλης Κοροβίνης,[2] κυρίαρχη πολιτική παράδοση στη νεωτερική Ελλάδα είναι η Φαυλοκρατία, πλην βραχύβιων τινών διαλλειμάτων, όπου σε συνθήκες κρίσης η εξουσία παραχωρείται στους εκσυγχρονιστές, προκειμένου να επιτευχθεί μια «αλλαγή», η οποία «ανανεώνει» το φαυλοκρατικό πολιτικό σύστημα. Λειτουργώντας η μία ως άλλοθι της άλλης, οι δύο διακομματικές αυτές πολιτικές παραδόσεις, η φαυλοκρατία και ο εκσυγχρονισμός, κατέστρεψαν την Κοινοτική πολιτική κουλτούρα του ελληνικού λαού.[3]
Και επειδή στο εθνοκρατικό σύστημα η κοινωνία συναντάται με τα κόμματα μόνο στο επίπεδο της διακηρυσσόμενης εκ μέρους τους ιδεολογίας, η Φαυλοκρατία, αποδεικνύοντας στην πράξη τον προσχηματικό χαρακτήρα των ιδεολογικών αμφιέσεών τους (εθνικιστικών, σοσιαλιστικών ή απλώς εκσυγχρονιστικών), κατόρθωσε τελικά να κάνει τους Έλληνες να μην πιστεύουν σε τίποτα. Απελευθέρωσε έτσι τον κλασικό ελληνικό μηδενισμό, τον εγωιστικότερο-αυτοκαταστροφικότερο πάντων.
Η Μεταπολίτευση, μη μπορώντας να διατηρήσει τον θεμελιώδη φαυλοκρατικό «εθνικό διχασμό», όπου στον χώρο του κοινωνικώς αποκλεισμένου είχε τοποθετηθεί, μετά τον Εμφύλιο, μαζί με τους κομμουνιστές και ολόκληρη η Αριστερά των εαμογενών δυνάμεων, διακινδύνευσε την κατάργησή του και το πέρασμα στο σύστημα της ομαλής εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία. Το βόλεμα των «δικών μας παιδιών» δεν θα έπρεπε πλέον να προϋποθέτει το ξεβόλεμα και την εκδίωξη των «παιδιών» του φαυλοκρατικού αντιπάλου. Όπερ και εγένετο: Δόθηκε χώρος για την «τακτοποίηση» πάντων στο διογκωμένο «Δημόσιο».
Παράδειγμα όλως τυπικό: «Τηρουμένων των αναλογιών (παραμέτρων: χρονικών, επιστημονικών, οικονομικών, κοινωνικών, ευρωπαϊκών), το Δημόσιο Νοσοκομείο που εγώ παρέλαβα να διοικήσω ως Πρόεδρος το 1982, με τα 440 κρεβάτια του και τα 800 άτομα συνολικό προσωπικό, παρείχε υποβαθμισμένη μεν αλλά συγκριτικά καλύτερη περίθαλψη, από το σημερινό ίδιο Νοσοκομείο του 2000, με τα επίσης 440 κρεβάτια του και τους 2.800 (ναι, καλά διαβάσατε 2.800!) συνολικά εργαζόμενους. Απίστευτο θα μου πείτε, πλην όμως τραγικά αληθινό.» [4]
Επιπλέον: Ο Ανδρέας Παπανδρέου (1919-1996), τροπαιοφόρος άγιος των «μη προνομιούχων», επέτρεψε στον «σοσιαλιστικό» λαό του, όχι μόνο να εισβάλλει στο κράτος, αλλά και να ισοπεδώσει κάθε ιεραρχία και κάθε εξουσία μέσα στα παραδοσιακά του στεγανά, μετατρέποντάς το από εφιαλτικό μπαμπούλα σε συνδικαλιστικό κλωτσοσκούφι, όπου «πας ανήρ ξυλεύεται». -Κάντε ό,τι θέλετε αρκεί να με ψηφίζετε, ήταν το μήνυμα. -Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση ο Λαός στην εξουσία. Από το μονοκομματικό κράτος περάσαμε στο πολυκομματικό μη-κράτος. Στο «παλαϊκό κράτος», που ήταν άλλωστε και το «όραμα» της εγχώριας κομμουνιστικής Αριστεράς, έπειτα από το περίφημο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ.
Επειδή, παγίως στη νεωτερική Ελλάδα, το αληθινό περιεχόμενο της «πολιτικής» διαπάλης είναι η διαρπαγή των κρατικών πόρων,[5] τούτο οδήγησε απλώς σε γενίκευση / μαζικοποίηση της φαυλοκρατίας. Και στη δημιουργία ενός υπερμεγέθους παρασιτικού πολυκυκλώματος, που τα πλοκάμια του φτάνουν μέχρι τον τελευταίο Δήμο της χώρας, όπως δείχνουν οι επιδόσεις των ΟΤΑ στη διαφθορά. Η συντήρηση του κοινωνικού αυτού βαμπίρ απαιτεί την αυξανόμενη υποχρηματοδότηση των εθνικών και κοινωνικών αναγκών και την αυξανόμενη υπερχρέωση του «Δημοσίου». Αυτή είναι, άλλωστε, και η πραγματική αιτία των παντοειδών «ελλειμμάτων», τα οποία δεν μειώνονται, αλλά, «εκτοξεύονται και τίθενται σε δορυφορική τροχιά», διογκωνόμενα σταθερά, καθ’ όλη τη διάρκεια του «κύκλου» της Μεταπολίτευσης.
Γενικευόμενο όμως το φαυλοκρατικό σύστημα καθίσταται μη βιώσιμο. Κι αυτό όχι μόνο λόγω του απίθανου κόστους του, όχι μόνο λόγω της γενικής κρατικής «παραλυσίας» που προκαλεί, αλλά και επειδή το γέννημά του, το κυρίαρχο κοινωνικό βαμπίρ, στερείται ενστίκτου αυτοσυντηρήσεως. Σε αντίθεση με τις κανονικές άρχουσες τάξεις, δεν αντιλαμβάνεται, ότι η επιβίωσή του εξαρτάται από την επιβίωση του ξενιστή του: του ελληνικού έθνους-κράτους.
Η συνάντηση της νεοελληνικής φαυλοκρατίας και του μεταμοντέρνου μηδενισμού, εμπεδώνει τα ιστορικά αυτά δεδομένα. Γι’ αυτό και πετύχαμε το εκπληκτικό: να γίνει καθεστωτική ιδεολογία ο πιο αυτοκτονικός εθνομηδενισμός.[6]
(....)
Σημειώσεις
[1] Ονομάστηκε έτσι από τη Φιλοκαλία, την οποία επιμελήθηκαν οι Άγιοι Μακάριος Νοταράς (1731-1805) και Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809) και μετέφρασε στα ρωσικά ο αγιορείτης μοναχός Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1722-1794). Είναι «κίνημα των κολυβάδων». Η εκκλησιαστική ιεραρχία τους κυνήγησε. Υπολείμματά τους θα γνωρίσει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911) στη Σκιάθο από την πνευματικότητα των οποίων και θα επηρεαστεί καθοριστικά. Μια αίσθηση της άλλης ποιότητας των ανθρώπων εκείνων μας δίνει η παρακάτω αναφορά του (με αφορμή την επιλογή του Μακράκη να ενσωματώσει ορισμένες συνήθειές τους): «δέν εδόθη εις κοσμικούς ανθρώπους νά μιμώνται τά έθιμα τών ασκητικών εκείνων ανδρών, τών εν αμέμπτω πολιτεία διαγόντων, ουδ' έξεστιν εις τούς εν τή τύρβη τού κόσμου βιούντας νά παραδώσει τά σεμνά καί υψηλά εκείνα πράγματα.» Παιδιά του φιλοκαλικού κινήματος σαν τον Παπαδιαμάντη ήταν στη Ρωσία ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (1821-1881). Απόηχος στον 20ο αιώνα του πνευματικού εκείνου κινήματος είναι θεολόγοι, όπως ο Βλαδίμηρος Λόσκι, ο Σωφρόνιος Σαχάρωφ και ο δικός μας Ιωάννης Ρωμανίδης (1927-2001).
[2] Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία. Αρμός, Αθήνα 2008.
[3] Μπορούμε να παρατηρήσουμε τα εξής: α) Στο πολιτικό πεδίο κύρια αντίθεση, μετά την Επανάσταση του 1821, είναι η αντίθεση ανάμεσα στην εισαγόμενη προαντιπροσωπευτική νεωτερική πολιτική παράδοση (όπου η πολιτική λειτουργία ανήκει στις κομματικές ολιγαρχίες και όχι στην κοινωνία), αφ’ ενός και στην προνεωτερική πολιτική παράδοση των Κοινών (όπου η ίδια η κοινωνία ασκεί την πολιτική λειτουργία, είτε άμεσα είτε έμμεσα δι’ αντιπροσώπων με όρους ελέγχου και ανακλητότητας εκ μέρους της Συνέλευσης των πολιτών), αφ’ ετέρου. Στη σύγκρουση με την κοινοτικό της αντίπαλο η νεωτερική πολιτική παράδοση διαιρείται σε φαυλοκρατική και «εκσυγχρονιστική» και η αντίθεσή τους, ενώ είναι δευτερεύουσα, επισκιάζει την κύρια αντίθεση, εμφανίζοντας τον «εκσυγχρονισμό» ως την «εναλλακτική λύση» στην εξάλειψη της ελευθεροκεντρικής-κοινοτικής κουλτούρας. β) Η φαυλοκρατική πολιτική παράδοση προέκυψε από τη νεωτερική μετάλλαξη των πελατειακού τύπου σχέσεων διαμεσολάβησης μεταξύ Κοινών και Οθωμανικής δεσποτείας (τις οποίες διεκπεραίωναν φαναριώτες, αρματωλοί και κέφτες, πουλώντας «προστασία» στα Κοινά). Τη μετάλλαξή τους σε σχέσεις «προστασίας» των οικογενειών πλέον έναντι της νεωτερικής-εθνοκρατικής δεσποτείας, με μεσολαβητές και πάτρωνες τους κομματάρχες. Η οθωμανική Πύλη αντικαταστάθηκε από τις Πρεσβείες των Μεγάλων Δυνάμεων και οι παλιοί διαμεσολαβητές από τα κόμματα. Η φαυλοκρατική πολιτική παράδοση αντιπροσωπεύει, έτσι, την πατρωνειακή προσαρμογή της εισαγόμενης νεωτερικής πολιτικής παράδοσης, με στόχο την εθνοκρατική μετάλλαξη του Ελληνισμού… Μόνο τελευταία αρχίζει να παραμερίζεται το «εκσυγχρονιστικό» παραμορφωτικό πρίσμα και να γίνεται κατανοητή η φύση της νεοελληνικής φαυλοκρατίας. Ήδη τίθεται θέμα «χωρισμού του κράτους από την κυβέρνηση» και «χωρισμού του λαού από το κράτος», αλλά δεν υπάρχει πλέον ο λαός που θα το ήθελε. Ούτε κανείς θυμάται τι θα σήμαινε.
[4] Χ. Σ. Σωτηρόπουλος, «Ε.Σ.Υ. Το προεκλογικό «κλωτσοσκούφι». ΑΝΤΙ τ. 713 σ. 41.
[5] Ευ. Κοροβίνης, ό.π.
[6] Παράδειγμα: Στη σ. 19 του γνωστού βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού παρουσιάζεται σαν ακαταμάχητη αλήθεια, το εξής απόσπασμα από επιστολή στον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο 13ο του πρεσβευτή του στην Κωνσταντινούπολη το 1590-1606: «Οι Σουλτάνοι συνηθίζουν όταν κατακτούν ένα βασίλειο ή μια επαρχία, να διατηρούν θαυμαστή τάξη. Δημεύουν τις περιουσίες της εκκλησίας, των πολεμιστών … και … όλα τα αγαθά του ηττημένου ηγεμόνα. Όσο για τον λαό, αφήνεται να ζη σύμφωνα με τα έθιμά του. Διατηρεί τα αγαθά του και έχει θρησκευτική ελευθερία». Η ιστορική αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Σε σουλτανικό φιρμάνι της ίδιας εποχής (23 Μαρτίου 1601) διαβάζουμε τα εξής ανατριχιαστικά: «…άμα τη αφίξει του παρόντος αυτοκρατορικού φιρμανίου Μου, …[να] στρατεύονται και αποστέλλωνται εις τα οτζάκια των γενιτσάρων οι από 15 έως 20 ετών καλλίμορφοι, αρτιμελείς … νέοι των απίστων … Εφ’ όσον παρίσταται ανάγκη …[κατά] τας διατάξεις του ιερού φετβά του σεϊχουλισλαμάτου, όταν τις εκ των απίστων γονέων ή άλλος αντιστή … θα απαγχονίζεται ευθύς εις το κατώφλιον της θύρας του, του αίματός του θεωρουμένου άνευ αξίας. (Εν τω στρατοπέδω Αδριανουπόλεως τη 24η Ραμαζάν 1009 [ή 23 Μαρτίου 1601])». {Πηγή: «Ιστορικά Αρχεία Μακεδονίας», τ. Β’ (Αρχείον Βεροίας-Ναούσης, 1598-1886), επιμ. Ι.Κ.Βασδραβέλη, εκδ. Ε.Μ.Σ., Θεσ/νίκη 1954.} (Το υλικό της υποσημείωσης αυτής το πήρα από άρθρο του Κώστα Ζουράρι στην εφημερίδα Μακεδονία. Βλ. και www.antivaro.gr.)
Θ. Ι. Ζιάκας, Ο σύγχρονος μηδενισμός, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2008, σελ.243.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Σάββατο 16 Μαΐου 2015
Πέμπτη 14 Μαΐου 2015
Ιωάννης Λίλης, Ο ορθόδοξος ιερέας απέναντι στην σύγχρονη οικονομική κρίση
Ο
ορθόδοξος ιερέας απέναντι στην σύγχρονη οικονομική κρίση ˙ προβλήματα,
προβληματισμοί, και προοπτικές με βάση τη θεολογική διδασκαλία του
Χριστιανισμού [1]
Δρ. Ιωάννης Ν. Λίλης
Λέκτορας της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής
Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης
Η οικονομία είναι μια μορφή πολύ υψηλού
πολιτισμού. Δεν παρέχει κάποιος ένα αγαθό, π.χ. αυγά, και τον πληρώνει ο έτερος
με άλλο προϊόν, π.χ. βούτυρο, που πάντα θα περιέχει την αδικία (κανένα προϊόν
δεν είναι ακριβώς ισάξιο με το άλλο),
αλλά ανταλλάσσουμε την αξία των προϊόντων με κάτι το ουδέτερο, το χρήμα,
ώστε να είμαστε σίγουροι ότι οι συναλλαγές μας θα είναι έντιμες. Το
χαρακτηριστικό του χρήματος είναι ότι ανεβάζει το βιοτικό επίπεδο και την
αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων.
Κυριακή 10 Μαΐου 2015
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες…
Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες…
Επιμέλεια: Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
 |
| φωτό από εδώ. |
Όλοι οι άνθρωποι, που ζουν σε χώρες παραδοσιακά χριστιανικές, ξέρουν πως κάθε Κυριακή πρωί στις εκκλησίες γίνεται λειτουργία. Όμως οι περισσότεροι πιστεύουμε πως όλες οι λειτουργίες είναι ίδιες και πως όλες οι Κυριακές είναι κι αυτές ίδιες.
Η μόνη διαφορά από Κυριακή σε Κυριακή, που ξέρουν οι περισσότεροι, είναι… οι αγώνες ποδοσφαίρου που γίνονται σε κάθε αγωνιστική του πρωταθλήματος! Από θρησκευτική άποψη, όλες οι Κυριακές φαίνονται ίδιες.
Ωστόσο, δεν είναι έτσι. Για τον πολιτισμό και την πνευματική κληρονομιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που είναι η κληρονομιά του λαού μας, κάθε Κυριακή έχει κάτι το ιδιαίτερο – ένα ιδιαίτερο όνομα και κάτι ξεχωριστό που θυμόμαστε ή γιορτάζουμε στις εκκλησίες, μέσα στη λειτουργία.
Βέβαια κάθε Κυριακή γιορτάζουμε την ανάσταση του Χριστού, όλο το χρόνο κάθε Κυριακή είναι ένα μικρό Πάσχα. Ο Χριστός αναστήθηκε αυτή τη μέρα, γι’ αυτό η ημέρα ονομάστηκε «Κυριακή ημέρα» (=ημέρα του Κυρίου), ενώ οι Εβραίοι την ονομάζουν «ημέρα μία» (και μετά συνεχίζουν Δευτέρα, Τρίτη κ.τ.λ.). Γι’ αυτό την Κυριακή γίνεται η θεία λειτουργία και οι άνθρωποι μεταλαβαίνουν το σώμα και το αίμα του Χριστού, που είναι η κυριότερη πράξη λατρείας του Θεού στο χριστιανισμό, μια γιορταστική πράξη, μια πράξη χαράς.
Γι’ αυτό η Κυριακή είναι πάντα γιορτή και, κανονικά, είναι και αργία από την εργασία μας. Αν δεν έχεις αργία, και μάλιστα την ίδια μέρα με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς σου, είναι δύσκολο να γιορτάσεις και να συνδεθείς με τους άλλους ανθρώπους, τόσο μέσα στην εκκλησία (όπου πηγαίνουμε στη λειτουργία για να συνδεόμαστε και μεταξύ μας κι όχι μόνο ο καθένας μας, ατομικά, με το Θεό) όσο και κατά τη διάρκεια της ημέρας, στις υπόλοιπες δραστηριότητές μας.
Η γενική αργία της Κυριακής, στην πράξη, δεν έχει καταργηθεί μόνο στις τουριστικές περιοχές, αλλά και γενικότερα στον ιδιωτικό τομέα και ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι το κράτος θα βοηθούσε στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων αν την προστάτευε, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό με την πρώτη ματιά.
Εκτός όμως απ’ αυτό, οι Κυριακές έχουν κι άλλες ιδιαιτερότητες.
Κυριακές των τεσσάρων ευαγγελιστών
Κατ’ αρχάς, κάθε Κυριακή ονομάζεται με το όνομα ενός από τους τέσσερις ευαγγελιστές, δηλ. τους συγγραφείς των τεσσάρων ευαγγελίων, ανάλογα με το ευαγγέλιο από το οποίο διαβάζουμε ένα απόσπασμα στη λειτουργία. Έτσι, έχουμε Κυριακή Α΄ Ματθαίου, Β΄ Ματθαίου, Γ΄ Ματθαίου, Δ΄ Ματθαίου κ.τ.λ., Α΄ Μάρκου, Β΄ Μάρκου, Γ΄ Μάρκου κ.τ.λ., Α΄ Λουκά, Β΄ Λουκά κ.τ.λ., Α΄ Ιωάννου, Β΄ Ιωάννου κ.τ.λ.
Κι αυτές οι Κυριακές έχουν συγκεκριμένο θέμα, άρα και όνομα, παραδείγματος χάριν:
Η παραβολή του πλούσιου και του Λάζαρου (Κυριακή Ε΄ Λουκά), κατά την οποία διαβάζεται η συγκεκριμένη παραβολή, δηλ. ιστορία που είπε ο Χριστός για να βοηθήσει τους ακροατές Του να πιάσουν ένα μήνυμα.
Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη (Κυριακή Η΄ Λουκά)
Η παραβολή του άφρονα πλούσιου (Κυριακή Θ΄ Λουκά)
Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου (Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά)
Και πολλές άλλες.
Αυτές οι συγκεκριμένες διηγήσεις γίνονται το κεντρικό θέμα της κυριακάτικης λειτουργίας, διαβάζονται μέσα απ’ το ευαγγέλιο και κατόπιν ερμηνεύονται από τον ιερέα με μια σύντομη ομιλία.
Κυριακές των θαυμάτων
Μέσα σ’ αυτή τη σειρά, έχουμε μια αλυσίδα από 14 Κυριακές, όπου θυμόμαστε στη λειτουργία κάποια θαύματα του Ιησού Χριστού. Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Κυριακή των 10 λεπρών
Κυριακή του Παραλύτου
Κυριακή της Σαμαρείτιδας
Η θεραπεία του δούλου του Εκατόνταρχου (Κυριακή Δ΄ Ματθαίου)
Η θεραπεία του δαιμονιζόμενου (Κυριακή Ε΄ Ματθαίου)
Η θεραπεία των δύο τυφλών (Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου)
Ο χορτασμός των 5.000 ανθρώπων (Κυριακή Η΄ Ματθαίου)
Το περπάτημα του Χριστού στα κύματα (Κυριακή Θ΄ Ματθαίου)
Η θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου (Κυριακή Ι΄ Ματθαίου)
Η θαυμαστή αλιεία, δηλ. το ψάρεμα που ώθησε τους Πέτρο, Ανδρέα, Ιάκωβο και Ιωάννη να γίνουν μαθητές του Χριστού (Κυριακή Α΄ Λουκά)
Η θεραπεία του δαιμονιζόμενου στη χώρα των Γαδαρηνών (Κυριακή Στ΄ Λουκά)
Η ανάσταση της κόρης του Ιάειρου (Κυριακή Ζ΄ Λουκά)
Η θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας (Κυριακή Ι΄ Λουκά)
Χριστουγεννιάτικες Κυριακές
Έχουμε επίσης ιδιαίτερες Κυριακές «με ονοματεπώνυμο» πριν από κάποιες μεγάλες γιορτές, όπως η «Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού», δηλ. πριν τις 14 Σεπτεμβρίου, ή η «Κυριακή προ των Χριστουγέννων», δηλ. η τελευταία Κυριακή πριν τις 25 Δεκεμβρίου. Ομοίως και η «Κυριακή προ των Φώτων», δηλ. πριν τις 6 Ιανουαρίου.
Μάλιστα, δύο Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα είναι η Κυριακή των αγίων Προπατόρων, όπου γιορτάζονται όλοι οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τον άγιο Ιωσήφ το Μνήστορα, τον αρραβωνιαστικό της Παναγίας. Ενώ την «Κυριακή μετά την Χριστού γέννησιν» (δηλ. μετά τα Χριστούγεννα) γιορτάζουμε τους αγίους Δαβίδ τον προφήτη και βασιλιά (πρόγονο του Χριστού) και Ιωσήφ το Μνήστορα – τότε γιορτάζουν και οι ορθόδοξοι χριστιανοί με τα ονόματα αυτά. Τότε γιορτάζει και ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, δηλ. ο πρωτότοκος γιος του αγίου Ιωσήφ από την πρώτη του σύζυγο, τη Σαλώμη, μετά το θάνατο της οποίας αρραβωνιάστηκε την Παναγία (ο άγιος Ιάκωβος γιορτάζεται και στις 23 Οκτωβρίου και κατά την ημέρα της μνήμης του έχει επικρατήσει να γίνεται στις εκκλησίες μια ιδιαίτερη, αρχαία λειτουργία πρωτοχριστιανικού τύπου, που θεωρείται δικό του έργο).
Πασχαλιάτικες Κυριακές
Έχουμε όμως και μια αλυσίδα από 19 Κυριακές γύρω απ’ το Πάσχα, που αποτελούν μια ενότητα και η μία είναι συνέχεια της άλλης. Είναι οι εξής:
Α. Οι Κυριακές του Τριωδίου («Τριώδιο» είναι το βιβλίο, από το οποίο ψάλλουμε στην εκκλησία εκείνη την περίοδο). Αυτές χωρίζονται σε δύο ομάδες:
1. Οι τέσσερις Κυριακές της Αποκριάς:
Του Τελώνου και του Φαρισαίου (διαβάζεται στην Εκκλησία αυτή η παραβολή)
Του Ασώτου
Των Απόκρεω
Της Τυρινής
2. Οι Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής
Α΄ Νηστειών (της Ορθοδοξίας)
Β΄ Νηστειών (του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά)
Γ΄ Νηστειών (της Σταυροπροσκύνησης)
Δ΄ Νηστειών (του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος)
Ε΄ Νηστειών (της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας)
Κυριακή των Βαΐων, με την οποία αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα.
Αυτές τις Κυριακές γιορτάζονται μεγάλοι άγιοι, που δίδαξαν στην ανθρωπότητα το χριστιανικό δρόμο, είτε με τα βιβλία τους, είτε με τη ζωή τους.
Β. Οι Κυριακές του Πεντηκοσταρίου («Πεντηκοστάριο» είναι το βιβλίο, από το οποίο ψάλλουμε στην εκκλησία εκείνη την περίοδο). Είναι συνέχεια των προηγουμένων και είναι οι εξής:
Η Κυριακή του Πάσχα
Η Κυριακή του Θωμά (γιορτάζεται η εμφάνιση του αναστημένου Χριστού στον απόστολο Θωμά, με την οποία ο Ιησούς δέχτηκε την αμφισβήτηση της ανάστασής Του από το μαθητή Του και του επέτρεψε ν’ αγγίξει τις πληγές Του, όπως ήθελε)
Η Κυριακή των Μυροφόρων (γιορτάζουν οι Γυναίκες που είδαν πρώτες τον αναστημένο Χριστό και οι δύο μαθητές Του που Τον κατέβασαν από το σταυρό, δηλ. οι άγιοι Νικόδημος και Ιωσήφ από την Αριμαθαία, που είναι ο άνθρωπος που έφερε πρώτος το χριστιανισμό στη Μ. Βρετανία)
Η Κυριακή του Παραλύτου
Η Κυριακή της Σαμαρείτιδας (μαζί με την Κυριακή του Παραλύτου αναφέρθηκαν και προηγουμένως, στις Κυριακές των θαυμάτων)
Η Κυριακή του Τυφλού
Κάθε μία από τις παραπάνω Κυριακές υπενθυμίζει ένα σημαντικό επεισόδιο από τη ζωή του Χριστού, όχι μόνο με θαύματα αλλά και με μεγάλο βάθος και σοφία, που μπορεί να δώσει αφορμή για σκέψη και ανάλογη στάση ζωής.
Την Πέμπτη μετά την Κυριακή του Τυφλού συμπληρώνονται 40 μέρες από το Πάσχα και έχουμε τη γιορτή της Ανάληψης, δηλαδή της αποχώρησης του Χριστού από τη Γη (της σωματικής αποχώρησης, γιατί πνευματικά, κατά τους χριστιανούς, είναι πάντα εδώ – για την ακρίβεια, και σωματικά είναι πάντα εδώ, γιατί το σώμα και το αίμα Του βρίσκονται μέσα στο δισκοπότηρο της θείας μετάληψης)
Η Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου
Η Κυριακή της Πεντηκοστής (50 μέρες μετά το Πάσχα έχουμε την ανάμνηση της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού, με την οποία άρχισε η ύπαρξη του χριστιανισμού στον κόσμο). Τη Δευτέρα, μια μέρα μετά την Πεντηκοστή, είναι η περίφημη γιορτή του Αγίου Πνεύματος.
Η Κυριακή των Αγίων Πάντων: έχει μπει αμέσως μετά την Κυριακή της Πεντηκοστής, επειδή η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος έχει ως αποτέλεσμα τη δυνατότητα των ανθρώπων να γίνουμε άγιοι.
Καλή Κυριακή, λοιπόν!
Για την ιστορία, να πούμε ότι πρώτη φορά το όνομα της ημέρας «Κυριακή» (=ημέρα του Κυρίου) το συναντάμε στο βιβλίο «Αποκάλυψη», μέσα στην Καινή Διαθήκη, το οποίο γράφτηκε λίγο πριν το 100 μ.Χ. από τον άγιο Ιωάννη το Θεολόγο και Ευαγγελιστή, το μαθητή του Χριστού και μόνο από τους 12 αποστόλους που δεν πέθανε με μαρτυρικό θάνατο.
Καλή Κυριακή λοιπόν. Από Κυριακή σε Κυριακή, έχουμε μια σκάλα που μπορεί να βοηθήσει να γίνει η ζωή μας ποιοτικότερη, φωτεινότερη και… αιωνιότερη!
Ρέθυμνο 10 Μαΐου 2015
Κυριακή της Σαμαρείτιδας 2015 (δηλ. της αγίας μεγαλομάρτυρος Φωτεινής)
Υ.Γ.: Σημαντική πηγή για τα παραπάνω αποτέλεσε, μεταξύ άλλων, το βιβλίο Θρησκευτικών της Α΄ Λυκείου.
Σάββατο 9 Μαΐου 2015
Ν. Λυγερός,Το Λουξεμβούργο αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων
πηγή: Ιστοσελίδα Νίκου Λυγερού
Το Λουξεμβούργο αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων, μέσω της Βουλής που ψήφισε την πρόταση, παμψηφεί. Οι βουλευτές του Λουξεμβούργου είχαν δεχτεί πιέσεις εκ μέρους του πρέσβη της Τουρκίας, αλλά τις θεώρησαν απαράδεκτες. Έτσι ακολούθησαν τη στρατηγική του Ευρωκοινοβουλίου και αναγνώρισαν ότι τα γεγονότα του 1915 δεν μπορούν να χαρακτηριστούν παρά μόνο με τη λέξη Γενοκτονία και καμία άλλη. Με αυτόν τον τρόπο καταγγέλλει και την Οθωμανική Αυτοκρατορία που άρχισε τη Γενοκτονία που συνέχισαν οι Νεότουρκοι και ο Κεμάλ. Με άλλα λόγια το Λουξεμβούργο άλλαξε ριζικά θέση με αυτήν την απόφαση και κατάφερε να προσπεράσει και τη Γερμανία, που μετά από τις δηλώσεις του Προέδρου της και της Καγκελαρίου της ετοιμάζεται για την αναγνώριση από τη Βουλή της. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός που το Λουξεμβούργο είναι, παρόλο του μεγέθους, από τα ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έρχεται να ενισχύσει το όλο πλαίσιο του πυρήνα προς την ίδια κατεύθυνση, δηλαδή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η επέτειος, λοιπόν, λειτουργεί όντως καταλυτικά για τις αναγνωρίσεις και αποδεικνύει ότι η επιτροπή που όρισε ο κρατικός τουρκικός φορέας για να υποσκάπτει κάθε προσπάθεια αναγνώρισης δεν είναι καθόλου αποτελεσματική. Πράγμα το οποίο σημαίνει πρακτικά ότι οι ελεύθερες χώρες δεν φοβούνται τις τουρκικές πιέσεις και συνεχίζουν να παράγουν το πρέπον έργο για τον Χρόνο και την Ανθρωπότητα μέσω της αναγνώρισης των Γενοκτονιών.
Σάββατο 2 Μαΐου 2015
Παρασκευή 1 Μαΐου 2015
Ο Γιώργος Καραμπελιάς συνομιλεί με τον Διονύση Χαριτόπουλο (βίντεο, Ιανός 27-4-2015)
Ο Γιώργος Καραμπελιάς συνομιλεί με τον Διονύση Χαριτόπουλο, για τη σύγχρονη περιπέτεια του ελληνισμού, από τον Άρη Βελουχιώτη μέχρι τα χθαμαλά πεζούλια του σήμερα (Αθήνα, 27/4/2015)