Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Αιμιλιανού, Περί Θεού: Λόγος αισθήσεως, εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2008. (Διατηρείται η ορθογραφία και η αρίθμηση των υποσημειώσεων. Σε αγκύλες οι αντίστοιχες σελίδες του βιβλίου)
[σελ. 70] (...)Ο λόγος του Θεού υπάρχει εις την Γραφήν και εις τους αγίους Πατέρας. Όταν μελετώμεν τοιαύτα βιβλία, και μάλιστα ασκητικών Πατέρων, όταν είμεθα εις την εργασίαν μας προσεκτικοί, όταν κοπιάζωμεν εις την ζωήν μη σπαταλώντες τας δυνάμεις μας αλλά δίδοντες αυτάς εις το καθημερινόν μας καθήκον, όταν ούτω πως η ζωή ημών είναι μία άσκησις καθημερινή, τότε αυτή η άσκησις και η μελέτη προλειαίνουν το έδαφος της ψυχής, ώστε να καθίσταται ικανή να αναβαίνη προς τα άνω.
Διά να προσεύχεσαι πρέπει να έχης εν στοιχείον, το οποίον είναι ανάγκη να το καλλιεργής. Όπως προσέχομεν την υγείαν του σώματός μας, έτσι να προσέχωμεν και την υγείαν της ψυχής. Είναι ανάγκη να είμεθα χαρούμενοι. Όταν συνηθίζωμεν να προσευχώμεθα, μας χαρίζεται η χαρά του Χριστού και περισσότερον ακόμη. Αν προσευχόμενος θλίβεσαι, αν βαρυθυμής, κάτι μέσα σου δεν πηγαίνει καλά. Να το κοιτάξης, να δώσης προσοχήν, διότι ο χαρακτήρ του ανθρώπου επιδρά πολύ.
Ίδετε τα ωραία που λέγεται περί του αγίου Σάββα του [σελ.71] Βατοπαιδινού, όστις υπέστη τα πάνδεινα• ότι ούτος «ην την έντευξιν ιλαρώτατος και την όψιν ήδιστός τε και χαριέστατος»(21). Εις τας συναναστροφάς του το χαμόγελό του ήτο φαιδρότατον, γλυκύτατον το πρόσωπόν του και ολόκληρος πλήρης χάριτος. Πόσον μάλλον ήτο εις την αναστροφήν του με τον Θεόν, εις την προσευχήν του ως ήλιος φωτεινός!
Ένας άλλος δε ασκητικός Πατήρ, Ο όσιος Νείλος, σημειώνει πολύ όμορφα• «Προσευχή εστι χαράς και ευχαριστίας πρόβλημα»(22). Θέλεις να γνωρίσης, εάν η προσευχή σου είναι αληθινή και ταπεινή; Παρατήρησε• προβάλλει η αγαλλίασις, αναδίδεται ευχαριστία εκ της καρδίας; Και «όταν παριστάμενος εις προσευχήν υπέρ πάσαν άλλην χαράν γενήση, τότε αληθώς εύρηκας προσευχήν»(23).
Η προσευχή, επομένως, επειδή είναι κοινωνία Θεού, είναι χαροποιός. Οπωσδήποτε θα έχωμεν και τον αγώνα μας κατά της αμαρτίας, κατά των παθών. Ούτε αυτό να μας καταθλίβη, αφού παρεδώσαμεν εις τον Ιησούν Χριστόν την ζωήν μας. Όμως ο αγών είναι αναγκαίος, δια να ευλογήται η ζωή μας. Αν θέλωμεν να το επιτύχωμεν, να μη κρατώμεν εντός ημών καμμίαν πικρίαν εναντίον ετέρου, να μη αναμειγνυώμεθα εις την ζωήν κανενός ανθρώπου, να μη εξαναγκάζωμεν κανένα, να μη πληγώνωμεν, να μη τον στενοχωρωμεν, ούτε να στενοχωρούμεθα από τον άλλον. Να είναι αι κοινωνικαί σχέ-[σελ.72] σεις μας φυσικαί και απλαί. Να νοιώθωμεν ότι οι άλλοι, πάντες και εγώ, είμεθα εν και το αυτό, θεωρούντες «ένα εαυτόν μετά πάντων»(24), χωρίς, βεβαίως, να αλλοιούμεθα εις το φρόνημα ή να έκτρεπώμεθα εις την ζωήν μας και τας αναστροφάς. Τότε η προσευχή είναι εύκολος. Αρκεί να αφήσωμεν τον Θεόν να εργάζεται μέσα μας, όπως ο χωρικός που σπέρνει και περιμένει την βροχούλα του Θεού.
Ημείς θα ενεργώμεν το ιδικόν μας αγώνισμα, θα μνημονεύωμεν το όνομα του Ιησού -άλλοι με το στόμα, άλλοι με τον νουν, άλλοι με τον νουν εις την καρδίαν, άλλοι όπως τους δίδει η θεία χάρις, όταν τους επισκέπτεται, οπότε αστράπτει το πνεύμα τους και κραυγάζοντας συναντάει τον Θεόν -και ο Θεός θα ρίξη την δρόσον Αερμών εις την ψυχήν μας και θα μας κάνη να γίνωμε πασίχαροι και αληθινοί. (...)
Γέροντος Αιμιλιανού, Περί Θεού: Λόγος αισθήσεως, εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2008, σελ. 70-72 (απόσπασμα).
----------------------------
21. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ, Βίος αγίου Σάββα του Νέου 28, Τσάμη, σελ. 214, στίχ. 12-13.22. Λόγος περί προσευχής 15, PG 79, 1169D.
23. Ένθ. ανωτ. 153, PG79, 1200BC.
24. Ένθ. ανωτ. 125, PG79, 1193C.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου