Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι. Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει ν' αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς' να μπούν όλοι στην Εκκλησία. Αυτό έχει αξία. (...)
(...) Όταν ξεχωρίζουνμε τον εαυτό, μας δεν είμαστε χριστιανοί. Αληθινοί χριστιανοί είμαστε, όταν αισθανόμαστε βαθιά ότι είμαστε μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, με μια συνεχή σχέση αγάπης. (...)
(...)Είμαστε ένα ακόμη και με τους ανθρώπους που δεν είναι κοντά στην Εκκλησία. Είναι μακριά από άγνοια. Να κάνομε προσευχή, ο Θεός να τους φωτίσει και να τους αλλάξει, να έλθουν και αυτοί στον Χριστό. Εμείς τα βλέπουμε ανθρώπινα, κινούμαστε μ' άλλον τρόπο και νομίζομε ότι αγαπάμε τον Χριστό. Ο Χριστός, όμως, ο οποίος "βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους" (Ματθ.5,45) μας λέγει: "ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν"(Ματθ.5,44). Να ευχόμαστε να είμαστε όλοι μαζί, όλοι μαζί στον Θεό. Τότε, αν το ζούμε αυτό, θα έχομε ανάλογα αποτελέσματα, θα είμαστε όλοι αγαπημένοι και ενωμένοι.
Για τους ανθρώπους του Θεού δεν υπάρχει απόσταση, έστω κι αν είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Όπου κι αν βρισκόμαστε, είμαστε όλοι μαζί. (...)
Όταν μας συνδέει ο Χριστός, αποστάσεις δεν υπάρχουν(...)
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, εκδ. Ι.Μ.Χρυσοπηγής Χανίων, Χανιά 2009, ISBN: 960-87617-0-0, σελ. 197-198 (αποσπάσματα)
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου