Στην Ελλάδα, το σωτήριο έτος 2012 έκλεισε με «αλλοίωση λίστας» και
τον πρώην τσάρο της οικονομίας να υπενθυμίζει ότι «δεν θα γίνει
Ιφιγένεια». Στις ΗΠΑ, οι Ρεπουμπλικανοί απορρίπτουν αύξηση φόρου ακόμα
και για όσους κερδίζουν ένα εκατομμύριο δολάρια τον χρόνο. Και στη
Γαλλία του Φρανσουά Ολάντ, ο φόρος 75% στους υπερπλούσιους τινάζεται
στον αέρα προς ικανοποίηση όσων έβλεπαν στο μέτρο έναν
αντι-επιχειρηματικό λαϊκισμό.
Διαφορετικά σημάδια όλα αυτά και οι
αντίστοιχες καταστάσεις. Μαρτυρούν, παρ' όλα αυτά, τη βαθύτερη αλλοίωση
και την εξελισσόμενη τερατογένεση. Στην καρδιά του προβλήματος
βρίσκεται, φυσικά, η φορολογική απόσχιση των μεγάλων περιουσιών. Στον
ίδιο όμως βαθμό σκάνδαλο είναι και οι συμβιβασμοί ή οι συνενοχές των
κυρίαρχων πολιτικών ελίτ.
Οι γνωστές συμβατικές απαντήσεις στο
πνεύμα και στις πρακτικές της φοροαπόδρασης δεν διαθέτουν πρωτοτυπία:
ξαναγίνεται λόγος για οικονομικό πατριωτισμό, για κοινωνική υπευθυνότητα
με επικλήσεις στη συνείδηση των «αμαρτωλών».
Όλοι ξέρουμε όμως ότι το λάθος βρίσκεται στο παράδειγμα, στη
διάρθρωση της σχέσης οικονομίας και πολιτικής. Η οικονομική
εγκληματικότητα, που υπήρχε πάντοτε και σε όλες τις κοινωνικές κλίμακες,
αναβαθμίζεται χρόνο τον χρόνο αξιοποιώντας τις τεχνολογικές και νομικές
δυνατότητες των διεθνικών δικτυώσεων.
Ακόμα και αν στηλιτεύονται
συμπεριφορές μεμονωμένων προσώπων, πολιτικών και μη, καμιά αξιόπιστη
απάντηση δεν αχνοφαίνεται όσο παραμένει στο απυρόβλητο το παράδειγμα, η
κυβερνώσα ιδεολογία και τα αξιώματά της. Η ενίσχυση των ποινικών
εργαλείων και οι εκκλήσεις για αλλαγή συμπεριφοράς φτάνουν ώς το κατώφλι
του προβλήματος: δεν αγγίζουν τον πυρήνα του και συχνά λειτουργούν ως
τιμωρητικές εκτονώσεις και μηντιακές καταιγίδες. [...]
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ .
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου